In 2011 bombardeerde de NAVO een weg naar Tripoli om haar proxy-troepen ter plaatse te helpen Kadhafi te verdrijven. Tienduizenden mensen lieten het leven en een groot deel van Libiës sociale weefsel en infrastructuur lag in puin, schrijft Colin Todhunter.
Het artikel uit 2016 in Foreign Policy Journal “Hillary Emails Reveal True Motive for Libyan Intervention” legde bloot waarom Libië het doelwit was.
Kadhafi werd vermoord en zijn plannen om de Afrikaanse onafhankelijkheid te doen gelden en de westerse hegemonie op dat continent te ondermijnen, werden weggevaagd.
Een artikel in de Daily Telegraph van maart 2013 “VS en Europa in grote luchtbrug van wapens naar Syrische rebellen via Zagreb” meldde dat 3.000 ton wapens uit het voormalige Joegoslavië in 75 vliegtuigladingen vanaf de luchthaven van Zagreb naar de rebellen waren gezonden.
In dezelfde maand van dat jaar stond in The New York Times het artikel “Arms Airlift to Syria Rebels Expands with CIA Aid”, waarin stond dat Arabische regeringen en Turkije hun militaire hulp aan Syria’s oppositiestrijders sterk hadden opgevoerd. Deze hulp omvatte meer dan 160 militaire vrachtvluchten.
In zijn boek The Dirty War on Syria beschrijft Tim Anderson hoe het Westen en zijn bondgenoten een rol speelden bij het organiseren en vervolgens aanwakkeren van dat conflict.
De afgelopen twee decennia hebben politici en de media het sentiment onder de bevolking gemanipuleerd om een steeds meer door oorlog vermoeid westers publiek ertoe te bewegen lopende conflicten te steunen onder het mom van “bescherming van de burgerbevolking” of een “oorlog tegen het terrorisme”.
Er wordt een sprookje gesponnen over het veiligstellen van vrouwenrechten of het bestrijden van terroristen, het verwijderen van despoten (in het bezit van niet-bestaande massavernietigingswapens) uit de macht of het beschermen van mensenlevens om militaire aanvallen te rechtvaardigen, wat resulteert in het verlies van honderdduizenden burgerslevens en de ontheemding van nog veel meer.
Emotiverende taal om angst aan te jagen voor terreurdreigingen of “humanitaire interventies” wordt gebruikt als voorwendsel om imperialistische oorlogen te voeren in landen die rijk zijn aan delfstoffen en in geostrategisch belangrijke regio’s.
Hoewel er in de loop der jaren in veel artikelen naar is verwezen, is het de moeite waard om de gepensioneerde secretaris-generaal van de NAVO, Wesley Clark, nog eens te noemen en een memo van het bureau van de Amerikaanse minister van Defensie dat hij enkele weken na 9/11 te horen kreeg.
Het onthulde plannen om “de regeringen in zeven landen aan te vallen en te vernietigen in vijf jaar,” te beginnen met Irak en verder te gaan met “Syrië, Libanon, Libië, Somalië, Soedan en Iran”. Volgens Clark draait deze strategie in wezen om de controle over de enorme olie- en gasvoorraden van de regio.
Een deel van de strijd om de harten en geesten van het publiek bestaat erin de mensen ervan te overtuigen dat deze oorlogen en conflicten een losstaande reeks gebeurtenissen zijn en niet de geplande machinaties van het imperium. De afgelopen tien jaar is het voortdurende verhaal over Russische agressie onderdeel geweest van de strategie.
Anglo-Amerikaanse financiële belangen proberen al lang een wig te drijven tussen Europa en Rusland om een nauwere economische toenadering te voorkomen. Naast de uitbreiding van de NAVO en de installatie van raketsystemen in Oost-Europa die gericht zijn op Rusland, zijn er ook de steeds strengere economische sancties geweest waaraan de EU grotendeels gedwongen was mee te doen.
In 2014 maakte het voorgestelde (maar nooit uitgevoerde) Trans-Atlantische Handels- en Investeringspartnerschap (TTIP) deel uit van het bredere geopolitieke spelplan om West-Europa te verzwakken door het nog afhankelijker te maken van de VS en om het Europese continent te verdelen door Rusland op een zijspoor te zetten.
Hoewel het TTIP niets te maken lijkt te hebben met wat er in 2014 in Oekraïne (de staatsgreep) of Syrië gebeurde, was het een radertje in de machine om de hegemonie van de VS te verstevigen.
Er kan nog veel meer worden geschreven (en dat is ook gebeurd) over de strategieën van de VS om de op fossiele brandstoffen gebaseerde economie van Rusland te ondermijnen, maar het punt is dat de acties van de VS er al enige tijd op gericht zijn Rusland te verzwakken.
