Israël beweert dat het verrassingselement van de aanslagen het resultaat was van een catastrofaal falen van de inlichtingendiensten van de kant van het Israëlische inlichtingenapparaat. 

Kortom, Israël beweert dat Hamas methoden heeft gebruikt om zijn surveillancesysteem te omzeilen en zo detectie te voorkomen tijdens een langdurige planningsperiode. Hoewel Israël een robuust systeem van camera’s en internet-/mobiele telefoonmonitoring heeft, wordt gemeld dat Hamas meer traditionele communicatiemethoden gebruikte, zoals persoonlijke ontmoetingen en het gebruik van koeriers om berichten te bezorgen, waardoor technologie en de valkuilen van technologisch toezicht werden vermeden, schrijft Brandon Turbeville.

Er lijkt iets niet te kloppen

Er klopt echter iets niet als het gaat om de Israëlische verklaring. Gaza is een van de meest bewaakte gebieden ter wereld. De Israëli’s zijn uitzonderlijk goed in het verzamelen van inlichtingen en het gebruiken van die inlichtingen, en toch moeten we geloven dat er niet genoeg Israëlische inlichtingenagenten ter plaatse waren op Palestijns grondgebied om lucht te krijgen van zo’n monumentale operatie? Iedereen die geopolitiek begrijpt en in het Midden-Oosten is geweest, weet goed hoe krachtig en effectief de Israëlische inlichtingendienst in de regio is.

Maar hoewel het mogelijk is dat Hamas het Israëlische inlichtingenapparaat te slim af was door meer rudimentaire communicatiemethoden te gebruiken, hoe weten we dat nu? Hoe wisten we het de volgende dag? Kondigde Hamas zijn methoden aan of ontdekte Israël het 24 uur te laat? Deze verklaring lijkt al te netjes genaaid en al te snel geleverd om helemaal geloofwaardig te zijn.

De aanval heeft inderdaad verliezen opgeleverd voor het Israëlische leger in directe gevechten, raketten zijn langs de Iron Dome gekomen en schepen zijn niet ontdekt. Geen van deze verliezen zijn dusdanig dat het Israëlische leger verlamd of zelfs maar beschadigd is voorbij een mogelijke perceptie van zwakte, maar het was allemaal theatraal genoeg en gruwelijk genoeg voor burgers om te ervaren dat het nuttig is geweest om angst in te boezemen bij de bevolking.

Is het mogelijk dat Israël daadwerkelijk op de hoogte was van de plannen om aan te vallen voordat ze plaatsvonden en dat de Israëlische regering dit om de een of andere reden heeft laten gebeuren? Is het ook mogelijk dat de Israëliërs hiervoor met Hamas hebben samengewerkt?

Wie is Hamas ?

Het is zelfs al lang gedocumenteerd dat Israël op zijn eigen grondgebied  “nep” Al-Qaeda-groepen creëert  om zijn behandeling van het Palestijnse volk te rechtvaardigen.

Met dat in het achterhoofd is het belangrijk op te merken dat Israëls aartsvijand, Hamas, door Israël zelf is opgericht met als doel de PLO (Palestijnse Bevrijdingsorganisatie) en Fatah, de leidende organisatie van de Palestijnse vrijheids- en verzetsbeweging, te splitsen.

Robert Dreyfuss, een ervaren journalist voor The Nation, schreef zelfs dat:

In de decennia voor 9/11 werden extreemrechtse moslimfundamentalisten en -organisaties vaak gezien als bondgenoten, om twee redenen: omdat ze werden gezien als felle anticommunisten en omdat ze zich verzetten tegen seculiere nationalisten zoals Gamal Abdel Nasser uit Egypte en Mohammed Mossadegh uit Iran.

In Syrië steunden de Verenigde Staten, Israël en Jordanië de Moslimbroederschap in een burgeroorlog tegen Syrië. En … Israël steunde stilletjes Ahmed Yassin en de Moslimbroederschap op de Westelijke Jordaanoever en Gaza, wat leidde tot de oprichting van Hamas.

