Anderhalf jaar na de komst van het virus vragen sommigen zich misschien af waarom de doorgaans gewetenloze heersende elites hebben besloten de mondiale winstmachine te bevriezen ten overstaan van een ziekteverwekker die bijna uitsluitend de onproductieven (80-plussers) treft. Waarom al die humanitaire ijver? Cui bono? Alleen wie niet vertrouwd is met de wonderbaarlijke avonturen van GloboCap kan de illusie koesteren te denken dat het systeem uit medelijden heeft besloten de deuren te sluiten. Laten we van meet af aan duidelijk zijn: de grote roofdieren van olie, wapens en vaccins trekken zich niets aan van de mensheid, schrijft Fabio Vighi.
Volg het geld
In de pre-Covid tijd stond de wereldeconomie op de rand van een nieuwe kolossale ineenstorting. Hier is een korte kroniek van hoe de druk zich opbouwde:
Juni 2019: In haar Economisch Jaarverslag laat de in Zwitserland gevestigde Bank of International Settlements (BIS), de ‘Centrale Bank van alle centrale banken’, de internationale alarmbellen rinkelen. Het document wijst op “oververhitting […] in de markt voor leningen met hefboomwerking”, waar “de kredietnormen zijn verslechterd” en “collateralized loan obligations (CLO’s) een hoge vlucht hebben genomen – wat doet denken aan de sterke stijging van collateralized debt obligations [CDO’s] die de subprime-crisis [in 2008] hebben versterkt.” Simpel gezegd: de buik van de financiële sector zit weer vol met rommel.
9 augustus 2019: De BIS brengt een werkdocument uit waarin wordt opgeroepen tot “onconventionele monetaire beleidsmaatregelen” om “de reële economie te isoleren van een verdere verslechtering van de financiële omstandigheden”. Het document geeft aan dat, door het aanbieden van “direct krediet aan de economie” tijdens een crisis, kredietverlening door centrale banken “commerciële banken kan vervangen bij het verstrekken van leningen aan bedrijven”.
15 augustus 2019: Blackrock Inc, ‘s werelds machtigste beleggingsfonds (beheert ongeveer 7 biljoen dollar aan aandelen- en obligatiefondsen), brengt een whitepaper uit met de titel Dealing with the next downturn. In essentie draagt de paper de Amerikaanse Federal Reserve op om liquiditeit direct in het financiële systeem te injecteren om “een dramatische neergang” te voorkomen. Nogmaals, de boodschap is ondubbelzinnig: “Er is een ongekende reactie nodig wanneer het monetaire beleid uitgeput is en het begrotingsbeleid alleen niet volstaat. Die reactie zal waarschijnlijk ‘going direct’ inhouden”: manieren vinden om het geld van de centrale bank rechtstreeks in handen te krijgen van de besteders van de openbare en de particuliere sector” en tegelijk “hyperinflatie” te vermijden. Voorbeelden hiervan zijn de Weimarrepubliek in de jaren twintig van de vorige eeuw en Argentinië en Zimbabwe meer recent.”
22-24 augustus 2019: De centrale bankiers van de G7 komen bijeen in Jackson Hole, Wyoming, om het document van BlackRock te bespreken, samen met dringende maatregelen om de dreigende ineenstorting te voorkomen. In de vooruitziende woorden van James Bullard, president van de St Louis Federal Reserve: “We moeten stoppen met denken dat volgend jaar alles weer normaal zal zijn.”
15-16 september 2019: De neergang wordt officieel ingeluid door een plotselinge stijging van de repo-rente (van 2% naar 10,5%). Repo’ is een afkorting voor ‘repurchase agreement’, een contract waarbij beleggingsfondsen geld lenen tegen onderpand (gewoonlijk schatkistpapier). Op het moment van de ruil verplichten de financiële operatoren (banken) zich ertoe de activa tegen een hogere prijs terug te kopen, doorgaans ‘s nachts. Kortom, repo’s zijn kortlopende leningen tegen onderpand. Zij vormen de voornaamste financieringsbron voor handelaren op de meeste markten, met name de derivatenmarkt. Een gebrek aan liquiditeit op de repo-markt kan een verwoestend domino-effect hebben op alle belangrijke financiële sectoren.
