Brits Meteorologisch Instituut maakt ons belachelijk met de bewering dat zeiknatte en koude meimaand “de warmste ooit” was

Wat het weer betreft was het een waardeloze mei. En het is een verschrikkelijk voorjaar geweest. Het is koud en nat geweest. En iedereen weet het. Maar volgens het Meteorologisch Bureau heeft Groot-Brittannië zojuist de warmste mei ooit beleefd, en de warmste lente ooit, schrijft Ben Pile.

Zoals nieuwsberichten en het eigen persbericht van het Met Office terecht hebben aangegeven, kan dit “als een verrassing komen” voor veel mensen die hier daadwerkelijk wonen (in plaats van op de planeet waar de wetenschappers van het Met Office wonen). Voor die mensen, van wie velen het grootste deel van de maand hun verwarming aan hadden staan, lijken de verklaring van het Met Office, evenals de nieuwsberichten die beweren licht te werpen op het verschil tussen perceptie en werkelijkheid,op gaslighting. Zelfs als de bewering waar is, wat nog moet blijken, onthult het de ontoereikendheid van de temperatuur als maatstaf waarop het Britse klimaat- en energiebeleid berust.

Uit de grafieken van het Met Office voor mei en voorjaar blijkt dat de Britse temperatuur ver boven de verwachtingen ligt. De gemiddelde temperatuur voor mei was een volle graad warmer dan de op één na warmste mei van 2017. ‘Gemiddelde temperatuur’ is het gemiddelde van de minimum- en maximumtemperatuur gemeten op één dag. En de twee uitersten worden verkregen door het gemiddelde te nemen van de hoogste en laagste temperaturen van alle stations in het MO-netwerk van weerstations. Maar zoals de volgende grafiek laat zien, is het, hoewel de maximumtemperatuur even hoog is als in 2018, de gemiddelde minimumtemperatuur die mei 2024 met 9°C echt tot een uitschieter maakt, wat 1,2°C warmer is dan het volgende warmste gemiddelde minimum, namelijk in mei 2022.

Het voor de hand liggende punt dat we hierover kunnen maken, wordt onderschat door het Met Office, dat uitlegt: “Deze warmte werd vooral beïnvloed door hoge nachttemperaturen.” Maar dit spreekt over de ontoereikendheid van dit soort temperatuurmetingen om verhalen over klimaatverandering te ondersteunen. Terwijl de angst voor de opwarming van de aarde voortkomt uit verhalen over meedogenloze hitte die extreme weersomstandigheden zoals hittegolven, bosbranden en overstromingen veroorzaakt, is een lichte stijging van de minimumtemperaturen het tegenovergestelde van extreem: het is mildheid. Een gemiddelde minimumtemperatuur van 9°C zal de planeet niet doen koken, de wereld in brand steken, of de beschaving van haar grondvesten rukken.

Maar alarmisten zouden kunnen wijzen op het gemiddelde maximum voor mei 2024, dat met 17,2°C samenvalt met 2018 als het warmste. Het probleem is echter dat dit heel weinig zegt over wat mensen daadwerkelijk ervaren. De lente en mei 2018 stonden bekend om hun recordbrekende hittegolven. In april 2018 werden volgens de Standaard de hoogste temperaturen in april sinds 70 jaar gemeten: 29,1°C, veroorzaakt door een enorme pluim hete lucht uit Portugal. De volgende maand was volgens de Guardian de “zonnigste en warmste ooit gemeten in Groot-Brittannië”, die begon met een hittegolf waarbij temperaturen van 28,7°C “het heetste bank holiday-weekend begin mei ooit registreerden”.

Noch de lente, noch mei 2024 hebben weersgebeurtenissen gekend die vergelijkbaar zijn met die van 2018. Toch zijn de maximale gemiddelde temperaturen vergelijkbaar, en de gemiddelde temperaturen van mei 2024 overtreffen die van 2018. Hoe kan temperatuur daarom een ​​nuttige gids zijn voor wat er met ons klimaat gebeurt als het zowel extreem heet weer als extreem teleurstellend weer lijkt te kunnen ondersteunen?

