Volgens deze landbouwinsider zal de drastische stijging van de meststoffenkosten het voor vele landbouwers onmogelijk maken om dit jaar op rendabele wijze maïs te telen. Het volgende is een uittreksel van een e-mail die hij me onlangs stuurde….

Dingen voor 2022 zijn interessant (en eng). De inputkosten voor zaken als kunstmest, vloeibare stikstof en zaaizaad zijn drie tot vier keer hoger dan de oude prijzen. Het zal niet rendabel zijn om dit jaar te planten. Ik herhaal: het zal NIET economisch levensvatbaar zijn. Ons plan is om ongeveer 700 hectare maïs op te geven en over te schakelen op sojabonen (die gebruiken minder meststoffen en we hebben ook kippenmest van deze boerderij). En weet je wat? Wij zijn niet de enigen met deze plannen. Er is al een tekort aan sojazaad, dus we zullen zien hoe dat uitpakt. Zoals ik het zie, zal er later dit jaar een groot graantekort zijn, vooral maïs. Ik bedoel, we zijn klein met dat. Hoe zit het met de mensen in het Midwesten die ongeveer 10.000 hectare maïs hebben? Dat gaat niet goed zijn.

Wat de landbouw betreft, zie ik het slecht worden. Dingen als kunstmest en vloeibare stikstof zijn verdrie- en verviervoudigd in prijs. Ja, de grondstofprijzen zijn gestegen, maar dat dekt zeker niet de nieuwe, hogere inputkosten. We zijn in North Carolina, en ook al zijn we niet zoals de Midwest, we verbouwen nog steeds gewassen. Het Midwesten heeft natuurlijk dezelfde hogere inputkosten.

Voor maïs bijvoorbeeld is gewoonlijk ongeveer 600 pond kunstmest per acre nodig, plus 50 gallon vloeibare stikstof. Vermenigvuldig dat met vele hectaren, en dat is een hoop geld. Voor sojabonen is veel minder nodig. Het plan voor ons en de meeste anderen hier is om het maïsareaal drastisch te verminderen en over te schakelen op sojabonen. Het probleem is dat er een tekort aan sojazaad lijkt te zijn omdat anderen ook dit plan hebben. We hadden geluk dat we genoeg op voorhand konden kopen om het te doen. Maar de meeste mensen, vooral jongere boeren of boeren die alleen sojabonen telen, hebben waarschijnlijk niet het geld om een voorraad aan te leggen.

Zoals ik het zie, zal er een tekort aan maïs zijn. Ik denk dat er een overschot aan soja kan ontstaan, maar dat kan afhangen van de vraag of het zaad beschikbaar is. Ik denk dat er alternatieven zijn, misschien gierst, haver of gerst. Natuurlijk, de maïsmarkt is veel groter. Denk aan diervoeder en ethanol. Ik bedoel, sojabonen worden ook gebruikt voor dieren, maar het is een mengsel. Wat gebeurt er met veehouders die afhankelijk zijn van goedkope maïs? Ik zie gewoon niet hoe dit goed kan aflopen. Ik bedoel, zelfs als we eindigen met een overvloed aan sojabonen, zelfs een overschot, is de markt ervoor kapot. Dat doe ik niet. Er is gewoon niet veel geschiedenis om het op te baseren. Het enige wat ik zie is dat dit zowel de graanboeren als de veehouders schaadt en leidt tot verdere tekorten en prijsstijgingen voor de consumenten die de eindproducten kopen.

Christina Ribeiro do Valle, die afstamt van een lange rij koffieboeren in Brazilië, betaalt dit jaar driemaal de prijs van vorig jaar voor de kunstmest die zij nodig heeft. In combinatie met de recente droogte, die haar oogst zwaar heeft getroffen, betekent dit dat de 75-jarige mevrouw do Valle slechts een fractie van haar koffie van het merk Ribeiro do Valle kan produceren, waarvan een deel wordt geëxporteerd.

Er is ook een tekort aan meststoffen. “Dit jaar betaal je, je zet je naam op een wachtlijst, en de leverancier levert wanneer hij het heeft,” zegt ze.

Volgens het International Fertilizer Development Center, een wereldwijde non-profitorganisatie, zou de vraag naar meststoffen in Afrika bezuiden de Sahara tegen 2022 met 30% kunnen zijn gedaald. Dit zou betekenen dat 30 miljoen ton minder voedsel wordt geproduceerd, wat overeenkomt met de voedselbehoeften van 100 miljoen mensen, aldus het centrum.

Een verminderd gebruik van meststoffen zal onvermijdelijk gevolgen hebben voor de voedselproduktie en -kwaliteit, wat weer gevolgen zal hebben voor de beschikbaarheid van voedsel, de inkomens op het platteland en de bestaansmiddelen van de armen, aldus Josef Schmidhuber, adjunct-directeur van de afdeling Handel en Markten van de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties.
Waar gaan we in godsnaam genoeg voedsel vandaan halen om te voldoen aan “de voedselbehoeften van 100 miljoen mensen”?

Als u naar de supermarkt gaat om u op de winter voor te bereiden, koop dan alstublieft alleen wat u nodig hebt en laat wat over voor anderen! Misschien hebt u gemerkt dat de schappen in sommige winkels leeg zijn wegens problemen in de nationale bevoorradingsketen, maar er is geen reden om meer te kopen dan u normaal zou doen.

In de moderne tijd hebben verschillende naties, net als in het oude Rome, te lijden gehad van een “systemische ineenstorting”. De term beschrijft het plotselinge onvermogen van eens welvarende bevolkingsgroepen om door te gaan met wat hen het goede leven had verzekerd zoals zij dat kenden.

Plotseling kunnen de bevolkingen de goederen die zij eens in overvloed hadden, niet meer kopen of zelfs maar vinden. Ze voelen dat hun straten onveilig zijn. Wetten worden niet gehandhaafd of oneerlijk gehandhaafd. Elke dag stoppen dingen met werken. De regering gaat van betrouwbaar naar wispelturig, zo niet vijandig.
Veel mensen zijn verbaasd over de snelheid van de veranderingen.