De welvaart in Europa – en vooral in Duitsland – is het resultaat van goedkope energie. Het economische succes van Duitsland zou onmogelijk zijn geweest zonder goedkope energiebronnen, maar politici willen ze niet meer.

Je moet het zo duidelijk zeggen: zonder goedkope energie zou de Duitse welvaart onmogelijk zijn geweest. De kern van de Duitse welvaart waren industriële producten zoals auto’s, machinebouw, de chemische industrie en andere. Als ik een paar jaar geleden de stelling had geopperd dat dit allemaal alleen mogelijk was door goedkope energie, dan had men mij gezegd dat dat onzin was, er werd immers altijd gezegd dat het economische succes van Duitsland gebaseerd is op de productiviteit van Duitse industrie, meldt Thomas Röper.

De sleutel is goedkope energie

Tegenwoordig zien we dat dit echte onzin is, omdat een hoge productiviteit alleen mogelijk was dankzij goedkope energie. De energiekosten in Europa en Duitsland behoren tot de laagste ter wereld, wat de Europese welvaart in de eerste plaats mogelijk heeft gemaakt.

Zeker, energie is lange tijd niet goedkoop geweest voor particuliere consumenten in Duitsland, maar dat is een gevolg van het beleid dat belastingen (voor benzine) of allerlei andere heffingen (bijvoorbeeld de elektriciteitsprijzen) aan de energiekosten heeft toegevoegd. Maar de kosten voor de energiebronnen zelf, vooral voor elektriciteit, behoorden ook tot de laagste in Duitsland in een wereldwijde vergelijking.

De reden is het Russische gas, dat ten eerste goedkoop wordt gewonnen, ten tweede wordt het vervoerd via pijpleidingen, wat de goedkoopste manier is, en ten derde waren het de langetermijncontracten met Russische leveranciers, die eigenlijk een soort korting inhielden, omdat de langetermijncontracten gaven de Russen de nodige planningszekerheid voor de ontwikkeling van nieuwe gasvelden, waarvoor miljarden investeringen nodig zijn.

Eigen fouten

Ten eerste ging men in Duitsland en Europa op het verkeerde pad van “groene” energie, die in 2021 zijn zwakheden toonde toen er in de zomer geen wind was voor de windturbines, wat leidde tot de gascrisis vanaf oktober 2021, omdat de gas dat eigenlijk voor de winter in de opslag zou moeten worden gepompt, in de zomer werd verbrand om elektriciteit op te wekken ter compensatie van het gebrek aan wind.

Hiervan is in de EU en in Duitsland niets geleerd. In plaats daarvan roepen de Europese Commissie en de federale regering op tot een versnelde uitbreiding van alternatieve energiebronnen om het probleem op te lossen dat de uitbreiding van alternatieve energieën heeft veroorzaakt. Zulke ideeën moet je eerst bedenken!

Nieuwe problemen

Zoals bekend willen mensen in Brussel en Berlijn nu zo snel mogelijk af van goedkoop Russisch gas. Dit markeert definitief en onherroepelijk het einde van de welvaart, want Rusland vindt andere afnemers voor zijn gas in Azië. India en China zijn blij met nieuwe Russische pijpleidingen. Hierdoor worden deze landen economisch nog sterker, terwijl Europa dan duurder vloeibaar gas op de wereldmarkt koopt en een biedingsstrijd aangaat met andere geïnteresseerden voor de levering van vloeibaar gas.

De onvoorspelbaarheid van deze inzet op vloeibaar aardgas is zojuist aangetoond door een brand in een van de grootste fabrieken in de VS die vloeibaar aardgas (LNG) produceren voor de export. Om 11.40 uur lokale tijd op 8 juni vond er een explosie plaats in Quintana, ongeveer 70 mijl (112 km) ten zuiden van Houston. De faciliteit, die bijna 20 procent van alle LNG-export uit de VS afhandelt, zal minstens drie weken buiten werking zijn en de wereldgasprijs steeg onmiddellijk. Op de Nederlandse beurs, waar het gas in de EU wordt verhandeld , steeg de prijs de volgende dag met bijna 13 procent.