Zoals Justin Raimondo van AntiWar.com schreef in zijn artikel uit 2006 “Hamas, Zoon van Israël,”

Te midden van al het gehuil van de pijn en het tandengeknars over de overwinning van Hamas bij de Palestijnse verkiezingen, blijft één feit relatief onduidelijk, hoewel zeer relevant: Israël heeft veel gedaan om Hamas als een effectieve macht in de bezette gebieden te lanceren. Als er ooit een duidelijk geval van “terugslag” was, dan is dit het wel. Zoals Richard Sale opmerkte in een stuk voor UPI:

Israël en Hamas zijn momenteel misschien verwikkeld in een dodelijke strijd, maar volgens verschillende huidige en voormalige Amerikaanse inlichtingenfunctionarissen heeft Tel Aviv vanaf eind jaren zeventig gedurende een periode van jaren directe en indirecte financiële steun aan Hamas verleend. Israël ‘hielp Hamas rechtstreeks – de Israëli’s wilden het gebruiken als tegenwicht voor de PLO (Palestijnse Bevrijdingsorganisatie),’ zei Tony Cordesman, Midden-Oostenanalist voor het Centrum voor Strategische [en Internationale] Studies. directe poging om de steun voor een sterke, seculiere PLO te verdelen en af ​​te zwakken door gebruik te maken van een concurrerend religieus alternatief’, zei een voormalige hoge CIA-functionaris.

Midden-Oostenanalist Ray Hanania is het daarmee eens:

Naast de hoop de Palestijnse massa’s van Arafat en de PLO af te wenden, geloofden de Likud-leiders dat ze een werkbare alliantie met islamitische, anti-Arafat-troepen konden bereiken, waardoor ook Israëls controle over de bezette gebieden zou worden uitgebreid.

In een bewuste poging om de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie en het leiderschap van Yasser Arafat te ondermijnen, keurde de regering van de toenmalige premier Menachem Begin in 1978 de aanvraag van sjeik Ahmad Yassin goed om een ​​‘humanitaire’ organisatie op te richten die bekend staat als de Islamic Association, of Mujama. . De wortels van deze islamitische groepering lagen in de fundamentalistische Moslimbroederschap, en dit was het zaad dat uiteindelijk uitgroeide tot Hamas – maar niet voordat het ruimschoots werd bevrucht en gevoed met Israëlische financiering en politieke steun.

Het is belangrijk om hier op te merken dat de Moslimbroederschap, naast deze nauwe band met de voorganger van Hamas en dus de Mossad en andere vormen van Israëlische inlichtingendiensten, ook nauwe en historische banden onderhoudt met de westerse inlichtingendiensten, met name de Britse en de Amerikaanse versies.

Met dat in gedachten vervolgt Raimondo’s artikel met de volgende mededeling:

Begin en zijn opvolger, Yitzhak Shamir, lanceerden een poging om de PLO te ondermijnen door de zogenaamde Dorpsliga’s op te richten, bestaande uit lokale raden van zorgvuldig uitgekozen Palestijnen die bereid waren met Israël samen te werken – en in ruil daarvoor op de Israëlische loonlijst werden geplaatst. . Sjeik Yassin en zijn volgelingen werden al snel een kracht binnen de Dorpsliga’s. Deze tactische alliantie tussen Yassin en de Israëli’s was gebaseerd op een gedeelde antipathie tegen de militant seculiere en linkse PLO: de Israëli’s stonden Yassins groep toe een krant uit te geven en richtten een uitgebreid netwerk van liefdadigheidsorganisaties op, die niet alleen geld inzamelden van de Israëli’s, maar ook ook uit Arabische staten die tegen Arafat zijn.

Ami Isseroff laat in zijn schrijven op MideastWeb zien hoe de Israëli’s doelbewust de islamisten van de toekomstige Hamas promootte door hen te helpen de Islamitische Universiteit van Gaza te veranderen in een basis van waaruit de groep activisten rekruteerde – en de zelfmoordterroristen van morgen. Als de enige instelling voor hoger onderwijs in de Gazastrook, en de enige instelling die openstaat voor Palestijnen sinds Anwar Sadat de Egyptische hogescholen voor hen sloot, bevatte de IUG op haar terrein de kiem van de toekomstige Palestijnse staat. Toen er echter een conflict ontstond over religieuze kwesties, kozen de Israëlische autoriteiten de kant van de islamisten tegen de secularisten van de Fatah-PLO mainstream.