Het probleem wordt wellicht veroorzaakt doordat deze metrieken worden geproduceerd door cascades van gemiddelden. Gegevens van weerstations in een land dat zich uitstrekt van bijna 900 kilometer van noord naar zuid en 480 kilometer van west naar oost worden samengevoegd alsof één enkele maatstaf voor ‘klimaat’ voor zo’n landmassa betekenisvol zou zijn. De minimumtemperaturen over 24 uur van al deze stations zijn gemiddeld. Vervolgens worden hun maximale temperaturen gemiddeld. En dan worden deze gemiddelden opnieuw gemiddeld om het ‘gemiddelde’ te verkrijgen. Maar iedereen die ooit in het noordwesten van Schotland en het zuidoosten van Engeland heeft doorgebracht, weet dat dit radicaal verschillende klimaten zijn – even verschillend qua breedtegraad als de zuidkust van Spanje en de centrale regio.

Maar misschien is het probleem nog radicaler dan dat. Als de methode van het Met Office om ‘gemiddelde temperaturen’ te berekenen een sombere mei zoals die we net hebben gehad ‘heter’ maakt dan een maand met een historische hittegolf, bijvoorbeeld mei 2018, waarom zouden lichte stijgingen in ‘gemiddelde temperaturen’, volgens de definitie van het Met Office, ons dan überhaupt zorgen moeten maken? De verhoogde gemiddelde temperatuur in mei werd immers waarschijnlijk gedreven door louter milder niet extreem weer in een maand die de meeste mensen als kouder dan gemiddeld ervoeren. De gemiddelde temperatuur wordt verondersteld de belangrijkste metriek van onze tijd te zijn. Toch kan dezelfde metriek van alles betekenen tussen hittegolven van bijna 30°C in april en mensen die jassen, mutsen en sjaals dragen in de week voor de zomer. En een metriek die alles kan betekenen, betekent niets. Het is een junkstatistiek.

Niets van dit alles zou er toe doen als het Met Office en de Britse nieuwsmedia niet zo duidelijk van plan waren ons tot politieke gehoorzaamheid te dwingen. Maar ze willen ons laten geloven dat ons leven diep wordt beïnvloed door dergelijke cijfers, en ze gebruiken de weersvoorspellingen en nieuwsberichten over het weer om het verhaal van de klimaatverandering te ondersteunen. Voortdurende herinneringen aan ‘levensgevaar’ kondigen meer aan dan een briesje, een zwoele avond of een verspreide regenbui.

Ik wilde met eigen ogen zien hoe de ruwe gegevens waren omgezet in dit soort zombie-klimaatstatistieken. Het is lang geleden dat ik de moeite heb genomen om me te verdiepen in meteorologische gegevens, want het blijkt dat je geen weerstatistieken nodig hebt om absoluut zeker te weten dat er geen ‘klimaatcrisis’  is, dus ik heb de behoefte niet gevoeld. Ik was echter wel verrast toen ik ontdekte dat de gegevens van de weerstations die worden gebruikt in de analyse van het Met Office niet beschikbaar zijn voor het publiek met een hogere dan maandelijkse resolutie.

Dat is een probleem, want om een ​​schatting te kunnen maken van hoe nuttig gegevens over de minimum- en maximumtemperatuur zijn, zelfs op één locatie, laat staan ​​over een heel land, zouden deze gegevens op zijn minst moeten worden vergeleken met gegevens per uur. Maar er zijn zelfs geen dagelijkse gegevens beschikbaar.

Je had misschien gedacht dat wetenschappers en instellingen die ons zo graag willen vertellen dat hun maatstaf zo belangrijk is, net zo graag al die gegevens voor ons beschikbaar zouden willen stellen. Maar je zou je vergissen. De gegevens worden angstvallig bewaakt. Het is niet voor publieke consumptie. We worden verondersteld de goede trouw van de institutionele wetenschap als vanzelfsprekend te beschouwen en mogen dit niet zelf controleren. ‘Volg de wetenschap’ betekent ‘gehoorzamen’, niet ‘proberen te begrijpen’. En dat maakt mij – en ik hoop jou ook – tot een scepticus.

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

Verborgen achter het klimaatbeleid, gegevens van niet-bestaande temperatuurstations

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over