De EU-staten zijn in feite kolonies van de VS en het wordt momenteel bijzonder duidelijk hoe de VS hun Europese vazallen letterlijk leegzuigen. Maar is er nog een uitweg voor Europa, of is het lot bezegeld?

Het is duidelijk dat de VS momenteel de EU-staten leegzuigen, schrijft Thomas Röper. De VS hebben hun doel bereikt om Europa tien jaar lang afhankelijk te maken van hun LNG. De resulterende hogere energiekosten verzwakken de economische concurrentie vanuit Europa en met de nieuwe “anti-inflatiewet” trekt de VS – in de geest van de slogan “America first” – nu de Europese industrie naar zich toe. Door de EU-staten zover te krijgen dat ze hun wapens aan Oekraïne leveren om ze daar te laten slopen, krijgen de VS ook wapenorders in de orde van grootte van driecijferige miljarden.

https://dissident.one/2023/01/23/de-oorlog-in-oekraine-biedt-de-verenigde-staten-een-unieke-kans-om-de-duitse-wapenindustrie-te-verdringen-het-gaat-om-geld-macht-en-invloed/

Het resultaat is niet verrassend: de EU en haar lidstaten worden economisch en politiek verzwakt, waardoor ze nog afhankelijker worden van de VS. Je moet buitengewoon naïef zijn als je wilt geloven dat deze loterijwinst bijna per ongeluk in de schoot van de VS viel en dat de VS het niet lang van tevoren had gepland.

Het Russische persbureau TASS publiceerde een analyse over het onderwerp, die ik zeer de moeite waard vind om te lezen en daarom vertaald heb.

Begin van de vertaling:

Euro-Atlantische eenheid: hoe de VS stelen van Europa

Denis Dubrovin, hoofd van TASS België, over het feit dat de EU de handelsoorlog tegen de VS verliest en waarom Brussel en Washington verenigd blijven

Is het collectieve westerse front tegen Rusland verenigd, of zijn de tegenstellingen zo groot dat er zelfs een handelsoorlog tussen de EU en de VS zou kunnen ontstaan ​​die nieuwe kansen voor Rusland zou openen?

Kortom: Ja, Front is het daarmee eens, maar er zijn tegenstrijdigheden en die zijn catastrofaal. Nee, er komt geen handelsoorlog, want de EU heeft die al “op het droge” verloren. En ja, Rusland heeft een enorm tijdvenster dat niets meer met het Westen te maken heeft.

Hieronder zal ik proberen elk van deze antwoorden in detail uit te leggen. Ik begin in het midden.

Hoe een handelsoorlog te verliezen: een handleiding

Sinds het uitbreken van het conflict in Oekraïne heeft de EU meedogenloos sancties opgelegd aan haar derde grootste handelspartner (na China en de VS), Rusland. Sinds februari 2022 hebben de “strafmaatregelen” draconische proporties aangenomen. Bovendien zijn het juist de Amerika-vriendelijke Oost-Europese staten die de sanctiehysterie actief steunen. Van de ene op de andere dag worden veel logistieke ketens verstoord, waarvan de belangrijkste in de energiesector. Terwijl de Russische Federatie in 2021 meer dan 40% van haar gas aan de EU leverde, levert zij momenteel slechts ongeveer 9%. De vervanging komt van alles wat de EU kan krijgen, maar vooral LNG, vooral uit de VS.

Volgens de EU-Commissie is de aanvoer van LNG uit de VS in de eerste 11 maanden van 2022 met 137 procent gestegen ten opzichte van dezelfde periode in 2021. Dat is bijna 2,5 keer. Tegelijkertijd is de prijs van Amerikaans LNG, afhankelijk van de situatie op de hubs, 3 tot 7 maal hoger dan de kosten van Russisch pijpleidinggas. De situatie met de ontploffingen van Nord Stream lijkt een soort consolidatie van de heroriëntatie van de EU in de energiesector.

En blijkbaar is de EU-Commissie heel blij met dit resultaat, want het dure gas heeft hernieuwbare energiebronnen rendabel gemaakt, die het afgelopen decennium tot aan de energiecrisis in Europa zwaar werden gesubsidieerd. Dus zal de groene agenda groeien?

Gas is echter verre van de enige Russische hulpbron die Europa, met de goedkeuring van Washington, voor zichzelf heeft ingenomen, om nog maar te zwijgen van de verliezen als gevolg van het verlaten van de Russische markt.

Het machtsevenwicht tussen de EU en de VS

Wat zijn de eerste resultaten van deze herverdelingsmaatregelen van de economische middelen van de EU en de VS? Ze zijn verdrietig voor Europa.