Zoals Isseroff vertelt, moedigden de Islamisten de Israëlische autoriteiten aan om hun tegenstanders in de commissie in februari 1981 te ontslaan, wat resulteerde in de daaropvolgende islamisering van het beleid en het personeel van de IUG (inclusief de verplichting voor vrouwen om de hijab en thobe te dragen en aparte ingangen voor mannen en vrouwen), en afgedwongen werd door geweld en ostracisatie van andersdenkenden. Door de stilzwijgende medeplichtigheid van zowel de universiteit als de Israëlische autoriteiten kon Mujama een wapenarsenaal aanhouden om te gebruiken tegen secularisten. Halverwege de jaren tachtig was het de grootste universiteit in bezet gebied met 4.500 studenten en de studentenverkiezingen werden ruimschoots gewonnen door Mujama.

Opnieuw was het motief om de invloed van Arafat teniet te doen en de Palestijnen te verdelen. Op de korte termijn kan dit tot op zekere hoogte gewerkt hebben; op de langere termijn heeft het echter een ernstig averechts effect gehad – zoals blijkt uit de resultaten van de recente Palestijnse verkiezingen.

Het meedogenloze offensief van Israël tegen zijn vermeende vijanden – eerst Fatah, nu Hamas en de Islamitische Jihad – heeft geleid tot een terugslag en versterkte steun voor fundamentalistische extremistische facties in de Palestijnse gemeenschap.

Wat Raimondo ‘backlash’ noemt, blijkt echter meer een slim geschreven script te zijn, ontworpen om jaren later te spelen. Toch was The Wall Street Journal het eens met de analyse van Raimondo in een artikel gepubliceerd in 2009. In dit artikel, getiteld “Hoe Israël hielp om Hamas voort te brengen”, schreef Andrew Higgins:

“Hamas is, tot mijn grote spijt, de creatie van Israël”, zegt de heer Cohen, een in Tunesië geboren Jood die meer dan twintig jaar in Gaza heeft gewerkt. De heer Cohen was tot 1994 verantwoordelijk voor religieuze zaken in de regio en zag hoe de islamistische beweging vorm kreeg, seculiere Palestijnse rivalen aan de kant zette en vervolgens veranderde in wat nu Hamas is, een militante groepering die de vernietiging van Israël heeft gezworen.

In plaats van vanaf het begin te proberen de islamisten in Gaza in bedwang te houden, zegt de heer Cohen, heeft Israël hen jarenlang getolereerd en in sommige gevallen aangemoedigd als tegenwicht voor de seculiere nationalisten van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie en haar dominante factie, de Fatah van Yasser Arafat. Israël werkte samen met een kreupele, halfblinde geestelijke genaamd Sjeik Ahmed Yassin, zelfs toen hij de basis legde voor wat Hamas zou worden.

…

Met dit alles in gedachten moeten alle claims van slachtofferschap door Israël onmiddellijk terzijde worden geschoven. Deze weergave van zelfverdediging en gevaar moet vooral terzijde worden geschoven als men de geschiedenis van de staat zelf in ogenschouw neemt. Dit rechtvaardigt echter niet de aanval op onschuldige Israëlische burgers. Het is belangrijk onderscheid te maken tussen natuurlijke Israëlische burgers en hun tegenhangers van de kolonisten en de Israëlische regering.

Israël heeft zijn eigen vijanden gemaakt vanwege zijn buitenlandse en binnenlandse beleid, en zelfs door directe organisatie en financiering. Het is dus volkomen juist om te zeggen dat de vijanden van Israël letterlijk degenen zijn die het land zelf heeft gemaakt.

Uiteindelijk is de informatie die in dit artikel wordt gepresenteerd gewoon weer een venster op het rijk van het Anglo-Europees-Amerikaans-Israëlische inlichtingenapparaat en de diepten waar het konijnenhol naartoe gaat in termen van internationaal terrorisme. Het script dat in het hele Midden-Oosten en de rest van de wereld wordt opgevoerd, wordt duidelijk geregisseerd door een kracht die onzichtbaar is voor de overgrote meerderheid van de wereldbevolking.

Toch spelen de spelers hun rol volgens het vooraf bepaalde verhaal dat hen wordt aangereikt, ondanks het feit dat ze geen idee hebben dat ze feitelijk de wil van een schimmige ‘ander’ uitvoeren die niet hun beste belangen voor ogen heeft.

