Terwijl de wereld toekijkt hoe de genocidale waanzin tussen Israël en Hamas zich ontwikkelt en zich afvraagt wat het doel is van deze Israëlische 9-11 en hoe te voorkomen dat opeenvolgende kettingreacties tot een grote regionale oorlog leiden, waar de grootmachten bij betrokken zullen raken, zodat we in een daadwerkelijke Derde Wereldoorlog terechtkomen, is het misschien het juiste moment om te kijken hoe een oorlog tussen Iran en de VS eerder verliep.
In 2002 speelde het Pentagon een kostbaar oorlogsspel van $250 miljoen dat was ontworpen om te simuleren hoe een oorlog met Iran eruit zou zien – en de VS verloren zwaar.
Popular mechanics, machinevertaling:
De oefening herinnerde eraan dat tegenstanders als Iran elk mogelijk voordeel zullen behalen tegen grotere, zwaarder bewapende Amerikaanse troepen, en dat ervan uitgaande dat vijandelijke troepen zullen doen wat Amerikaanse troepen denken dat ze zullen doen – en niet wat hen het beste voordeel zal opleveren – is een ernstige fout.
Millennium Challenge was een door het Congres gemandateerde oefening bedoeld om nieuwe experimentele concepten op het gebied van oorlogsvoering te testen. Het scenario was dat de Blauwe Strijdkracht, het Amerikaanse leger, een kleiner, maar slordig land in het Midden-Oosten (Iran) binnenviel, binnen een tijdsbestek dat vijf jaar in de toekomst zou liggen, oftewel 2007. Een malafide commandant binnen het Rode Strijdland begon de vijandelijkheden tegen zijn buren, wat leidde tot zijn invasie van betwiste eilanden in de regio. Het doel van Blue Force was om de scheepvaartroutes te heropenen, de massavernietigingswapens van Red te neutraliseren en het door Red veroverde gebied te bevrijden.
Het Pentagon vroeg de gepensioneerde generaal van het Korps Mariniers, Paul Van Riper, om terug te keren om het bevel te voeren over de Rode strijdkrachten, aangezien Van Riper bekend stond als een buitenbeentje met de reputatie onorthodox te denken. Hij werd gezien als een goede match voor Rood/Iran, dat zou proberen alle mogelijkheden die het had om de Amerikaanse aanval af te weren, te maximaliseren.
Geconfronteerd met een op handen zijnde aanval besloot Van Riper in de aanval te gaan zodra de Amerikaanse troepen binnen bereik waren. De regering-Bush had onlangs haar doctrine van ‘pre-emption’ aangekondigd, wat inhield dat de VS eerst zouden toeslaan voor dat de dreigingen te ernstig werden. Van Riper was er toen redelijk zeker van dat oorlog waarschijnlijk was, toen twee vliegdekschepen, zes amfibische schepen en hun gezamenlijke escortes hem duidelijk maakten dat oorlog waarschijnlijk was.
De vergelijking met vandaag kan niet duidelijker zijn. De VS hebben twee vliegdekschipgroepen naar de Oostelijke Middelandse Zee gestuurd, voor de kust van Irans proxy Hezbollah. Bovendien ligt er nog het een en ander aan drijvende doodskisten aan de andere kant van het Arabische schiereiland maar daar komen we later op. Ruim meer dan nodig is om van heel Gaza een 100 meter diepe krater te maken zei ik een paar dagen geleden ergens in een stukje.
Van Riper besloot als eerste aan te vallen, om ‘vooruit te lopen op de pre-empters’. Zoals War on the Rocks uitlegde:
Toen de Amerikaanse troepen eenmaal binnen bereik waren, ontketenden de troepen van Van Riper een spervuur van raketten vanaf lanceerinrichtingen op de grond, commerciële schepen en vliegtuigen die laag en zonder radiocommunicatie vlogen om hun radarsignatuur te verminderen. Tegelijkertijd lanceerden zwermen speedboten beladen met explosieven kamikaze-aanvallen. Het Aegis-radarsysteem van de vliegdekschipgevechtsgroep – dat binnenkomende raketten volgt en probeert te onderscheppen – werd snel overweldigd en 19 Amerikaanse schepen werden tot zinken gebracht, waaronder het vliegdekschip, verschillende kruisers en vijf amfibische schepen. “De hele zaak was binnen vijf, misschien tien minuten voorbij”, zei Van Riper.
Het probleem? Amerikaanse troepen hadden verwacht dat Van Riper achterover zou leunen en onder vuur zou komen te liggen, om vervolgens met zijn overgebleven troepen een tegenaanval in te zetten die gemakkelijk van de hand kon worden gewezen. Van Riper, die de oefening eigenlijk wilde winnen, weigerde op zijn handen te gaan zitten en de Amerikanen als eerste te laten aanvallen.
Het succes van Van Riper leidde tot een probleem. Nu de Amerikaanse vloot tot zinken was gebracht, inclusief de landingsmacht van de marine, was de oefening feitelijk in de eerste inning voorbij. Het rode team had gewonnen. Om de oefening voort te zetten, lieten de oefeningsleiders de Amerikaanse vloot vlotkomen en lieten de oefening doorgaan alsof de overwinning van Red nooit had plaatsgevonden.