Ten eerste maken de VS directe superwinsten door LNG aan de EU te verkopen en de Europeanen betalen dienovereenkomstig.

Ten tweede vermindert de sterke stijging van de energiekosten het concurrentievermogen van de Europese industrie al aanzienlijk in vergelijking met dat van de VS; hier maken de Amerikaanse producenten indirecte winsten die niemand berekent, maar die aanzienlijk hoger kunnen zijn dan de winst uit de verkoop van LNG. Volgens Eurostat zullen de betalingen door particuliere consumenten in 2022 2,5 tot 5 keer zo hoog zijn, afhankelijk van de voorwaarden van het contract. De energiekosten voor industrie en handel in de EU zijn in sommige gevallen met een factor 7 tot 10 gestegen.

Ten derde, nadat de VS wetgeving hadden aangenomen die directe steun bood aan in de VS gevestigde bedrijven – de Inflation Relief Act van $ 369 miljard – begonnen Europese fabrikanten, verzwakt door stijgende energieprijzen en sancties tegen Rusland, een deel van hun geld te besteden aan het verplaatsen van productie naar de Verenigde Staten. Dit zijn nieuwe belastingen, banen en meer koopkracht voor Washington en precies het tegenovergestelde voor Brussel, nog een bron van meer economische macht voor de VS ten nadele van Europa.

Natuurlijk worden alle drie de punten betaald door de Europese belastingbetaler.

schaakmat.

https://dissident.one/2023/01/29/deze-oorlog-wordt-niet-gevoerd-tegen-moskou-maar-om-de-europese-unie-te-verzwakken/

Maar nee, dat is niet alles.

Ten vierde geven de EU-landen een aanzienlijk deel van hun wapenbestanden aan de Oekraïne en moeten zij deze dringend aanvullen. Dat betekent dat in de praktijk de droom van de VS wordt vervuld: de afschaffing van het hele Europese deel van de NAVO van de Sovjetwapens, die dringend moeten worden vervangen door nieuwe wapens (volgens NAVO-normen). Dan is de vraag te stellen: wiens militair-industriële complex zal onder de omstandigheden van de energievoorwaarden en de productieproblemen in Europa in staat zijn om de meest concurrerende omstandigheden voor de belangrijkste bewapeningsopdrachten uit Europa aan te bieden: de Amerikaanse of de Europese? Ook dat zullen de Europese belastingbetalers betalen.

Ten vijfde hebben de VS sinds het begin van de jaren 2000 geëist dat Europese landen hun defensie-uitgaven verhogen tot 2 procent van het bbp en dat ten minste 30 procent wordt besteed aan het kopen van nieuwe wapens (kopen van wie?). Vorige week zei NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg op het Economisch Forum van Davos dat 2 procent van het bbp niet langer een doel is, maar de ondergrens van de militaire uitgaven van de NAVO-landen.

En tot slot, zesde: zoals Charles Michel, de voorzitter van de Europese Raad, in Davos uitlegde, gaf de EU in 2022 50 miljard euro uit aan allerlei soorten hulp aan Oekraïne, de fondsen voor de ondersteuning van Oekraïense vluchtelingen en de daarmee samenhangende problemen niet meegerekend, waarmee op hun beurt vooral de landen van Europa worden geconfronteerd. Dat is bijna een derde van de EU-begroting voor 2022 van 167 miljard euro.

Niet voor niets zei de eerste vicevoorzitter van de EU-commissie Valdis Dombrovskis op het forum in Davos dat de EU-commissie EU-landen mag vragen om extra bijdragen aan de EU-begroting deze zomer omdat het geld op is. Dit betekent ongetwijfeld nieuwe belastingen of leningen die de economische situatie in het oude Europa, dat met een schuldenlast van 80 procent van het BBP kampt, niet zullen verbeteren.

Nu staat het echt schaakmat.

Ik heb echter een kleine epiloog: de VS zijn bereid te investeren in de productie van munitie voor de Oekraïense strijdkrachten, evenals in de productie van de schaarse munitie uit het Sovjettijdperk in de arme oostelijke EU-landen. Het Amerikaanse militair-industriële complex is ook overbelast, en Oost-Europa heeft relatief goedkope arbeidskrachten en, belangrijker nog, gemakkelijke logistiek om goederen bij klanten te krijgen. Door Europa een stukje van de “militair-industriële taart” te geven, bindt de VS de EU nog nauwer aan het conflict in Oekraïne.

problemen en eenheid

De problemen tussen beide zijden van de Atlantische Oceaan zijn dus enorm. De VS zijn begonnen Europa letterlijk onder druk te zetten en het zijn financiële, zakelijke en intellectuele middelen te ontnemen. De Amerikaanse anti-inflatiewet, die volgens de hoofden van de EU-instellingen tot “aanzienlijke bezorgdheid in Europa” heeft geleid, was in feite slechts de kers op de taart van deze processen.

