Dit is niet de eerste keer dat Frankrijk te maken heeft met rellen en aanvallen door immigrantenjongeren, maar nooit eerder waren ze zo wijdverspreid en gewelddadig. 

Een andere primeur is dat topambtenaren deze keer openlijk zeiden dat de zaken uit de hand zouden kunnen lopen, schrijft Augustin Goland. Aan de andere kant bestempelde radicaal links in Frankrijk, waaronder parlementsleden van La France Insoumise – de grootste oppositiepartij in het parlement na de Nationale Rally van Marine Le Pen – de schietpartij door de politie die voor onrust zorgde als het Franse George Floyd-moment. Net zoals Amerikaans Links en de Democratische Partij deden na de dood van George Floyd, gooiden ze olie op het vuur door partij te kiezen voor de relschoppers.

Paris go boom, last night:
pic.twitter.com/goaAVjyYGq

— AlphaFox (@Alphafox78) June 30, 2023

Voor een meerderheid van de Fransen was de chaos na de dood van Nahel Marzouk op 27 juni echter eerder de laatste wake-up call voor hun land. Helaas lijken president Macron en zijn regering niet geneigd om te luisteren of om een ommezwaai te maken op het gebied van immigratie of wetshandhaving.

Het begon allemaal in Nanterre, een stad met 94.000 inwoners aan de rand van Parijs, die vijf “gevoelige” wijken herbergt waar de politie niet graag komt. Het is een van de vele dorpen en steden in Frankrijk waar de inheemse bevolking een minderheid aan het worden is.

Twee motorrijders van de politie zagen een gele Mercedes A-Klasse hard rijden op een busbaan. Ze zetten de achtervolging in en toen de bestuurder voor een stoplicht stopte, probeerden ze hem aan te houden. In plaats van bevelen op te volgen, reed hij door het rode licht.

De bestuurder was de 17-jarige Nahel Merzouk, die te jong is om een ​​rijbewijs te halen. Hij was al bekend bij de politie vanwege eerdere weigeringen om gehoor te geven aan politiebevelen. Sterker nog, hij was al 12 keer gearresteerd voor rijden zonder rijbewijs, drugsbezit en het stelen van gestolen goederen. Hij was slechts drie dagen eerder gearresteerd omdat hij weigerde te stoppen voor de politie terwijl hij zonder rijbewijs reed en zou in september voor de jeugdrechtbank verschijnen.

De achtervolging door de politie duurde meer dan 20 minuten. Merzouk reed door meer rode lichten en reed bijna over een fietser en een voetganger. Uiteindelijk kwam hij vast te zitten in het verkeer. De agenten stopten en liepen naar de auto. Een van hen trok zijn pistool, richtte het op Merzouk en beval hem de motor te stoppen en zijn handen achter zijn hoofd te leggen. Toen het verkeer echter vrijkwam, trapte Marzouk op het gas. De tweede agent had zijn arm door de achterruit in de auto. De eerste officier schoot Merzouk in de borst door zijn linkerschouder. Later beweerde hij dat hij op het been van de bestuurder mikte, maar dat toen de auto naar voren reed, zijn arm omhoog werd geduwd toen hij de trekker overhaalde. Beide agenten zeggen dat ze bang waren dat ze tegen de muur achter hen geplet zouden kunnen worden terwijl de auto accelereerde.

De agent die het schot loste, is 38 jaar oud, getrouwd en vader. Hij had zijn vuurwapen nog nooit gebruikt tijdens zijn dienst en hij is verschillende keren onderscheiden.

Zoals gebruikelijk in dit soort situaties, wachtten niet alleen radicaal links maar ook de Franse liberalen – die de mainstream domineren – niet op de feiten. Ze begonnen te klagen over structureel politieracisme (hoewel er veel zwarte en Arabische agenten zijn) en politiemisbruik. Twee met mobiele telefoons gemaakte video’s die op dezelfde dag op sociale media werden gedeeld, waren voor hen voldoende om conclusies te trekken en een oordeel te vellen.

