Nog maar een paar dagen tot de verkiezingen in Frankrijk. De EU-elites hebben een historische stap gezet om hun lieveling Macron te redden, schrijft Thomas Oysmüller.
Emmanuel Macron is een modelstudent van de EU, de westerse oligarchie houdt van hem, de ‘markten’ houden van hem. Ursula von der Leyen houdt van hem omdat zij samen met de liberale fractie van Macron ook voor de tweede keer tot voorzitter van de Commissie zal worden gekozen. En hoewel de Le Pen-partij al een duidelijke toezegging aan de NAVO heeft gedaan (net als het progressief-liberale ‘Volksfront’), doet de EU er veel aan om ervoor te zorgen dat Macron niet op spectaculaire wijze verliest.
Paniek op de “markten”
Zondag zijn er verkiezingen in Frankrijk. Het is de eerste ronde van vervroegde parlementsverkiezingen. Een overwinning voor het Rassemblement National (RN) van Marine Le Pen lijkt vrijwel zeker. Alles wat de EU-machine te bieden heeft, wordt momenteel gemobiliseerd om ervoor te zorgen dat de overwinning van Le Pen niet tot stand komt. De ‘populistische dreiging’ moet worden geneutraliseerd.
Hoe gebeurde dit? Zodra Macron de verkiezingen uitschreef, begon een massale uitverkoop van Franse staatsobligaties. Dit zorgde ervoor dat de ‘spread’ tussen de kosten van Franse en Duitse staatsobligaties steeg naar het hoogste niveau sinds de eurocrisis. Volgens de media zijn het de ‘markten’ die al zouden reageren op een komende RN-regering. Natuurlijk zijn er echte mensen met echte belangen achter de ‘markten’. Maar de propaganda zegt hoe “de markten” zouden reageren op het “fiscaal onverantwoorde” economische beleid van de RN.
RN beschikt momenteel niet over een verkiezingsprogramma. In 2022 waren ze voorstander van een sterk interventionistische verzorgingsstaat: pensioen op 60 jaar (nu verhoogd naar 64 jaar, en Le Pen zal het waarschijnlijk daarbij laten), hoger minimumpensioen, hogere sociale bijstand, nationalisatie van snelwegen, verhogingen in de gezondheidszorg, subsidies voor energierekeningen. Kortom: een radicale breuk met de neoliberale orde die onder Macron zijn hoogtepunt bereikte.
Als Le Pen zelfs maar een dergelijk beleid zou gaan voeren, zou het Franse begrotingstekort snel toenemen. Al in 2022 zeiden neoliberale Franse denktanks dat een door de RN geleide regering het Franse tekort en de schulden “uit de hand zou laten lopen” en het land mogelijk in een begrotingscrisis zou storten. De ‘markten’ zouden daarom alleen reageren op ‘legitieme zorgen’.
Een economische mumbo jumbo zonder basis. Omdat de meesters van de financiële markten geen reden hebben om zich zorgen te maken over een groter tekort. Frankrijk zal altijd in staat zijn zijn schulden af te betalen. Want als de ECB dit zou toestaan, zou de euro vernietigd worden. Zoals bekend mocht zelfs Griekenland niet failliet gaan.
Journalist Thomas Fazi geeft nog een reden: namelijk “het feit dat het renteverschil uiteindelijk wordt bepaald door een centrale bank – in het geval van de EU de ECB – die altijd de mogelijkheid heeft om de rente te verlagen door middel van interventies op de staatsobligatiemarkten.”
Dit was al gebeurd tijdens Covid. “Hoewel [destijds] het Franse begrotingstekort opliep tot bijna 9% van het bbp, daalde de obligatierente op Franse staatsobligaties feitelijk onder nul toen de ECB alle nieuw uitgegeven schulden opkocht.
