Als de Israëlische apartheid zou verdwijnen, zouden olie en handel nog steeds vanuit het Midden-Oosten naar het Westen stromen, schrijven Jean Bricmont en Diana Johnstone.

Waarom geven de Verenigde Staten volledige steun aan Israël?

Het antwoord hierop is dat er een gemeenschappelijke mythe bestaat die wordt gedeeld door zowel voorvechters als radicale critici van de zionistische staat en die moet worden verdreven.

De mythe is dat Israël een belangrijke strategische troef van de VS is, beschreven als een soort onzinkbaar Amerikaans vliegdekschip dat van vitaal belang is voor de belangen van Washington in het Midden-Oosten.

De argumentatie van degenen die deze mythe delen is om aan te tonen dat de Verenigde Staten economische en strategische belangen hebben in het olierijke Midden-Oosten (wat niemand ontkent) en om Amerikaanse (en uiteraard Israëlische) politieke figuren te citeren die beweren dat Israël de beste of zelfs de enige Amerikaanse bondgenoot in de regio is.

De Amerikaanse president Joe Biden is bijvoorbeeld zo ver gegaan om te zeggen dat als Israël niet bestond, de VS het hadden moeten uitvinden.

Maar het cruciale bewijsmateriaal, dat totaal ontbreekt in hun analyse, is het geringste voorbeeld van Israël dat daadwerkelijk de Amerikaanse belangen in de regio dient.

Als er geen voorbeelden worden gegeven, komt dat simpelweg omdat die er niet zijn. Israël heeft nooit een schot gelost namens de Verenigde Staten, noch een druppel olie onder Amerikaanse controle gebracht.

We kunnen beginnen met een op gezond verstand gebaseerd argument: als de VS geïnteresseerd zijn in olie uit het Midden-Oosten, waarom zouden ze dan een land steunen dat (om welke reden dan ook) gehaat wordt door alle bevolkingen van de olieproducerende landen?

Dat was in de jaren vijftig de redenering van de meeste Amerikaanse experts, die goede betrekkingen met de Arabische landen belangrijker vonden dan steun aan Israël. Dit helpt ongetwijfeld verklaren waarom AIPAC, de Amerikaanse Israel Public Affairs Committee, in 1963 werd opgericht om het Amerikaanse beleid op één lijn te brengen met dat van Israël.

Oorlog van 1967 en daarna

De Amerikaanse steun voor Israël nam na de oorlog van 1967 een vlucht. Het succes van Israël betekende een fatale klap voor het Arabische nationalisme, belichaamd door de Egyptische Gamal Nasser, dat sommige Amerikaanse beleidsmakers ten onrechte zagen als een potentiële communistische dreiging (die ze vrijwel overal zagen).

Maar de oorlog werd door Israël gevoerd voor zijn eigen belangen en expansie, zonder enig voordeel voor de Verenigde Staten.

Integendeel: er wordt een opmerkelijk officieel stilzwijgen bewaard over het feit dat in de loop van die korte oorlog het Amerikaanse inlichtingen schip USS Liberty, dat spioneerde in het conflict, gedurende enkele uren werd beschoten door de Israëlische luchtmacht, met de duidelijke bedoeling om het schip tot zinken te brengen, waarbij 34 matrozen omkwamen en 174 gewond raakten.

Als er geen overlevenden waren geweest, had Egypte beschuldigd kunnen worden (waardoor het een ‘false flag’-operatie werd). De overlevenden kregen het bevel er niet over te praten, en het incident werd nooit volledig onderzocht, waarbij ze de officiële Israëlische verklaring accepteerden dat het een ‘fout’ was. Hoe het ook zij, het gedrag van Israël was niet bepaald dat van een waardevolle bondgenoot.