President Macron zelf zei dat de dood van Merzouk onvergeeflijk was. De officier wacht nu op zijn proces in de gevangenis, uit angst voor verdere rellen als hij wordt vrijgelaten. Net als in de George Floyd-zaak zal er enorme druk op de jury worden uitgeoefend om de officier te veroordelen op basis van de huidige beschuldigingen van vrijwillige doodslag. De politie is boos dat hij is opgepakt.

Franse agenten zijn echter gewend aan beledigingen door media en politici. Het is nog een extra stimulans om niet-blanke jonge mannen niet te arresteren en de ‘gevoelige wijken’ van Frankrijk te vermijden. Zo worden het ‘no-go zones’.

Het berouw en de onderwerping van de heersende elite hielpen niet. Zes nachten op rij gingen zo’n 100 tot 200.000 jonge mensen (volgens de schatting van een voormalig directeur van de contraspionage), voornamelijk van Arabische of Afrikaanse afkomst, in het hele land tekeer.

Ze vielen alles aan wat in hun ogen de Franse Republiek belichaamt: politie (waarvan er meer dan 700 gewond raakten, van de 45.000 ingezet), brandweerlieden (één stierf tijdens het blussen van een autobrand), lokale politici, gemeentehuizen, scholen, kleuterscholen, bibliotheken, enz. Ze plunderden winkels in stadscentra, zelfs in de prestigieuze Halles in het centrum van Parijs, en staken bussen en trams in brand.

Bij een burgemeester werd zijn huis aangevallen terwijl hij in het gemeentehuis was gebarricadeerd. Zijn vrouw en kinderen van 5 en 7 jaar vluchtten voor immigrantenjongeren die probeerden het huis in brand te steken terwijl ze binnen waren. Twee politieagenten die in burgerkleding naar huis reden, werden tegengehouden en bijna doodgeslagen door een groep Arabieren die hen herkenden.

Veel politieagenten leven nu in angst. Er is een heropleving van aanvallen, zelfs op familieleden. Moslims en Afrikaanse aanvallers leven niet naar westerse maatstaven.

Afgezien van de ideologisch blinde, realiseren de meeste Fransen zich dat, net als in het Gallië van de 5e eeuw, toen Rome zijn greep op het rijk aan het verliezen was, de barbaren binnen de poorten zijn. Minister van Binnenlandse Zaken Gerald Darmanin overtuigde velen niet toen hij in de Nationale Vergadering zei dat de rellen geen verband hielden met immigratie, aangezien 90 procent van de bijna 4.000 gearresteerde mensen Franse staatsburgers zijn. Net als Nahel Merzouk.

In 2005 deed zich soortgelijke onrust voor in steden in heel Frankrijk nadat twee tieners – opnieuw met een immigratieachtergrond – zich voor de politie verstopten in een onderstation van een energiebedrijf en werden geëlektrocuteerd. Sindsdien heeft Frankrijk, nu een natie van 68 miljoen inwoners, zo’n 5 miljoen immigranten geaccepteerd en een nog groter aantal geboorten van niet-Europeanen. Niet-blanken zijn volgens de politie nu talrijker dan ooit en een stuk gewelddadiger.

In plaats van dat elke generatie Franser wordt dan hun ouders, is het tegenovergestelde gebeurd. Hoewel niet noodzakelijkerwijs religieus, noch gemotiveerd door geloof zoals islamitische terroristen, beriepen de relschoppers zich vaak op de koran en Allah.

Sterker nog, de terroristen die aanslagen hebben gepleegd op Franse bodem hebben sterke banden met de ‘gevoelige’ wijken met een hoog percentage niet-blanken. Officieel zijn er meer dan 750 van dergelijke “gevoelige stedelijke zones” in Frankrijk.

Zoals ik op 16 juni op deze site schreef,

Als we rekening houden met de kinderen en kleinkinderen van immigranten, bedraagt ​​het aantal mensen van buitenlandse afkomst in Frankrijk 19 miljoen, of 28 procent van de totale bevolking van het land. Van de bevolking van 0 tot 4 jaar stijgt het aandeel tot bijna 42 procent. En als we die immigranten van Europese afkomst en hun nakomelingen uitsluiten, zien we dat bijna 30 procent van de jongste leden van de Franse bevolking niet van Europese afkomst is.

