De oorlog tussen Rusland en Oekraïne is bijna twee jaar oud en er is geen duidelijke diplomatieke oplossing in zicht, schrijft Eric Striker.

Er bestaat onder analisten van alle kanten consensus dat Moskou 2024 ingaat met een beslissende voorsprong in het conflict. Russische planners hebben 6% van hun bruto binnenlands product gereserveerd voor oorlogsproductie om zichzelf een enorme materiële voorsprong te geven op de door de NAVO gesteunde Oekraïense strijdkrachten, wat heeft geleid tot een record lage werkloosheid en een bloeiende economie nu het herverkiezingsbod van Vladimir Poetin nadert.

Op civiel vlak heeft de Russische olie- en gaseconomie gefloreerd onder financiële aanvallen van de liberale G7 en haar internationale economische instellingen, door zich met succes te richten op nieuwe exportmarkten in de ontwikkelingslanden. De meest absurde ontwikkeling in de contra-intuïtieve bloei van de Russische energiesector kan worden gezien in West-Europese landen die mazen in hun eigen sanctieprogramma exploiteren, zodat ze Russisch vloeibaar aardgas kunnen blijven kopen tegen historisch ongekende tarieven.

Aan de Oekraïense kant is het nieuws relatief somber. Kiev verliest langzaam terrein, raakt zonder artilleriegranaten en is niet in staat gebleken succesvolle tegenaanvallen uit te voeren. Russische troepen neutraliseerden het vermogen van Oekraïne om wapens en munitie te produceren al vroeg, wat leidde tot afhankelijkheid van de wapenoverdrachten van de NAVO om de oorlog, die de laatste tijd achterbleef, te kunnen blijven vervolgen. Het helpen van Oekraïne stuit in heel Oost-Europa op controverse, zoals blijkt in de NAVO-bondgenoot Polen, waar vrachtwagenchauffeurs uit protest fysiek de Oekraïense grens blokkeren.

Op het moment dat ik dit schrijf worden grote en dure hulppakketten voor Oekraïne geblokkeerd door de schurken in het links-democratische toneelstuk – Viktor Orban in Hongarije en de Amerikaanse Republikeinen in het Congres – maar dit is hoogstwaarschijnlijk een politieke dekmantel voor de Het feit dat het voldoen aan de bewapeningsbehoeften van Oekraïne de NAVO-landen zou vereisen om over te stappen op militaire economieën, iets waar de leiders van de VS en de EU zich niet graag aan willen verbinden.

Wat dit dilemma nog groter maakt, is dat de Oekraïense staat moeite heeft met het in dienst nemen van oudere militairen. Ongeveer 50% ( 4,5 miljoen ) van de potentiële rekruten houdt zich verborgen voor de dienstplicht, wat leidt tot een mankrachtcrisis die de Rada probeert op te lossen door gevangenen in dienst te nemen en strafmaatregelen in Sovjet-stijl in te voeren voor honderdduizenden Oekraïense mannen die het land zijn ontvlucht.

De belangrijkste van deze dringende zorgen zijn de toenemende, aantoonbaar etnische spanningen tussen het Oekraïense leger en de regering.

Joden maken slechts 0,3% uit van de Oekraïense bevolking, maar toch heeft het huidige Oekraïne de meest Joodse regering sinds het vroege bolsjewistische tijdperk. Naast Volodymyr Zelenski wordt het Joodse oorlogsregime in Oekraïne geleid door premier Denys Shmyhal, Adriy Yermak en de crimineel Serhiy Shefir. Tot afgelopen herfst had Oekraïne een Joodse minister van Defensie, Oleksii Reznikov, die Zelenski – die de etnische Oekraïners kennelijk wantrouwde met gevoelige besluitvorming voor hun eigen oorlogsinspanningen – verving door een Tataarse moslim.

De gevolgen van deze kloof tussen de Joodse regering en haar niet-Joodse strijdkrachten werden op gruwelijke wijze tentoongesteld in Bakhmut, waar de civiele autoriteiten enorme minachting toonden voor de levens van jonge Oekraïense mannen.

Nadat Russische troepen Bakhmut met succes hadden omsingeld, begon de Oekraïense opperbevelhebber Valerii Zaluzhnyi Zelensky te smeken om te stoppen met het weggooien van de levens van soldaten voor een strategisch onbelangrijk doel. Zelenski reageerde Zaluzhnyi te passeren en de Oekraïners te bevelen aan te vallen, wat zonder enig resultaat tot enorme verliezen leidde.

Afgelopen november vertelde de gefrustreerde generaal Zaluzhnyi aan The Economist dat de oorlog in een patstelling zat en dat zijn mannen met duizenden tegelijk moesten sterven in onmogelijke offensieven. Volgens berichtgeving van Seymour Hersh heeft Zaluzhnyi zelfs pogingen ondernomen om de misleidende maximalistische oorlogsdoelen van het Zelenski-regime te omzeilen en met zijn Russische tegenhangers over vrede te onderhandelen.