17 september 2019: De Fed begint met het monetaire noodprogramma, waarbij honderden miljarden dollars per week in Wall Street worden gepompt, waarmee het “going direct”-plan van BlackRock in feite wordt uitgevoerd. (Het zal geen verrassing zijn dat de Fed in maart 2020 BlackRock zal inhuren om het reddingspakket te beheren als reactie op de “COVID-19-crisis”).
19 september 2019: Donald Trump ondertekent Executive Order 13887, waarbij een National Influenza Vaccine Task Force wordt opgericht die tot doel heeft een “vijfjarig nationaal plan (Plan) te ontwikkelen om het gebruik van meer wendbare en schaalbare vaccinproductietechnologieën te bevorderen en de ontwikkeling van vaccins die beschermen tegen veel of alle influenzavirussen te versnellen.” Dit om “een grieppandemie” tegen te gaan, die “in tegenstelling tot de seizoensgriep […] het potentieel heeft om zich snel over de wereld te verspreiden, grotere aantallen mensen te besmetten en hoge ziekte- en sterftecijfers te veroorzaken bij bevolkingsgroepen die geen voorafgaande immuniteit bezitten”. Zoals iemand al had geraden, was de pandemie ophanden, terwijl ook in Europa voorbereidingen werden getroffen (zie hier and hier).
18 oktober 2019: In New York wordt een wereldwijde zoönotische pandemie gesimuleerd tijdens Event 201, een strategische oefening gecoördineerd door het Johns Hopkins Biosecurity Center en de Bill and Melinda Gates Foundation.
21-24 januari 2020: De jaarlijkse bijeenkomst van het Wereld Economisch Forum vindt plaats in Davos, Zwitserland, waar zowel de economie als vaccinaties worden besproken.
23 januari 2020: China zet Wuhan en andere steden van de provincie Hubei op slot.
11 maart 2020: De directeur-generaal van de WHO noemt Covid-19 een pandemie. De rest is geschiedenis.
De punten verbinden is een eenvoudige oefening. Als we dat doen, zien we misschien een welomschreven verhaallijn te voorschijn komen, waarvan de beknopte samenvatting als volgt luidt: lockdowns en de wereldwijde opschorting van economische transacties waren bedoeld om 1) de Fed in staat te stellen de noodlijdende financiële markten te overspoelen met vers gedrukt geld en tegelijk hyperinflatie uit te stellen; en 2) massale vaccinatieprogramma’s en gezondheidspaspoorten in te voeren als pijlers van een neofeodaal regime van kapitalistische accumulatie. Zoals we zullen zien, smelten de twee doelstellingen samen tot één.
In 2019 werd de wereldeconomie geteisterd door dezelfde ziekte die de kredietcrisis van 2008 had veroorzaakt. Ze stikte onder een onhoudbare schuldenberg. Veel beursgenoteerde bedrijven konden niet genoeg winst genereren om de rentebetalingen op hun eigen schulden te dekken en bleven alleen overeind door nieuwe leningen aan te gaan. Overal kwamen “zombiebedrijven” (met jaar na jaar lage winstgevendheid, dalende omzet, krappe marges, beperkte cashflow en balansen met een hoge schuldenlast) op. De ineenstorting van de repo-markt in september 2019 moet in deze fragiele economische context worden geplaatst.
Wanneer de lucht verzadigd is met ontvlambare materialen, kan elke vonk een explosie veroorzaken. En in de magische wereld van de financiën, tout se tient: één klap van de vleugels van een vlinder in een bepaalde sector kan het hele kaartenhuis naar beneden doen tuimelen. In financiële markten die worden aangedreven door goedkope leningen is elke rentestijging potentieel catastrofaal voor banken, hedgefondsen, pensioenfondsen en de hele staatsobligatiemarkt, omdat de kosten om te lenen stijgen en de liquiditeit opdroogt. Dit is wat er gebeurde met de ‘repocalyps’ van september 2019: de rentetarieven stegen in een paar uur tijd tot 10,5%, er brak paniek uit die gevolgen had voor futures, opties, valuta’s en andere markten waar handelaren wedden door geld te lenen van repo’s. De enige manier om het besmettingsgevaar te bezweren was zoveel liquiditeit als nodig in het systeem te gooien – zoals helikopters die duizenden liters water op een wildvuur gooien. Tussen september 2019 en maart 2020 heeft de Fed meer dan 9 biljoen dollar in het banksysteem geïnjecteerd, wat overeenkomt met meer dan 40% van het Amerikaanse bbp.