Ja, Europeanen waren gespannen en nerveus nadat de wet was aangenomen. De EU-leiders zullen op 9 en 10 februari in Brussel bijeenkomen voor een buitengewone top om te bespreken hoe het concurrentievermogen van Europa’s worstelende economie kan worden versterkt. Ze zien drie oplossingen: lagere belastingen, goedkope investeringen en nieuwe goedkope bronnen van grondstoffen.

De Europese Dienst voor extern optreden onder leiding van Josep Borrell is intensief op zoek naar deze goedkope bronnen in heel Afrika, maar wanneer hij terugkeert van zijn rondreizen door Afrikaanse landen, klaagt Borrell altijd dat ze te veel luisteren naar de “Russische verhalen” die de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov geeft ze vertelden. Borrell blijft er echter hard aan werken en belooft “alle Russische mythen te ontkrachten”.

Nog moeilijker is het met het geld. In het jaar 2022 kondigde de Europese Commissie met veel tamtam de oprichting van een met € 750 miljard uitgerust EU-pandemie-wederopbouwfonds voor de periode 2021 tot 2027 aan – dit geld is afkomstig uit een intern krediet tot 2052. Dat komt nog bij de door krediet gefinancierde EU-begroting.

Het doel van deze geldinjectie was hetzelfde: het bevorderen van economisch herstel en groei in de EU. Dit geld wordt naar EU-landen gestuurd en volgens Europese mediaberichten hebben niet alle landen het kunnen absorberen. In gewone taal betekent dit dat zelfs deze subsidies het vertrouwen van het bedrijfsleven in de Europese economie niet vergroten. Vandaar de vraag: helpt nog eens 300 tot 400 miljard euro aan geleend geld de EU als de gemeenschap een tegenhanger creëert van de Amerikaanse Inflation Reduction Act?

Sluit de gelederen

Waarom blijft het EU-VS-front bij deze omvang van de problemen verenigd terwijl de EU zelf geleidelijk de economische schaduw van de NAVO wordt?

Naar mijn mening is de belangrijkste reden hiervoor de globalistische elites en hun controle over de media. Als we naar de hoofden van alle EU-instellingen kijken, zien we minder Europese politici dan geëngageerde transatlantici. Charles Michel, hoofd van de Europese Raad, Ursula von der Leyen, hoofd van de Europese Commissie, Roberta Metsola, hoofd van het Europees Parlement – ze bewijzen allemaal lippendienst aan hun bezorgdheid om het welzijn van de Europese burgers terwijl ze de globalistische agenda doordrukken.

Daarbij kan men de beroepskwaliteiten van deze politici aan de hand van enkele voorbeelden karakteriseren. Von der Leyen leest in een verklaring over de EU-ondersteuning voor de Oekraïne een tekst voor, waarin wordt gezegd dat de verliezen van de Oekraïne “tot 100.000 militaire officieren” zouden bedragen. Vanuit haar ervaring als minister van Defensie van Duitsland weet ze ten eerste niet dat de door Kiev zorgvuldig verzwegen verliezen een mediale explosie zouden veroorzaken, en ten tweede weet ze niet dat er in het Oekraïense leger nauwelijks “100.000 militaire officieren” kunnen zijn. Of Charles Michel, die in Kiev verklaart dat hij over tijden droomt, waarin “een Oekraïner de Europese Raad of de Europese Commissie leidt”.

Tegelijkertijd beleven we op het niveau van natiestaten een snel verval van de leidinggevende persoonlijkheden, het verdwijnen van politici zoals Angela Merkel, Jacques Chirac, om maar helemaal te zwijgen van Gerhard Schröder, François Mitterand of Margaret Thatcher, die in staat waren pogingen af te weren om de soevereiniteit van hun landen te beperken, doordat zij de Europese integratie alleen maar langs vectoren leidden die voor hun volkeren werkelijk van voordeel waren.

Hoe de EU aan zo’n elite kwam, is het onderwerp van een aparte, uitgebreide studie. Maar kortom: het is de dominantie van de globalistische en transatlantische agenda in de wetenschap, het onderwijs en de media. De elite van vandaag is een generatie die van jongs af aan is opgegroeid met de ideeën van het transatlanticisme.