De Franse gendarmerie is, behalve als militaire politie, de lokale politiemacht in een groot deel van Frankrijk, vooral in minder dichtbevolkte gebieden. Het zijn ook de mensen die met zwaar materieel en elite-eenheden worden gestuurd als ze daadkrachtig zijn.

Dit is wat Gendarmerie-generaal Bertrand Soubelet schreef in 2016, in een boek dat een einde maakte aan zijn carrière:

Oproepen tot haat door sommige imams op Frans grondgebied, websites die oproepen tot jihad en het aantal jongeren dat ontvankelijk is voor dergelijke berichten, stortten ons al in januari 2015 in afschuw. In november trof de gruwel ons land opnieuw. En we vrezen – en terecht – een nog dramatischer toekomst.

De buitenwijken van onze grote steden, waar te veel jonge mensen aan hun lot worden overgelaten, vaak laag opgeleid, soms voortijdig van school gaan, zonder toekomstperspectief, zijn reservoirs van rebellen. In die poel van opstandige, misleide kinderen die de weg kwijt zijn en begeleiding nodig hebben, doet de jihad zijn werk.

We leven op een kruitvat omdat die delinquenten, die potentiële moordenaars, een bijna onuitputtelijke bron van doodsinstrumenten hebben: in de grote stedelijke gebieden van Frankrijk zijn er voorraden illegale wapens die de overblijfselen zijn van de oorlogen in Midden-Europa [ de Balkan]. Wat ons, de gendarmes, beangstigt, is dat die wapenvoorraden, die momenteel sluimerend liggen, op een dag in handen zullen komen van vastberaden en georganiseerde mensen.

Generaal Soubelet had commandoposities bekleed in het veld en bij het directoraat-generaal van de Gendarmerie Nationale.

Dit is wat Gendarmerie-kolonel Philippe Cholous zei op de Franse televisiezender CNews op 2 juli, terwijl de rellen nog steeds hoog opliepen:

We moeten deze situatie niet analyseren in termen van wat er precies gebeurt, wat verschrikkelijk is, maar in termen van wat er zou kunnen gebeuren als het uit de hand loopt. Omdat er duidelijk woede is in de buitenwijken, maar ik denk dat er ook woede is onder de middenklasse, de goede mensen, de werkende mensen in Frankrijk. Er is veel wrok bij de ordehandhavers, die heel vaak in de steek worden gelaten door het politieke echelon. De trieste dood van Nahel was daar een goed voorbeeld van. Vanaf het begin waren de verklaringen een desertie [van de politieagent die Merzouk vermoordde], terwijl het onderzoek nog maar net was begonnen. Dus ik denk dat het niveau van ergernis en wrok, het niveau van geweld en vooral het feit dat er in bepaalde gebieden een echte haat tegen Frankrijk heerst, met wapens in omloop, betekent dat het potentieel explosief is.

Op 30 juni publiceerden twee grote politievakbonden een persbericht:

Geconfronteerd met deze woeste hordes, is het niet langer genoeg om kalmte te vragen – we moeten het opleggen! . . . .

Onze collega’s hebben er, net als de meerderheid van de burgers, genoeg van onderworpen te zijn aan de dictaten van deze gewelddadige minderheden. Dit is niet het moment voor vakbondsactie maar voor de strijd tegen deze “overlast”. . .

Tegenwoordig zijn politieagenten in gevecht omdat we in oorlog zijn. Morgen zitten we in het verzet en dat zal de regering moeten beseffen.

De politie is niet de enige. Guerilla – de dag waarop alles in vlammen opging ( Guérilla – Le jour où tout s’embrasa ) is de titel van een profetische bestseller van journalist en essayist Laurent Obertone. “De gebeurtenissen beschreven in Guerilla zijn gebaseerd op het luister-, opsporings- en voorspellingswerk van de Franse inlichtingendienst”, schrijft hij. Deze roman, gepubliceerd in 2016, beschrijft drie dagen na een schietpartij door de politie. Frankrijk stort in anarchie onder de gecombineerde krachten van relschoppers uit de “gevoelige districten” en islamitische terroristen. In de roman van meneer Obertone grijpt het leger niet in door gebrek aan vertrouwen in niet-blanke troepen uit dezelfde gevoelige districten. Het is waar dat het Franse leger er veel minder blank uitziet dan de totale bevolking.

