De EU-Commissie eigent zich steeds meer macht toe en ontmantelt de nationale staten van de EU. Het Oekraïne-conflict en de oorlogspropaganda verhullen het voortdurende proces van het ontmantelen van de EU-lidstaten, schrijft Thomas Röper.

Ik heb vaak besproken dat het hoofd van de Europese Commissie, Von der Leyen, de EU-lidstaten steeds meer bevoegdheden ontzegt en dat de macht van de Europese Commissie zich uitstrekt tot gebieden waarover zij volgens de EU-verdragen geen macht heeft. Of het nu gaat om de schandalige gecentraliseerde aankoop van Covid-‘vaccins’, of het nu gaat om de overname via media-toezicht, of om de huidige poging om de controle over de wapenindustrie over te nemen. Daarbij komen nog de pogingen om het vetorecht van de lidstaten af ​​te schaffen, waardoor de macht volledig in Brussel zou worden geconcentreerd.

Aangezien de EU-Commissie niet democratisch gekozen is en het Europees Parlement slechts een schijnparlement is waarvan de besluiten alleen een adviserende functie hebben, is hier het proces van het afschaffen van democratische processen aan de gang omdat de natiestaten, waarin gekozen parlementen bindende besluiten kunnen nemen, worden uitgeschakeld.

De Brusselse correspondent van het Russische persbureau schreef hierover een zeer interessante analyse , waar ik het niet op alle punten mee eens ben, maar die zo interessant is dat ik het u niet wil onthouden en daarom heb vertaald.

Begin van vertaling:

Imperium of chaos: Waarom heeft Europa het conflict in Oekraïne nodig?

Denis Dubrowin, hoofd van het TASS-kantoor in Brussel, over waarom de EU de vooroorlogse hysterie aanwakkert en welke rol de VS en de NAVO hierin spelen

Tegenwoordig praten de Europese leiders steeds vaker over oorlog of een vooroorlogse situatie, waarbij ze het publiek en elkaar bang maken met de ‘Russische dreiging’ of de naderende nederlaag van Oekraïne in een ‘conflict van existentieel belang voor Europa’. Heeft deze retoriek een concrete praktische betekenis?

Ja dat heeft het. Het conflict in Oekraïne heeft diepgaande veranderingen teweeggebracht, niet alleen in Rusland maar ook in Europa. Tegenwoordig worden onder de directe leiding van het hoofd van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, pogingen ondernomen om de EU om te vormen tot een rigide, gecentraliseerde structuur, terwijl formeel al haar uiterlijke kenmerken, inclusief haar naam, behouden blijven. De macht van de Brusselse instellingen moet worden vermenigvuldigd. De macht van de nationale regeringen moet tot een minimum worden beperkt.

De EU zoals wij die kenden behoort tot het verleden. Het project van vreedzame economische Europese integratie, zoals het altijd is gepositioneerd, is voorbij. Het nieuwe Europa zou in de nabije toekomst duidelijk imperiale kenmerken kunnen krijgen. Brussel profiteert vandaag van oorlogspropaganda en de perceptie van de situatie in Europa als een vooroorlogse situatie, omdat alleen onder deze omstandigheden veranderingen van deze omvang kunnen worden gerealiseerd.

De wijdverbreide bewering dat Brussel “alleen doet wat Washington wil” in het conflict in Oekraïne is onjuist. Brussel is een acteur, en een acteur die alles in het werk heeft gesteld. Het heeft zijn eigen doelstellingen, risico’s en belangen die verschillen van die van de Verenigde Staten, en ik zal proberen deze in kaart te brengen.