Het mainstreamverhaal moet dus worden omgedraaid: de aandelenmarkt stortte niet in (in maart 2020) omdat er lockdowns moesten worden opgelegd; lockdowns moesten worden opgelegd omdat de financiële markten instortten. Met de lockdowns kwam de opschorting van zakelijke transacties, waardoor de vraag naar krediet afnam en de besmetting een halt werd toegeroepen. Met andere woorden, de herstructurering van de financiële architectuur door middel van een buitengewoon monetair beleid was afhankelijk van het afslaan van de motor van de economie. Indien de enorme massa liquiditeit die in de financiële sector werd gepompt, de transacties op het veld had bereikt, zou een monetaire tsunami met catastrofale gevolgen zijn ontketend.
Zoals econome Ellen Brown beweerde, was het “een nieuwe reddingsoperatie”, maar deze keer “onder de dekmantel van een virus”. Evenzo merkten John Titus en Catherine Austin Fitts op dat het “toverstokje” van Covid-19 de Fed in staat stelde het “going direct”-plan van BlackRock letterlijk uit te voeren: het deed een ongekende aankoop van staatsobligaties, terwijl het, op een oneindig veel kleinere schaal, ook door de overheid gesteunde “COVID-leningen” uitgaf aan bedrijven. Kortom, alleen een geïnduceerde economische coma zou de Fed de ruimte geven om de tikkende tijdbom in de financiële sector onschadelijk te maken. Gescreend door massahysterie dichtte de Amerikaanse centrale bank de gaten in de interbancaire leenmarkt en ontweek daarmee zowel hyperinflatie als de “Financial Stability Oversight Council” (het federale agentschap voor toezicht op financiële risico’s dat na de ineenstorting van 2008 in het leven werd geroepen), zoals hier besproken. De “going direct”-blauwdruk moet echter ook worden gezien als een wanhoopsmaatregel, want hij kan de kwelling van een wereldeconomie die steeds meer gegijzeld wordt door het drukken van geld en de kunstmatige inflatie van financiële activa, alleen maar verlengen.
Aan de basis van onze benarde situatie ligt een onoverkomelijke structurele impasse. De financialisering met schulden als hefboom is de enige uitweg voor het hedendaagse kapitalisme, de onvermijdelijke ontsnappingsroute voor een reproductiemodel dat zijn historische grens heeft bereikt. Kapitalen trekken naar de financiële markten omdat de op arbeid gebaseerde economie steeds onrendabeler wordt. Hoe is het zover kunnen komen?
Het antwoord kan als volgt worden samengevat: 1. De missie van de economie om meerwaarde te genereren is zowel de uitbuiting van de beroepsbevolking als de verdrijving ervan uit de productie. Dit is wat Marx de “bewegende tegenstelling” van het kapitalisme noemde.[1] Hoewel het de essentie van onze produktiewijze vormt, werkt deze tegenstelling vandaag averechts, waardoor de politieke economie in een modus van permanente verwoesting is veranderd. 2. De reden voor deze omslag is het objectieve falen van de dialectiek arbeid-kapitaal : de ongekende versnelling van de technologische automatisering sinds de jaren tachtig heeft tot gevolg dat meer arbeidskracht uit de produktie wordt uitgestoten dan (opnieuw) geabsorbeerd. De inkrimping van het loonvolume betekent dat de koopkracht van een groeiend deel van de wereldbevolking daalt, met schulden en immobilisatie als onvermijdelijke gevolgen. 3. Aangezien er minder meerwaarde wordt geproduceerd, zoekt kapitaal onmiddellijk rendement in de financiële sector met schulden in plaats van in de reële economie of door te investeren in sociaal constructieve sectoren zoals onderwijs, onderzoek en openbare diensten.
Het komt erop neer dat de huidige paradigmaverschuiving de noodzakelijke voorwaarde is voor het (dystopische) voortbestaan van het kapitalisme, dat niet langer in staat is zichzelf te reproduceren door middel van massaloonarbeid en de daarmee gepaard gaande consumentistische utopie. De pandemische agenda is uiteindelijk ingegeven door een systeemimplosie: de winstgevendheid van een productiewijze die door de ongebreidelde automatisering overbodig is geworden. Om deze immanente reden is het kapitalisme in toenemende mate afhankelijk van staatsschuld, lage lonen, centralisatie van rijkdom en macht, een permanente noodtoestand, en financiële acrobatiek.
