De beukende, dagelijkse westerse verhalen over ‘Oekraïense overwinningen’ en ‘Russische verliezen’ onderbouwen het gebrek aan een werkelijke, samenhangende Grote Strategie tegen Moskou…

We zijn allemaal bekend met Sun Tzu, de Chinese generaal, militair strateeg en filosoof die het onvergelijkbare Art of War schreef, maar minder bekend is de Strategikon, het Byzantijnse equivalent over oorlogsvoering, schrijft Pepe Escobar.

Het Byzantium van de zesde eeuw had echt een handleiding nodig, bedreigd als het was vanuit het oosten, achtereenvolgens door Sassanidisch Perzië, Arabieren en Turken, en vanuit het noorden, door golven van steppe indringers, Hunnen, Avaren, Bulgaren, semi-nomadische Turkse Pechenegs en Magyaren.

Byzantium kon niet zegevieren door gewoon het klassieke patroon van de ruwe macht van het Romeinse Rijk te volgen – ze hadden er gewoon de middelen niet voor.

Militair geweld moest dus ondergeschikt worden gemaakt aan diplomatie, een minder kostbare manier om conflicten te vermijden of op te lossen. En hier kunnen we een fascinerend verband leggen met het Rusland van vandaag, geleid door president Vladimir Poetin en zijn diplomatieke chef Sergej Lavrov.

Maar wanneer militaire middelen noodzakelijk werden voor Byzantium – zoals in Ruslands Operatie Z – was het verkieslijk wapens te gebruiken om tegenstanders in te dammen of te straffen, in plaats van met volle kracht aan te vallen.

Strategisch primaat was voor Byzantium, meer dan diplomatiek of militair, een psychologische aangelegenheid. Het woord Strategia zelf is afgeleid van het Griekse strategos – wat in militaire termen niet “generaal” betekent, zoals het westen denkt, maar historisch gezien overeenkomt met een leidinggevende politiek-militaire functie.

Het begint allemaal met si vis pacem para bellum: “Als je vrede wilt, bereid je dan voor op oorlog.” Confrontatie moet zich gelijktijdig op meerdere niveaus ontwikkelen: grote strategie, militaire strategie, operatief, tactisch.

Maar briljante tactieken, uitstekende operatieve inlichtingen en zelfs massale overwinningen in een groter oorlogstheater kunnen een dodelijke vergissing op het gebied van de grote strategie niet compenseren. Kijk maar naar de Nazi’s in WO II.

Degenen die een imperium opbouwden zoals de Romeinen, of er eeuwenlang een in stand hielden zoals de Byzantijnen, zijn nooit geslaagd zonder deze logica te volgen.

Die onnozele Pentagon en CIA ‘experts’…

Wat Operatie Z betreft, zwelgen de Russen in totale strategische dubbelzinnigheid, die het collectieve westen volledig in verwarring brengt. Het Pentagon beschikt niet over de nodige intellectuele vuurkracht om de Russische generale staf te slim af te zijn. Slechts enkele buitenbeentjes begrijpen dat dit geen oorlog is – aangezien de Oekraïense strijdkrachten onherroepelijk zijn verslagen – maar in feite wat de Russische militaire en marinedeskundige Andrei Martyanov een “gecombineerde wapenpolitieoperatie” noemt, een werk-in-uitvoering van demilitarisering en denazificatie.

De Central Intelligence Agency (CIA) van de VS is nog rampzaliger als het erom gaat alles verkeerd te doen, zoals onlangs werd aangetoond door haar chef Avril Haines tijdens haar verhoor op Capitol Hill. De geschiedenis toont aan dat de CIA het van Vietnam tot Afghanistan en Irak strategisch helemaal heeft verknald. Oekraïne is niet anders.

In Oekraïne ging het nooit om een militaire overwinning. Wat wordt bereikt is de langzame, pijnlijke vernietiging van de economie van de Europese Unie (EU), gekoppeld aan buitengewone wapenwinsten voor het westerse militair-industriële complex en sluipende veiligheidsheerschappij door de politieke elites van die naties.

