Het lijkt erop dat de Verenigde Staten, samen met negen bondgenoten – Groot-Brittannië, Italië, Bahrein, Canada, Frankrijk, Nederland, Noorwegen, de Seychellen en Spanje – op het punt staan zichzelf te verstrikken in een nieuw moeras in het Midden-Oosten nu een internationale armada zich verzamelt in de internationale wateren rond Jemen. De missie? Voorkom dat Jemen vracht- en olietankers op weg naar Israël bedreigt, schrijft Larry Johnson.
Tiny Yemen heeft het Westen verrast met zijn vasthoudendheid bij het aanvallen van schepen die containers en brandstof naar Israël proberen te vervoeren. Ja, dit is een schending van het internationaal recht en het Westen heeft alle recht om Jemen te dwarsbomen (Dissident: Niet waar, volgens Internationaal Zeerecht is de zee-engte van Bab el-Mandeb namelijk zo smal dat het niet Internationaal water is maar Jemenitisch territoriaal water, zie hier) . Op papier lijkt het erop dat Jemen in de minderheid is en ernstig in de minderheid is. Een zekere verliezer? Niet zo snel. De Amerikaanse marine, die het grootste deel uitmaakt van de vloot die tegen Jemen vaart, heeft een aantal reële kwetsbaarheden die haar acties zullen beperken.
Voordat ik de risico’s uitleg, moet u begrijpen dat de Amerikaanse marine momenteel is geconfigureerd als een ‘Forward-Based Navy’ en geen ‘Expeditionary Navy’. Anthony Cowden, die in september voor het Center for International Maritime Security schreef, onderzocht deze kwestie in zijn artikel REBALANCE THE FLEET TOWARD BEING A TRULY EXPEDITIONARY NAVY.
Tegenwoordig hebben we een voorwaarts gerichte marine, geen expeditiemarine . Dit onderscheid is belangrijk om concurrerend te blijven tegen moderne dreigingen en om het strijdkrachtontwerp te sturen.
Vanwege de unieke geografische ligging van de VS heeft de marine de luxe om de belangen van het land ‘daar’ te verdedigen. Sinds de Tweede Wereldoorlog heeft het een marine ontwikkeld en in stand gehouden die in staat was macht naar het buitenland te projecteren; om zijn gevechtskracht te herstellen terwijl hij zich nog op zee bevindt of op zijn minst ver van de nationale kusten; en voortdurend in de buurt van concurrenten blijven. Dit expeditiekarakter minimaliseerde de afhankelijkheid van de vloot van infrastructuur aan land en in het thuisland om operaties te ondersteunen, waardoor de vloot logistiek gezien zelfvoorzienend op zee kon worden.
Aan het eind van de Koude Oorlog begon de Amerikaanse marine echter haar expeditiecapaciteit af te bouwen en werd ze steeds afhankelijker van geallieerde en bevriende bases. Een belangrijke ontwikkeling was subtiel maar consequent: het verticale lanceersysteem (VLS) voor de belangrijkste luchtafweer-, onderzeeër- en landaanvalwapens van de oppervlaktevloot. Hoewel het een zeer capabel systeem was, was het herladen van VLS op zee problematisch en werd het al snel verlaten. Terwijl een vliegdekschip op zee kan worden herbewapend, kunnen oppervlakteoorlogsschepen dat niet, wat het vermogen van aanvalsgroepen van vliegdekschepen beperkt om voorwaartse operaties voort te zetten zonder regelmatig terug te moeten reizen naar de vaste infrastructuur. De marine onderzoekt opnieuw de kwestie van het herladen van VLS op zee, en die inspanningen moeten worden versterkt.
De volgende stap die de marine zette van een expeditiecapaciteit was in de jaren negentig, toen zij de meeste onderzeeërtenders (AS), alle reparatieschepen (AR) en torpedobootjagertenders (AD) uit de vaart nam en afscheid nam van door matrozen bemande Shore Intermediate Maintenance Centers (SIMA). Dit elimineerde niet alleen de mogelijkheid om “daarginds” tussentijds onderhoud te plegen, maar vernietigde ook de progressie van leerling naar meester technicus die de matroos van de Amerikaanse marine tot een van de beste onderhoudsmiddelen in de militaire wereld maakte. Gevechtszoek- en reddingsacties, berging en herstel van gevechtsschade zijn andere gebieden waarop de Amerikaanse marine niet langer over voldoende capaciteit beschikt om expeditieoperaties te ondersteunen.
Dus? Elke Amerikaanse torpedobootjager heeft naar schatting 90 raketten aan boord (misschien nog een paar). Hun voornaamste missie is het beschermen van het Amerikaanse vliegdekschip dat ze beschermen. Wat gebeurt er als Jemen 100 drones/raketten afvuurt op een Amerikaans vliegdekschip? De Amerikaanse torpedobootjager, of meerdere torpedobootjagers, zullen hun raketten afvuren om de dreiging te verslaan. Geweldig. Missie volbracht! Slechts één klein probleempje, zoals beschreven in het voorgaande citaat: de Amerikaanse marine heeft de scheepstenders afgeschaft, dat wil zeggen de schepen die torpedobootjagers konden bevoorraden met nieuwe raketten ter vervanging van de verbruikte granaten. Om te herladen moet die torpedobootjager naar de dichtstbijzijnde bevriende haven varen waar de VS raketten hebben opgeslagen voor bevoorrading.
