Aan de oppervlakte lijkt het erop dat de VS in de winnende zetel zitten: Sinds Bretton Woods in 1944 kunnen de VS de economie dicteren aan hun handelspartners en, in mindere mate, aan de rest van de wereld. De landen die aan boord van de Bretton Woods stapten, zouden de wereldleiders in de handel worden, en de rest zou het onderspit delven.

Dit was mogelijk omdat de VS, aan het einde van de oorlog, het grootste deel van hun wapens en materieel aan de geallieerden hadden geleverd en erop stonden in goud betaald te worden, schrijft Jeff Thomas. Tegen 1944 hadden zij de overgrote meerderheid van het goud in de wereld en hadden zij de meest productieve productiefaciliteiten. Zij waren in een positie om alles te bepalen, en de landen die daarna de Eerste Wereld vormden, deden mee.

Maar tegen de jaren ’70 stapten de VS van de goudstandaard af en betaalden importen met Amerikaanse schatkistcertificaten. Dit werd toen als een zegen gezien, omdat de schatkistpapier uit het niets kon worden gecreëerd, en de eisen van de VS werden grenzeloos. De VS werd het machtigste land, maar het was in feite een kaartenhuis, dat slechts zo goed was als de valuta waarop het was gebouwd – geen echt geld, maar schuld.

Om Norm Franz te parafraseren: “Goud is het geld van koningen… schuld is het geld van slaven.”

De VS was, vanaf 1971, bezig zijn partners tot slaaf te maken. Gaandeweg werd het voordeliger om productie uit te besteden, en in de daaropvolgende decennia kwam de productie van de meeste goederen uit andere landen dan de VS.

Maar in de afgelopen decennia deed zich een rimpel voor: sommige overzeese leveranciers van goederen, en met name van energie, bouwden hun vermogen tot wereldhandel nu zodanig uit dat de VS zelf niet langer essentieel was. Er konden immers vaak betere zaken worden gedaan tussen landen zonder via de VS te gaan, en de VS werd een obstakel voor de economische vooruitgang van andere naties.

In de afgelopen decennia zijn China en Rusland naar voren gekomen als de meest essentiële leveranciers van respectievelijk goederen en energie, precies op het moment dat de VS het globalisme – dominantie over de hele wereld door de VS, met de back-up steun van de andere Eerste Wereldlanden, met name Europa – wilde vestigen.

Zolang de andere eerstewereldlanden het Amerikaanse dictaat aan de wereld bleven onderschrijven, zou de Amerikaanse hegemonie niet alleen blijven bestaan, maar zich zelfs uitbreiden.

Maar toen gooide Rusland een nogal grote roet in het eten: de Nord Stream pijpleiding leverde al een groot deel van het aardgas aan Europa, waardoor het zijn huizen kon verwarmen en zijn fabrieken kon laten draaien. Met de toevoeging van Nord Stream II werd een kantelpunt bereikt: de grote meerderheid van Europa’s essentiële energie, die het niet zelf kon produceren, kon uit Rusland worden betrokken tegen een prijs die geen enkele andere leverancier kon evenaren.

Wat vaak over het hoofd wordt gezien in de discussie over het belang van Nord Stream II is dat, vanaf de eerste dag dat de kraan zou worden opengedraaid om Europa te bevoorraden, er een einde zou komen aan de Amerikaanse hegemonie. Hoewel de VS er de afgelopen halve eeuw in geslaagd waren het Europese beleid te domineren, was die situatie nu omgekeerd. Bij een keuze tussen het behagen van de VS en het behagen van de oostelijke leveranciers van goederen en energie, zou Europa’s voorkeur nu uitgaan naar Azië, niet naar de VS.

Door deze schijnbaar kleine verandering in het aanbod zou de hegemonie van de VS ophouden. En, nog verontrustender, de macht van de VS was al tientallen jaren een kaartenhuis. Het was niet langer een productie titaan; in feite produceerde het nu weinig behalve schuld. Ooit had de VS haar productiecapaciteit gebruikt om haar handelspartners te intimideren, maar nu was deze macht slechts een overblijfsel geworden.

De afgelopen decennia hebben de VS op hun vroegere lauweren gerust en de veronderstelling gehad dat zij de grote jongen in het blok waren en gehoorzaamd moesten worden, hoe onredelijk hun eisen ook waren.

Toen de federale en bedrijfsleiders van de VS zich van hun dilemma bewust werden, begrepen ze dat ze maar één laatste optie hadden: oorlog.

