Waarom de VS deze oorlog in Gaza nodig hebben

“Washington moet zijn oorlog in Gaza tegen Iran winnen, omdat het er niet in is geslaagd de Oekraïense oorlog tegen Rusland te winnen.”

Het Mondiale Zuiden verwachtte de dageraad van een nieuwe Arabische realiteit, schrijft Pepe Escobar.

Per slot van rekening is de Arabische straat – ook al worden ze in hun eigen land onderdrukt – volgestroomd met protesten waarin woeste woede werd geuit tegen Israëls massamoord op de Palestijnen in de Gazastrook.

De Arabische leiders werden gedwongen een actie te ondernemen die verder ging dan het opschorten van enkele ambassadeurschappen bij Israël, en riepen op tot een speciale top van de Organisatie voor Islamitische Samenwerking (OIC) om de aanhoudende Israëlische oorlog tegen Palestijnse kinderen te bespreken.

Vertegenwoordigers van 57 moslimstaten kwamen op 11 november in Riyad bijeen om een ​​serieuze, praktische klap uit te delen aan de beoefenaars van genocidale genocide. Maar uiteindelijk werd er niets geboden, zelfs geen troost.

De eindverklaring van de OIC zal altijd verankerd worden in het Vergulde Paleis van Lafheid. Hoogtepunten van de smakeloze retorische show: wij zijn tegen Israëls “zelfverdediging”; wij veroordelen de aanval op Gaza; we vragen (wie?) om geen wapens aan Israël te verkopen; we verzoeken het kangoeroe-ICC oorlogsmisdaden te ‘onderzoeken’; wij vragen om een ​​VN-resolutie waarin Israël wordt veroordeeld.

Voor de goede orde: dat is het beste wat 57 landen met een moslimmeerderheid konden verzinnen als reactie op deze 21e-eeuwse genocide.

De geschiedenis, zelfs als deze door overwinnaars wordt geschreven, heeft de neiging meedogenloos te zijn tegenover lafaards.

De top vier lafaards zijn in dit geval Saoedi-Arabië, de VAE, Bahrein en Marokko – de laatste drie hebben in 2020 onder zware Amerikaanse hand de betrekkingen met Israël genormaliseerd. Dit zijn degenen die consequent blokkeerden dat er serieuze maatregelen werden aangenomen op de OIC-top, zoals het Algerijnse ontwerpvoorstel voor een olieverbod voor Israël, plus een verbod op het gebruik van het Arabische luchtruim om wapens te leveren aan de bezettingsstaat.

Egypte en Jordanië – oude Arabische vazallen – waren ook vrijblijvend, evenals Soedan, dat midden in een burgeroorlog zit. Turkiye, onder leiding van sultan Recep Tayyip Erdogan, heeft opnieuw laten zien dat het alleen maar gepraat is en geen actie; een neo-Ottomaanse parodie op het Texaanse ‘allemaal hoed, geen vee’.

BRICS of IMEC?

De top vier lafaards verdienen enige aandacht. Bahrein is een nederige vazal die onderdak biedt aan een belangrijke afdeling van het Amerikaanse Empire of Bases. Marokko onderhoudt nauwe betrekkingen met Tel Aviv – het was snel verkocht na een Israëlische belofte om de claim van Rabat op de Westelijke Sahara te erkennen. Bovendien is Marokko sterk afhankelijk van het toerisme, vooral uit het collectieve westen.

Dan hebben we de grote jongens, Saoedi-Arabië en de VAE. Beide zijn tot de nok toe voorzien van Amerikaanse wapens en herbergen, net als Bahrein, ook Amerikaanse militaire bases. De Saoedische kroonprins Mohammad bin Salman (MbS) en zijn oude mentor, de Emiratische heerser Mohammad bin Zayed (MbZ), houden rekening met de dreiging van kleurenrevoluties die hun koninklijke domeinen teisteren als ze te veel afwijken van het geaccepteerde imperiale script.