Bovendien heeft de ECB in 2022, ondanks het aflopen van haar pandemische noodaankoopprogramma, een nieuw “antifragmentatie-instrument” geïntroduceerd, het transmissiebeschermingsinstrument, dat expliciet is bedoeld om renteverschillen onder controle te houden door de centrale bank toe te staan staatsobligaties te kopen van landen waarvan de rentetarieven buitensporig uiteenlopen als gevolg van speculatie. Wat er momenteel gebeurt op de Franse obligatiemarkt past perfect in dit scenario. De ECB zou met één druk op de knop de spread kunnen dichten en een einde kunnen maken aan de paniek. Je zou zelfs kunnen stellen dat dit bijzonder gerechtvaardigd zou zijn: met al het gepraat over verkiezingsinmenging is het moeilijk in te zien waarom de financiële markten verkiezingen zouden mogen manipuleren door ongerechtvaardigde paniek te zaaien.”
Nou ja, verkiezingsmanipulatie wordt altijd door andere mensen gedaan.
Dat is de reden waarom de ECB deze spread’ toestaat: ‘Wat we zien is een herprijzing, maar dat is niet het geval in de wereld van de wanordelijke marktdynamiek op dit moment’, zegt Philip Lane, hoofdeconoom bij de ECB. Zijn opmerkingen werden gesteund door ECB-president Christine Lagarde. “We zullen waakzaam blijven, maar dat is alles”, legde ze uit, waarmee ze aangaf dat de bank geen reden ziet om haar instrument voor de aankoop van obligaties te activeren.
Conclusie:
Als je deze uitspraken op het eerste gezicht neemt, zou je kunnen denken dat de ECB een technisch besluit heeft genomen op basis van obscure economische parameters. In werkelijkheid heeft het besluit van de ECB om niet in te grijpen echter niets met economie te maken – maar alles met politiek. Door de andere kant op te kijken, gebruikt de ECB de ‘Bond Vigilantes’ als volmachten om kiezers bang te maken – en een boodschap naar Le Pen te sturen. Adam Tooze vergelijkt deze ‘overeenkomst’ tussen de obligatiemarkten en de ECB met ‘door de staat gesanctioneerde paramilitairen die kiezers in elkaar slaan terwijl de politie toekijkt’. Maar als je achter de façade kijkt, wordt het duidelijk dat het niet de markten zijn die zich bemoeien met de Franse verkiezingen, maar de ECB.
Dit is niet de eerste keer dat de ECB financiële en monetaire chantage gebruikt om regeringen te dwingen de economische beleidsagenda van de EU te volgen. Voormalig ECB-president Jean-Claude Trichet maakte er geen geheim van dat hij de Europese ‘staatsschuldencrisis’ van 2009-2012 effectief heeft bewerkstelligd door te weigeren de obligatiemarkten te ondersteunen om zo druk uit te oefenen op regeringen om hun begrotingen te consolideren en ‘structurele hervormingen’ door te voeren. . Maar door de jaren heen is de ECB verder gegaan dan simpelweg een oogje dichtknijpen voor marktspeculatie. Bij verschillende gelegenheden heeft het land zich zelf met speculatie beziggehouden door het initiëren van uitverkoop van obligaties van bepaalde landen of andere soortgelijke maatregelen om vijandige regeringen in begrotingscrises te storten. Giorgia Meloni en Lagarde zijn de laatste tijd verschillende keren met elkaar in botsing gekomen, waarbij laatstgenoemde de ruzie vaak gebruikte om druk uit te oefenen op de Italiaanse regering.
Wat er vandaag in Frankrijk gebeurt, is dus niets nieuws. En toch is er iets ongekends aan de laatste poging van de ECB om de verkiezingen te manipuleren. Waar we hier getuige van zijn, is een onheilige alliantie tussen een steeds meer in diskrediet gebrachte nationale elite en de supranationale instellingen van de EU tegen de gemeenschappelijke ‘populistische’ dreiging. De strategie zou inmiddels duidelijk moeten zijn: de EU creëert een kunstmatige financiële paniek, en de nationale elites gebruiken dit om kiezers weg te jagen van de ‘verkeerde’ kandidaat. Zoals een parlementslid van de partij van Macron tegen Le Figaro zei: “Eerst en vooral moeten we mensen bang maken… om de gevolgen en financiële risico’s te laten zien van de maatregelen die door de [Rassemblement National] zijn voorgesteld.”
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Frankrijk staat op het punt de EU op de rand van de afgrond te brengen
Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