Maar dat is niet alles, want Spanje, dat zich tot nu toe grotendeels uit de Europese gasproblemen heeft weten te houden omdat het wordt aangevoerd vanuit Noord-Afrika, heeft nu problemen. Dit is vooral vervelend omdat sommige politici in de EU hebben gehoopt dat Spanje de problemen in Europa op zijn minst enigszins zou kunnen verlichten met zijn Afrikaans gas.

De kern van het probleem is het grondgebied van de Westelijke Sahara, waar Marokko en Algerije om vechten. Spanje heeft tot dusverre Algerije in deze kwestie gesteund, maar veranderde een paar dagen geleden van koers en koos de kant van Marokko.

Algerije was hier zo overstuur van dat ze een 20 jaar oud vriendschapsverdrag met Spanje onmiddellijk opzegden en een handelsoorlog met Spanje afkondigden. Dit omvat het beëindigen van gasleveringscontracten aan Spanje door Algerije. Natuurlijk moet Algerije ook zijn gas verkopen, maar voor Spanje zal de prijs fors stijgen. Hierdoor stegen de gasprijzen op de Nederlandse beurs weer met 12 procent.

Een samenvatting

Ik zal nu nogmaals de redenen voor de energiecrisis in Europa samenvatten en ook ingaan op de gevolgen van het EU-beleid voor de welvaart van de mensen in de EU – en dus ook in Duitsland. Hiervoor put ik uit de inhoud van andere artikelen die ik er onlangs over heb geschreven.

Gezien de huidige ontwikkelingen en ook de ernstige en waarschijnlijk onomkeerbare gevolgen van het beleid van de Europese Commissie, vind ik het belangrijk om dit alles nog eens samen te vatten in één artikel. Als je al delen ervan hebt gelezen, spring dan gewoon naar de volgende kop.

De redenen voor de energiecrisis in Europa

Ik heb al vaak bericht over de redenen voor de energiecrisis in Europa , maar voor de duidelijkheid zal ik ze hier nog een keer kort samenvatten.

Ten eerste: de winter van 2020/2021 was koud, waardoor er veel gas werd verbruikt. Pijpleidingen en tankers zijn niet voldoende om in de winter voldoende gas naar Europa te brengen, dus gasopslagen worden meestal in de zomer gevuld. Dat is dit jaar niet gebeurd en terwijl de gasopslagtanks aan het begin van het stookseizoen normaal gesproken bijna 100 procent vol zijn, was dat dit jaar net geen 75 procent.

Ten tweede: de energietransitie heeft geleid tot een te groot aandeel windenergie in de elektriciteitsmix. Maar aangezien de zomer van 2021 uitzonderlijk windstil was, was er geen windkracht en werd onder meer gas gebruikt om elektriciteit op te wekken, die eigenlijk in de opslag had moeten worden ingevoerd.

Ten derde heeft de wens van veel Europese politici om Russisch gas te vervangen door voornamelijk Amerikaans vloeibaar gas, geleid tot een gastekort in Europa. De reden: de gasprijzen in Azië waren afgelopen zomer zelfs hoger dan in Europa en de Amerikaanse tankers die op de planning stonden, gingen naar Azië in plaats van naar Europa.

Ten vierde: de hervorming van de gasmarkt door de laatste EU-commissie maakte de handel in gas op de beurzen vrij. Dit maakte gas een object van speculatie. Terwijl Gazprom zijn gas aan Europa levert op basis van langetermijncontracten voor tussen de 230 en 300 dollar, is het een goede zaak voor importeurs om het gas op de beurs door te verkopen voor 1.000 euro en meer en enkele honderden procenten van deze speculatieve winsten in eigen zak te steken.

De crash van de reële inkomens

De welvaart in Duitsland en andere EU-landen smelt als een sneeuwbal voor de zon. Eind mei besloot de EU tot een maatregel die deze trend nog verder zal versterken.