De wederopbouw van de euro
Hoe zal de nieuwe Europese orde eruit zien?
De Europese Commissie moet de functies van een volwaardige regering op zich nemen, ook al zijn haar leden en haar leider niet gekozen. Het Europees Parlement, dat volgens de basisdocumenten van de EU alleen adviserende functies heeft, zou de bevoegdheden moeten krijgen van een pan-Europees wetgevend orgaan.
De regeringen en parlementen van de Europese landen blijven gekozen organen, maar verliezen een groot deel van hun bevoegdheden, die ze vrijwillig aan Brussel overdragen. Hun functies zullen geleidelijk kleiner worden tot de rol van regionale besturen, zoals provinciale overheden binnen een staat. Het buitenlands beleid, het militair beleid, de handel, alle regulering van de economie, de controle over de industrie inclusief de defensiesector, het stellen van prioriteiten op het gebied van onderwijs, gezondheidszorg en wetenschap zullen uitsluitend in Brussel worden bepaald. De conclusie en tegelijkertijd het symbool van deze veranderingen zou het afstand doen van het vetorecht van de EU-landen in de Europese Raad moeten zijn.
Al deze veranderingen zullen, volgens de officiële formulering van de Europese Commissie, worden geïmplementeerd als onderdeel van de voorbereiding van de EU op een nieuwe uitbreiding – de opname van Oekraïne, Moldavië en de Balkanlanden.
Dit is de schets voor de komende transformaties van de EU, waarvan de basis al is gelegd.
Het hoofd van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, verwacht volledig dat al deze veranderingen voltooid zullen zijn binnen de ambtstermijn van de volgende Europese Commissie, die zij van plan is te leiden, van 2025 tot 2029. En hiervoor heeft het al de steun gekregen van de supranationale bureaucratie, de regerende partij van de EU – de Europese Volkspartij, de gemeenschap van neochristelijk-democratische politieke krachten in de EU. Het heeft ook de brede steun van de globalistische elite van de EU, en deze opvattingen worden nu gedeeld door 70 tot 80 procent van alle Europese leiders.

Oorlog als motor van hervorming

Er zijn buitengewone omstandigheden nodig om veranderingen van deze omvang teweeg te brengen. Idealiter een mondiale catastrofe, een pandemie of een oorlog. Maar als er oorlog komt, zal dat alleen aan de grenzen zijn. Het mag in geen geval een totale oorlog op het eigen grondgebied zijn, omdat het bedoeld is om angst te zaaien en de economie te ondermijnen, maar niet om deze volledig te vernietigen.

Dit is precies de functie die het Oekraïneconflict voor Brussel heeft. Alle verklaringen van Europese leiders over de “vooroorlogse situatie in Europa”, over het feit dat “onze strijd is begonnen” in Oekraïne, over het feit dat de EU zich moet “voorbereiden op oorlog”, zijn niet alleen en niet zozeer bedoeld om fondsen te werven om het conflict in Oekraïne te steunen. Hun belangrijkste doel is om het noodzakelijke niveau van oorlogshysterie en angst in stand te houden, zodat Brussel de macht van de nationale regeringen kan overnemen en de EU-burgers zich kunnen neerleggen bij de dreiging van een ernstige verlaging van de levensstandaard in verband met de militarisering van de economie.

De rol van Von der Leyen

Europese functionarissen zijn al tientallen jaren betrokken bij het proces van het toe-eigenen van macht, en alle eerdere EU-crises zijn actief voor dit doel gebruikt (meer hierover hieronder). Maar alleen Von der Leyen was in staat het proces van centralisatie van Europa vorm te geven en rechtstreeks te controleren. Ze begon dit werk letterlijk op het moment dat ze werd benoemd tot hoofd van de Europese Commissie (door het besluit van de EU-top in juni 2019). Direct na haar aantreden kondigde ze aan dat de EU niet langer een economisch maar een “geopolitiek project” was.

Von der Leyen maakte voor het eerst tijdens haar ambtsperiode effectief gebruik van de Corona-crisis om de EU-natiestaten te verzwakken. Het gaf de Europese Commissie de verantwoordelijkheid voor belangrijke beslissingen op het gebied van het gezondheidsbeleid en introduceerde bovenal voor het eerst een systeem van centrale inkoop van vaccins, waarin de Europese Commissie alle EU-landen vertegenwoordigde en namens hen op eigen kracht de exacte contractvoorwaarden bepaalde. De EU-landen betaalden de vaccins uit hun eigen begrotingen. Zonder de coronapandemie zou dit alles ondenkbaar zijn geweest.

De vaccinatietruc is nu minstens twee keer herhaald, aangezien de Europese Commissie al een soortgelijk platform heeft gecreëerd voor de aankoop van vloeibaar aardgas voor alle EU-consumenten. Von der Leyen en haar plaatsvervanger en hoofd van de diplomatieke dienst Josep Borrell, die zichzelf al omschrijft als minister van Buitenlandse Zaken of Defensie van de EU, willen hetzelfde systeem invoeren voor gezamenlijke wapenaankopen. Eerst voor de behoeften van Oekraïne en daarna voor de behoeften van de hele EU.

Von der Leyen heeft al aangegeven dat er in de nieuwe EU-Commissie de functie van EU-commissaris voor Defensie zal komen. En er waren geen protesten. Tot 2022 was het defensiebeleid het heilige der heiligen onder de taken van de nationale regeringen van Europese landen, waartoe de EU-instellingen geen toegang hadden. Alleen de NAVO had dat, en zelfs daar werden alle prioriteiten voor militaire toewijzingen en militaire orders uitsluitend door de regeringen bepaald. Dat is al verleden tijd.

