Onderzoek door een onafhankelijke statisticus, die het pseudoniem John Dee gebruikt, lijkt te bevestigen wat velen al sinds het begin van de Covid-19 pseudopandemie vermoeden: dat het overheidsverhaal over de ziekte een vertrouwens-truc is, schrijft Iain Davis.

John Dee bekeek meer dan 160.000 opnames via de spoedafdeling van een druk ziekenhuis. Zijn analyse toont aan dat, voor een niet nader genoemd NHS-trust, tussen 1 januari 2021 en 13 juni 2021, van de 2.102 opnames gecodeerd als Covid-19, slechts 9,7% (204) een ondersteunende diagnose van symptomatische ziekte had.

Voor de overige 90,3% (1.899) was er geen waarneembare, klinische reden om hen als Covid-19-patiënten te omschrijven. Zij werden echter allemaal opgenomen om de volgende reden:

De conclusie van de auditanalyse van John Dee luidt:

Deze bevindingen doen aanzienlijke twijfel rijzen over de eerdere veronderstelling dat de opname- en sterftecijfers van de NHS “aan de verwachtingen zouden voldoen wat de uitkomst en de klinische diagnose betreft”. Het lijkt erop dat deze verwachtingen bij lange na niet zijn waargemaakt. Bijgevolg doet dit aanzienlijke twijfels rijzen over andere “officiële” statistieken die we hebben gekregen.

Zo is het recente rapport van het Office of National Statistics (ONS) over de verdeling van de Covid-19 sterftestatistieken naar vaccinatiestatus zeer dubieus. Het onderzoek van Dee laat een groot vraagteken achter bij alle officiële beweringen over Covid-19-sterfte. Tenzij deze kwesties worden aangepakt, is er weinig reden om de verhalen van de regering of de mainstream media (MSM) over de zogenaamde pandemie te aanvaarden.

Dit geldt ook voor recente beweringen over een vermeende pandemie van de niet-gevaccineerden en de voorspelling van Public Health England over de doeltreffendheid van de vaccins. De gegevens waarop deze beweringen zijn gebaseerd, kunnen niet betrouwbaar worden geacht en geven nog meer aanleiding tot bezorgdheid dat er geen statistische basis is voor de beweringen van politici over de doeltreffendheid van vaccins.

De controle-analyse van John Dee heeft ingrijpende gevolgen. Zij moet worden gevalideerd en anderen moeten toegang hebben tot de geanonimiseerde NHS ICD10-gecodeerde opnamedata, compleet met bijbehorende diagnose, om een bredere studie te kunnen uitvoeren. Als de NHS of andere officiële bronnen deze informatie om welke reden dan ook achterhouden, maakt dat de bevindingen van Dee alleen maar geloofwaardiger.

John Dee’s Facebook profiel vermeldt dat hij een consultant analist is en voormalig hoofd van de klinische audit in een NHS ziekenhuis. Hij specialiseerde zich in de beoordeling van klinische uitkomsten en was lid van een regionaal klinisch referentiecomité. Hij voegt eraan toe dat hij gebruik maakt van “gegevens uit officiële bronnen om te onthullen wat de autoriteiten ons zouden moeten vertellen over de COVID-19 pandemie, maar dat niet doen”.

Hij leidt John Dee’s Almanac, een openbare onderzoeksgroep die over zichzelf zegt:

Het voor de hand liggende voorbehoud is dat wij niet weten wie John Dee is, noch uit welk ziekenhuis hij deze gegevens heeft verkregen. Dee verklaart dat hij “een pseudoniem is vanwege de gevoeligheden die ermee gepaard gaan, maar dat mijn CV, biografie en gepubliceerde artikelen beschikbaar kunnen worden gesteld aan iedere bonafide belangstellende”. De implicatie is dat, indien zijn eigen identiteit openbaar wordt gemaakt, zijn bron in gevaar kan komen. Die bron moet toegang hebben tot vertrouwelijke ziekenhuisgegevens. Vandaar de behoefte aan volledige openbaarmaking van de NHS.

Dee ontving de gegevens in juni 2021 en gebruikte IBM SPSS software voor de analyse. De NHS gebruikt de International Classification of Disease – ICD10 systeem om de diagnose van patiënten te coderen. Dee analyseerde de codes voor 161.494 ED-opnames voor de onderzoeksperiode van 6 maanden. Er waren 867 unieke coderingen voor alle ED-opnames.