Deze laatsten zijn op hun beurt totaal verbijsterd door de C4ISR-capaciteiten (Command, Control, Communications, Computers, Intelligence, Surveillance and Reconnaissance) van Rusland, in combinatie met de verbijsterende inefficiëntie van hun eigen constellatie van Javelins, NLAW’s, Stingers en Turkse Bayraktar-drones.

Deze onwetendheid reikt veel verder dan tactiek en het operationele en strategische domein. Het kaliber van ‘strategisch’ advies uit het NAVO-rijk was overduidelijk in het Slangeneiland-fiasco – een rechtstreeks bevel van Britse ‘adviseurs’ aan de Oekraïense president Volodymyr Zelensky. De opperbevelhebber van de strijdkrachten van Oekraïne, Valery Zaluzhny, vond de hele zaak suïcidaal. Hij kreeg gelijk.

Het enige wat de Russen hoefden te doen, was een paar uitgelezen anti-scheeps- en oppervlakte Onyx-raketten af te vuren vanuit bastions die op de Krim waren gestationeerd op vliegvelden ten zuiden van Odessa. In een mum van tijd was Slangeneiland weer onder Russische controle – zelfs terwijl hooggeplaatste Britse en Amerikaanse marineofficieren “verdwenen” tijdens de Oekraïense landing op het eiland. Zij waren de “strategische” NAVO-actoren ter plaatse, die het belabberde advies uitdeelden.

Extra bewijs dat het Oekraïnedebacle vooral draait om het witwassen van geld – en niet om een competente militaire strategie – is de goedkeuring door Capitol Hill van een forse extra 40 miljard dollar aan “hulp” aan Kiev. Het is gewoon de zoveelste bonanza van het westerse militair-industriële complex, naar behoren opgemerkt door vice-voorzitter van de Veiligheidsraad van Rusland Dmitri Medvedev.

Ondertussen hebben de Russische strijdkrachten diplomatie naar het slagveld gebracht door 10 ton humanitaire hulp te overhandigen aan de bevolking van het bevrijde Kherson – waarbij het plaatsvervangend hoofd van het militair-civiele bestuur van de regio, Kirill Stremousov, aankondigde dat Kherson deel wil gaan uitmaken van de Russische Federatie.

Tegelijkertijd heeft Georgy Muradov, vice-premier van de regering van de Krim, “er geen twijfel over dat de bevrijde gebieden in het zuiden van het voormalige Oekraïne een andere regio van Rusland zullen worden. Dit is, zoals wij opmaken uit onze communicatie met de inwoners van de regio, de wil van de mensen zelf, van wie de meesten acht jaar lang hebben geleefd onder omstandigheden van onderdrukking en intimidatie door de Oekraïners”.

Denis Pushilin, het hoofd van de Volksrepubliek Donetsk, is er stellig van overtuigd dat de DPR op het punt staat “haar grondgebied binnen de grondwettelijke grenzen” te bevrijden, waarna een referendum over aansluiting bij Rusland zal plaatsvinden. Wat de Volksrepubliek Luhansk betreft, kan het integratieproces zelfs nog vroeger komen: het enige gebied dat nog moet worden bevrijd is de stedelijke regio Lysychansk-Severodonetsk.

Het “Stalingrad van Donbass”

Hoezeer de beste Russische analisten ook discussiëren over het tempo van Operatie Z, de Russische militaire planning gaat methodisch te werk, alsof het alle tijd neemt om de feiten op de grond vast te stellen.

Het beste voorbeeld is waarschijnlijk het lot van de Azov neonazi’s in Azovstal in Mariupol – de best uitgeruste eenheid van de Oekraïeners, hands down. Uiteindelijk werden ze volledig overklast door een inferieur Russisch/Tsjetsjeens Spetsnaz-contingent, en dat in recordtijd voor zo’n grote stad.