Twintig jaar crisis

De wedergeboorte van Europa begon niet pas gisteren; zij is al aan de gang sinds 2004, toen de uit vijftien landen bestaande West-Europese EU plotseling werd uitgebreid met tien landen uit Oost- en Midden-Europa. Overigens is het naar mijn mening geen toeval dat in hetzelfde jaar de eerste ‘Maidan’ in Oekraïne plaatsvond, de relatief milde ‘Oranje Revolutie’, toen de Europees georiënteerde nationalist Viktor Joesjtsjenko aan de macht kwam na het ‘verdringen’ van Viktor Janoekovitsj.

Ik ben ervan overtuigd dat de uitbreiding van 2004 het hoogtepunt was van het Europese project van economische integratie. Het moment waarop het grootste deel van Europa verenigd werd onder de (toenmalige) relatieve controle van Brussel was het hoogtepunt van zijn opkomst. Maar de piek wordt altijd gevolgd door een daling. En met de uitbreiding in 2004 begon de crisis, of beter gezegd een reeks crises in de EU. In letterlijk elk van deze crises zijn de bevoegdheden van Brussel geleidelijk uitgebreid.

De institutionele crisis van 2005-2009 bracht de oprichting van de enige diplomatieke dienst van de EU met zich mee, die geleidelijk de controle over het gehele buitenlandse beleid van de EU-landen overnam. De gascrises van 2006 en 2009 hebben geleid tot de ontwikkeling van het derde EU-energiepakket en het begin van EU-beperkingen op Russisch gas. De eurocrisis van 2010 tot 2014 leidde tot de introductie van nieuwe regels voor de staatsschulden van EU-landen en de overname van gedeeltelijke controle over de begrotingen van de lidstaten door de Europese Commissie. De Oekraïne-crisis van 2014 en 2015 zorgde voor een grote uitbreiding van de praktijk van sancties. De migratiecrisis van 2015 naar 2017 zag de uitbreiding van de rol van de Europese Commissie in migratievraagstukken en de introductie van het principe van op quota gebaseerde herverdeling van migranten tussen EU-landen. De crisis van de coronaviruspandemie van 2020 en 2021 bracht de overdracht van de controle over de gezondheidszorg en het beginsel van gezamenlijke aanschaf van vaccins onder de controle van de Europese Commissie.

De EU werd in al die jaren letterlijk door elkaar geschud. Geen van deze crises werd volledig opgelost en de gevolgen van elk van deze crises zijn vandaag de dag nog steeds voelbaar in de EU.

De Corona-initiatieven
Vooral de gevolgen van de Corona-pandemie zijn het vermelden waard. Ze worden weerspiegeld in honderden miljoenen doses van nu al onbruikbare vaccins die EU-landen tegen eind 2024 zullen moeten kopen op basis van contracten met westerse farmaceutische bedrijven die in 2021 door Ursula von der Leyen persoonlijk zijn ondertekend.
Deze vaccins belanden nu in de prullenbak. Maar leidende EU-politici stellen Von der Leyen geen vragen. Alleen individuele journalisten publiceren individuele kritische reportages, die (verrassend genoeg) geen weerklank vinden in de reguliere media.
Als je de jaren 2004 en 2024 vergelijkt, zijn economische sectoren ter waarde van biljoenen euro’s onder de regelgevende soevereiniteit van de EU-instellingen gekomen. Volgens officiële informatie bedragen de kosten voor de aanschaf van alleen al 4,6 miljard doses coronavaccin 71 miljard euro.

Expansie en dominantie

Maar wat is het doel van deze nieuwe supranationale structuur die binnen de ‘schil’ van de EU groeit?

De huidige regeringsleiders van de EU – Von der Leyen, Borrell en de voorzitter van de Europese Raad, Charles Michel – zeggen het openlijk: uitbreiding en dominantie. De uitbreiding zal deze nieuwe structuur in staat stellen nieuwe gebieden op de Balkan en de post-Sovjet-ruimte onder directe controle te brengen, en het handhaven van de westerse dominantie in de wereld zal Europa van de noodzakelijke minerale hulpbronnen voorzien.