Het reële inkomen wordt  als volgt gedefinieerd:

In gewone taal beschrijft het reële inkomen de koopkracht. Als de reële inkomens stijgen, kunnen mensen zich meer veroorloven, als ze dalen, worden mensen armer, zelfs als hun salaris op papier stijgt, maar ze kunnen zich minder veroorloven vanwege de stijgende inflatie.

De reële inkomens zijn in Duitsland sinds 2020 sterk gedaald. Door de Covid-maatregelen zakten de reële inkomens in het tweede kwartaal van 2020 met 4,7 procent in. Dit is een absoluut record, want de grootste daling van het reële inkomen in Duitsland sinds 2000 vond plaats als gevolg van de financiële crisis van 2008: in het tweede kwartaal van 2009 daalden de reële inkomens met 0,9 procent.

Wat we sinds 2020 meemaken, is sinds de oorlog niet meer gebeurd en in feite doen politici er niets aan, maar blijven ze beslissingen nemen die het proces zelfs versnellen. In het laatste kwartaal daalden de reële inkomens in Duitsland met 1,8 procent, het op twee na hoogste cijfer sinds 2000 na de 4,7 procent in het tweede kwartaal van 2020 en een daling van 2 procent in het eerste kwartaal van 2021.

Wat we momenteel meemaken is een enorme verarming van brede lagen van de bevolking, zoals de panels bevestigen. Steeds meer mensen in Duitsland zijn de laatste jaren afhankelijk van de voedselbank als ze geen honger willen lijden. De situatie is dus buitengewoon dramatisch, ook al voelt nog niet iedereen in Duitsland dat.

De verarming is zelfgemaakt

In de media wordt geformuleerd dat de Covid-pandemie verantwoordelijk was voor de verarming in 2020 en 2021. Dit is echter niet waar, want de reden voor de enorme dalingen van de reële inkomens was niet Covid-19, maar de maatregelen die door overheden werden opgelegd om Covid-19 te bestrijden. Het was niet het virus dat de schuld was, maar de massale sluitingen van bedrijven als onderdeel van de lockdown-maatregelen.

Het waren overheidsacties die voor verarming zorgden, maar om de een of an dere reden willen de media dat niet zo zeggen. Inmiddels blijkt ook uit onderzoeken van de WHO dat de maatregelen geen meetbaar succes hebben gehad, omdat in landen als Zweden, waar er nauwelijks beperkingen waren, de grote massale sterfgevallen niet plaatsvonden. Aan de andere kant zijn de landen die hebben afgezien van het nemen van ingrijpende maatregelen – in Europa kun je Zweden, Wit-Rusland en Rusland als voorbeelden noemen – economisch veel beter door de pandemie gekomen.

De economie zou moeten herstellen nu de pandemie grotendeels voorbij is, maar de EU en haar lidstaten blijven beslissingen nemen die de verarming zullen bestendigen en zelfs versnellen. Mensen in Duitsland ervaren dit al maanden met de stijging van de gasprijzen en daarmee de kosten voor elektriciteit en verwarming. Deze ontwikkeling begon in 2021 en ik meld sinds de zomer van 2021 dat de EU dit probleem zelf heeft gecreëerd.

De “kwaliteitsmedia” ontdekten het probleem pas vanaf oktober 2021, toen mensen het begonnen te voelen. Ik heb vaak geschreven over waarom stijgende gasprijzen een zelfgemaakt probleem van de EU zijn, om het niet te herhalen, kun je het hier lezen als het nieuw voor je is.

Het “olie-embargo”

Eind mei kwam de EU, na bijna een maand ruzie, een olie-embargo tegen Rusland overeen, al is dat nauwelijks als zodanig te omschrijven. De belangrijkste punten zijn dat de EU geen olie meer zal importeren uit Rusland, geleverd door olietankers. En ook dat pas vanaf het einde van het jaar.

Deze maatregel zal ertoe leiden dat de EU-landen nog meer olie uit Rusland importeren om reserves op te bouwen. Rusland kan zich dan ook verheugen op een grotere vraag en hogere prijzen.

