Is de Derde Wereldoorlog al begonnen? Staat hij op uitbreken? Het huidige debat gaat tussen deze twee standpunten, maar bijna niemand gelooft in een vreedzame uitkomst van de crisis. Een bijdrage vanuit Russisch perspectief.

Het spook van de Derde Wereldoorlog waart door Europa. De gewone mensen met hun kleine en grote dagelijkse problemen worden niet geacht daaraan te denken, maar de politici die een kunstmatige geopolitieke crisis hebben gecreëerd lijken het elementaire instinct van zelfbehoud te hebben verloren. Ze hebben besloten om ons land aan te vallen, zoals altijd de gewoonte is geweest bij de Europeanen. Ze denken dat zware bewapening in staat is om het verloop van de militaire speciale operatie ten gunste van de Oekraïne om te keren, schrijft Elena Karajewa.

De levering van nieuw militair materieel en andere bewapening vergroot de omvang van de crisis en versnelt de snelheid waarmee deze zich ontwikkelt tot niveaus die zelfs voor Parijs, Londen en Warschau oncontroleerbaar zijn. Zijn degenen die aandringen op meer snelheid bij wapenleveranties en op uitbreiding van de lijst van geleverde wapens zich hiervan bewust?

Voor Europese leiders is oorlog altijd vooral een gelegenheid geweest om hun eigen binnenlandse problemen op te lossen. Het eerste effect van het uitbreken van een oorlog is dat zelfs failliete politici aan de macht kunnen blijven. Het verzekert de “democratisch gekozenen” van de loyaliteit van het publiek en een hoge mate van goedkeuring in opiniepeilingen. Het tweede binnenlandse politieke effect van een oorlog is de mogelijkheid om met buitengewone middelen te regeren, onder verwijzing naar de noodsituatie.

“COVID-19 pandemie” – Een geslaagd vermogenstechnisch experiment

Ooit zullen de geschiedenisboeken vermelden hoe vaak de presidenten en regeringsleiders van de EU-lidstaten de afgelopen jaren het woord “oorlog” hebben herhaald. Het is geen toeval dat Emmanuel Macron het drie jaar geleden al gebruikte in verband met stijgende coronavirusinfecties. “We zijn in oorlog,” zei hij toen. Deze woorden – zelfs tegen de achtergrond van een puur medisch probleem – gaven hem een ongekende autoriteit en macht, die Macron ten volle benutte.

Het was niet anders in Duitsland, dat prat gaat op democratie en allerlei “progressieve dingen”. Net als in Rome, Madrid of waar dan ook in de hele EU.

Elk verzet tegen de verhalen van de autoriteiten en de mainstream werd met allerlei middelen onderdrukt. Degenen die het meest vasthoudend waren in hun opvattingen en het niet eens waren met de machthebbers, verloren hun baan en hun rang. De opstandigen werden onder verschillende voorwendselen onderdrukt. Het waren niet eens revolutionairen en vijanden van het systeem: het waren professoren, medische grootheden en belangrijke virusspecialisten, waaronder zelfs een Nobelprijswinnaar, die plotseling melaats werden verklaard.

De “COVID-19 pandemie” was een geslaagd experiment: nadat het Europese establishment met succes onderdrukkingsmiddelen heeft getest en alle mediakanalen buiten en online “in het gareel” zijn gebracht en gehoorzaam het door de top geëiste standpunt verspreiden, hoeft het niet langer bang te zijn voor publieke oppositie. Het establishment is dan ook onverschillig tegenover opiniepeilingen, nu Rusland een strijd op leven en dood voert tegen de globalisten, omdat het weet hoe snel en gemakkelijk de gewone mens in de Europese Unie in welke richting dan ook kan worden “gepropageerd”.

Op elke kritische vraag volstaat vandaag dit ene antwoord: “Poetin heeft de schuld.” De besluiten en acties van Rusland worden nu gebruikt om elk zuiver binnenlands probleem te verklaren.

https://dissident.one/2022/01/25/27110/

De oorlog – een Europese instelling

Het is in ons eigen belang deze realiteit in al haar onooglijkheid te erkennen en niet de illusie te koesteren dat “de Europeanen te praktisch en te egoïstisch” zijn om serieus een oorlog met Rusland te overwegen. Europa beschouwt een oorlog tegen Rusland – een directe militaire confrontatie met ons land – ongetwijfeld niet langer als een verre optie, maar als het voor de hand liggende en meest waarschijnlijke scenario voor de nabije toekomst. Niet omdat Europese politici allemaal oorlogszuchtig zijn (dienstplichtige legers zijn hier al jaren afgeschaft omdat “in geval van nood de VS er wel zullen zijn”), maar omdat het Europese establishment en de Europese economische elites oorlog tegen ons land zien als de oplossing voor al hun problemen.