Het Rode Team gebruikte ook onorthodoxe middelen om te communiceren, wat de Amerikaanse inlichtingendienst frustreerde die verwachtte dat het moderne communicatietechnieken zou gebruiken. Van Riper had zijn aanval op de Amerikaanse vloot ingezet, zoals The Guardian beschrijft, “door een signaal te geven – niet in een radiotransmissie die onderschept had kunnen worden, maar in een gecodeerde boodschap die werd uitgezonden vanaf de minaretten van moskeeën tijdens de oproep tot het gebed. De schijnbaar ongevaarlijke pleziervaartuigen en propellervliegtuigen werden plotseling dodelijk en ramden op Blue-boten en vliegvelden langs de Golf in tientallen zelfmoordaanslagen in de stijl van Al-Qaida.”
Hij gebruikte ook motorrunners om orders door te geven aan ondergeschikten, wiens berichten niet onderschept konden worden door Amerikaanse vliegtuigen die ontworpen waren om vijandelijke communicatie af te luisteren.
Ondertussen legden de oefencontrollers onrealistische beperkingen op aan het Rode Team van Van Riper. Toen de Amerikaanse troepen zich verzamelden om een luchtaanval uit te voeren, werd het duidelijk dat de controleurs vastbesloten waren hen hierin te laten slagen.
“Het rode team stond klaar om te beginnen met het neerschieten van de V-22’s toen Van Ripers stafchef een bericht ontving van de witte cel. Vijandelijk vuur tegen de V-22’s of de C-130 troepentransportvliegtuigen van blauw was verboden. De witte cel gaf de stafchef ook opdracht dat het rode team zijn luchtverdedigingsmiddelen in het open veld moest positioneren zodat de blauwe troepen ze gemakkelijk konden vernietigen. Zelfs nadat sommige niet vernietigd waren, was het het rode team verboden om op de blauwe troepen te schieten terwijl ze een live dropping in de lucht uitvoerden.”
De zoektocht naar massavernietigingswapens van het Rode Team kwam ook in gevaar. Volgens The New York Times “vond de vijand een manier om zijn chemische wapens zo te verplaatsen dat de Amerikanen ze niet konden vinden, wat problemen voor de simulatie veroorzaakte – dus werd de controle over de chemische wapens overgedragen aan de Amerikanen, die er vervolgens in slaagden om ze te vernietigen.”
Op een bepaald moment in de oefening walgde Van Riper zo van de manier waarop de controleurs het leidden, waarbij ze de handen van Rood vastbonden om een overwinning van Blauw te verzekeren, dat hij de rest uitzat en zijn minachting bewaarde voor een later gepubliceerd rapport.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –
Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !
Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
De reden is dat Amerikanen bij al dat soort Oorlogen belangen van de tegenstander meewegen in wat hun volgende zet is.
Dat is een fundamentele denkfout die hun tegenstanders nooit maken.
Dat is waarom ze keer op keer verliezen.
De Europese Unie is nog erger. Die weegt belangen van de tegenstander niet alleen mee, die weegt ze zelfs zwaarder dan het eigen belang.
Tja, een militair conflict met de E.U. is dus lachen geblazen.
Hier ben ik het niet mee eens Petra,
De Amerikanen zijn zo overtuigd van hun eigen onoverwinnelijkheid dat ze belangen en handelen van de tegenstander volkomen onderschatten. Vandaar dat ze vals spelen als ze op verlies zitten..
Voorbeelden genoeg: Van de boeren in Afghanistan konden ze niet winnen en van de Russen al helemaal niet, ongeacht hoeveel geld en wapens ze naar oekieland sturen. Zelf durven ze niet want dan krijgen ze klop en dat weten ze.
Wat de EU betreft, die denken enkel aan de belangen van hun geldschieters en hebben totaal geen medelijden met hun grootste tegenstanders: het eigen volk.
Zelfs de tweede wereldoorlog hebben ze alleen maar kunnen winnen doordat er zoveel landen meededen met de amerikanen. De Russen hebben het grootste deel van het werk gadaan, maar dit wordt door de propagandisten hier in de EU gemakshalve maar vergeten.
De Russen hebben dan de grootste offers gebracht maar wat is dat relevant voor een simulatie 21 jaren geleden?
Domme reactie van jou.
Wat zijn de Amerikanen waar jij het over hebt?
Zijn het die slachtoffers van alle media zoals we ze hier ook leren kennen?
En welke geldschieters heeft de EU anders dan de USA en China of Rusland?
Jos, De Amerikanen die ik bedoel zijn voornamelijk het gigantische militaire complex dat ook de hele regering in zijn zak heeft. Kijk maar hoe de nu al gigantische schuldenberg als een raket de lucht in schiet en dat voornamelijk aan wapentuig.
En wat de EU betreft, die laten zich leiden door grote organisaties als de WHO en het WEF die weer gestuurd worden door de BIS met uitvoerders als Blackrock en die opereren wereldwijd en hebben ook de media in handen en doen er alles aan om de alternatieve media aan banden te leggen of zelfs te verbieden.
Goede benaming voor de vliegdekschepen, drijvende doodskisten, te log, te groot, teveel personeel, te duur, te veel onderhoud, te milieu onvriendelijk, en eigenlijk niet te beschermen tegen hypersonische raketten.
Je kunt ze eigenlijk alleen inzetten tegen 3e wereldlanden om te intimideren, meer niet.
Die oefening was 21 jaar geleden.
In realiteit gaan ze nu zo hard op hun bek krijgen…