Tegen het einde van het jaar zal er onrust zijn op de internationale oliemarkten omdat de EU onder tijdsdruk staat om nieuwe leveranciers te vinden om Russische olie te vervangen. Ook Rusland zal op zoek moeten naar nieuwe klanten, maar dat moet makkelijker zijn dan nieuwe leveranciers te zoeken. Aangezien de EU onder tijdsdruk staat, zal ze onvermijdelijk gedwongen worden hogere prijzen aan te bieden, waar Rusland blij mee zou moeten zijn, stijgende prijzen op de wereldmarkten zullen ertoe leiden dat Rusland zijn olie ook voor meer geld aan zijn nieuwe kopers kan verkopen.

De domheid van de Europese Commissie

Het was de EU-commissie die koste wat kost het olie-embargo wilde doorbreken, maar er zijn staten in de EU die geen olie-embargo wilden, met als bekendste voorbeeld Hongarije. Aangezien de EU dergelijke besluiten unaniem moet nemen, kon en heeft Hongarije om uitzonderingen gevraagd. Hongarije (en Tsjechië en Slowakije) hebben geen havens en zijn daarom afhankelijk van Russische pijpleidingolie. Daarom heeft het “olie-embargo” van de EU alleen betrekking op olie die door tankers wordt geleverd. Russische olie uit pijpleidingen kan nog steeds worden geïmporteerd. Hongarije had dus de overhand.

Sterker nog, als de EU er niet in slaagt de door Russische tankers geleverde olie tegen het einde van het jaar volledig te vervangen, zal Hongarije waarschijnlijk een verkoper van Russische olie worden, aangezien het indien nodig meer olie via de Russische pijpleiding kan importeren dan het zelf kan verbruiken. Aangezien olie uit Russische pijpleidingen waarschijnlijk nog goedkoper zal zijn dan olie die via een tanker wordt geleverd, wed ik dat we tegen het einde van het jaar en begin 2023 zullen zien dat Rusland meer, in plaats van minder, olie door de pijpleidingen naar Europa pompt.

Wat de Europese Commissie nu heeft doorgevoerd en een “olie-embargo” heeft genoemd, zal Rusland naar alle waarschijnlijkheid meer geld opleveren dan het tot nu toe met zijn olie heeft verdiend, aangezien de olieprijzen zullen stijgen. Daarnaast zal Russische olie via de pijpleidingen naar Europa blijven komen. Dat noem ik nou een effectief embargo!

Het geschil in de EU gaat zelfs zo ver dat landen als Griekenland en Cyprus konden afdwingen dat hun tankers Russische olie mogen blijven vervoeren, bijvoorbeeld om die in India of andere landen te verkopen. Dat noem ik een olie-embargo  tegen  Rusland! Of is dat meer een embargo van de EU tegen zichzelf?

Europese tankers vervoeren straks geen Russische olie meer naar de EU, maar naar Azië, waar de verwachte omwentelingen op de internationale oliemarkt ervoor zullen zorgen dat de landen er waarschijnlijk meer voor gaan betalen dan de EU-landen tot nu toe hebben betaald. Daar zal Poetin zich zeker erg aan ergeren.

U betaalt de rekening!

Aan de andere kant is de Europese Commissie erin geslaagd ervoor te zorgen dat de olieprijs blijft stijgen, wat onvermijdelijk zal leiden tot een verdere stijging van de inflatie in Europa, die nu al nieuwe records breekt. De prijs van olie betekent niet alleen stijgende gasprijzen, maar daarmee stijgen de prijzen van alles.

Als benzine en diesel duurder worden, gaan de prijzen van alles omhoog, omdat de goederen die ze in winkels kopen onder meer per vrachtwagen worden vervoerd en dat wordt duurder. Daarnaast zorgen de stijgende energieprijzen ervoor dat de productie van alle goederen duurder wordt, omdat er niets geproduceerd kan worden zonder energie.