Als we “het geld volgen”, zullen we zien dat de economische blokkade die op slinkse wijze aan Virus wordt toegeschreven, verre van verwaarloosbare resultaten heeft opgeleverd, niet alleen op het gebied van social engineering, maar ook van financiële roof. Ik zal er snel vier uitlichten.
1) Zoals verwacht heeft het de Fed in staat gesteld de financiële sector te reorganiseren door een onophoudelijke stroom van miljarden dollars uit het niets te drukken; 2) Het heeft het uitsterven van kleine en middelgrote bedrijven versneld, waardoor grote concerns de handelsstromen konden monopoliseren; 3) Het heeft de arbeidslonen verder gedrukt en aanzienlijke kapitaalbesparingen mogelijk gemaakt door “slim werken” (dat vooral slim is voor degenen die het toepassen); 4) het heeft de groei van e-commerce mogelijk gemaakt, de explosie van Big Tech, en de proliferatie van de farma-dollar – waartoe ook de veel verguisde plasticindustrie behoort, die nu elke week miljoenen nieuwe gezichtsmaskers en handschoenen produceert, waarvan er veel in de oceanen terechtkomen (tot vreugde van de ‘groene nieuwe handelaren’). Alleen al in 2020 is de rijkdom van de ongeveer 2.200 miljardairs van de planeet met 1,9 biljoen dollar toegenomen, een toename zonder historisch precedent. Dit alles dankzij een ziekteverwekker die zo dodelijk is dat, volgens officiële gegevens, slechts 99,8% van de geïnfecteerden overleeft (zie hier and hier), de meesten van hen zonder enige symptomen te ervaren.
Kapitalisme anders doen
Het economische motief van de Covid whodunit moet in een bredere context van sociale transformatie worden geplaatst. Als we aan de oppervlakte van het officiële verhaal krabben, begint zich een neofeodaal scenario af te tekenen. Massa’s steeds minder productieve consumenten worden gereguleerd en aan de kant gezet, simpelweg omdat Mr Global niet meer weet wat hij met hen aan moet. Samen met de werklozen en de uitgeslotenen is de verarmde middenklasse nu een probleem dat moet worden aangepakt met de stok van lockdowns, uitgaansverboden, massavaccinatie, propaganda en militarisering van de samenleving, in plaats van met de wortel van werk, consumptie, participerende democratie, sociale rechten (in de collectieve verbeelding vervangen door de burgerrechten van minderheden), en ‘welverdiende vakanties’.
Het is dan ook een illusie te geloven dat de lockdowns een therapeutisch en humanitair doel hebben. Wanneer heeft het kapitaal zich ooit om de mensen bekommerd? Onverschilligheid en misantropie zijn de typische kenmerken van het kapitalisme, waarvan de enige echte passie de winst is, en de macht die daarmee gepaard gaat. Vandaag de dag kan de kapitalistische macht worden samengevat met de namen van de drie grootste beleggingsfondsen ter wereld: BlackRock, Vanguard en State Street Global Advisor. Deze reuzen, die het middelpunt vormen van een enorm melkwegstelsel van financiële entiteiten, beheren een waardemassa die bijna de helft van het mondiale BBP bedraagt, en zijn belangrijke aandeelhouders in ongeveer 90% van de beursgenoteerde ondernemingen. Om hen heen zwermen transnationale instellingen als het Internationaal Monetair Fonds, de Wereldbank, het Economisch Wereldforum, de Trilaterale Commissie en de Bank voor Internationale Betalingen, die tot taak hebben de consensus binnen de financiële constellatie te coördineren. We kunnen veilig aannemen dat alle belangrijke strategische beslissingen – op economisch, politiek en militair gebied – op zijn minst sterk beïnvloed worden door deze elites. Of willen we geloven dat het virus hen heeft verrast? SARS-CoV-2 – dat zoals toegegeven door de CDC en de Europese Commissie nooit geïsoleerd of gezuiverd is – is eerder de naam van een speciaal wapen van psychologische oorlogsvoering dat werd ingezet op het moment van de grootste nood.