Dee merkte op dat de codering niet overeenstemde met de geclaimde reden voor opname bij een groot deel van de Covid-19 patiënten. Er waren bijvoorbeeld 23 vermeende Covid-19 patiënten opgenomen voor buikpijn waarbij gezegd werd dat die pijn “veroorzaakt werd door Covid-19”. Daarvan hadden er slechts 4 een gecodeerde diagnose van een abdominale aandoening.

Hij deelde deze bevinding met gekwalificeerde artsen en zij concludeerden dat voor 19 van deze 23 veronderstelde Covid-19 patiënten, noch de aanwezigheid van een positief testresultaat, noch enige andere reden om Covid-19 toe te schrijven enige “inherente klinische betekenis” had. Dat wil zeggen dat er geen medische rechtvaardiging was voor de diagnose van Covid-19.

Dee vond dat deze opnames voor Covid-19 ofwel asymptomatisch waren of vals-positief. Het moet worden opgemerkt dat Dee aannam dat een positieve test, zonder enig klinisch bewijs van Covid-19, duidde op een vals-positief.

Dee heeft de afwezigheid van ziekte, in aanwezigheid van een positieve SARS-CoV-2 (SC2) test, een “vals-positief” genoemd. Een positief testresultaat voor SC2 is geen bewijs van een “geval” van Covid-19 en is dat ook nooit geweest. Zelfs een echt positief resultaat wijst er niet noodzakelijk op dat de persoon de ziekte van Covid-19 heeft. Misschien is dit een semantisch punt.

Ongeacht de testresultaten, stelde Dee aanvankelijk vast dat er geen duidelijke reden was om Covid-19 toe te schrijven aan de grote meerderheid van de buikpijnopnames. Toch werden ze als zodanig geregistreerd. Dee en zijn onderzoekscollega’s vonden dat dit belangrijk kon zijn en ondernamen verder onderzoek.

Aangezien Covid-19 in de eerste plaats een ademhalingsaandoening is, vergeleek hij de ICD10 codering met de ademhalingsdiagnose. Er zijn andere beweerde klinische markers van Covid-19 en Dee breidde zijn overeenstemmingscriteria uit tot de diagnose van myocarditis, pericarditis, aritmie, diep-veneuze trombose, longembolie, myocardinfarct, intracraniële bloeding, en trombocytopenie.

Vervolgens keek hij naar de klacht(en) waarmee de patiënten zich op de spoedeisende hulp meldden: verstopte neus, aanhoudende hoofdpijn, gevoelsverlies, enz.

Hij kende een variabele toe (COVcomp) om de relevantie van de klacht voor een Covid-19 diagnose te beoordelen. Een hoest zou bijvoorbeeld als zeer relevant scoren, een schaafwond als irrelevant. Uit 140 klachten identificeerde Dee 26 hoofdklachten die verband hielden met Covid-19.

In combinatie duidden deze markers van symptomatische ziekte en de hoofdklachtvariabele op een mogelijke Covid-19 infectie die ernstig genoeg was om een Covid-19 opname te rechtvaardigen. In deze gevallen zou een Covid-19 ICD10 codering aangewezen zijn geweest. Het is belangrijk om Dee’s doelstelling op te merken:

Dee probeerde niet om mogelijk legitieme ICD10 codes voor Covid-19 te minimaliseren. Zijn controle-analyse was ontworpen om het maximum vast te leggen.

Van de 2.102 opnames, naar verluidt “veroorzaakt door COVID-19” vertoonden slechts 204 (9,7%) enige fundamentele basis voor een diagnose van de ziekte van Covid-19. De rest was ofwel asymptomatisch, of testte positief voor SC2, zonder enig bewijs dat het testresultaat overeenstemde met COVID-19 (Dee’s vals-positief).

De overgrote meerderheid van de geregistreerde Covid-19 opnames bleek geen verband te houden met symptomatische Covid-19. De implicaties van dit onderzoek kunnen niet genoeg worden benadrukt. Als het correct is, toont het botweg aan dat er geen pandemie is.

Het recente ONS-rapport over Covid-19 sterfgevallen gerapporteerd naar vaccinatiestatus wordt praktisch betekenisloos. De ONS heeft verklaard hoe zij tot hun hoofdconclusie zijn gekomen:

Het lijkt er nu op dat het aantal sterfgevallen waarbij Covid-19 betrokken was, volstrekt onbetrouwbaar was. De ONS halen hun informatie over de vaccinatiestatus uit het National Immunisation Management System (NIMS), dat vaccinatie registreert per NHS-registratienummer. Vervolgens hebben zij deze dataset vergeleken met gegevens van NHS Test and Trace, waarin PCR-testresultaten per NHS-registratienummer worden geregistreerd.