In feite is dit het enige wereldbeeld dat de huidige globalistische EU-elite heeft. Ze kennen simpelweg geen ander model. In hun ogen zijn het Westen, Europa en de VS een ‘tuin’ (in de woorden van Borrell) die over de ‘jungle’ zou moeten heersen (de EU geeft de voorkeur aan de term ‘regeren’). Dat wil zeggen: de rest van de wereld.

Wat betreft de “jungle” buiten de EU is de belangrijkste prioriteit van Brussel om zoveel mogelijk landen aan de invloed van de “regionale roofdieren” – China, Rusland, Turkije, Iran en India – te onttrekken en de “bevrijde” landen aan zich te binden. Ten eerste ideologisch, op basis van “waarden”, de principes van “democratie”, “mensenrechten”, de “rechtsstaat” en de “op regels gebaseerde wereldorde” (deze hoeven niet te worden nageleefd, het belangrijkste is ze te verkondigen). Ten tweede, economisch, door middel van vrijhandelsovereenkomsten, die in de liberale terminologie van de EU zogenaamd gunstig zijn voor alle betrokken partijen. In werkelijkheid is vrijhandel altijd in het voordeel van de sterkere economie door de zwakkere economie te beroven van natuurlijke hulpbronnen en te overspoelen met industriële producten en andere goederen met een hoge toegevoegde waarde die door de sterkere partner worden geproduceerd.

De rol van de VS

Welke rol spelen de VS in de gebeurtenissen rond Oekraïne en hoe kijkt het Europese establishment daar tegenaan?

Het valt niet te ontkennen dat de Amerikaanse invloed op de EU enorm is. Het was Washington dat de moderne elite van de EU vormgaf, waarbij Amerikaanse invloed, denktanks, onderwijs en media hun globalistische opvattingen vormgaven. Als het om de crisis in Oekraïne gaat, zijn het de VS, en niet de EU, die decennialang Oekraïense politici, publieke figuren, journalisten en opinieleiders hebben voorbereid om het land op een dag definitief los te maken van Rusland. Het zijn de VS die proberen de economische begunstigde van de Oekraïne-crisis te worden. En ten koste van Europa.

Washington probeert de schade van zijn eigen sancties tegen Rusland te minimaliseren, terwijl de Europese economie veel grotere schade lijdt. De VS nemen de Europese markten over waaruit Rusland door de sancties werd verdreven (vooral de gasmarkt). De Amerikanen bevorderen de braindrain, de uittocht van kapitaal en menselijke hulpbronnen, en de verplaatsing van de industrie van Europa naar Amerika. Tegelijkertijd vermindert de verzwakking van de Europese industrie de concurrentiedruk op Amerikaanse fabrikanten. Washington overlaadt zijn militair-industrieel complex met orders voor de komende decennia en laat de Europese landen achter met low-tech militaire productie, vooral van kogels en munitie, die Europa niet eens grotendeels kan verkopen, maar met eigen geld moet kopen en aan Oekraïne moet leveren. Bovendien hebben de Verenigde Staten blijkbaar al ingezien dat Oekraïne vanuit politiek oogpunt geen troef maar een last is bij de komende presidentsverkiezingen. Terwijl het Europese landen oproept om hun wapenleveranties en economische hulp te verhogen, vermindert Washington zijn betrokkenheid bij het proces en bereidt het de voorwaarden voor voor een verdere vermindering.

Het NAVO-plan

Een uitstekend voorbeeld van de vermindering van de Amerikaanse betrokkenheid en zelfs van de voorbereidingen om Washington te distantiëren van dit “puur Europese conflict” is het “Stoltenberg Plan”, waarvan delen werden aangekondigd tijdens de vergadering van de ministers van Buitenlandse Zaken van de NAVO op 3 en 4 april. Het voorziet dat de NAVO-landen tijdens de top die in juli in de VS zal plaatsvinden, zullen beslissen over een programma voor wapenleveringen op lange termijn aan Oekraïne ter waarde van 100 miljard dollar over een periode van vijf jaar. De leveringen mogen niet zoals voorheen vrijwillig zijn, maar gepland en bindend. Daarnaast zal alle coördinatie van wapenleveranties in het kader van de Ramstein Coalitie (de contactgroep voor de verdediging van Oekraïne) worden overgedragen van het Pentagon, dat daar momenteel verantwoordelijk voor is, naar de NAVO.

Het allerbelangrijkste is dat volgens bronnen deze 100 miljard dollar onder de NAVO-landen zal worden verdeeld in dezelfde verhouding als de begroting van de organisatie. In dat geval zouden de VS 16 miljard dollar aan het programma moeten bijdragen, bijna een kwart van de 60 miljard dollar die het Congres al zes maanden niet kan goedkeuren.