Toen Israël in 2006 Libanon aanviel, was de regering van dat land volkomen ‘pro-westers’. Bovendien stonden de Verenigde Staten er tijdens de oorlog tegen Irak in 1991 om Koeweit op dat Israël niet zou deelnemen, omdat een dergelijke betrokkenheid hun Arabische anti-Irak-coalitie zou doen ineenstorten. Nogmaals, het is hier moeilijk om Israël als een onmisbare ‘bondgenoot’ te zien.

De Amerikaanse oorlogen van na 11 september hebben zich gericht tegen de vijanden van Israël – Irak, Libië, Syrië – zonder dat dit voordelen voor de Amerikaanse oliemaatschappijen heeft opgeleverd, integendeel. De vraag rijst of de Amerikaanse keuze van vijanden in het Midden-Oosten niet is bepaald door de belangen van een buitenlandse regering, in tegenstelling tot de Amerikaanse belangen in de regio.

Washington en Gaza vandaag

Nu komen we bij de huidige situatie: welk belang hebben de Verenigde Staten bij de slachting die in Gaza wordt gepleegd?

In werkelijkheid probeert Washington goede betrekkingen te onderhouden met hun Arabische bondgenoten (Egypte, Saoedi-Arabië, de Golfstaten) door te doen alsof ze een compromis zoeken, terwijl ze geen effectieve druk uitoefenen op Israël – bijvoorbeeld door de financiering stop te zetten.

En waarom doen ze dat niet? Het antwoord ligt voor de hand, maar dat zeggen is politiek incorrect en wordt zelden besproken door verdedigers van de mythe, behalve om het te weerleggen. Het is de actie van de pro-Israëlische lobby, die de facto het Congres controleert en zonder welke geen enkele president werkelijk kan optreden.

[Zie: de rampzalige overheersing van de Israëlische lobby ]

De lobby is geen geheime samenzwering. Het wordt openlijk gecoördineerd door AIPAC, dat donaties van miljardairs verspreidt over het Amerikaanse politieke systeem en de lijn dicteert die tegen Israël moet worden gevolgd om een ​​succesvolle carrière te garanderen.

De controle over de twee partijen die in het Congres vertegenwoordigd zijn, is vrijwel volledig.

Dit wordt voornamelijk bereikt door de financiering van verkiezingscampagnes. Iedereen die zich hieraan houdt, kan rekenen op campagnedonaties, terwijl iedereen die de bevelen van de lobby durft te trotseren bij de volgende voorverkiezingen snel zal worden uitgedaagd door een zeer goed gefinancierde tegenstander, waardoor hij of zij bij de volgende verkiezingen de steun van zijn of haar eigen partij zal verliezen. Het overkwam Cynthia McKinney, vertegenwoordiger van Georgia, in 2002.

[Zie: Zionistische onderdrukking in het Congres en het Amerikaanse Congres: ‘Wij staan ​​achter genocide’ ]

De lobby stimuleert ook lastercampagnes tegen elke criticus van Israël, zoals onlangs te zien is bij de aanvallen op universiteitsvoorzitters (Harvard, MIT, Pennsylvania) omdat ze niet voldoende hard zijn opgetreden tegen vermeend ‘antisemitisme’ van studenten op hun campussen.

Er zijn verschillende boeken die gedetailleerd uitleggen hoe de lobby werkt:

• They Dare to Speak Out: People and Institutions Confront Israel’s Lobby ( 1985) door Paul Findley, een Republikeins congreslid uit Illinois, die beschrijft hoe de lobby op politieke wijze al diegenen ‘liquideerde’ die een ander beleid in het Midden-Oosten wilden, juist omdat zij dat wilden om de belangen van de Verenigde Staten te verdedigen.

• The Israel Lobby and US Foreign Policy , door John Mearsheimer en Stephen Walt (2007), een uitgebreid en goed onderbouwd boek over het functioneren en de effecten van de lobby.

• Against Our Better Judgment : The hidden history of how the U.S. was used to create Israël,  door Alison Weir, 2014, die teruggaat tot de Balfour-verklaring.