Maar binnen een paar weken, te beginnen op 1 januari 2024, zullen zowel Riyadh als Abu Dhabi, onder Russisch presidentschap, hun horizon aanzienlijk verbreden door officieel lid te worden van de BRICS 11.

Saoedi-Arabië en de VAE werden alleen toegelaten tot de uitgebreide BRICS vanwege zorgvuldige geopolitieke en geo-economische berekeningen door het strategische partnerschap tussen Rusland en China.

Samen met Iran – dat toevallig zijn eigen strategische partnerschap heeft met zowel Rusland als China – worden Riyadh en Abu Dhabi verondersteld de energiemacht van de BRICS-sfeer te versterken en, verderop in de toekomst, belangrijke spelers te zijn in het de-dollariseringstraject, wiens uiteindelijke doel het omzeilen van de petrodollar is.

Maar tegelijkertijd zullen Riyadh en Abu Dhabi ook enorm profiteren van het niet zo geheime plan uit 1963 om het Ben Gurion-kanaal aan te leggen, van de Golf van Akaba naar de oostelijke Middellandse Zee dat – wat een toeval – heel dicht bij het nu verwoeste noorden van Gaza uitkomt.

Het kanaal zou Israël in staat stellen een belangrijk energiedoorvoerknooppunt te worden, waardoor het Egyptische Suezkanaal zou worden omzeild, en dat sluit mooi aan bij de rol van Israël als het de facto sleutelknooppunt in het laatste hoofdstuk van de Oorlog van Economische Corridors: het door de VS verzonnen India- Midden-Oostencorridor (IMEC).

IMEC is een nogal pervers acroniem, net als de hele logica achter deze fantastische corridor, namelijk het positioneren van de internationale wetsovertredende Israël als een cruciaal handelsknooppunt en zelfs als energieleverancier tussen Europa, een deel van de Arabische wereld, en India.

Dat was ook de logica achter de VN-charade van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu in september, waar hij de hele “internationale gemeenschap” een kaart liet zien van het “Nieuwe Midden-Oosten” waarop Palestina totaal was uitgewist.

Bij al het bovenstaande wordt ervan uitgegaan dat IMEC en het Ben Gurion-kanaal zullen worden aangelegd – wat volgens geen enkele realistische maatstaf een gegeven is.

Terug naar de stemming bij de OIC: de Amerikaanse volgelingen Egypte en Jordanië – twee landen aan respectievelijk de westelijke en oostelijke grens van Israël – bevonden zich in de moeilijkste positie van allemaal. De bezettingsstaat wilde ongeveer 4,5 miljoen Palestijnen voorgoed naar hun grenzen verdrijven. Maar Caïro en Amman, ook overspoeld met Amerikaanse wapens en financieel bankroet als ze zijn, zouden de Amerikaanse sancties nooit overleven als ze te onaanvaardbaar naar Palestina zouden overhellen.

Dus uiteindelijk dachten te veel moslimstaten die vernedering verkozen boven gerechtigheid in zeer bekrompen, pragmatische termen van nationaal belang. Geopolitiek is meedogenloos. Het gaat allemaal om natuurlijke hulpbronnen en markten. Als je het een niet hebt, heb je het ander nodig, en als je er geen hebt, dicteert een Hegemon wat je mag hebben.

De Arabische en islamitische straat – en de mondiale meerderheid – kunnen zich terecht neerslachtig voelen als ze zien hoe deze ‘leiders’ niet klaar zijn om van de islamitische wereld een echte machtspool te maken binnen de opkomende multipolariteit.

Het zou op geen enkele andere manier gebeuren. Veel belangrijke Arabische staten zijn geen soevereine entiteiten. Ze zijn allemaal ingesloten, slachtoffers van een vazalmentaliteit. Ze zijn – nog – niet klaar voor hun close-up met de geschiedenis. En helaas zijn ze nog steeds gegijzeld door hun eigen “eeuw van vernedering”.

