Het Brusselse dictaat over klimaatverandering en steun aan Oekraïne wordt als belangrijker gezien dan de mensen die het land daadwerkelijk voeden, schrijft Rachel Marsden.

De Franse regering probeert een heleboel tractoren van de belangrijkste snelwegen van het land te krijgen. Veel succes daarmee, want volgens een nieuwe Odoxa- enquête steunt 89% van de Franse burgers de protesterende boeren.

Frankrijk sluit zich aan bij een beweging die nu bijna 20% van de EU omvat, waarbij boeren in vijf van de 27 landen van het blok grote wegen in konvooien en blokkeren. Boeren uit Polen, Roemenië, Duitsland en Nederland hebben nu gezelschap gekregen van hun tegenhangers uit het land dat vrijwel synoniem staat voor revolutie. En één specifiek incident hier in Frankrijk heeft de opkomende beweging zojuist in een stroomversnelling gebracht.

Alexandra Sonac, een 35-jarige vee- en maïsboer uit Zuid-Frankrijk, en drie van haar vier familieleden werden in de vroege ochtenduren aangereden door een auto bij een blokkade van een boerensnelweg nabij Toulouse. Sonac en haar 12-jarige dochter kwamen om het leven , terwijl haar man op de intensive care ligt. Het incident wordt nog onderzocht, maar om het nog erger te maken, was er naar verluidt een uitzettingsbevel van kracht voor de drie Armeense inzittenden van het voertuig.

De symboliek is hier opvallend. Een productieve boer die zich verzette tegen de economische onderdrukking door de overheid, werd vermoord door iemand die profiteerde van de voordelen van laksheid van de overheid. Slechts 12% van de uitzettingsbevelen werd tussen 2015 en 2021 door Frankrijk uitgevoerd, een van de laagste percentages in Europa, volgens recente statistieken.

De klachten van Franse boeren komen overeen met die van hun collega’s in de hele EU. Ze zijn boos op hun eigen regeringen, maar alleen omdat deze gekozen functionarissen erop hebben gestaan ​​in het nauwsluitende keurslijf te glijden dat hen is opgelegd door de ongekozen technocratische tirannen in Brussel en hun top-down, ideologisch gestuurde beleid.  Er is een goede reden waarom Franse boeren deze week dezelfde EU-vlag hebben verscheurd en verbrand die president Emmanuel Macron in zijn verschillende optredens graag naast de Franse driekleur wil plaatsen.

Boeren in het hele blok hebben vergelijkbare eisen. Ze willen een eerlijke prijs voor energie, terwijl de EU niet alleen kostbaar klimaatbeleid heeft opgelegd dat fossiele brandstoffen als de pest behandelt, maar ook heeft besloten, “voor Oekraïne”,  om zijn eigen aanbod van goedkoop Russisch gas, dat de Europese economie aandreef, te vernietigen. Vervolgens besloten ze, wederom voor Oekraïne, de invoerrechten op goederen en diensten uit Oekraïne op te heffen, waardoor de EU overspoeld kon worden met vrachtwagenchauffeurs die lokale leveranciers ondermijnden en met evenzeer onderbiedende landbouwproducten die niet eens voldoen aan de EU-normen waarmee Europese boeren te maken krijgen.

Boeren willen geen aalmoezen, maar ze willen dat regeringen stoppen met de steeds zwaardere belastingen als hun oplossing om de staatskas te vullen die leegloopt als gevolg van hun voortdurend misplaatste prioriteiten. Ze willen ook dat hun nationale regeringen hun belangen verdedigen tegen de pogingen van Brussel om deze te vervangen door goedkope buitenlandse import via eindeloze vrijhandelsovereenkomsten met landen waarvan de boeren niet onder dezelfde regelgevende dictaten opereren, en dat allemaal terwijl Brussel lidstaten (met name Nederland) onder druk zet om boerderijen op te kopen om te voldoen aan het klimaatbeleid.

Het is geen verrassing dat de gemiddelde mens sympathiseert, aangezien zij er net zo genoeg van hebben dat hun incompetente, hardhandige regering als witte handschoen dient voor de ijzeren vuist van Brussel. Ze zien dat hun gas- en elektriciteitskosten eindeloos stijgen en dat hun koopkracht aan het verdwijnen is, terwijl de Franse minister van Defensie bijvoorbeeld praat over hoe het conflict in Oekraïne heeft gediend als een handig voorwendsel voor de overdracht van rijkdom in Europa van het volk naar de elites en zo’n prachtige kans is voor het militair-industriële complex. En toen de Franse Nationale Vergadering zichzelf deze week een verhoging van hun eigen uitkeringen met €300 per maand goedkeurde, alleen maar om de inflatie te compenseren die de gemiddelde burger verplettert, diende dit als nog een voorbeeld van hun totale toondoofheid.