Een ander voorbeeld is de opmars naar Izyum, in de regio Charkov – een belangrijk bruggenhoofd in de frontlinie. Het Russische Ministerie van Defensie volgt het patroon van het vermalen van de vijand terwijl ze langzaam oprukken; als ze op serieuze weerstand stuiten, stoppen ze en verpletteren de Oekraïense verdedigingslinies met non-stop raket- en artillerie-aanvallen.

Popasnaya in Luhansk, door veel Russische analisten “Mariupol op steroïden” genoemd, of “het Stalingrad van Donbass”, is nu volledig onder controle van de Volksrepubliek Luhansk, nadat zij erin geslaagd zijn een de facto fort met verbonden ondergrondse loopgraven tussen de meeste burgerhuizen te doorbreken. Popasnaya is strategisch uiterst belangrijk, omdat de verovering ervan de eerste, krachtigste verdedigingslinie van de Oekraïners in Donbass doorbreekt.

Dat zal waarschijnlijk leiden tot de volgende fase, met een offensief op Bakhmut langs de H-32 snelweg. De frontlinie zal worden uitgelijnd, van noord naar zuid. Bakhmut zal de sleutel zijn tot de overname van de M-03 snelweg, de belangrijkste route naar Slavyansk vanuit het zuiden.

Dit is slechts een illustratie van de Russische generale staf die haar handelsmerk, een methodische, nauwgezette strategie, toepast, waarbij het belangrijkste gebod kan worden omschreven als een voorwaartse rit met behoud van personeel. Met als bijkomend voordeel dat slechts een fractie van de totale Russische vuurkracht wordt ingezet.

De Russische strategie op het slagveld staat in schril contrast met de hardnekkigheid waarmee de EU wordt gereduceerd tot de status van een Amerikaanse hondenlunch, waarbij Brussel hele nationale economieën naar verschillende gradaties van gecertificeerde ineenstorting en chaos leidt.

Opnieuw was het aan de Russische minister van Buitenlandse Zaken, Sergei Lavrov – een diplomatiek meester – om het te verwoorden.

De EU kan niet eens een strategie bedenken om haar eigen economische slagveld te verdedigen – zij kijkt alleen maar toe hoe haar energievoorziening de facto, stap voor stap, door de VS wordt uitgeschakeld. Hier zijn we op het terrein waar de VS tactisch excelleert: economische/financiële chantage. We kunnen dit geen ‘strategische’ zetten noemen, omdat ze bijna altijd averechts werken op de hegemoniale belangen van de VS.

Vergelijk het met Rusland dat zijn grootste overschot in de geschiedenis heeft bereikt, met de stijging en stijging van de grondstofprijzen en de opkomende rol van de steeds sterkere roebel als een op grondstoffen gebaseerde munt die ook door goud wordt ondersteund.

Moskou geeft veel minder uit dan het NAVO-contingent in het Oekraïense theater. De NAVO heeft al 50 miljard dollar verspild – en dat bedrag loopt nog op – terwijl de Russen ongeveer 4 miljard dollar hebben uitgegeven, en al Mariupol, Berdyansk, Kherson en Melitopol hebben veroverd, een corridor over land naar de Krim hebben gecreëerd (en de watervoorziening hebben veiliggesteld), de Zee van Azov en haar belangrijkste havenstad onder controle hebben, en het strategisch belangrijke Volnovakha en Popasnaya in Donbass hebben bevrijd, evenals Izyum bij Kharkov.

En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat Rusland het hele Westen in een recessie heeft gestort die sinds de jaren zeventig niet meer is voorgekomen.

De huidige Russische strategische overwinning is militair, economisch, en kan zelfs geopolitiek uitpakken. Eeuwen nadat de Byzantijnse Strategikon werd geschreven, zou het Zuiden van de wereld er veel aan gelegen zijn om kennis te maken met de 21e-eeuwse Russische versie van the Art of War.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/05/15/32326/?swcfpc=1