Ook kunt u reportages met verborgen camera’s van Al Jazeera bekijken over het werk van de lobby in de VS en Groot-Brittannië.

De manier waarop Labour-leider Jeremy Corbyn politiek werd “geëlimineerd” berust volledig op de actie en campagnes van de lobby tegen zijn (denkbeeldige) antisemitisme. Hetzelfde proces is momenteel aan de gang in Frankrijk met Jean-Luc Mélenchon en zijn France Insoumise-partij.

Amerikaanse presidenten zo verschillend als Richard Nixon en Jimmy Carter hebben geklaagd dat hun acties werden belemmerd door de lobby. In feite heeft iedere Amerikaanse president van het “Palestijnse probleem” af willen komen (door middel van de tweestatenoplossing), maar werd daarbij gehinderd door het Congres.

Wat het Congres zelf betreft, laten we een zeer expliciete getuigenis van insiders citeren, die van James Abourezk, die eerst congreslid en vervolgens senator uit South Dakota was in de jaren zeventig en die in 2006 deze brief stuurde naar Jeff Blankfort, een antizionistische activist:

“Ik kan u uit persoonlijke ervaring vertellen dat, althans in het Congres, de steun die Israël in dat orgaan heeft volledig gebaseerd is op politieke angst – de angst voor een nederlaag door iedereen die niet doet wat Israël wil dat er gedaan wordt. Ik kan u ook vertellen dat heel weinig leden van het Congres – tenminste toen ik daar diende – enige genegenheid hebben voor Israël of zijn lobby. Wat ze hebben is minachting, maar die wordt tot zwijgen gebracht uit angst dat ontdekt wordt hoe ze zich precies voelen.

Ik heb te veel garderobegesprekken gehoord waarin leden van de Senaat hun bittere gevoelens uitten over de manier waarop ze door de lobby worden onder druk gezet om anders te denken. Privé hoor je de afkeer van Israël en de tactieken van de lobby, maar geen van hen is bereid de vijandigheid van de lobby op het spel te riskeren door hun gevoelens openbaar te maken.

Ik zie dus geen wens bij de leden van het Congres om de imperiale dromen van de VS te verwezenlijken door Israël als hun pitbull te gebruiken. De enige uitzonderingen op die regel zijn de gevoelens van Joodse leden, die, naar mijn mening, oprecht zijn in hun pogingen om Amerikaans geld naar Israël te laten stromen.”

AIPAC-onderdrukking

Abourezk voegde eraan toe dat de lobby alles in het werk stelde om zelfs maar één afwijkende stem in het Congres – zoals de zijne – die de jaarlijkse kredieten voor Israël in twijfel zou trekken, de kop in te drukken, zodat

“Als het Congres volledig zwijgt over de kwestie, zal de pers niemand hebben om te citeren, wat ook de pers effectief het zwijgen oplegt. Iedere journalist of redacteur die buiten de regels treedt, wordt snel onder controle gebracht door goed georganiseerde economische druk tegen de krant die betrapt wordt op zondigen.”

Abourezk reisde ooit door het Midden-Oosten met een verslaggever die eerlijk schreef over wat hij zag. Als gevolg hiervan ontvingen krantenbestuurders bedreigingen van verschillende van hun grote adverteerders dat hun advertenties zouden worden stopgezet als ze door zouden gaan met het publiceren van de artikelen van de journalist.

“Ik kan me geen enkel geval herinneren waarin een regering de noodzaak inzag van de militaire macht van Israël om de belangen van het Amerikaanse imperialisme te bevorderen. Zoals we in de Golfoorlog hebben gezien, was de betrokkenheid van Israël in feite schadelijk voor wat Bush sr. in die oorlog wilde bereiken. Ze moesten, zoals u zich wellicht herinnert, elke Israëlische hulp onderdrukken, zodat de coalitie niet door hun betrokkenheid vernietigd zou worden.