Waarom zouden we een farmaceutisch megakartel (de WHO) vertrouwen dat niet belast is met “volksgezondheid”, maar met het wereldwijd op de markt brengen van particuliere producten tegen zo winstgevend mogelijke tarieven? De volksgezondheidsproblemen zijn het gevolg van erbarmelijke arbeidsomstandigheden, slechte voeding, lucht-, water- en voedselverontreiniging, en vooral van welig tierende armoede; toch staat geen van deze “ziekteverwekkers” op de lijst van humanitaire zorgen van de WHO. De immense belangenconflicten tussen de roofdieren van de farmaceutische industrie, de nationale en supranationale medische agentschappen, en de cynische politieke handhavers, is nu een publiek geheim. Geen wonder dat op de dag dat COVID-19 als pandemie werd geclassificeerd, het WEF, samen met de WHO, het Covid Action Platform lanceerde, een “protection of life” coalitie geleid door meer dan 1.000 van ‘s werelds machtigste particuliere bedrijven.
Het enige dat telt voor de kliek die het orkest voor gezondheidsnoodgevallen leidt, is het voeden van de winstmachine, en elke actie wordt met dit doel voor ogen gepland, met de steun van een politiek en media front dat door opportunisme wordt gemotiveerd. Als de militaire industrie oorlogen nodig heeft, heeft de farmaceutische industrie ziekten nodig. Het is geen toeval dat “volksgezondheid” veruit de meest winstgevende sector van de wereldeconomie is, in die mate zelfs dat Big Pharma ongeveer drie keer zoveel uitgeeft als Big Oil en twee keer zoveel als Big Tech aan lobbyen. De potentieel eindeloze vraag naar vaccins en experimentele genenconvectoren biedt de farmaceutische kartels het vooruitzicht op bijna onbeperkte winststromen, vooral wanneer die worden gegarandeerd door massale vaccinatieprogramma’s die met overheidsgeld worden gesubsidieerd (d.w.z. door meer schuld die op ons hoofd zal vallen).
Waarom zijn alle Covid-behandelingen op criminele wijze verboden of gesaboteerd? Zoals de FDA openhartig toegeeft, is het gebruik van noodvaccins alleen mogelijk als “er geen geschikte, goedgekeurde en beschikbare alternatieven zijn”. Een geval van waarheid verborgen in het volle zicht. Bovendien is de huidige vaccinreligie nauw verbonden met de opkomst van de farma-dollar, die, door zich te voeden met pandemieën, de glorie van de “petro-dollar” zal evenaren, waardoor de Verenigde Staten hun wereldwijde monetaire suprematie kunnen blijven uitoefenen. Waarom moet de hele mensheid (inclusief kinderen!) experimentele “vaccins” inspuiten met steeds verontrustender maar systematisch gebagatelliseerde bijwerkingen, terwijl meer dan 99% van de besmette personen, voor het overgrote deel asymptomatisch, geneest? Het antwoord ligt voor de hand: omdat vaccins het gouden kalf van het derde millennium zijn, terwijl de mensheid “laatste generatie” exploitatiemateriaal is in de vorm van proefkonijnen.
Gezien deze context slaagt de enscenering van de noodtoestandpantomime door een ongehoorde manipulatie van de publieke opinie. Elk “openbaar debat” over de pandemie wordt schaamteloos geprivatiseerd, of beter gezegd gemonopoliseerd door het religieuze geloof in technisch-wetenschappelijke comités die door de financiële elites worden gesubsidieerd. Elke “vrije discussie” wordt gelegitimeerd door het volgen van pseudo-wetenschappelijke protocollen die zorgvuldig uit de sociaal-economische context zijn gezuiverd: men “volgt de wetenschap” terwijl men doet alsof men niet weet dat “de wetenschap het geld volgt”. De beroemde uitspraak van Karl Popper dat “echte wetenschap” alleen mogelijk is onder de vleugels van het liberale kapitalisme in wat hij “de open samenleving” noemde,[1] wordt nu bewaarheid in de globalistische ideologie die onder meer de Open Society Foundation van George Soros bezielt. De combinatie van “echte wetenschap” en “open en inclusieve samenleving” maakt het bijna onmogelijk de Covid-doctrine te betwisten.