Tijdens een militair conflict spelen inflatie en prijsstijgingen geen rol meer, de verarming van de bevolking, die in hoog tempo voortschrijdt, wordt noch aan de regering noch aan het economisch systeem geweten, anders dan in vredestijd. Werknemers zullen zich niet langer kunnen verdedigen tegen uitbuitende hervormingen (zoals de pensioenhervorming die Macron er tot nu toe zonder succes heeft proberen door te drukken). Protesten en stakingen die het land dreigen lam te leggen, kunnen worden verboden en neergeslagen onder verwijzing naar de staat van beleg. De economie zal worden gemilitariseerd om de klok rond te kunnen produceren zonder rekening te houden met de rechten van de werknemers.

De oorlog zal een gelegenheid bieden om alle tekorten in de bevoorrading te rechtvaardigen en te verklaren, zelfs die van vitale geneesmiddelen. Zelfs het urenlange wachten op medische hulp in ziekenhuizen en op ambulances thuis zal niet langer worden toegeschreven aan een verkeerd beleid.

De lijst van voordelen van een grote Europese oorlog voor westerse politici wordt steeds langer en weegt in hun ogen allang niet meer op tegen de hel van lijden en dood waarin zij hun medeburgers willen storten. Die medeburgers, let wel, die hen net gekozen hebben in democratische verkiezingen.

Telkens wanneer Europa voelde dat zijn economie een moeilijke fase doormaakte, lokte het onmiddellijk militaire conflicten uit. Zelfs in oorlogen op eigen grondgebied waren de voordelen voor de Europese elites altijd groter dan het lijden en de vernietiging van miljoenen.

Laten we de oorlog in Joegoslavië in herinnering brengen: de echte aanstichter en oorlogszuchtige was toen het pas herenigde Duitsland. Het werd geconfronteerd met kosten die de federale begroting niet kon dragen, en de confrontatie in de Balkan kwam goed van pas. En als men eraan toevoegt dat Duitsland daardoor bijvoorbeeld gedeeltelijke controle kreeg over de Kroatische havens, wogen de voordelen voor de Duitse autoriteiten en de Duitse economie zwaarder – het is zo cynisch – dan het lijden van de Kroaten en de Serviërs.

Nog eerder voerden de Europeanen graag oorlogen in het in kolonies verdeelde Afrika. België, synoniem met “goede chocolade, een rustig leven, heerlijke wafels en sappige mosselen”, had er miljoenen mensen tot slaaf gemaakt. Toen de bevolking van Belgisch Congo actief haar ongenoegen uitte, begon Brussel een oorlog. Volgens voorzichtige schattingen werden daarbij 100.000 burgers uitgeroeid. Het Koninkrijk België was toen al lid van de Europese Unie, mocht u zich dat afvragen. De beroemde “gemeenschappelijke Europese waarden” hielden het bloedvergieten niet tegen.

Er liggen talloze van zulke lijken in de kelders van de pan-Europeanen. De pan-Europeanen die Rusland graag beschuldigen van allerlei zonden, waaronder neokolonialisme.

Schrap de “proxy” in “proxy oorlog”!

Degenen die beweren dat Europa bang is voor een rechtstreekse confrontatie met Rusland en dat nooit zal durven, zijn vergeten dat de EU een jaar geleden, toen zij reageerde op het begin van de militaire operatie in Oekraïne, de mogelijkheid om zware wapens te leveren volledig afwees en Moskou alleen economische beperkingen oplegde. Vandaag oefent Parijs, in samenwerking met Warschau, al druk uit op Berlijn om Leopard tanks te leveren aan Oekraïne om de Russen te bestrijden. Met andere woorden, Frankrijk en Polen pushen de Bundeswehr (welke paspoorten de tankbemanningen hebben is in principe onbelangrijk) om deel te nemen aan de gevechten tegen Rusland.

Precies hetzelfde kan worden gezegd over de Franse soldaten – wat maakt het uit wie er in de AMX-10 RC-tank zit als het kanon van de tank op Russische soldaten schiet?

Wat we vroeger een proxy-oorlog noemden om de confrontatie te beschrijven, verandert nu in een oorlog met directe betrokkenheid van de EU. Een oorlog tussen twee beschavingen. Of een oorlog tussen twee werelden. Al de derde in de laatste honderd jaar. Opnieuw gelanceerd door Europa tegen Rusland om grip te krijgen op de Europese problemen op politiek en economisch gebied. Hoe eerder we dit beseffen, hoe sterker we ons in deze confrontatie zullen voelen.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2023/01/13/er-staat-iets-te-gebeuren-in-oekraine/