Het is dus even zeker als het befaamde ‘Amen in de Kerk’ dat de inflatie zal blijven stijgen (of in ieder geval zeer hoog zal blijven) en dat daardoor de reële inkomens zullen blijven dalen. Met andere woorden, jij en je vrienden en buren, samen met alle andere consumenten, betalen de rekening voor het waanzinnige beleid van de Europese Commissie, en de verarming zal alleen maar toenemen.

Naast de slogan “bevriezen tegen Poetin” van de Groenen, zullen waarschijnlijk slogans als “verhongeren tegen Poetin” of “verarmen tegen Poetin” worden toegevoegd. Een commentator op de Russische televisie becommentarieerde onlangs het EU-beleid met de volgende woorden:

Brandstoftekort in de zomer?

Der Spiegel interviewde het hoofd van het internationale energieagentschap, die waarschuwde dat er in de zomer een tekort aan benzine, diesel en kerosine zou kunnen ontstaan. We hebben het dus niet alleen over hogere prijzen, maar zelfs over het risico dat Europese tankstations tijdens de zomervakantie zonder benzine komen te zitten. En dat is niet wat de kwaadaardige Russische propaganda zegt, dat is wat het Internationaal Energie Agentschap zegt.

In Rusland schudden mensen gewoon hun hoofd, want wat de Europese Commissie doet, is bijna economische zelfmoord. Eerst schoot het de economie neer met de Covid-maatregelen en nu de economie kan herstellen, geeft het de economie een nekschot met zijn energiemaatregelen en Rusland-sancties.

Volgens de media is de EU-Commissie niet de schuldige. Eerst was Covid de schuldige, hoewel het de Covid-maatregelen waren die de economie neerschoten. Nu zou Poetin schuld hebben aan de ellende, terwijl het in werkelijkheid de volkomen lukrake sancties tegen Rusland zijn die de problemen veroorzaken waar de mensen in Europa steeds meer last van hebben.

Wie doet het meer pijn?

Natuurlijk zorgen de sancties ongetwijfeld voor problemen voor Rusland. Maar ik woon in Rusland en in het dagelijks leven merk je de sancties nauwelijks. Hoewel veel prijzen in maart kort zijn gestegen toen de roebel instortte, heeft de roebel zich in de tussentijd niet alleen hersteld, hij is zo sterk gestegen ten opzichte van de euro dat de roebel  dit jaar tot nu toe de sterkste valuta ter wereld is. Daardoor daalt de inflatie in Rusland nu weer.

Hoe past dat bij de voorspellingen van westerse experts van begin maart dat westerse sancties de Russische economie snel zouden vernietigen, de roebel volledig zouden devalueren en Rusland in nationaal faillissement zouden drijven?

In Rusland kost benzine het equivalent van 80 cent, in roebels is de prijs onveranderd gebleven. De schappen in de supermarkten in Rusland zitten vol, er is nooit een tekort geweest aan voedsel (of zonnebloemolie, etc.). De Russische bevolking voelt de sancties nauwelijks en om de prijsstijgingen die in maart plaatsvonden op te vangen, besloot de Russische regering om de sociale uitkeringen vanaf 1 juni te verhogen. Daar hoort overigens ook een pensioenverhoging van 10 procent bij. Wanneer was dat voor het laatst in Duitsland of andere Europese landen?

En als je denkt dat de pensioenen in Rusland niet genoeg zijn om van te leven, dan zit je nog steeds opgescheept met oude vooroordelen. Gepensioneerden in Rusland kunnen zich nu ongeveer hetzelfde veroorloven als gepensioneerden in Europa, omdat er allerlei kortingen voor hen zijn, waardoor ze beduidend lagere kosten hebben dan Europese gepensioneerden. Ik heb dit eerder in detail behandeld, als dit nieuw voor je is, lees het dan hier.

Ik kan het niet anders zeggen: de EU schiet zichzelf in de voet, of zoals Poetin het enige tijd geleden zei in verband met Amerikaanse sancties: “Je schiet niet alleen jezelf in de voet, je schiet een beetje hoger.”

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/04/05/30315/?swcfpc=1