Wat betreft het argument dat we Israël als basis voor Amerikaanse operaties moeten gebruiken: ik ben niet op de hoogte van enige Amerikaanse bases daar. De VS hebben genoeg militaire bases en vloten in het gebied om aan elke vorm van militaire behoeften te kunnen voldoen zonder Israël te gebruiken. In feite kan ik geen voorbeeld bedenken waarin de VS Israël militair zouden willen betrekken uit angst de huidige bondgenoten van de VS, dat wil zeggen Saoedi-Arabië en de Emiraten, van streek te maken. Het publiek in die landen zou niet toestaan ​​dat de monarchieën hun bondgenootschap met de VS voortzetten als Israël erbij betrokken zou raken.”

Abourezk zei dat de Amerikaanse aanmoediging bij zijn invasies in Libanon “slechts een verlengstuk was van het Amerikaanse beleid om Israël te helpen, vanwege de voortdurende druk van de lobby. … Libanon is wat het Congres betreft altijd een wegwerpland geweest, dat wil zeggen: wat daar gebeurt heeft geen effect op de Amerikaanse belangen. Er is geen Libanonlobby.”

“Het publiek moet beseffen dat Israël verre van een aanwinst is, maar een chronische last die miljarden Amerikaanse dollars verspilt, de Verenigde Staten in oorlogen meesleept en wiens genocidale behandeling van de Palestijnen de morele pretenties van Amerika in het grootste deel van de wereld radicaal vernietigt.”

Vermeende strategische waarde

De vermeende strategische waarde van Israël is slechts één van de vele voorbeelden van de bewering dat een imperialistisch/koloniaal project noodzakelijk is voor het mondiale kapitalistische systeem.

De oorlog in Vietnam werd gedeeltelijk gerechtvaardigd door de dominotheorie: heel Zuidoost-Azië zou communistisch worden als Vietnam ‘viel’. De enige dominosteen die viel was Cambodja, als gevolg van Amerikaanse bombardementen, nadat het zegevierende Vietnam tussenbeide kwam om daar een genocidaal regime omver te werpen.

De Zuid-Afrikaanse apartheid werd gesteund door het Westen, deels uit angst voor het communisme, maar het einde van de apartheid had geen dramatisch effect op het kapitalistische imperialisme in Afrika.

Als de Israëlische apartheid in Palestina zou verdwijnen, zouden olie en handel nog steeds vanuit het Midden-Oosten naar het Westen stromen, en zouden er geen pogingen van Houthi’s zijn om transporten door de Rode Zee te blokkeren.

Een realistische analyse laat zien dat de Israëlische behandeling van de Palestijnen en het agressieve beleid jegens zijn buurlanden volledig schadelijk zijn voor de Amerikaanse belangen in het Midden-Oosten, wat door de huidige crisis alleen maar nog meer wordt benadrukt.

Het probleem met de stelling “Israël als Amerikaans vliegdekschip” is dat deze weliswaar zeer comfortabel is voor zijn verdedigers, maar ook zeer schadelijk is voor de Palestijnse zaak.

Het is comfortabel omdat het niet het risico loopt beschuldigingen van antisemitisme te krijgen, omdat het de verantwoordelijkheid voor Israëlische wreedheden afschuift naar het Amerikaanse imperialisme en zijn multinationale ondernemingen.

Aan de andere kant, als u de leidende rol van de lobby in het Amerikaanse Midden-Oostenbeleid benadrukt, wordt u beschuldigd van het herhalen van fantasieën en “samenzweringstheorieën” over “joodse macht” die dateren uit tijden dat er nog geen Israël was en dus ook geen Israëllobby.

Het verwerpen van in diskrediet gebrachte stereotypen is geen reden om de feiten van de ongekende relatie die zich tussen de Verenigde Staten en Israël heeft ontwikkeld te negeren.

