Het heeft veel langer geduurd dan nodig was, maar eindelijk lijkt het te gebeuren: het lockdown paradigma is aan het instorten. De tekenen zijn overal zichtbaar.
Lockdown-fanaticus, gouverneur Andrew Cuomo van New York, heeft zijn steun zien kelderen van 71% naar 38%, samen met steeds meer eisen dat hij aftreedt. Ondertussen stijgt de gouverneur van Florida en lockdown-tegenstander Ron DeSantis in de peilingen. Deze opmerkelijke ommekeer in het lot is te danken aan het besef dat de lockdowns een rampzalig beleid waren. DeSantis en mede anti-lockdown gouverneur Kristi Noem zijn de eersten die de waarheid ronduit zeggen. Hun eerlijkheid heeft hen beiden geloofwaardigheid opgeleverd.
Ondertussen, tijdens hoorzittingen in het Congres, eiste afgevaardigde James Jordan (R-OH) dat Dr. Fauci zou verklaren waarom lockdown Michigan een slechtere ziekteprevalentie heeft dan buurland Wisconsin dat al lang volledig open is. Fauci deed alsof hij de vraag niet kon horen, de grafiek niet kon zien, en het vervolgens niet begreep. Uiteindelijk bleef hij zitten zwijgen na een paar banaliteiten over handhavingsverschillen te hebben geuit.
This is MIND BLOWING.. the so called top health “expert” Dr. Fauci left stuttering & giving a totally illogical explanation as to why states with his suggested draconian lockdowns have higher cases & deaths pic.twitter.com/xLPCHdbFLW
— Melissa Tate (@TheRightMelissa) April 18, 2021
De lockdowners hebben nu te maken met het enorme probleem van Texas. Het is al 6 weken volledig open zonder beperkingen. Besmettingen en sterfgevallen daalden dramatisch in dezelfde periode. Fauci heeft geen antwoord. Of vergelijk gesloten Californië met open Florida: vergelijkbare sterftecijfers. We hebben een hele reeks ervaringen in de VS die vergelijkingen mogelijk maken tussen open en gesloten en ziekte-uitkomsten. Er is geen verband.
Of je zou kunnen kijken naar Taiwan, dat geen strenge regels had voor zijn 23,5 miljoen inwoners. Doden door Covid-19 tot nu toe: 11. Zweden, dat open bleef, presteerde beter dan het grootste deel van Europa.
Het probleem is dat de aan- of afwezigheid van lockdowns in het geval van het virus totaal niet gecorreleerd lijkt te zijn met een ziekteverloop. AIER heeft 33 casestudies van over de hele wereld verzameld waaruit blijkt dat dit waar is.
Waarom zou dit van belang zijn? Omdat de “wetenschappers” die “lockdowns” aanraadden, heel precies en gericht hadden gesteld dat zij de manier hadden gevonden om het virus onder controle te krijgen en de negatieve gevolgen tot een minimum te beperken. We weten zeker dat de lockdowns verbazingwekkende nevenschade hebben aangericht. Wat we niet zien is een verband tussen de lockdowns en de ziekte-uitkomsten.
Dit is verwoestend omdat de wetenschappers die de lockdowns hebben doorgedrukt specifieke en falsifieerbare voorspellingen hadden gedaan. Dit was waarschijnlijk hun grootste fout. Door dit te doen, stelden ze een test op van hun theorie. Hun theorie faalde. Dit is het soort moment dat de ineenstorting van een wetenschappelijk paradigma veroorzaakt, zoals Thomas Kuhn uitlegt in The Structure of Scientific Revolutions (1962).
{ … }
Voor zover bekend is het idee om een nieuw virus ‘op te sluiten’ rond 2005-2006 ontstaan in de VS en het VK. Het begon met een kleine groep fanatiekelingen die het niet eens waren met de traditionele volksgezondheid. Zij stelden dat ze een virus onder controle konden krijgen door het gedrag van mensen te dicteren: hoe dicht ze bij elkaar stonden, waar ze naartoe reisden, welke evenementen ze bezochten, waar ze zaten en hoe lang. Ze drongen aan op sluitingen en beperkingen, die ze “niet-farmaceutische interventies” noemden via “gerichte gelaagde inperking”. Wat zij voorstelden was middeleeuws in de praktijk, maar met een vernislaag van computerwetenschap en epidemiologie.