Het financieel-industrieel-militaire complex bepaalt deze agenda, die achter gesloten deuren in zijn verschillende fora wordt afgehamerd.
Degenen die aan de top van dit complex staan, stemmen hun plannen af binnen machtige denktanks zoals de Council on Foreign Relations en het Brookings Institute (gedocumenteerd in Brian Berletic’s artikel uit 2012 ‘Naming Names: Your Real Government’), maar ook in de Trilaterale Commissie, Bilderberg en de NAVO, zoals beschreven in het boek van David Rothkopf uit 2008, ‘Superclass: The Global Power Elite and the World They Are Making’ uit 2008.
Vermeldenswaard is het rapport “Overextending and Unbalancing Russia” uit 2019 van de invloedrijke Amerikaanse beleidsdenktank de Rand Corporation.
Het document schetst verschillende scenario’s voor het destabiliseren en verzwakken van Rusland, waaronder “het opleggen van zwaardere handels- en financiële sancties” en “het verlenen van dodelijke hulp aan Oekraïne”, maar zonder “een veel groter conflict uit te lokken waarin Rusland, vanwege zijn nabijheid, aanzienlijke voordelen zou hebben”.
De invasie van Oekraïne door Rusland kwam niet uit de lucht vallen. Zij is niet het resultaat van de machinaties van een op macht beluste gek die vastbesloten is Europa over te nemen, een idee dat mainstream-commentatoren al een aantal jaren in de psyche van het westerse publiek proberen te verankeren.
Een recente analyse op de Indiase nieuwszender WION, ‘Did NATO push Ukraine into war?’, biedt het soort inzichtelijke analyse van de gebeurtenissen die in de Westerse media ontbreken.
Het schetst bondig de terechte zorgen van Rusland over de expansionistische stuwkracht van de NAVO naar Oost-Europa en hoe de opeenvolgende Amerikaanse regeringen deze zorgen jarenlang hebben genegeerd, ook die van topambtenaren in Washington zelf.
Dat een dergelijke analyse buiten de agenda van de westerse media blijft, is niet verwonderlijk. Prominente journalisten in belangrijke mediakanalen zijn essentieel voetvolk dat de macht moet ondersteunen. Zij worden op verschillende manieren klaargestoomd voor hun posities (het British-American Project is daar een voorbeeld van) terwijl zij de goedbetaalde carrièreladder beklimmen.
Afgezien van de ontelbare burgerslachtoffers en het lijden dat Oekraïne, een land dat wordt gebruikt als pion in een geopolitieke oorlog, momenteel teistert, zijn er ook de gevolgen van de onderbroken energieleveranties en export van kunstmest en voedsel uit Oekraïne en Rusland, die mogelijk gevolgen zullen hebben voor honderden miljoenen mensen over de hele wereld.
De oorlog zou bijvoorbeeld een “orkaan van honger” en armoede kunnen ontketenen: de Wereldbank schat dat de gemiddelde persoon in Afrika bezuiden de Sahara in 2023 ongeveer 35% van zijn inkomen aan voedsel zal besteden als de oorlog in Oekraïne aanhoudt. In 2017 was dat nog iets meer dan 20%. Elders, in plaatsen als Zuid-Azië en het Midden-Oosten, zou de stijging nog erger kunnen zijn.
Maar dit is slechts “collaterale schade” die het waard is om aan anderen te worden opgelegd in de berekeningen van degenen die bepalen wat de “te betalen prijs” is en wie die zal betalen.
Niettemin is het publiek aangemoedigd om een strategie van toenemende spanning ten opzichte van Rusland te steunen, culminerend in de situatie die we nu in Oekraïne zien, door een media die haar rol goed speelt. De media fungeren als een belangrijke cheerleader voor door de VS geleide oorlogen en zorgen ervoor dat de gewonde en dode burgers van die conflicten uit de krantenkoppen en van het scherm worden gehouden, in tegenstelling tot de huidige situatie in Oekraïne, waarvan de slachtoffers 24/7 door de grote media worden gevolgd.
Maar dit komt niet als een verrassing. Voormalig CIA-baas generaal Petraeus verklaarde in 2006 dat het zijn strategie was om een perceptieoorlog te voeren die voortdurend via de nieuwsmedia werd gevoerd.
Veel lezers zullen op de hoogte zijn van de onthulling in 2015 over de voormalige redacteur van een grote Duitse krant die zei dat hij verhalen plantte voor de CIA. Udo Ulfkotte beweerde dat hij nieuwsberichten aannam die door het agentschap werden geschreven en aan hem werden gegeven en dat hij ze onder zijn eigen naam publiceerde in de Frankfurter Allgemeine Zeitung.
Hoewel dit voor velen als een schok kwam, werd tientallen jaren geleden door de voormalige hoge Britse inlichtingenofficier Peter Wright (auteur van het autobiografische boek “Spycatcher” uit 1987) opgemerkt dat veel topjournalisten in het Verenigd Koninkrijk banden hadden met MI5.
