De defensieplanners in Washington dromen van een conflict met China – maar de VS kunnen er niet tegen vechten.

In de aanloop naar de Grote Financiële Crisis bevond de westerse wereld zich op het hoogtepunt van het unipolaire moment. Amerikaanse kracht en dominantie werden als vanzelfsprekend beschouwd, en de landen die vandaag de dag de bittere rivalen van de VS zijn geworden – Rusland en China – werden nog steeds verondersteld op weg te zijn om geassimileerd te worden in de westerse economische en politieke orde, schrijft Malcom Kyeyune.

Het resultaat was dat westerse defensieplanners slechts twee manieren voor ogen hadden waarop het Westen de komende jaren zou moeten vechten.

• Ten eerste zag het Westen zichzelf bezig met korte, scherpe en verbluffend hightech interventies tegen ‘schurkenstaten’ als Noord-Korea, Libië en Iran.
• Ten tweede zou het Westen betrokken zijn bij “vredesmissies”; het voeren van verschillende veldslagen tegen opstanden in de meer onwetende uithoeken van de wereld, allemaal in dienst van het uiteindelijk brengen van de rest van de mensheid in het model van liberale democratie en markteconomie dat werd geprezen als het laatste woord in menselijke politieke en sociale ontwikkeling.

In het tijdperk na het einde van de geschiedenis was dit hoe oorlog bedoeld was om te worden uitgevochten.

Deze dromen zijn nu achterhaald. Erger nog, in 2023 lijken ze ronduit dwaas, zelfs suïcidaal voor het collectieve Westen. Het conflict in Oekraïne heeft aangetoond dat industriële oorlogsvoering terug is; in werkelijkheid is het misschien juister om te zeggen dat het nooit is verdwenen. Rusland werd aan het begin van de oorlog bespot als een economie ter grootte van België en Nederland, en experts in het Westen waren er zeker van dat zo’n relatief kleine economie een langdurig conflict niet zou kunnen doorstaan. De Russen zouden zonder raketten komen te zitten, en dan zouden ze zonder granaten komen te zitten, en uiteindelijk zouden ze ook zonder kogels en handgranaten en schoppen komen te zitten.

Meer dan 500 dagen na de invasie van Oekraïne blijkt de waarheid het tegenovergestelde te zijn. Het BBP in niet-gecorrigeerde dollartermen doet er niet toe als het gaat om oorlog voeren, want artilleriegranaten worden gemaakt van staal, niet van papiergeld. Het hebben van staalindustrie en fabrieken maar geen geld is dus heel wat waard, terwijl het hebben van geld maar geen staalindustrie en geen artilleriefabrieken weinig waard is. Het recente nieuws dat de VS clusterbommen naar Oekraïne zou sturen – een controversieel wapentype dat door de meeste NAVO-landen verboden is – was veelzeggend. Niet zozeer in morele termen, maar om wat het ons vertelde over de Verenigde Staten: ‘s werelds grootste economie had bijna geen conventionele munitie meer om naar Europa te sturen. En dat nadat het diep in zijn eigen voorraden had gegraven en munitie had opgescharreld van elke geallieerde natie op de planeet.

In 2017 was de reactie in Washington op de opmerkingen van Donald Trump over China – die zei dat het de grote concurrent was, dat het de lunch van Amerika at, dat het de echte dreiging was – er over het algemeen een van ongeloof, zelfs spot. Slechts zes jaar later is het bespreken van een aanstaande oorlog met China tijdverdrijf voor beide partijen. Steeds vaker hoor je Amerikaanse politici praten dat oorlog onvermijdelijk is; de tijdschema’s zijn ook niet bepaald lang. Een term die tegenwoordig in DC wordt gebruikt, is het “Davidson-venster”; een term die is vernoemd naar admiraal Philip Davidson, voormalig commandant van het Amerikaanse Indo-Pacific Command, die de meest waarschijnlijke datum voor een conflict over Taiwan op 2027 schatte.

Oorlogskoorts verteert Washington deze dagen. Denk maar eens aan een gesprek dat in maart werd georganiseerd door het Amerikaanse Center for Strategic and International Studies en waaraan werd deelgenomen door de Republikeinse afgevaardigde Mike Waltz uit Florida en de Democratische afgevaardigde Jason Crow uit Colorado, die beiden zitting hebben in het House Armed Services Committee. Tijdens de discussie deden zowel Waltz als Crow alsof een oorlog met China een uitgemaakte zaak was. Waltz zei dat de VS zich in “een race tegen de klok” bevond. Crow ging nog veel verder: hij pleitte er openlijk voor dat de VS hun zelf opgelegde limieten zouden opheffen op het aantal leden van het Amerikaanse leger in uniform dat zich op een willekeurig moment in Taiwan mag bevinden. Natuurlijk kan dit provocerend zijn voor de Chinezen, gaf Crow toe, maar hij zei dat “de kat uit de zak is” wat Taiwan betreft en dat “we allebei een kant hebben gekozen”. In het Westen zijn we gegaan van een wereld waarin een grootmachtenconflict ondenkbaar was, naar een wereld waarin het Amerikaanse Congres het er steeds meer over eens is dat het een dwaze tijdverspilling is om te proberen een grootmachtenoorlog te voorkomen, omdat de oorlog onvermijdelijk is.