Toen het idee voor het eerst werd geopperd, werd het begroet met hevig verzet. Na verloop van tijd boekte het insluitingsparadigma vooruitgang, met financiering van de Gates Foundation en meer rekruten uit de academische wereld en de volksgezondheidsbureaucratieën. Er kwamen tijdschriften en conferenties. Richtsnoeren op nationaal niveau begonnen warm te lopen voor het idee van het sluiten van scholen en bedrijven en een breder beroep op de quarantainebevoegdheid. Het duurde 10 jaar, maar uiteindelijk werd de ketterij een quasi-orthodoxie. Zij bekleedden voldoende machtsposities om hun theorie te kunnen uitproberen op een nieuwe ziekteverwekker die 15 jaar nadat het idee van de quarantaine voor het eerst was geopperd, opdook, terwijl de traditionele epidemiologie werd gemarginaliseerd, eerst geleidelijk en vervolgens compleet.
Kuhn legt uit hoe een nieuwe orthodoxie geleidelijk de oude vervangt:
Wanneer in de ontwikkeling van een natuurwetenschap een individu of een groep voor het eerst een synthese produceert die de meeste beoefenaars van de volgende generatie kan aantrekken, verdwijnen de oudere scholen geleidelijk. Gedeeltelijk wordt hun verdwijning veroorzaakt door de bekering van hun leden tot het nieuwe paradigma. Maar er zijn altijd mensen die vasthouden aan een of andere van de oudere opvattingen, en zij worden eenvoudigweg uit het vak gelezen, dat vervolgens hun werk negeert. Het nieuwe paradigma impliceert een nieuwe en meer strikte definitie van het vakgebied. Zij die niet bereid of in staat zijn hun werk daaraan aan te passen, moeten geïsoleerd te werk gaan of zich bij een andere groep aansluiten.
Dat is een goede beschrijving van hoe de lockdown ideologie zegevierde. Er zijn genoeg samenzweringstheorieën over waarom de lockdowns gebeurden. Vele bevatten een kern van waarheid. Maar we hoeven er geen beroep op te doen om te begrijpen waarom het gebeurde. Het gebeurde omdat de mensen die erin geloofden dominant werden in de wereld van de ideeën, of op zijn minst prominent genoeg om de traditionele principes van volksgezondheid terzijde te schuiven en uit te bannen. De lockdowns werden voornamelijk gedreven door de lockdown-ideologie. De aanhangers van deze vreemde nieuwe ideologie groeiden tot het punt waarop zij in staat waren hun agenda te laten prevaleren boven beproefde beginselen.
Het is een zegen van deze ideologie dat ze kwam met een ingebouwde belofte. Zij zouden betere resultaten boeken bij ziekten dan de traditionele praktijken op het gebied van de volksgezondheid, zo zeiden zij. Deze belofte zal uiteindelijk hun ondergang worden, om één simpele reden: ze hebben niet gewerkt. Kuhn schrijft dat dit in de geschiedenis van de wetenschap een voorbode is van een crisis, te wijten aan “het aanhoudend falen van de puzzels van de normale wetenschap om uit te komen zoals het hoort. Het falen van bestaande regels is de voorbode van een zoektocht naar nieuwe.” Verder: “De betekenis van crises is de indicatie die zij geven dat een gelegenheid voor heroriëntatie is aangebroken.”
Het stilzwijgen van Fauci tijdens hoorzittingen van het Congres is veelzeggend. Ook zijn bereidheid om alleen geïnterviewd te worden door tv-anchors van de mainstream media is dat. Veel van de andere lockdowners die een jaar geleden nog publiekelijk aanwezig waren, zijn stil geworden, met steeds minder tweets en een steeds heimelijker in plaats van zekerder inhoud. De crisis voor de nepwetenschap van het lockdownisme is misschien nog niet aangebroken, maar hij komt er wel aan.
Kuhn spreekt over de post-crisisperiode van de wetenschap als een tijd waarin een nieuw paradigma opkomt, eerst nascent en dan mettertijd canoniek. Wat zal de opgesloten ideologie vervangen? We mogen hopen dat het het besef zal zijn dat de oude beginselen van volksgezondheid ons goed van pas zijn gekomen, net als de wettelijke en morele beginselen van mensenrechten en beperkingen van de bevoegdheden van de overheid.
Help ons BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze dagelijkse nieuwsbrief:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2020/12/21/mark-rutte-kreeg-the-global-citizen-awards-2019-uit-handen-van-klaus-schwab/