In plaats van het advies van zijn topgeneraal in overweging te nemen, heeft Zelenski geprobeerd zijn reputatie te bezoedelen (Zaluzjnyi is veel populairder dan Zelenski) door de Oekraïense patriot te betrekken bij een gepolitiseerd onderzoek dat is opgezet onder het voorwendsel vermeende verraders uit te roeien die de Russische strijdkrachten in het begin van de oorlog hebben geholpen. Voorlopig is Zaluzhnyi slechts een getuige in de zaak, maar zijn aanhangers geloven dat dit elk moment kan veranderen en dat het doel is om hem af te persen tot onderdanigheid.

De groeiende verdeeldheid in Kiev houdt daar niet op. Eerder deze maand hebben Zelenski en zijn junta wanhopig geprobeerd een uitdaging aan te gaan van Oleksiy Arestovych, een van de weinige blanke niet-joden in de binnenste cirkel van de president, die nu campagne voert tegen hem op een platform om de oorlog te beëindigen

In een explosief interview met Unherd bevestigde Arestovych dat de Oekraïense strijdkrachten minstens 200.000 doden hebben geleden, een gruwelijk feit dat Zelenski en zijn aanhangers in Brussel en Washington geheim hebben proberen te houden. Hij volgde dit op met een verklaring, die het Kremlin onlangs bevestigde, dat de onvoorstelbare intensivering van deze oorlog werd veroorzaakt door de beslissing van Zelensky en zijn Amerikaans/Britse sponsors om het Istanbul-proces in het voorjaar van 2022 te saboteren.

Nadat het Russische leger de Donbass had veroverd en uit Kiev was vertrokken, stelt Arestovych dat hij via internationale bemiddelaars in Turkije met succes een relatief gunstig vredesakkoord met de regering van Poetin heeft onderhandeld. Terwijl de inkt van de overeenkomst opdroogde en Arestovych een fles champagne opende, begonnen plotseling beelden van de vermeende gruweldaad in Bucha in april 2022 in de mondiale media te circuleren. Zelenski profiteerde hiervan en gebruikte Bucha als excuus om eenzijdig een veto uit te spreken over de vredesakkoorden en alle communicatie met Rusland op te schorten.

De Russen blijven volhouden dat het bloedbad in Bucha wreedheidspropaganda was, opgevoerd door Britse agenten. Arestovych onderschrijft deze opvatting niet expliciet, maar hij bevestigt wel dat de terugtrekking op het laatste moment uit de overeenkomst van Istanbul en de uitbreiding van de vermeende gruweldaden van Bucha samenvielen met een ontmoeting die Zelenski had met Boris Johnson.

Het Zelenski-regime heeft gereageerd op de kritiek van Arestovych dat de oorlog de Oekraïners uitroeit zonder enig aantoonbaar resultaat en dat diplomatie in overweging moet worden genomen door de man aan wie zij tot voor kort staatsgeheimen op hoog niveau toevertrouwden, te bestempelen als een Russisch bezit. Ze baseren dit grotendeels op het feit dat Arestovych een recente Russische afkomst heeft.

Arestovych spreekt duidelijk tot een aanzienlijk deel van het Oekraïense electoraat. Indirect bewijs dat door de kieren van de Kievse cabal ontsnapt, wijst erop dat het vertrouwen van het publiek in Zelensky aan het afbrokkelen is. Uit opiniepeilingen blijkt dat de president slechts een goedkeuringsscore van 32% heeft.

Het is onmogelijk om te weten hoe populair Zelenski echt zou zijn onder de kiezers, aangezien zijn regering de verkiezingen voor onbepaalde tijd heeft opgeschort. De Oekraïense regering is van mening dat de mensen die zij regeren geen verkiezingen of vrede met Rusland willen. Deze bewering wordt zonder twijfel opnieuw uitgebraakt door de VS en de Europese Unie.

Terwijl Washington en de NAVO zich voorbereiden op hogere prioriteiten, zoals de verdediging van Israël in het Midden-Oosten, zou Zelensky’s greep op de regering steeds zwakker kunnen worden. De vraag is nu hoe belangrijk de zionistische plannenmakers van het buitenlands beleid van Amerika, Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië hun missie in Oekraïne vinden in vergelijking met opkomende conflicten elders.

Waarnemers zouden het gepraat over een onbreekbaar Oekraïens moreel eens kritisch moeten bekijken. De oorlogsinspanningen van het land beginnen te lijken op een bende ongekozen Joden die een volk waar ze niet om geven dwingen te lijden om stapsgewijs de verklaarde belangen van buitenlandse mogendheden te bevorderen.

Het essay uit 1993 van de Amerikaanse oligarch en linkse internationalist George Soros waarin wordt opgeroepen tot het gebruik van Oost-Europeanen als kanonnenvoer tegen de tegenstanders van de NAVO vindt hier weerklank. Voorwaarts christelijke soldaten!

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

Eén miljoen doden voor Victoria Nuland

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over