De geschiedenis zal leren dat de geboorte van de babytweeling – de Volksrepubliek Donetsk en de Volksrepubliek Luhansk – slechts enkele uren voor 2/22/22, samenviel met de geboorte van de echte, 21e-eeuwse multipolaire wereld.

Zoals ik al een paar jaar in mijn columns benadruk, heeft Vladimir Poetin zijn innerlijke Sun Tzu zorgvuldig gekoesterd, schrijft Pepe Escobar. En nu is het allemaal in het openbaar: “Laat je plannen zo donker en ondoordringbaar zijn als de nacht, en als je beweegt, vallen als een bliksemschicht.”

De bliksemschicht was maanden in het proces om zorgvuldig gepolijst te worden. Om Lenin te parafraseren, die “Oekraïne schiep” (copyright Poetin), we hebben vele decennia geleefd in slechts deze laatste paar dagen. Het begon allemaal met de gedetailleerde eisen van veiligheidsgaranties die aan de Amerikanen werden gestuurd, waarvan Moskou wist dat ze zouden worden afgewezen. Dan was er de gezamenlijke verklaring van Rusland en China aan het begin van de Olympische Winterspelen – die niet alleen het strategisch partnerschap codificeert, maar ook de belangrijkste grondbeginselen van de multipolaire wereld.

Het hoogtepunt was een verbluffende toespraak van bijna een uur van Poetin tot de natie, kort na de vergadering van de Russische Veiligheidsraad waarin werd beraadslaagd over het verzoek om onafhankelijkheid van de DPR en de LPR (hier is een verkorte versie).

Een paar uur later, tijdens een spoedvergadering van de VN-Veiligheidsraad, schetste de Russische permanente vertegenwoordiger Vasily Nebenzya precies waarom de erkenning van de babytweeling de akkoorden van Minsk niet tenietdoet.

De babytweeling verklaarde zich in mei 2014 daadwerkelijk onafhankelijk. In 2015 ondertekenden zij de Minsk-akkoorden als een van de belanghebbende partijen. Theoretisch zouden ze zelfs terug kunnen keren binnen Oekraïne als Kiev ooit zou besluiten om de akkoorden te respecteren, wat nooit zal gebeuren omdat de VS sinds 2015 een veto heeft uitgesproken. Bovendien wil de bevolking van Donbass niet worden onderworpen aan een regime dat neonazi’s herbergt.

Zoals Nebenzya schetste: “Ik wil u eraan herinneren dat op het moment dat de Minsk-akkoorden werden gesloten, de LPR en DPR de onafhankelijkheid al hadden uitgeroepen. Het feit dat Rusland dit vandaag heeft erkend, verandert niets aan de samenstelling van de partijen bij de akkoorden van Minsk, aangezien Rusland er geen is (…) Een andere zaak is dat de akkoorden van Minsk lange tijd openlijk zijn gesaboteerd door Oekraïne onder auspiciën van onze westerse collega’s. Nu zien we dat veel collega’s willen ondertekenen dat de akkoorden van Minsk dood zijn. Maar dat is niet het geval (…) Wij staan nog steeds open voor diplomatie, maar wij zijn niet van plan om een nieuw bloedbad in de Donbass toe te staan.”

En hier is de clou, rechtstreeks gericht tegen de imperialistische VS steun voor het doden van etnische Russen in de Donbass: “De belangrijkste taak van ons besluit [over de erkenning van de onafhankelijkheid] was om deze levens te behouden en te beschermen. Dit is belangrijker dan al uw bedreigingen.”

Alstublieft: Responsibility to Protect (R2P), een concept uitgevonden door de Amerikanen om oorlogen te beginnen, gebruikt door Rusland om er een te voorkomen.

Die gediplomeerde nietsnut, de Duitse kanselier Scholz, die Poetins karakterisering van een genocide in Donbass als “lachwekkend” bespotte, was een beslissende factor in de geboorte van de babytweeling. Poetin nam in zijn toespraak tot de natie vooral de tijd om het bloedbad in Odessa gedetailleerd te beschrijven: “We kunnen niet anders dan huiveren als we terugdenken aan de situatie in Odessa, toen mensen levend werden verbrand (…) En de misdadigers die dit hebben gedaan, zij zijn niet gestraft (…) Maar we kennen hun namen, en we zullen alles doen om hen te straffen (…) en voor het gerecht te brengen.”

Hoe zit het met China?