Al deze maatregelen zullen de VS in staat stellen zoveel mogelijk afstand te nemen van het conflict in Oekraïne en steeds duidelijker uit te leggen dat dit een puur Europees probleem is. Washington zou nog steeds volledige vrijheid van handelen hebben, bijvoorbeeld om naar eigen goeddunken extra wapens aan Oekraïne te leveren als het dat handig acht.

Laat u niet misleiden door het feit dat het plan werd aangekondigd door NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg en niet door de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken of de Amerikaanse president Joe Biden. Alles wat in de NAVO wordt gedaan, wordt gedaan door een besluit van de VS, en in die zin is de secretaris-generaal van de NAVO net zo goed een stem van Washington als iedere andere Amerikaanse functionaris. Het is duidelijk dat dit een Amerikaans plan is, ontworpen en berekend in het belang van Washington.

Imperium en chaos

Begrijpen de mensen in Brussel dit allemaal? Natuurlijk. De Europese elites zijn ongelooflijk bang voor het risico dat de VS Europa de rug toekeren, vooral in de context van het conflict in Oekraïne. Dit gooit hun hele wereldbeeld omver, omdat de afhankelijkheid van de Amerikaanse militaire macht altijd een van de basisvoorwaarden is geweest voor de welvaart van de EU.

De angst om de Amerikaanse steun te verliezen beangstigt hen meer dan het besef dat Washington Europa nu aan het leeg-melken is dankzij het conflict in Oekraïne. Voor de Europese globalisten kunnen al deze verliezen later worden gecompenseerd als het Westen zijn leidende positie in de wereld behoudt.

Het risico dat, zoals Borrell het stelt, “het Amerikaanse beschermende schild boven Europa op een dag zal verdwijnen” wordt hier echter steeds duidelijker. Deze angst versterkt echter alleen maar de consolidatie van de Europese globalisten rond de figuur van Von der Leyen. Het moedigt de nationale regeringen ook aan om vrijwillig steeds meer bevoegdheden aan Brussel te verlenen.

Bovendien is de EU-elite bereid nieuwe economische ontberingen, verliezen, leningen en belastingen in hun landen te accepteren om Europa te centraliseren (eenheid) en te militariseren (macht uit te breiden). Dus proberen de Europeanen nogmaals aan hun Amerikaanse ‘vrienden’ te bewijzen dat Europa een macht is die niet kan worden verwaarloosd en dat het de VS kan helpen de hegemonie over de wereld te behouden in het belang van het hele Westen.

En als dat niet werkt? Wat als Europa echt een onafhankelijke geopolitieke speler kan worden? Om deze kans te behouden, zijn de EU-landen nu bereid om veel offers te brengen.

Ondertussen stopt de Eurobureaucratie al haar eieren in één mand en wakkert zij oorlogshysterie aan om Europa in haar eigen belang te centraliseren en te hervormen. Zal de Europese economie dit proces overleven? Zal Brussel in staat zijn voldoende landen uit het mondiale zuiden aan te trekken om zichzelf van natuurlijke hulpbronnen te voorzien? Zal de Europese politieke klasse een voldoende niveau van politieke stabiliteit handhaven, zodat de Unie te midden van al deze veranderingen niet uiteenvalt? Kan de Europese elite, oververhit door oorlogsretoriek, omgaan met de schok van een Russische overwinning in het conflict in Oekraïne?

Als de antwoorden op al deze vragen positief zijn, zou de opkomst van een nieuw Europees imperium aan de westelijke grenzen van Rusland werkelijkheid kunnen worden. En hoogstwaarschijnlijk zal deze structuur vanuit sociaal-economisch oogpunt niet erg vriendelijk zijn, maar agressief, gewapend en dorstig naar wraak.

Anders zou wat ooit de EU was, kunnen instorten. En dit alles te midden van economische problemen, haperende wapenproductie en oude territoriale geschillen die binnen Europa snel weer oplaaien. Degenen die dit vooruitzicht positief bekijken, moeten niet vergeten dat twee staten van het oude Europa kernmachten zijn.

Uiteraard verandert de situatie nu zo snel dat er binnenkort ook in Europa andere mogelijke scenario’s kunnen ontstaan, maar op dit moment lijken deze twee opties mij het meest waarschijnlijk.

Geef censuurkoning Elon Musk een dikke vinger en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

De grote oorlog in Europa zal waarschijnlijk onvermijdelijk zijn

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over