“We zijn The Washington Post, The New York Times, Time Magazine en andere geweldige publicaties dankbaar…. [voor] hun beloften van discretie gedurende bijna veertig jaar … [het] werk is nu veel geavanceerder en voorbereid om naar een wereldregering te marcheren … De supranationale soevereiniteit van een intellectuele elite en wereldbankiers is zeker te verkiezen boven de nationale zelfbeschikking beoefend in de afgelopen eeuwen.” – David Rockefeller tegen de Trilaterale Commissie, 1991.

Deze verklaring, dertig jaar geleden afgelegd, betekent dat de samenzwering om onze constitutionele republiek te vervangen veertig jaar daarvoor – 1951 – is begonnen, met de hulp van gerespecteerde journalisten. Zeventig jaar van gezamenlijke inspanning om ons, het volk, in het ongewisse te laten, schrijft M. E. Boyd. (Het is waarschijnlijk meer dan honderd jaar.)

James Warburg, financieel adviseur van FDR en deel van een bankiersfamilie die financieel voordeel had bij een wereldregering, getuigde in 1950 voor een subcommissie van het Congres van de Senaat: “We zullen een wereldregering krijgen, of u het leuk vindt of niet, door verovering of door instemming.”

Wij, het volk, zitten dus met twee grote vragen: hoe heeft dit kunnen gebeuren en wat kunnen we doen als deze twee opties onaanvaardbaar zijn voor het Amerikaanse volk?

Deze kwestie speelt al sinds George Washington in 1789 aantrad. In Engeland, Frankrijk, Oostenrijk, Duitsland en Italië was al een kleine groep onderling verbonden bankiers gevestigd.

Deze bankiers profiteerden van de chaos die ontstond na de afwijzing van het rooms-katholicisme en de sociale ineenstorting en de hevige haatgevoelens die voortkwamen uit de protestantse Reformatie, door beide zijden te financieren (via staatsschuld) van de vele oorlogen en revoluties die daaruit voortkwamen, en vervolgens de vrede te financieren.

De winsten waren enorm. Terwijl Europa de revolutionaire beroering van de 19e en het begin van de 20e eeuw doormaakte, doorkruisten de wereldbankiers de samenlevingen als een kwaadaardig gezwel, manipuleerden wereldleiders, destabiliseerden hele volkeren en steunden filosofieën die gecentraliseerd gezag propageerden (met inbegrip van internationaal gezag) dat de wereldbankarrangementen zou versterken.

Amerika is een andere zaak. Ten eerste zijn wij geïsoleerd door twee oceanen en hebben wij een stabiele en productieve samenleving ontwikkeld, ver weg van de verschrikkingen van Europa. Wij hadden geen rooms-katholieke ervaring om te verwerpen. Wij verwierpen het atheïsme – wij zijn een Godvrezende en God- respecterende natie.

De federale grondwet en de grondwet van elke staat creëerden een kader voor geordende vrijheid – Amerika’s unieke en onvervangbare rechtsstaat. Decentralisatie van autoriteit – Federalisme – is één van de filosofische ankers van dat raamwerk.

Maar wij zijn de prooi voor deze groep sinds het begin van onze Republiek. De oprichting van centrale banken in elk land, die het kartel kon controleren, maakte deel uit van het plan. Washington steunde met tegenzin Alexander Hamiltons Eerste Bank van de Verenigde Staten. De financiering van die bank kwam bijna volledig van particuliere investeerders, met als een van de belangrijkste de Bank of England.

Toen het handvest van de First Bank of the United States in 1811 niet werd verlengd, was dat, ondanks de grote publieke tegenstand, een van de twistpunten tussen de Britten en de Amerikanen die tot de oorlog van 1812 leidden, zozeer zelfs dat de Bank of England een hoofdrol speelde in het besluit om ten oorlog te trekken.

Als de Bank of England de oorlog niet had gewild, zou die waarschijnlijk niet hebben plaatsgevonden. (Andere redenen hielden verband met de Napoleontische oorlogen. Engeland was bezorgd dat de V.S. Napoleon hielp.

De Britten importeerden Amerikaanse zeelieden in de Britse marine, ze vreesden Amerikaanse steun aan Frankrijk, ze legden beperkingen op aan de handel, en er waren nog steeds de gevolgen van de Britse aanval op de USS Chesapeake in 1807).

Na de vrede werd een Tweede Bank van de Verenigde Staten opgericht, maar president Andrew Jackson verzette zich heftig toen het handvest in 1832 moest worden vernieuwd. Jackson’s mening over de Europese bankiers was: “Jullie zijn een hol van adders en dieven.” Hij werd van dichtbij aangevallen door een huurmoordenaar wiens pistool niet afging. We weten niet of de twee gebeurtenissen met elkaar in verband staan.

Lincoln, Garfield, en Kennedy waren ook tegen deze kanker (ze werden alle drie vermoord). Zoals president Garfield zei: “Wie het geld van een natie controleert, controleert die natie.”

Amerika gaf toe aan de druk voor een centrale bank in 1913 met de hulp van James Warburg’s vader, Paul. Woodrow Wilson tekende de Federal Reserve Act, naar het model van Europa, maar op een manier die voor het Amerikaanse volk aangenaam was.

Zo zijn we sinds 1917 voortdurend in oorlog, en hebben we toegestaan dat onze rijkdom naar elders werd overgebracht. In honderd jaar zijn we van een schuld van $3 miljard naar $30 biljoen gegaan.

Gedecentraliseerde autoriteit – Federalisme – maakte plaats voor de meer corrumpeerbare federale macht.

Dit is de realiteit van vandaag – de missie van de tegenstanders van onze constitutionele republiek is nu hoe het Amerikaanse volk te laten instemmen met het verlies van hun constitutionele systeem en eeuwigdurende schuldslavernij en controle via de Verenigde Naties te accepteren.

“De supranationale soevereiniteit van een intellectuele elite en wereldbankiers” zoals David Rockefeller ons vertelt; “door verovering of instemming” voegt James Warburg toe.

{…}

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/11/09/22843/?swcfpc=1