Geopolitiek, in Euraziatische termen, springen twee grote vragen in het oog: de rol van de CSTO en de reactie van China.

In artikel 19, hoofdstuk VI van het CSTO-handvest staat: “Elke staat die de doelstellingen en beginselen van de Organisatie deelt en bereid is de verplichtingen van dit Handvest en van andere internationale verdragen en resoluties die in het kader van de Organisatie van kracht zijn, na te komen, kan lid van de Organisatie worden”.

Dat zou voor de babytweeling de deur openzetten om, zodra zij alle bureaucratische inspanningen met betrekking tot nieuwe, onafhankelijke naties hebben voltooid, het lidmaatschap van de CSTO aan te vragen. Overigens is de secretaris-generaal van de CSTO, Pashinian, reeds naar Moskou gegaan om dit te bespreken.

China is een veel complexer voorstel. Een van de grondbeginselen van het buitenlands beleid van Peking is de strijd tegen het separatisme – verankerd in de basis van de SCO. Peking kan dus onmogelijk de babytweeling erkennen, of wat zou neerkomen op Novorossija – ja, Poetin heeft het toverwoord uitgesproken – voordat Kiev zelf dat doet of, wat een serieuze mogelijkheid is, volledig uiteenvalt.

Het ministerie van Buitenlandse Zaken is tot dusver uiterst voorzichtig geweest. Wang Yi herhaalde “China’s oude standpunt dat de legitieme veiligheidsbelangen van alle landen moeten worden gerespecteerd, en dat de doelstellingen en beginselen van het VN-Handvest moeten worden gehandhaafd”.

Verderop in de toekomst, vermoedelijk na enkele serieuze uitwisselingen tussen Wang Yi en Lavrov, kan China altijd talloze manieren vinden om de babytweeling onofficieel te helpen – inclusief het bevorderen van BRI-gerelateerde connectiviteit en duurzame ontwikkelingsprojecten.

Wat de desintegratie van Kiev betreft, dat houdt rechtstreeks verband met Moskou, dat eist dat de mini-blitzkrieg tegen Donbass onmiddellijk wordt stopgezet, omdat het anders de volle verantwoordelijkheid draagt. Ja, er zal jacht worden gemaakt op regimestalgenoten en ze zullen worden gestraft – compleet met een mogelijk oorlogstribunaal. Geen won der dat allerlei oligarchische/politieke ratten, groot en klein, wegscharrelen, naar Lviv, Polen en het Verenigd Koninkrijk.

Het München-effect

De interventie van alle 12 leden tijdens de zitting van de Veiligheidsraad, in combinatie met de toespraak van Poetin tot de natie, was het resultaat van een aangrijpend geopolitiek drama. Poetins lichaamstaal en de blik in zijn ogen getuigden van de immense ernst van het moment – en dat kwam allemaal tot uiting toen hij begon met een beknopte geschiedenisles die een eeuw omspande.

Hij kon zijn woede over de ontelbare manieren waarop Rusland door het Westen is verguisd nauwelijks bedwingen, en liet zich niet van de wijs brengen toen hij het over het communisme had, maar wat vooral opviel was de duidelijke weergave van de onoverkomelijke tegenstelling tussen de Anglo-Amerikaanse eilanden en het beschavingshartland – of de botsing tussen maritieme machten en landmachten. Die Eurazië-klassieker vormde het leeuwendeel van zijn uiteenzetting: de erkenning van de babytweeling duurde minder dan drie minuten.

De Veiligheidsconferentie van München, het afgelopen weekend, had het allemaal zo duidelijk gemaakt. München, hoe angstaanjagend het ook was in termen van een congregatie van kippen zonder kop die zich voordeden als adelaars, bevestigde in ieder geval dat alles in de openbaarheid is.

De vijand is Rusland. De oneindige uitbreiding van de NAVO – tot in de ruimte – is tegen Rusland. En dan was er nog een parade van bijkomende dreigementen: geen ontwapening in Oost-Europa, de Russische economie afsnijden van de EU, einde van Nord Stream 2, Oekraïne in de NAVO, wereldorde gebouwd op “universele liberale waarden”.

