Helaas voor consumenten is de piekprijs van slimme meters niet de grootste zorg

Welkom in Groot-Brittannië, waar onze eeuwenoude Victoriaanse infrastructuur kraakt en lekt. Helaas geldt dat ook voor de glimmende nieuwe dingen, schrijft Andreas Orlowski.

Vorige week gaf de regering toe dat er veel meer slimme energiemeters kapot waren dan ze eerder had gedacht. Er komt veel giswerk bij kijken, maar de metertellers schatten nu dat er ongeveer 4 miljoen kapotte apparaten zijn, in plaats van 3 miljoen. De kosten van het programma zijn de £13 miljard gepasseerd, waarbij u en ik de rekening betalen.

Nu hebben consumenten nog iets anders om bang voor te zijn – en het zijn niet de op afstand gelegen robo-ontkoppelingen waar sommigen bang voor zijn. Het is nog erger dan dat: het is gedwongen energierantsoenering.

Zoals energieanalist Kathryn Porter hier vorige week uitlegde: “Elektriciteitssysteembeheerder (ESO) en de toezichthouder suggereren dat mensen het koken van maaltijden, het doen van de was of het nemen van een bad kunnen uitstellen, waarbij ze de realiteit negeren dat vermindering van de vraag doorgaans tijdens het avondeten nodig is.”

Maar hoewel meters in opkomst zijn als instrument voor rantsoenering, zijn ze niet de oorzaak.

In feite zouden twee belangrijke kenmerken van slimme meters helemaal niet controversieel moeten zijn. Ten eerste is facturering op afstand, als het op betrouwbare wijze gebeurt, iets dat we allemaal zouden moeten toejuichen. Bewoners van een flatgebouw met een gedeelde meterkast weten dat bezoek een bijna dagelijkse irritatie is: verschillende bedrijven brengen herhaalbezoeken omdat ze geen toegang krijgen tot de meterkast.

Handmatige meteruitlezing is een anomalie in een zogenaamd 21e digitale economie, en is net zo logisch als Amazon pakketten met paard en wagen bezorgt. Niemand heeft echt bezwaar tegen dat onderdeel.

We zouden ook het tweede grote kenmerk moeten verwelkomen, namelijk de vereiste voor tijdgebaseerde factuurafrekening. De Smets 2-specificatie vereist dat meters ieder half uur metingen kunnen verrichten, waardoor er dagelijks 48 tariefslots ontstaan. Dit heeft positieve gevolgen aan de aanbodzijde die kunnen doorwerken in voordelen voor de consument.

Zoals een insider uit de sector uitlegt: “Er zijn hordes half slapend personeel bij de grote zes [energie]bedrijven die op de rekening van de consument drukken. Het mogelijk maken van halfuursafrekening haalt een groot deel van het voordeel van de zwaargewichten weg.”

Zodra de consumptie snel kan worden gekoppeld aan de groothandel, zouden de kleinere detailhandelaren hiervan moeten profiteren. Met andere woorden: op tijd gebaseerde facturering legt verspilling bloot en stimuleert innovatie.

Ongetwijfeld schrijft een academicus ergens een stuk voor de London Review of Books over hoe op tijd gebaseerde afwikkeling een voorbeeld is van slecht ‘neoliberalisme’, door een markt op te leggen aan verbijsterde consumenten. Maar energie is al een markt, en we moeten willen dat deze beter en efficiënter werkt.

In dit opzicht is de eis voor tariefslots van 48 uur vergelijkbaar met de eis dat 2G digitale mobiele telefoons een simkaart moeten bevatten, die dertig jaar geleden werd opgesteld. Hierdoor werd de markt voor mobiele telefoons losgekoppeld van de markt voor zendtijd, waardoor beide werden gestimuleerd. In de Verenigde Staten, waar leveranciers deze eis met succes hebben afgewezen, bleef de mobiele markt twintig jaar achter bij Europa.

Het echt controversiële deel van slimme meters, beschreven door Porter, brengt u meer in rekening wanneer u dit het meest nodig heeft. Door Uber te bestuderen, een pionier op het gebied van surge pricing, krijgen we een grote aanwijzing waar het probleem werkelijk ligt.

Uber kan niet eisen dat zijn tijdelijke werknemers inklokken om te werken, maar kan hen daartoe wel stimuleren. Wanneer Uber piekprijzen introduceert, doet het dit om de capaciteit te vergroten en meer auto’s te laten verschijnen waar ze het meest nodig zijn.

De tarieven gaan omhoog voor chauffeurs, en daarom wisselen degenen die al onderweg zijn van de ene locatie naar de andere, om te proberen aan de vraag te voldoen. Sommigen zetten zelfs de tv uit en springen in de auto.

Aan de andere kant is de beoogde prijsstijging voor energieconsumenten een eenzijdige conversatie: het is allemaal een stok achter de deur en geen wortel. Consumenten worden in elkaar geslagen om de simpele reden dat we niet genoeg energie hebben.

In 2007 kondigde de EU haar energiestrategie aan, bedacht door Andris Piebalgs, een voormalig leraar en lid van de Letse Communistische Partij. Hij stelde zich ten doel een vermindering van het energieverbruik met 13% in het hele blok tegen 2020. In plaats van producenten meer te laten produceren, zouden we allemaal proberen minder te gebruiken.

Het doel kwam voort uit de misleidende overtuiging dat, omdat zoveel zware industrie Europa had verlaten, met een overeenkomstige grote daling van de CO2-uitstoot, de rest ook gemakkelijk zou zijn. In feite straft het terugdringen van de energie alleen maar de consumenten en industrieën die overblijven. Het jaar daarop gaf Piebalgs toe dat het niet echt klopte:

“Een radicale verandering in het consumentengedrag is nodig als we willen dat Europa energie-efficiënter wordt”, schreef hij in 2008.

Terwijl ik dit schrijf, importeren we 25% van onze energie, een verbazingwekkende hoeveelheid voor een land dat zo gezegend is met natuurlijke hulpbronnen en kennis. We produceren slechts twee derde van de energie die we in 1999 produceerden. Maar er zullen dagen komen waarop niemand ons iets kan lenen.

Het najagen van energieschaarste is dus veel erger dan een mislukt meterprogramma. Het is een catastrofale fout op beschavingsschaal, en het enige dat energiebedrijven als gevolg daarvan kunnen doen, is consumenten dwingen minder te gebruiken. Wij hebben een systeem ontworpen dat bij hen past, niet bij ons.

Woede is volkomen terecht, maar het uiten ervan op de meter is net zoiets als de arme oude obers de schuld geven van je weerzinwekkende maaltijd; zij zijn niet degenen die er niet in zijn geslaagd de ingrediënten te bestellen of ze op de juiste manier te bereiden. Door de apparaten de schuld te geven, worden de schuldigen alleen maar vrijgesproken. Als we een overvloed aan energie zouden hebben, zou niemand zich druk maken over de meters.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

Klanten van slimme meters moeten op drukke tijden meer betalen om aan de vraag naar Net Zero te kunnen voldoen

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over