Dus is een groot machtsconflict, zelfs een Derde Wereldoorlog, zo waarschijnlijk als sommigen in Washington denken? Het antwoord is nee, maar dit is minder goed nieuws dan het lijkt. De Tweede Wereldoorlog was de ultieme industriële oorlog, en dus zette het de hele productieve macht van ‘s werelds grootste mogendheden tegen elkaar op. Er werden geen nieuwe wasmachines of automodellen uitgebracht tijdens het hoogtepunt van de Amerikaanse deelname: de industriële capaciteit ging volledig op in de poging om de As-mogendheden te vernietigen. Jukebox- en typemachinefabrieken produceerden M1-karabijnen in eindeloze hoeveelheden; autofabrikanten werden van de ene op de andere dag tankfabrikanten. Voor westerse landen is dat allemaal niet meer mogelijk.

Neem het voorbeeld van Groot-Brittannië. Het land verloor meer dan vijftienduizend tanks tijdens de Tweede Wereldoorlog. Vandaag de dag heeft Groot-Brittannië minder dan tweehonderdvijftig van zijn belangrijkste gevechtstanks, en ongeveer een derde daarvan werkt niet meer. Omdat het Verenigd Koninkrijk geen capaciteit meer heeft om nieuwe tanks te bouwen (de laatste tankfabriek sloot in de jaren 2010), bestaat een steeds groter deel van de overgebleven Britse tanks nu alleen nog maar om “gekannibaliseerd” te worden: uit elkaar gehaald voor reserveonderdelen om in de steeds minder tanks te stoppen die nog werken. Tussen 2010 en 2014 heeft het Ministerie van Defensie 43 Challenger 2 tanks, die het grootste deel van de Britse pantservoertuigen vormen, “afgedankt” door ze “niet meer economisch te repareren te verklaren”, zo bleek uit een informatieverzoek van The Times.

Zou Groot-Brittannië kunnen deelnemen aan het grootmachtenconflict dat in Washington wordt voorgesteld? Zeker, zolang er maar heel dicht bij de Britse eilanden wordt gevochten en alle betrokkenen een herenakkoord sluiten dat de oorlog niet langer dan twee weken kan duren. Na dat punt zullen de Britse munitievoorraden opraken en zijn er geen jukebox- en typemachinefabrieken meer die kunnen worden omgebouwd tot militaire productie, noch het opgeleide personeel dat nodig is om in de fabrieken te werken. Het is voor het VK ongeveer net zo onrealistisch om terug te keren naar de manier waarop het de Tweede Wereldoorlog vocht, als om terug te keren naar de tactieken en wapens die werden gebruikt in de Slag bij Azincourt. Het probleem is niet dat Groot-Brittannië op de een of andere manier de “technologie” van de handboog is vergeten (hoewel dat in sommige opzichten waarschijnlijk wel het geval is),

Het Westen dacht dat de industriële oorlogsvoering dood was, maar werd pas langzaam wakker geschud door de volledige reikwijdte van wat de zelfopgelegde deïndustrialisatie werkelijk inhoudt. In zijn eigen interne briefings schat het Pentagon nu dat de Chinese scheepsbouwcapaciteit 200 keer groter is dan die van de VS en dat er geen manier is om die kloof te dichten. Ter vergelijking: de kloof tussen Japan en de VS in de Tweede Wereldoorlog was “slechts” tien tot twintig keer in het voordeel van de VS, wat – terecht – werd beschouwd als een fundamenteel onoverkomelijke machtsongelijkheid. Om te denken dat dit simpelweg betekent dat de VS in het nadeel zouden zijn in een conflict met China, maar dat ze nog steeds zouden kunnen vechten en winnen op dezelfde manier en met dezelfde middelen als in eerdere industriële conflicten, is niet begrijpen hoezeer de wereld veranderd is.

Als je eenmaal de-industrialiseert, kun je niet langer deelnemen aan oorlogvoering waarbij je tienduizenden tanks, vliegtuigen en pantserwagens gebruikt – en vervolgens verliest – en honderden miljoenen artilleriegranaten gebruikt. Dat betekent niet dat oorlogvoering onmogelijk wordt: sinds mensenheugenis zijn er vele oorlogen, groot en klein, uitgevochten in Centraal-Afrika. Maar industriële oorlogsvoering? Nee, dat is van landen met grote industriële bases. En voor het Westen om die weer op te bouwen tot het niveau waarin ze zich, laten we zeggen, 1960 bevonden, belooft nauwelijks een snelle aangelegenheid te worden. Het kostte meer dan een generatie om te de-industrialiseren, en het zal waarschijnlijk net zo lang duren om het ongedaan te maken, als het al ongedaan gemaakt kan worden.

Alle oorlogsvoering behoort tot een tijd en een plaats. Net zoals we morgen geen Welshe longbow-mannen meer zien die dapper de bloem van de Franse adel neerhalen, is de tijd voorbij dat de VS duizenden liberty ships en tienduizenden vliegtuigen bouwden om in de Stille Oceaan te gooien. De Derde Wereldoorlog komt er niet. Het feit dat het niet langer werkelijkheid kan worden in de wereld waarin we nu leven, zal na verloop van tijd worden gezien voor wat het is: als zowel een grote en noodzakelijke zegen als een werkelijk verschrikkelijke ramp.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over