Voor COVID-19 zouden we ons dus de volgende agenda kunnen voorstellen. Er wordt een fictief verhaal opgesteld op basis van een epidemierisico dat zodanig wordt gepresenteerd dat angst en onderdanig gedrag worden bevorderd. Hoogstwaarschijnlijk een geval van diagnostische herclassificatie. Het enige wat nodig is, is een epidemiologisch dubbelzinnig influenzavirus, waarop een agressief besmettingsverhaal kan worden gebaseerd dat betrekking heeft op geografische gebieden waar de gevolgen van aandoeningen van de luchtwegen of bloedvaten bij ouderen en mensen met immunodeficiëntie groot zijn – misschien met de verergerende factor van zware vervuiling. Er hoeft niet veel te worden verzonnen, aangezien de intensive care units in “ontwikkelde” landen al waren ingestort in de jaren vóór de komst van Covid, met sterftepieken waarvoor niemand had gedroomd quarantaines in te stellen. Met andere woorden, de volksgezondheidsstelsels waren al afgebroken, en dus voorbereid op het pandemische scenario.
Maar deze keer is er methode in de waanzin: de noodtoestand wordt afgekondigd, wat paniek veroorzaakt, op zijn beurt leidt tot het dichtslibben van ziekenhuizen en verzorgingstehuizen (met een hoog risico op sepsis), de toepassing van snode protocollen, en de opschorting van medische zorg. Et voilà, het dodelijke virus wordt een self-fulfilling prophecy! De propaganda die in de belangrijkste centra van de financiële macht (vooral Noord-Amerika en Europa) woedt, is van essentieel belang voor de instandhouding van de “uitzonderingstoestand” (Carl Schmitt), die onmiddellijk wordt aanvaard als de enig mogelijke vorm van politieke en existentiële rationaliteit. Hele bevolkingsgroepen die worden blootgesteld aan hevig mediabombardement geven zich over door zelfdiscipline, en hangen met grotesk enthousiasme vormen van “burgerlijke verantwoordelijkheid” aan waarin dwang verandert in altruïsme.
Het hele draaiboek van de pandemie – van de “besmettingscurve” tot de “Covid-doden” – berust op de PCR-test, die werd toegelaten voor de detectie van SARS-CoV-2 door een studie die in recordtijd werd uitgevoerd in opdracht van de WHO. Zoals velen inmiddels zullen weten, is de diagnostische onbetrouwbaarheid van de PCR-test aan de kaak gesteld door de uitvinder ervan zelf, Nobelprijswinnaar Kary Mullis (helaas overleden op 7 augustus 2019), en onlangs herhaald door onder meer 22 internationaal gerenommeerde deskundigen die eisten dat de test wegens duidelijke wetenschappelijke gebreken zou worden verwijderd. Het verzoek was uiteraard aan dovemansoren gericht.
De PCR-test is de drijvende kracht achter de pandemie. Hij werkt via de beruchte “cyclusdrempels”: hoe meer cycli je maakt, hoe meer valse positieven (infecties, Covid-doden) je produceert, zoals zelfs goeroe Anthony Fauci roekeloos toegaf toen hij verklaarde dat swabs waardeloos zijn boven 35 cycli. Hoe komt het nu dat tijdens de pandemie amplificaties van 35 cycli of meer routinematig werden uitgevoerd in laboratoria over de hele wereld? Zelfs de New York Times – zeker geen hol van gevaarlijke Covid-ontkenners – stelde deze belangrijke vraag afgelopen zomer. Dankzij de gevoeligheid van de swab kan de pandemie als een kraan worden aan- en uitgezet, waardoor het gezondheidsregime volledige controle kan uitoefenen over het “numerologische monster” van gevallen en sterfgevallen van Covid – de belangrijkste instrumenten van de dagelijkse terreur.
Al deze angstzaaierij duurt vandaag voort, ondanks de versoepeling van sommige maatregelen. Om te begrijpen waarom, moeten we terugkeren naar het economische motief. Zoals gezegd, zijn verschillende triljoenen met een paar muisklikken door de centrale banken gecreëerd en in de financiële systemen geïnjecteerd, waar zij voor een groot deel zijn gebleven. Het doel van de drukgolf was het dichten van rampzalige liquiditeitstekorten. Het grootste deel van dit “toverboom-geld” is nog steeds bevroren in het schaduwbanksysteem, de effectenbeurzen en diverse virtuele valutasystemen die niet bedoeld zijn om te worden gebruikt voor uitgaven en investeringen. Hun functie is uitsluitend het verstrekken van goedkope leningen voor financiële speculatie. Dit is wat Marx “fictief kapitaal” noemde, dat zich blijft uitbreiden in een orbitale kringloop die nu volledig onafhankelijk is van economische cycli op de grond.