Schade aan de Palestijnse zaak

Het ‘Israël als Amerikaans vliegdekschip’ is precies een Israëlisch argument dat bedoeld is om de totale politieke, financiële en militaire steun van de VS te winnen.

Het is dus geen wonder dat het herhalen van dat argument uiterst schadelijk is voor de Palestijnse zaak. Als het waar zou zijn, hoe kunnen we dan hopen een einde te maken aan deze Amerikaanse steun aan Israël?

De Amerikaanse bevolking overtuigen om in opstand te komen tegen iets waarvan gezegd wordt dat het zeer gunstig is voor de Amerikaanse belangen? Of wachten tot het Amerikaanse imperialisme instort? Dat zal waarschijnlijk niet snel gebeuren.

Maar als de macht van de lobby de sleutel is tot Amerikaanse steun, dan is de te volgen strategie veel eenvoudiger en heeft deze een veel grotere kans op succes: we moeten ons eenvoudigweg durven uitspreken en de waarheid vertellen.

Het publiek moet beseffen dat Israël verre van een aanwinst is, maar een chronische last die miljarden Amerikaanse dollars verspilt, de Verenigde Staten in oorlogen meesleept en wiens genocidale behandeling van de Palestijnen de morele pretenties van Amerika in het grootste deel van de wereld radicaal vernietigt.

Zodra dit wordt begrepen, zal de steun voor Israël instorten en kunnen de kiezers voldoende druk uitoefenen op de nationale elite, de regering en zelfs het geïntimideerde Congres om het Amerikaanse beleid te heroriënteren in overeenstemming met echte nationale belangen.

Er zijn tekenen dat een deel van de economische heersende klasse zich deze kant op beweegt: Elon Musk’s verdediging van de vrijheid van meningsuiting op sociale netwerken is een stap in de goede richting (tot woede van de Israëlische aanhangers).

Hoewel Donald Trump als president alles deed wat hij kon voor Israël, betekent zijn populaire slogan ‘America First’ iets heel anders, zoals begrepen door anti-interventionisten aan de rechterkant, zoals Tucker Carlson.

Helaas houden velen aan de linkerkant vast aan een ogenschijnlijk ‘marxistisch’ standpunt dat de Amerikaanse steun aan Israël gemotiveerd moet worden door economische belangen, door kapitalistische winsten, door controle over de oliestroom uit het Midden-Oosten. Deze overtuiging wordt niet alleen feitelijk niet ondersteund, maar komt neer op een uitnodiging aan de Amerikaanse heersers om deze overtuiging voort te zetten.

Hoe is het voor een Amerikaan mogelijk om te beweren dat Israël “in Amerikaanse belangen handelt”, nu de wereldwijde verontwaardiging toeneemt tegen de genocidale aanval op Gaza? Israël is verantwoordelijk voor zijn misdaden en het is zowel waar als in het nationaal belang van de VS om te erkennen dat Israël verre van een strategische troef is, maar Amerika’s nummer 1 probleem.

Jean Bricmont is hoogleraar theoretische natuurkunde aan de Katholieke Universiteit Leuven (België), en auteur van talrijke artikelen en boeken, waaronder Humanitarian Imperialism, La République des Censeurs en Fashionable Nonsense (samen met Alan Sokal).

Diana Johnstone was van 1989 tot 1996 perschef van de Groene Fractie in het Europees Parlement. In haar nieuwste boek, Circle in the Darkness: Memoirs of a World Watcher (Clarity Press, 2020), vertelt ze over belangrijke episoden in de transformatie van de Duitse economie. Groene Partij van vredespartij naar oorlogspartij. Haar andere boeken zijn onder meer Fools’ Crusade: Yugoslavia, NATO and Western Delusions (Pluto/Monthly Review) en in co-auteurschap met haar vader, Paul H. Johnstone, From MAD to Madness: Inside Pentagon Nuclear War Planning (Clarity Press). Ze is te bereiken op [email protected].

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

Een totale herevaluatie van de verkiezingen van 2024

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over