München betekende “No Compromise Whatsoever” – en dat was precies wat Poetin, Lavrov, Patrusjev en co. verwachtten, de oorlogszuchtige retoriek die elke zinvolle discussie over migratie, inflatie, cyberoorlogen, de Europese energiecrisis en, natuurlijk, het enige dat telt voor het MICIMATT (militair-industrieel-congres-intelligentie-media-academie-denktank-complex, zoals gedefinieerd door Ray McGovern) begraaft: Laten we deze Eurotrash partij melken voor onnoemelijke miljarden aan nieuwe contracten, laten we Rusland isoleren, laten we Nord Stream 2 vernietigen om hen onze peperdure LNG te verkopen, laten we hen aan het lijntje houden – voor altijd.

Dus eigenlijk is het niet eens oorlog tegen Rusland: het met een schuld van 30 biljoen dollar kampende rijk met een woke legermacht kon het zich gewoon niet veroorloven. Om nog maar te zwijgen van de gecertificeerde freak out voor het geval ze een telefoontje krijgen van Mr. Khinzal en Mr. Zircon: kijk naar het spectaculaire Russische vertoon van “militaire en technische” superioriteit, hypersonisch en anderszins – geënsceneerd, ironie der ironieën, in synchroon met het circus in München.

Wat we hier hebben is zo zwak: gewoon een maffiastijl offer-you-can’t-refuse oplichterij dat moet worden toegebracht aan de EU.

De ondeelbare veiligheidsdans

De rabiate München “Geen Compromis” show; de dwingend bevolen Ukro crypto-blitzkrieg tegen Donbass; en de rol van het ontbreken van de U.S. Intelligence Community – een Andrei Martyanov-bedachte brul – bezegelden alles bij elkaar de deal voor de Veiligheidsraad beraadslagingen en Poetin’s besluit.

Gezien de ideologische domheid van de huidige Brusselse bende – Stoltenberg, von der Leyen, Borrell -, niet in staat om zelfs maar elementaire economie te begrijpen, blijft het een feit dat de EU zonder Russische energie gedoemd is te verdwijnen. Martjanov benadrukt het algoritme: Rusland kan zich een breuk met Europa veroorloven. Europa niet. De VS wil alleen maar innen. En dan hebben we het nog niet eens over de nijpende, inkomende gevolgen van de systeemcrisis in NAVO-verband.

Zelfs nu Moskou een zeer lang, berekend spel speelt, hoeft dat nog niet te betekenen dat Rusland de babytweeling “wint” terwijl het Europa “verliest”. De strategische zwaai van Rusland verbijstert herhaaldelijk de Atlantische combo. De gebrekkige inlichtingendiensten van de V.S. voorspelden om de dag een Russische “agressie” – en doen dat nog steeds. In plaats daarvan kregen ze de baby tweeling als de nieuwste onafhankelijke republieken van het Mondiale Zuiden.

Zelfs vóór München, de crypto-blitzkrieg van de Ukro en de erkenning van de babytweeling, had Moskou al gewaarschuwd dat het zou kunnen reageren met “militaire en technische maatregelen” om zijn eigen veiligheid te waarborgen, nadat de VS en de NAVO schaamteloos belangrijke punten uit zijn voorstel voor een Europese veiligheidsarchitectuur op lange termijn hadden genegeerd, en in plaats daarvan “kersen geplukt” hadden uit een package deal.

Moskou zal niet toestaan dat de Amerikanen weglopen voor het inmiddels beruchte Russische antwoord van 10 bladzijden. Poetin, die de Stavka toesprak, had al gewaarschuwd “dat we ons in een situatie bevinden (…) waarin we gedwongen zijn dit op te lossen”. En dat brengt ons bij wat John Helmer zo treffend heeft omschreven als Ruslands black box verdediging. Het mooie is dat niemand weet wat er in de black box zit.

Enter, once again, the “military-technical measures” that will be “reciprocal” (Putin) to what U.S. and NATOstan are already deploying against Russia. Ze zullen niet noodzakelijk worden uitgevoerd in de Zwarte Zee, de Zee van Azov, in het luchtruim boven Donbass, zelfs niet in cyberspace. Het kan overal zijn – van het Syrische theater tot Latijns-Amerika.

Verrassing! Dat is waar het bij strategische ambivalentie, ambiguïteit, of – laten we in het ritme komen – swing om gaat. U gelooft niet in het principe van ondeelbare veiligheid? Prima. Nu dicteren wij het veiligheidsritme. Je stopt niet met het opstellen van kernwapens buiten je grondgebied? Goed. Hier is wat wederkerigheid. Accepteert u geen juridisch bindende garanties voor onze veiligheid? Prima. Maak kennis met onze “militair-technische” maatregelen.

En nu dansen, sukkels.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/02/13/27987/