Op de middag van 24 januari werd een enorme rij banden en mest in brand gestoken door boze Franse boeren vlak voor de prefectuur Agen, in het zuidwesten van Frankrijk. Sommige aanwezige boeren hekelden de maatregel, anderen spraken hun steun uit, maar ze waren het er allemaal over eens dat ze er genoeg van hadden. Veelzeggender was dat de politie en brandweerlieden ter plaatse slechts met moeite reageerden toen de rook zich bijna tot de hoogte van het aangrenzende gebouw uitstrekte, dat wordt beschouwd als een symbool van de Franse staat. Blijkbaar krijgen zelfs frontlijnwerkers die de staatsinstellingen dienen, genoeg van de elites van het establishment. En niet alleen in Europa, maar ook elders in het Westen.

Truckers van de Canadian Freedom Convoy en hun aanhangers werden deze week in het gelijk gesteld in het Canadese federale gerechtshof toen een rechter oordeelde dat de regering van premier Justin Trudeau grondwettelijke grondrechten en vrijheden schond toen ze de noodwet inriep tegen protesterende tegenstanders van de Covid-mandaten van de regering, die zij beschouwden als een schending van fundamentele rechten en vrijheden. Het feit dat de regering opdracht gaf om bankrekeningen te blokkeren als afschrikmiddel tegen protesten had de eerste grote aanwijzing voor groeiend autoritarisme moeten zijn, maar blijkbaar was er een federale rechter voor nodig om dit duidelijk te maken.

Duitse boeren en vrachtwagenchauffeurs die eerder deze maand in konvooi door het land trokken, vertelden me in Berlijn dat ze geïnspireerd waren door het Vrijheidskonvooi toen ze protesteerden tegen het feit dat de Duitse regering meer belasting heft op de diesel voor hun landbouwvoertuigen, die toch al duur is als gevolg van het misplaatste energiebeleid van de regering, gedreven door ideologische, voorspelbare weerstand tegen fossiele brandstoffen en tegen goedkoop gas uit Rusland. Zowel in het Vrijheidskonvooi als in de boerenzaken zijn groteske pogingen van overheidsfunctionarissen om demonstranten af ​​te schilderen als een soort rechtse radicalen, om elites van verantwoordelijkheid te ontslaan, onder de algemene bevolking mislukt.

Vrachtwagenchauffeurs, bakkers, studenten, brandweerlieden en politie tonen al tekenen van solidariteit met de boeren, gesteund door een overweldigende en gekwantificeerde zwijgende meerderheid. En deze nationale bewegingen zoeken met elkaar naar gemeenschappelijke belangen in Europa en de westerse wereld. Pogingen om verdeeldheid te bevorderen door grote boerderijen tegenover kleine te plaatsen, of rechts tegen links, lopen op niets uit.

De Franse premier Gabriel Attal, die pas op 9 januari in functie begon en waarschijnlijk nog steeds niet alle toiletten op zijn nieuwe kantoor heeft gevonden, sjokte afgelopen weekend naar het landelijke zuidelijke Rhônegebied. Attal zei dat “onze boeren geen bandieten, vervuilers, mensen zijn die dieren martelen, zoals we soms horen.”  Waar hoort hij dat? In Brussel? Zijn verleidingsvaardigheden kunnen wel wat werk gebruiken. Het is alsof je op een date komt en zegt: “Hé, je bent niet zo’n psychopaat als ik hoorde dat je was.” Wat een charmeur. Ik kan niet wachten om te zien hoe deze diplomatieke geleerde deze hele puinhoop gaat oplossen.

Tijdens een bijeenkomst afgelopen maandag tussen Attal en landbouwvertegenwoordigers was een afgevaardigde van de Jonge Franse Boerenbond aanwezig. Ik sprak met een aantal van hun tegenhangers in Berlijn tijdens dat protest eerder deze maand – jonge ondernemers, zo welbespraakt en goed opgeleid. Deze jonge boeren zeggen dat ze 80 uur per week werken en vinden dat er zoveel administratieve rompslomp en verbodsbepalingen vanuit de EU zijn dat het verlammend werkt. En toch wil Frankrijk wanhopig jonge mensen aanmoedigen om de landbouw als beroep te adopteren, in een tijd waarin het een uitstervend bedrijf is. Goh, groot mysterie waarom dat zou kunnen zijn, genieën.

De tragische dood van Alexandra Sonac en haar dochter deze week zal voor altijd een symbool blijven van de strijd tegen de onderdrukking van de arbeidersklasse door een autoritair mondiaal bestuur dat chaos veroorzaakt omdat het zich richt op speciale belangen die steeds meer gescheiden zijn van die van de gemiddelde burger. Geen enkele hoeveelheid gesleutel van de overtredende regeringen zal de groeiende onrust kunnen onderdrukken. Alleen een diepgaande en fundamentele heroverweging van hun relatie met hun burgers, wier belangen zij uitsluitend zouden moeten dienen, zou enige hoop kunnen bieden om deze dieper wordende crisis op te lossen.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

Ernst Wolff: De agenda van de Duitse landbouw wordt bepaald in Silicon Valley

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over