Dit leidde ertoe dat de ONS, in deze publicatie en in hun andere rapporten in verband met Covid-19, concludeerden dat elk overlijden van een persoon met een positieve RT-PCR test “betrekking had” op Covid-19. John Dee’s onderzoek impliceert dat deze testresultaten geen “inherente klinische betekenis” hebben in de overgrote meerderheid van de gevallen. Het maakt niet uit wat de vaccinatiestatus van de overledene was, de ONS kan niet op basis van NHS Test and Trace gegevens zeggen dat hun sterfgevallen Covid-19 betroffen.

Dee’s onderzoek wijst uit dat Test en Trace een tamelijk waardeloze exercitie is. We kunnen nauwelijks enige geloofwaardigheid hechten aan de mortaliteitsstatistieken. Het idee dat sterfte binnen 28 dagen na een positieve test Covid-19 betreft, laat staan veroorzaakt wordt door Covid-19, is hoogst twijfelachtig.

Er is momenteel geen rechtvaardiging voor een massaal Covid-19 vaccinatieprogramma. De cijfers van Dee geven aan dat Covid-19 niet meer gezondheidsrisico’s inhoudt dan de seizoensgriep. Vaccins die aan de meest kwetsbaren worden aangeboden, lijken volledig uit voorzorg te bestaan.

Wanneer we echter naar de sterftecijfers kijken, rijzen misschien de meest verontrustende vragen. Van de eerste twee decennia van de 21e eeuw stond 2020 slechts op de 9e plaats wat sterfte betreft, maar er waren opmerkelijke ongebruikelijke sterftepieken en ongebruikelijke sterftepatronen. Deze zijn in 2021 blijven aanhouden, opnieuw zijn ze toegeschreven aan Covid-19 grotendeels volgens NHS-cijfers.

Dee’s audit analyse suggereert dat slechts 10% of minder van deze NHS ICD10 gecodeerde sterfgevallen echt toe te schrijven waren aan Covid-19. Dus wat veroorzaakte deze ongebruikelijke pieken in oversterfte als het niet Covid-19 was?

Tenzij de NHS en de regering Dee’s bevindingen verantwoorden, is er niet alleen geen reden om aan te nemen dat er ooit een pandemie is geweest, het is duidelijk dat de ongewone patronen van overmatige mortaliteit door iets anders werden veroorzaakt. Er zijn een aantal mogelijke antecedenten en elk daarvan verdient verder onderzoek.

In de eerste beweerde golf van Covid-19 kwam het sterftecijfer overeen met het lockdown-beleid, dat het sterfterisico leek te verhogen. De tweede beweerde golf, in de winter van 2020/2021, correleerde met de uitrol van het vaccin. In 2021, de vermeende derde golf van ongewone zomer, staat de Covid-19-sterfte in schril contrast met dezelfde periode in 2020, waar de Covid-19-sterfte lager bleek te zijn zonder vaccins.

De opvallende correlatie tussen het gebruik van palliatieve zorgmedicatie, met name Midazolam, en de waargenomen sterftepieken is een andere kwestie die om een verklaring vraagt. Dee’s analyse geeft nog meer reden om te vermoeden dat de meerderheid van deze sterfgevallen niet toe te schrijven zijn aan Covid-19.

Tijdens alle voorgestelde “golven” van de “pandemie” en in alle tussenliggende perioden is een hardnekkige anomalie in het sterftecijfer blijven bestaan. De ONS-statistieken hebben consequent verhoogde percentages van oversterfte in het tehuis aangetoond. Aangezien er kennelijk geen sprake is van een pandemische ziekte, moeten wij ons afvragen wat de verklaring is voor dit sterfteoverschot.

De auditanalyse van Dee is geen categorisch “bewijs” dat alles wat ons over de veronderstelde Covid-19-pandemie is verteld, een leugen is. Maar het suggereert sterk de waarschijnlijkheid.

Het is onhoudbaar voor de regering om hun Covid-19 verhaal vol te houden zonder zijn bevindingen te erkennen en uit te leggen. Tot zij dat doen, kunnen wij met recht zeggen dat het bewijs aantoont dat er geen pandemie is.

Lees hier meer over het bedrog met de sterftecijfers.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/09/29/20097/