Afgelopen november vertelde de heer Obertone aan Remix News dat “hoe meer tijd verstrijkt, hoe minder omkeerbaar de situatie zal zijn”, waarbij hij klaagde dat in Frankrijk “immigratie niet in twijfel wordt getrokken, en het rechtssysteem ook niet.” De Franse justitie wordt inderdaad door velen, waaronder politievakbonden, bekritiseerd omdat ze om ideologische redenen te mild is voor criminelen en kleine delinquenten; veel Franse rechters zijn aangesloten bij zeer linkse vakbonden. Het is ook om ideologische redenen dat Frankrijk besloot geen nieuwe gevangenissen te bouwen onder de voorganger van Macron, François Hollande, ondanks onvoldoende capaciteit.

In september 2018 nam de eerste minister van Binnenlandse Zaken van president Macron, socialist Gérard Collomb, ontslag en zei tegen journalisten: “Vandaag leven we naast elkaar en, zoals ik altijd zeg, ik vrees dat we morgen oog in oog zullen staan.”

In een gesprek met journalisten van het weekblad Valeurs Actuelles zou de heer Collomb ook hebben gezegd: “Wat ik elke ochtend in politierapporten lees, weerspiegelt een zeer pessimistische situatie. De relaties tussen mensen zijn erg hard, mensen willen niet samenleven’, en dat ‘gemeenschappen in Frankrijk tegen elkaar vechten, en het wordt erg gewelddadig’.

In 2020 zei generaal Pierre de Villiers, die ontslag nam als stafchef van de Franse strijdkrachten aan het begin van het eerste presidentschap van Emmanuel Macron, in een interview voor het dagblad Le Parisien dat hij vreesde dat Frankrijk “langzaam of heel snel zou kunnen vallen” in ” burgeroorlog.” Volgens de generaal zal het “drie, vier of vijf generaties” kosten om de problemen van Frankrijk met zijn migrantenbevolking op te lossen en “die 20-jarigen terug te winnen die Frankrijk haten en die dicht bij de lokale kingpins of de salafisten staan”. 

In 2021 publiceerden meer dan 20 gepensioneerde generaals en honderden officieren een open brief “aan [hun] heersers” met een ernstige waarschuwing tegen “een desintegratie die, samen met het islamisme en de hordes in de voorsteden, leidt tot de onthechting van vele delen van de natie en transformeert ze in gebieden die onderworpen zijn aan dogma’s die in strijd zijn met onze grondwet. Hun conclusie: “Het is geen tijd meer om uit te stellen. Anders zal morgen een burgeroorlog een einde maken aan deze groeiende chaos en zullen de doden, voor wie jij de verantwoordelijkheid draagt, in de duizenden lopen.”

Na deze laatste week van rellen verklaarde het voormalige hoofd van de Franse contraspionagedienst dat “de dominante ideologie, die de massale koloniserende immigratie die de afgelopen halve eeuw heeft plaatsgevonden, heeft gerechtvaardigd en zelfs verheerlijkt, de hoofdoorzaak is van Frankrijks afdaling in chaos”.

Toen minister van Binnenlandse Zaken Gérard Collom begin 2018 werd gevraagd hoeveel tijd er nog was om het proces dat tot een burgeroorlog zou leiden te stoppen, antwoordde hij dat volgens hem “de situatie binnen vijf jaar onomkeerbaar zou kunnen worden”.

Er zijn nu vijf jaar verstreken, zonder grote veranderingen in het beleid van de heer Macron op het gebied van immigratie en wetshandhaving. De immigratie is gestegen en de wetshandhaving is versoepeld. Hoe kan meneer Macron de poorten openhouden als driekwart van de Fransen zich niet meer veilig of thuis voelt omdat er te veel immigranten zijn ? Hebben de Fransen, bekend om hun neiging tot revoluties in het verleden, nog steeds de bereidheid om het heft in eigen handen te nemen?

Interessant is dat driekwart ongeveer gelijk is aan dat deel van de bevolking dat geen immigrant is . . .

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

Kiezen tussen de pest en de cholera – De balans opmaken

Stel je op de hoogte van het moderatiebeleid voor je iets post.

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over