Deze agenda wordt opgesteld door transatlantische centra zoals de Atlantische Raad, het Duitse Marshallfonds en andere op de VS georiënteerde structuren. En dit alles is verankerd in tal van “Europese” fora zoals het afgelopen WEF in Davos of de aanstaande Veiligheidsconferentie in München in februari, waar in principe geen discussie is, maar elke spreker het gewoon eens is met de anderen.

De rol van de VS en de dollar

Een simpele vraag moet heel duidelijk worden beantwoord: hoe hebben de VS de macht overgenomen? Het antwoord: zij waren de belangrijkste begunstigden van twee wereldoorlogen die tegelijkertijd hun concurrenten vernietigden. De Eerste Wereldoorlog bracht Amerika een enorme industriële boom, waardoor het verwoeste Duitsland en, in mindere mate, andere landen van de Oude Wereld werden geopend voor investeringen. De Tweede Wereldoorlog stelde de VS in staat het grootste deel van Europa op te kopen, zowel economisch door het te overspoelen met geld in het kader van het Marshallplan als geestelijk door zichzelf uit te roepen tot overwinnaar, bevrijder en belangrijkste verdediger van de Europese volkeren. Op basis hiervan begonnen ze aan een enorme inspanning om nieuwe generaties Europese transatlantici groot te brengen.

De vraag of de VS opnieuw willen proberen het succes met het huidige wereldwijde hybride conflict te herhalen en tegelijkertijd proberen niet in de afgrond van een nucleaire oorlog te storten, is naar mijn mening puur retorisch.

De VS hebben maar één probleem. Alle bonussen die ze ontvangen, kunnen worden weggevaagd als de wereld afstapt van de dollar als reservevaluta. Dat zou de financiële, economische en politieke ondergang zijn van de VS zoals wij die kennen. En die uitkomst is zeer waarschijnlijk als de VS en de landen die zich erbij aansluiten in deze confrontatie worden verslagen. De functie van de dollar als belangrijkste reservevaluta wordt niet gegarandeerd door economische macht maar door militaire macht.

Daarom zijn de VS bereid om de inzet in dit conflict te blijven verhogen, wetende dat de overwinning in de confrontatie met Rusland in die hoedanigheid op zijn minst een gedeeltelijk behoud van de dollar garandeert, wat betekent dat eventuele bonussen die het van Europa heeft ontvangen, kunnen worden gekapitaliseerd.

Het venster van de gelegenheid

Laten we eens kijken naar de kans die Rusland in deze situatie heeft. Het bestaat, maar de uitvoering ervan vereist veel moed en een zeer grote intellectuele, organisatorische en militaire inspanning. De kern van de zaak is dat de transformatie van het conflict in Oekraïne door het collectieve Westen in een wereldwijde hybride oorlog heeft geleid tot een feitelijke ontkoppeling van Rusland van het door Amerika gedomineerde wereldsysteem. Als Rusland blijft steken in hetzelfde moeras van mondiale arbeidsverdeling en elitevorming waarin de EU al volledig is verzonken, zal Rusland over 15 tot 20 jaar onvermijdelijk zijn lot herhalen – wanneer een nieuwe generatie politici sinds de kleuterschool is opgegroeid met westerse modellen.

30 jaar geleden leek het voor velen niet zo erg om een satelliet van de VS te zijn, omdat er voorspelbaarheid was en een duidelijk systeem van regels die gewoon strikt moesten worden gevolgd. Helaas hebben deze 30 jaar aangetoond dat Amerikaanse satellieten slecht aflopen: Als ze niet genoeg middelen hebben of hun steun economisch niet meer haalbaar is, worden ze gewoon in de steek gelaten, zoals de Afghanen die zich vastklampten aan landingsgestellen van Amerikaanse vliegtuigen, of de Koerden, de belangrijkste Amerikaanse bondgenoten die in Syrië en Irak in de steek werden gelaten. Als er middelen beschikbaar zijn, zoals bij de voormalige Europese koloniën en nu bij Europa zelf, voeden ze gewoon de koloniale meester. En dat doen ze precies zolang het economisch rendabel is om ze te exploiteren.

Voor Rusland is dit besef gekomen als gevolg van het militaire conflict, en het land wordt nu geconfronteerd met de onvermijdelijke noodzaak van een veeleisende reorganisatie van zijn gehele economie, waarbij de grondbeginselen ervan moeten worden herzien. Het land moet een nieuwe technologische en industriële doorbraak creëren door het op grondstoffen gebaseerde karakter van zijn economie los te laten. De staat beschikt over alle nodige intellectuele en natuurlijke middelen voor dit doel.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/04/02/30116/