In dit spel zijn vrijwel alle spelers die hun rol op de grond spelen slechts spelers die zich niet bewust zijn van hun rol.

Wat is het eindspel?

Natuurlijk kan het Israëlische “officiële verhaal” over de aanvallen heel goed waar zijn en we kunnen de mogelijkheid van een organische opstand tegen de Israëlische regering niet uitsluiten. Die regering heeft het Palestijnse volk in haar hele geschiedenis zo verschrikkelijk behandeld en is in wezen bezig met een plan om de Palestijnen langzaam uit te roeien.

Maar wat zou, gezien de twijfelachtige aard van het Israëlische officiële verhaal en de twijfelachtige loyaliteit van Hamas, het eindspel zijn van het toestaan ​​van een Hamas-aanval op Israëlisch grondgebied? Voor de Israëlische regering zijn er verschillende opties:

1. Roep de staat van beleg af voor de Israëlische bevolking die verdeeld en onrustig is over de economie en culturele manipulatie, evenals over andere politieke kwesties binnen Israël. Deze oorlog heeft politieke afwijkende meningen en interne meningsverschillen effectief tot zwijgen gebracht.
2. Creëer een ‘Israëlische 11 september’ die zowel binnen als buiten Israël steun zou genereren voor de ‘definitieve oplossing’ voor het Palestijnse ‘probleem’. Met andere woorden, een massale inval in de Gazastrook en mogelijk andere gebieden.
3. Een excuus om een ​​aanval op Hezbollah te lanceren voordat de door Iran gesteunde militie zoveel kracht krijgt dat Israël zichzelf niet succesvol kan verdedigen, een zeer reële mogelijkheid gezien de toenemende kracht en vaardigheid van de militie op dit moment.
4. Om een oorlog tegen Iran te beginnen waarbij logischerwijs de Verenigde Staten het leeuwendeel van de gevechten voor hun rekening zullen nemen, om zo hun grootste functionele vijand in de regio te breken.

Uiteraard is het belangrijk om erop te wijzen dat het onwaarschijnlijk is dat de Israëlische regering dergelijke stappen zal ondernemen zonder eerst de Verenigde Staten te raadplegen en ervan verzekerd te zijn dat het Amerikaanse leger haar snel te hulp zal komen.

Is een open derde wereldoorlog het natuurlijke resultaat?

De militaire gevechten tussen Hamas en de Israëlische regering dreigen meer machten in te schakelen dan de twee rechtstreeks strijdende, tot aan het punt van multinationale militaire conflicten direct in de regio en ver daarbuiten. Hezbollah en Israël hebben al raketbeschietingen uitgevoerd aan de grens. Hezbollah wordt gesteund door Iran en dat is, voorspelbaar, een connectie die Israël en zijn aanhangers zullen aangrijpen om een militair conflict met Iran en beweringen dat Iran uiteindelijk achter het huidige conflict zit, te rechtvaardigen.

De Iraanse kant van het verhaal is momenteel onbekend. Misschien ondersteunde het de operatie, maar misschien ook niet. Beide mogelijkheden zijn realistisch, maar geen van beide zal er toe doen in het Westen, waar de westerse media al de logische conclusie hebben getrokken: Iran is verantwoordelijk voor de aanvallen in Israël.

De huidige Israëlische oorlog is al grensoverschrijdend, maar als hij niet onmiddellijk wordt ingeperkt, bestaat het risico dat Libanon, Hezbollah, Iran, Syrië, Egypte, de Verenigde Staten, de NAVO en Rusland erbij betrokken raken, net als de bendes en hordes islamitisch-fundamentalistische terroristen die het Westen en de GCC in het hele Midden-Oosten hebben gesponsord.

Westerse machten moeten zich buiten de oorlog tussen Israël en Hamas houden. Zowel de Verenigde Staten als Rusland (hoewel het land er waarschijnlijk alleen bij betrokken zal raken als gevolg van de Amerikaanse betrokkenheid) moeten in dit opzicht de grootste terughoudendheid betrachten. De wereld kan het zich niet veroorloven dat deze oorlog het kerkhof van de mensheid wordt.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over