Zie je het? Als de torpedobootjager moet wegvaren, moet her Amerikaanse vliegdekschip volgenj volgen. Het kan niet zomaar in de oceaan zitten zonder zijn verdedigingsscherm van schepen. De uithoudingsvermogen van een Amerikaanse vloot in een gevechtsgebied, zoals Jemen, is afhankelijk van het aantal raketten dat de Jemenieten op de Amerikaanse schepen afvuren.
Maar daar houden de problemen niet op. Elk van de Aegis-raketten kost, zoals ik in mijn vorige bericht opmerkte, minstens $ 500.000 dollar. Een gepensioneerde Amerikaanse DOD-functionaris vertelde me vandaag dat de werkelijke kosten twee miljoen dollar bedragen. Als Jemen ervoor kiest om drone-zwermen te gebruiken om de gevechtsruimte rond een vliegdekschip te verzadigen, dan zullen de Verenigde Staten zeer dure raketten afvuren om relatief goedkope drones te vernietigen. Dit brengt nog een kritieke kwetsbaarheid naar voren: de VS hebben slechts een beperkte voorraad van deze luchtverdedigingsraketten en beschikken niet over de industriële capaciteit om snel nieuwe te produceren om het tekort aan te vullen.
Zie je het nu? De Amerikaanse marine zal wellicht moeten wegvaren zonder de taak van het elimineren van de drone-/raketdreiging vanuit Jemen af te ronden. Hoe denk je dat dat in de rest van de wereld over zal komen? De machtige supermacht moest zich terugtrekken om zich te herbewapenen omdat zij geen intensieve gevechtsoperaties kon volhouden. Dit is geen geheime informatie. Het wordt overal op internet gepubliceerd. Als ik dit kan achterhalen, ben ik er zeker van dat Amerikaanse tegenstanders, en niet alleen Jemen, beseffen dat ze een manier hebben om de VS een pijnlijke bloedneus te bezorgen in termen van beschadigd prestige.
Wat gebeurt er als Jemen één of twee Amerikaanse marineschepen tot zinken kan brengen? Dan raakt de shit pas echt de ventilator. De Verenigde Staten beschikken niet over een magische voorraad raketten die zijn weggegooid om deze onvoorziene situatie het hoofd te bieden. De Amerikaanse schepen zouden moeten wegvaren om zich te herbewapenen nadat ze de overlevenden van een gezonken schip hadden opgehaald.
De Rode Zee wordt het kerkhof van de Zio-Anglo vloot pic.twitter.com/JW1NR6fKSQ
— DissidentNL (@DissidentNl) December 20, 2023
Dan is er nog het probleem van het vinden van de mobiele raketplatforms in Jemen. Herinnert u zich de problemen die de Verenigde Staten in 1991 in Irak hadden bij het vinden en vernietigen van SCUD-raketlanceersystemen? Hoewel ISR-systemen tegenwoordig beter zijn, is er nog steeds geen garantie dat ze tijdig kunnen worden gelokaliseerd en vernietigd. De Jemenieten hebben meer dan acht jaar ervaring met Amerikaanse ISR- en Amerikaanse drone-aanvallen. Op 9 november schoten de Jemenieten een MQ-9 Reaper-drone neer. Die baby kost iets meer dan 30 miljoen dollar.
Hier is de bottomline. De vloot van de Verenigde Staten kan, samen met zijn bondgenoten, enige schade toebrengen aan Jemen, maar het is onwaarschijnlijk dat ze een beslissende overwinning zullen behalen. Jemen van zijn kant kan sommige schepen ernstige schade toebrengen – misschien zelfs één of twee tot zinken brengen – en daarmee een morele overwinning behalen die twijfels over de Amerikaanse marinecapaciteiten en uithoudingsvermogen zal aanwakkeren. Misschien verklaart dit waarom de VS zo traag hebben gereageerd op de aanvallen van Jemen.
Yemen: We have weapons that we have not used so far pic.twitter.com/b6OUrqhYZZ
— S p r i n t e r (@Sprinter99800) December 19, 2023
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Ik schreef twee maanden geleden al dat de Houthi’s bezig waren de Amerikaanse marine te ontwapenen:
Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –
Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !
Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Is de zee-engte van Bab el-Mandeb niet zowel Jemenitisch, als van Djibouti, als van Eritrea? Kunnen de schepen dus niet via de territoriale wateren van Djibouti en Eritrea varen?
Behalve dat maken de houthi’s geen deel uit van de Jemenitische regering, maar zijn het gewoon rebellen die delen van Jemen bezet houden. Deze wateren zijn volgens het internationale recht dus niet van de houthi’s. Maar ook al zou dat wel zo zijn dan kan ik me niet voorstellen dat dat de houthi’s volgens het internationale recht een vrijbrief zou geven om willekeurig schepen aan te vallen omdat de ze er een “Israelische link” in kunnen zien, wat dat ook moge betekenen.
Tot slot vraag ik me af hoe lang de andere landen rond de Rode Zee geduld zullen hebben met de ijver van de houthi’s. Egypte kost dit bakken met geld net op het moment dat het land het toch niet breed heeft. In Saoedi Arabie staan haar havens aan de rode zee er ook maar wat verlaten bij. Dan hebben we het nog niet eens over de andere landen aan de rode zee die spoedig met prijsstijgingen en tekorten te maken zullen hebben als deze situatie zo blijft.
Ik zou er dus niet raar van staan te kijken als er binnenkort alsnog een Arabische coalitie tegen de houthi’s komt. Of dat officieel bekend wordt gemaakt is natuurlijk een ander verhaal.