Het was een andere voormalige CIA baas, William Casey, die in de jaren 80 zei:
We weten dat ons desinformatieprogramma voltooid is als alles wat het Amerikaanse publiek gelooft vals is.”
Het lijden van de burgerbevolking krijgt de volle aandacht van de media wanneer het kan worden gebruikt om de publieke opinie emotioneel te beïnvloeden. Voor de media bestemde morele uitingen over goed en kwaad zijn bedoeld om verontwaardiging en steun voor meer “interventies” te creëren.
Het vormen van de publieke opinie is geen willekeurige aangelegenheid. Het is nu een geraffineerde en gevestigde praktijk.
Neem bijvoorbeeld het verzamelen van Facebook-gegevens door Cambridge Analytica om de resultaten van de Amerikaanse verkiezingen van een paar jaar geleden en de Brexit-campagne te beïnvloeden. Volgens journalist Liam O’Hare, die in 2018 schreef, voerde het inmiddels ter ziele gegane moederbedrijf Strategic Communications Laboratories (SCL) programma’s voor “gedragsverandering” uit in meer dan 60 landen. Tot de klanten behoorden onder meer het Britse ministerie van Defensie, het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken en de NAVO.
Volgens O’Hare waren de activiteiten van SCL in Europa onder meer gericht op Rusland. Het bedrijf had “verregaande banden” met Anglo-Amerikaanse politieke en militaire belangen. In het Verenigd Koninkrijk werden de belangen van de regerende Conservatieve Partij en de militaire inlichtingendiensten via SCL samengebracht: tot de bestuursleden behoorden “een reeks Lords, Tory-donateurs, ex-officieren van het Britse leger en defensieaannemers”.
Voor O’Hare waren alle activiteiten van SCL onlosmakelijk verbonden met haar Cambridge Analytica-tak. Hij stelt:
We hebben eindelijk het meest concrete bewijs tot nu toe van schimmige actoren die vuile trucs gebruiken om verkiezingen te manipuleren. Maar deze operatoren opereren niet vanuit Moskou… ze zijn Brits, Eton opgeleid, hebben hun hoofdkantoor in de City van Londen en hebben nauwe banden met de regering van Hare Majesteit.”
Welkom in de wereld van het massale bedrog.
Met de besprekingen over een “no-fly zone” boven Oekraïne, sancties tegen Rusland die volgens Poetin “een oorlogsverklaring” zijn en Biden die Poetin een “oorlogsmisdadiger” noemt, bevindt de wereld zich nu in een “denk het ondenkbare” scenario dat totaal te vermijden was.
De dag voor de invasie van Oekraïne verklaarde Poetin op de Russische TV:
Wie probeert ons in de weg te staan en verdere bedreigingen voor ons land en ons volk te creëren, moet weten dat de reactie van Rusland onmiddellijk zal komen en zal leiden tot gevolgen zonder precedent in de geschiedenis. Alle noodzakelijke beslissingen zijn genomen.”
Thomas Enders, voorzitter van de Duitse Raad voor Buitenlandse Betrekkingen, heeft sindsdien gereageerd met een oproep tot een no-fly zone in West-Oekraïne, wat hoogstwaarschijnlijk zou leiden tot directe militaire betrokkenheid van de NAVO:
Het wordt tijd dat het Westen de nucleaire dreigementen van Poetin ontmaskert voor wat ze werkelijk zijn – bluf om Westerse regeringen af te schrikken van militair ingrijpen”.
In een toespraak op TV in 2021 heeft de prominente Amerikaanse politicus en Irak-oorlogsveteraan Tulsi Gabbard de gevolgen van een oorlog met Rusland over Oekraïne uiteengezet. Met de duizenden kernwapens die de VS en Rusland op elkaar hebben gericht, zei ze dat een nucleaire uitwisseling “een prijs zou eisen voor ieder van ons die zou resulteren in ondraaglijke dood en onbegrijpelijk lijden”.
En toch, ondanks waar Gabbard voor waarschuwt, wordt de arrogantie en roekeloosheid van machtsmakelaars elke dag voor iedereen zichtbaar.
Hoewel het kan worden beschouwd als politieke tactiek – in een eeuwenoud “great game” dat door de heersende elites wordt gespeeld en dat neerkomt op olie, gas, mineralen, macht, rijkdom, ego en strategische en militaire dominantie – komt het praten over een directe NAVO-interventie of het impliciete dreigement van Poetin over het gebruik van kernwapens er uiteindelijk op neer dat degenen die aan de top van de macht staan, uw leven riskeren en dat van elk levend wezen op deze planeet op het spel te zetten.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/03/14/29234/?swcfpc=1