Waar het op neerkomt is dat al dit geld de reële economie niet mag overspoelen, want die zou oververhit raken en hyperinflatie veroorzaken. En dit is waar Virus nog steeds van pas komt. Als het aanvankelijk diende om “de reële economie te isoleren” (om opnieuw uit het BIB-document te citeren), ziet het nu toe op de voorzichtige heropening ervan, die wordt gekenmerkt door onderwerping aan het vaccinatiedogma en chromatische methoden van massale regulering, waaronder binnenkort misschien ook klimaat-lockdowns kunnen vallen. Weet u nog hoe ons werd verteld dat alleen vaccins ons onze “vrijheid” zouden teruggeven? Maar al te voorspelbaar ontdekken we nu dat de weg naar vrijheid bezaaid is met ‘varianten‘, dat wil zeggen iteraties van het virus. Hun doel is het aantal gevallen te doen toenemen en daardoor de noodtoestanden te verlengen die de productie van virtueel geld door centrale banken rechtvaardigen om schulden te monetariseren en tekorten te financieren. In plaats van terug te keren naar normale rentetarieven, kiezen de elites ervoor om de noodtoestand te normaliseren door het besmettingsspook te voeden. De veelbesproken “tapering” (afbouw van de monetaire stimulans) kan dus wachten – net als Pandexit.
In de EU bijvoorbeeld loopt het “pandemische noodaankoopprogramma” van de Europese Centrale Bank ter waarde van 1,85 biljoen euro, bekend als PEPP, momenteel door tot maart 2022. Er is echter gesuggereerd dat het na die datum misschien moet worden verlengd. Intussen richt de Delta-variant een ravage aan in de reis- en toerisme-industrie, met nieuwe beperkingen (waaronder quarantaine) die het zomerseizoen verstoren. Ook hier lijkt er sprake te zijn van een self-fulfilling prophecy (vooral als, zoals Nobelprijswinnaar Luc Montagnier en vele anderen hebben laten doorschemeren, de varianten, hoe mild ook, het gevolg zijn van agressieve massavaccinatiecampagnes). Hoe dan ook, het fundamentele punt is dat het Virus nog steeds nodig is voor het seniele kapitalisme, waarvan de enige kans op overleven afhangt van het teweegbrengen van een paradigmaverschuiving van liberalisme naar oligarchisch autoritarisme.
Hoewel hun misdaad verre van perfect is, moeten de organisatoren van deze wereldomspannende staatsgreep toch een zekere sadistische genialiteit worden toegedicht. Hun kunstgreep is geslaagd, misschien zelfs boven verwachting. Maar elke macht die streeft naar totalisering is gedoemd te mislukken, en dit geldt ook voor de hogepriesters van de Covid-religie en de institutionele marionetten die zij hebben gemobiliseerd om de psyop van de gezondheidsnoodtoestand uit te rollen. Macht heeft immers de neiging zichzelf voor de gek te houden wat zijn almacht betreft. Degenen die in de controlekamer zitten, beseffen niet in hoeverre hun dominantie onzeker is. Wat zij niet zien is dat hun gezag afhangt van een “hogere missie”, waarvoor zij deels blind blijven, namelijk de anonieme zelfreproductie van de kapitalistische matrix. De macht van vandaag ligt bij de winstmachine, waarvan het enige doel is haar roekeloze reis voort te zetten, die mogelijk leidt tot de voortijdige uitroeiing van de Homo sapiens. De elites die de wereld hebben bedrogen tot Covid-gehoorzaamheid zijn de antropomorfe manifestatie van de kapitalistische automaat, wiens onzichtbaarheid even sluw is als die van het Virus zelf. En de nieuwigheid van ons tijdperk is dat de “locked-down society” het model is dat de reproduceerbaarheid van de kapitalistische machine het best garandeert, ongeacht haar dystopische bestemming.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2021/07/26/16846/