Historisch gezien is dit altijd het eindspel van een stervend rijk: als je op het punt staat alles te verliezen, moet een grote oorlog worden gecreëerd als afleiding om tijd te winnen.

Een kleine oorlog is slechts een tijdelijk respijt. Een grote oorlog dient om de wereld als geheel op zijn kop te zetten. Als de wereld op zijn kop kan worden gezet, is er misschien een kans dat het stervende rijk kan overleven met een deel van zijn macht intact.

Zo niet, dan gaat het rijk de weg van de dodo op. Het glijdt weg naar onbeduidendheid of zelfs uitsterven.

En dit is waar de VS zich nu bevindt. De verschuiving naar de Aziatische eeuw is in volle gang. Stilletjes verschuift het ene na het andere land zijn handel en eerbied naar de Aziatische leiders. Landen als Saoedi-Arabië, die een dramatische verschuiving kunnen maken en dat veilig kunnen doen, zullen moediger zijn in hun verschuiving. Minder machtige landen zullen wat subtieler te werk gaan, op hun tenen weg van hun vroegere meester. En ook dat is nu aan de gang.

Maar nogmaals, de belangrijkste bondgenoot van de VS – degene zonder wie het geen imperium zou kunnen zijn – is Europa geweest.

De EU hangt al in de touwen; het was vanaf het begin een verkeerd opgezet experiment en begint nu uiteen te vallen. Hoewel er nog geen grote breuk is begonnen, is de verrotting al niet meer te redden, en de dictaten van Brussel worden door sommige lidstaten afgewezen.

Met de vernietiging van de Nord Stream pijpleidingen, is het in Duitsland en andere EU landen stilletjes aan duidelijk geworden dat zij hierdoor met extreme ontberingen zullen worden geconfronteerd. Ze kunnen niet langer terugkomen op hun steun voor de Amerikaanse push om oorlog te creëren in Oekraïne. Bovendien worden zij geconfronteerd met de poging van de VS om alle NAVO-landen in een oorlog met Rusland te betrekken – een suïcidaal vooruitzicht voor Europa.

In hun wanhoop om de oorlog te laten escaleren zijn de VS begonnen te suggereren dat een “beperkte nucleaire oorlog” raadzaam zou kunnen zijn, maar Europa begrijpt dat een beperkte nucleaire oorlog hetzelfde is als “een beetje zwanger” zijn.

Europa zou zo’n oorlog niet overleven.

En dus is Duitsland begonnen zich terug te trekken van de VS. President Olaf Scholz is persoonlijk naar Peking gegaan om te bemiddelen in vrede. Daarmee maakt hij ook een duidelijk statement: Duitsland erkent dat het overgaat naar een nieuwe meester.

De VS zullen dit zeker niet licht opvatten.

In de landen van de eerste wereld zal de gemiddelde man zich afvragen en zich zorgen maken of de VS wel het verstandige zal doen en zich zal terugtrekken uit de oorlogsvoering. Wat de gemiddelde man niet begrijpt, is dat dit weliswaar de beste keuze is voor de gemiddelde man en de wereld in het algemeen, maar dat dit het einde zou betekenen voor degenen die de VS regeren. De VS zouden onverbiddelijk afglijden naar een mindere staat, of zelfs uiteenvallen, waardoor de Amerikaanse elite geen rijk meer heeft om over te heersen.

Dit kan vooral niet worden getolereerd. En daarom is het belangrijk te begrijpen dat het voor de heersers van het VS-rijk een alles-of-niets-spel is.

En om duidelijk te zijn, het is een spel dat niet gewonnen kan worden. De VS produceren niet veel meer; ze hebben niet langer een zinvolle handelsbalans; ze zijn de meest schuldige natie in de wereldgeschiedenis; ze zijn blut en kunnen geen langdurige oorlog meer winnen.

En, nogmaals, de VS heeft op dit moment geen andere optie. Het heeft al zijn andere opties vernietigd en heeft geen uitweg uit zijn dilemma – zijn moderne Thucydides-val. Daarom zullen ze niet rustig weggaan. Net als een in het nauw gedreven rat zal hij een laatste poging doen om zoveel mogelijk anderen uit te schakelen.

Dat zou ons tot nadenken moeten stemmen. Wie wil voorkomen dat hij bijkomende schade oploopt als de kolos valt, doet er goed aan zich economisch en zelfs geografisch los te maken van het stervende rijk.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/10/03/nordstream-het-signaal-dat-washington-weet-dat-het-de-great-game-heeft-verloren/