Natuurlijk zijn er zeer belangrijke Arabische en islamitische dappere harten in Iran, Syrië, Palestina, Irak, Libanon en Jemen. Hoewel ze op geen enkele manier een meerderheid vormen, weerspiegelen deze verzetsactoren als geen ander het sentiment op straat. En nu Israëls oorlog zich elke dag uitbreidt, zal hun regionale en mondiale invloed onmetelijk toenemen, net als in alle andere regionale oorlogen van de Hegemon.

Een nieuwe eeuw in de wieg wurgen

Het catastrofale debacle van Project Oekraïne en de heropleving van een hardnekkige West-Aziatische oorlog zijn nauw met elkaar verweven.

Naast de mist van Washingtons ‘zorgen’ over de genocidale rampspoed in Tel Aviv, is het cruciale feit dat we ons midden in een oorlog tegen BRICS 11 bevinden.

Het rijk doet niet aan strategie; in het beste geval voert het tactische bedrijfsplannen ter plekke uit. Er zijn twee directe tactieken in het spel: een Amerikaanse Armada die wordt ingezet in het oostelijke Middellandse Zeegebied – in een mislukte poging om de giganten Iran en Hezbollah van de Verzetsas te intimideren – en een mogelijke Milei-verkiezing in Argentinië, gekoppeld aan zijn openlijke belofte om de betrekkingen tussen Brazilië en Argentinië te verbreken.

Dit is dus een gelijktijdige aanval op BRICS 11 op twee fronten: West-Azië en Zuid-Amerika. Er zullen geen Amerikaanse inspanningen worden gespaard om te voorkomen dat BRICS 11 dicht bij de OPEC+ komt. Een belangrijk doel is om angst te zaaien in Riyadh en Abu Dhabi – zoals bevestigd door zakelijke bronnen uit de Perzische Golf.

Zelfs vazalleiders op de OIC-show zouden zich ervan bewust zijn geweest dat we nu diep in The Empire Strikes Back zitten. Dat verklaart ook grotendeels hun lafheid.

Ze weten dat voor de Hegemon multipolariteit gelijk staat aan “chaos”, unipolariteit gelijk staat aan “orde” en kwaadaardige actoren gelijk staan aan “autocraten” – zoals de nieuwe Russisch-Chinese-Iraanse “As van het Kwaad” en iedereen, vooral vazallen, die zich verzet tegen de “op regels gebaseerde internationale orde”.

En dat brengt ons bij een verhaal over twee wapenstilstanden. Tientallen miljoenen mensen in de mondiale meerderheid vragen zich af waarom de Hegemon wanhopig op zoek is naar een staakt-het-vuren in Oekraïne, terwijl hij een staakt-het-vuren in Palestina botweg weigert.

Het bevriezen van Project Oekraïne houdt de geest van de hegemonie net iets langer in leven. Laten we aannemen dat Moskou in het aas zou happen (dat zal niet gebeuren). Maar om Oekraïne in Europa te bevriezen, heeft de Hegemon een Israëlische overwinning in Gaza nodig – misschien wel ten koste van alles – om zelfs maar een restje van zijn vroegere glorie te behouden.

Maar kan Israël net zo min de overwinning behalen als Oekraïne? Tel Aviv heeft de oorlog op 7 oktober misschien al verloren, omdat het zijn façade van onoverwinnelijkheid nooit meer kan herwinnen. En als dit verandert in een regionale oorlog die Israël verliest, zullen de VS van de ene op de andere dag zijn Arabische vazallen verliezen, die vandaag de dag een Chinese en Russische optie in de coulissen hebben liggen.

Het gebrul van de straat wordt luider – het eist dat de regering Biden, die nu wordt gezien als medeplichtig aan Tel Aviv, een einde maakt aan de Israëlische genocide die tot een wereldoorlog kan leiden. Maar Washington zal niet gehoorzamen. Oorlogen in Europa en West-Azië zijn misschien wel de laatste kans (die het zal verliezen) om de opkomst van een welvarende, verbonden, vreedzame Euraziatisch Eeuw te ondermijnen.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Israël lijdt zware verliezen en de opmars in Gaza is tot stilstand gekomen

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over