In de Britse, Franse en Indiase media is van ingewijden vernomen dat Amerikaanse functionarissen al in de zomer van 2001 dreigden met een oorlog tegen Afghanistan. Deze verslagen bevatten de voorspelling, gedaan in juli, dat “als de militaire actie door zou gaan, deze plaats zou vinden voordat de sneeuw begon te vallen in Afghanistan, uiterlijk medio oktober”. De regering-Bush begon haar bombardementen op het ongelukkige, straatarme land op 7 oktober, en de grondaanvallen door Amerikaanse speciale troepen begonnen op 19 oktober.

Het is geen toeval dat deze onthullingen overzee zijn verschenen, in plaats van in de VS. De heersende klassen in deze landen hebben hun eigen economische en politieke belangen te behartigen, die niet samenvallen, en in sommige gevallen zelfs rechtstreeks botsen, met het streven van de Amerikaanse heersende elite om de controle te verwerven over olierijk gebied in Centraal-Azië, zo berichtte WSWS.org in november 2001.

De Amerikaanse media hebben de werkelijke economische en strategische belangen die ten grondslag liggen aan de oorlog tegen Afghanistan systematisch verdoezeld, om de schijn hoog te houden dat de oorlog van de ene dag op de andere uitbrak, als reactie op de terroristische aanslagen van 11 september.

De deskundigen van de Amerikaanse televisienetwerken en de grote dagbladen vieren de snelle militaire nederlaag van het Taliban-regime als een onverwachte meevaller. Zij leiden de publieke aandacht af van de conclusie die elke serieuze waarnemer uit de gebeurtenissen van de afgelopen twee weken zou moeten trekken : dat de snelle overwinning van de door de VS gesteunde strijdkrachten wijst op een zorgvuldige planning en voorbereiding door het Amerikaanse leger, waarmee lang vóór de aanslagen op het World Trade Center en het Pentagon een begin moet zijn gemaakt.

De officiële Amerikaanse mythe is dat “alles veranderde” op de dag dat vier vliegtuigen werden gekaapt en bijna 5.000 mensen werden vermoord. De militaire interventie van de VS in Afghanistan werd, volgens deze verhalen, in minder dan een maand tijd geïmproviseerd. Onderminister van Defensie Paul Wolfowitz beweerde in een televisie-interview op 18 november dat er slechts drie weken waren besteed aan het plannen van de militaire aanval.

Dit is slechts één van de ontelbare leugens die het Pentagon en het Witte Huis hebben verspreid over de oorlog tegen Afghanistan. De waarheid is dat de Amerikaanse interventie tot in detail was gepland en zorgvuldig was voorbereid lang voordat de terroristische aanslagen het voorwendsel vormden om deze in gang te zetten. Als de geschiedenis 11 september had overgeslagen en de gebeurtenissen van die dag nooit hadden plaatsgevonden, zouden de Verenigde Staten hoogstwaarschijnlijk toch een oorlog in Afghanistan zijn begonnen, en volgens ongeveer hetzelfde tijdschema.

Afghanistan en de strijd om olie

De heersende elite in de Verenigde Staten overweegt al minstens een decennium een oorlog in Centraal-Azië. Al in 1991, na de nederlaag van Irak in de Perzische Golfoorlog, publiceerde het tijdschrift Newsweek een artikel met de kop “Operation Steppe Shield?” Daarin werd gemeld dat het Amerikaanse leger een operatie in Kazachstan aan het voorbereiden was naar het voorbeeld van de Operatie Desert Shield in Saudi-Arabië, Koeweit en Irak.

Amerikaanse oliemaatschappijen hebben rechten verworven op maar liefst 75% van de produktie van deze nieuwe velden, en Amerikaanse regeringsfunctionarissen hebben de Kaspische Zee en Centraal-Azië geprezen als een potentieel alternatief voor de afhankelijkheid van olie uit de onstabiele Perzische Golfregio. In het kielzog van deze contracten zijn Amerikaanse troepen gevolgd. US Special Forces begonnen in 1997 met gezamenlijke operaties met Kazachstan en een jaar later met Oezbekistan, waarbij zij trainden voor interventie in met name het bergachtige zuidelijke gebied dat Kirgizstan, Tadzjikistan en Noord-Afghanistan omvat.

Het grootste probleem bij de exploitatie van de energierijkdommen van Centraal-Azië is hoe de olie en het gas uit de ingesloten regio op de wereldmarkt kunnen worden gebracht. Amerikaanse functionarissen hebben zich verzet tegen het gebruik van het Russische pijpleidingensysteem of de gemakkelijkste route over land, door Iran naar de Perzische Golf. In plaats daarvan hebben Amerikaanse oliemaatschappijen en regeringsfunctionarissen de afgelopen tien jaar een reeks alternatieve pijpleidingroutes onderzocht – westwaarts door Azerbeidzjan, Georgië en Turkije naar de Middellandse Zee; oostwaarts door Kazachstan en China naar de Stille Oceaan; en, het meest relevant voor de huidige crisis, zuidwaarts van Turkmenistan door West-Afghanistan en Pakistan naar de Indische Oceaan.

De pijpleidingroute door Afghanistan werd gepromoot door de in de VS gevestigde oliemaatschappij Unocal, die intensieve onderhandelingen voerde met het Taliban-regime. Deze besprekingen liepen echter in 1998 op niets uit, omdat de betrekkingen van de VS met Afghanistan werden verstoord door de bomaanslagen op VS-ambassades in Kenia en Tanzania, waarvoor Osama bin Laden verantwoordelijk werd gehouden. In augustus 1998 lanceerde de regering-Clinton kruisraketaanvallen op vermeende trainingskampen van Bin Laden in Oost-Afghanistan. De regering van de VS eiste dat de Taliban bin Laden zouden uitleveren en legde economische sancties op. De besprekingen over de pijplijn liepen vast.

Ondermijning van de Taliban

In de loop van 1999 nam de druk van de VS op Afghanistan toe. Op 3 februari van dat jaar reisden staatssecretaris Karl E. Inderfurth en Michael Sheehan, hoofd terrorismebestrijding van het ministerie van Buitenlandse Zaken, naar Islamabad, Pakistan, voor een ontmoeting met Abdul Jalil, de plaatsvervangend minister van Buitenlandse Zaken van de Taliban. Zij waarschuwden hem dat de VS de regering van Afghanistan verantwoordelijk zou houden voor verdere terreurdaden van bin Laden.

Volgens een bericht in de Washington Post (3 oktober 2001) werden de regering Clinton en Nawaz Sharif, de toenmalige premier van Pakistan, het eens over een gezamenlijke geheime operatie om Osama bin Laden in 1999 te doden. De VS zouden satellietinformatie, luchtsteun en financiering leveren, terwijl Pakistan de Pushtun-sprekende agenten leverde die Zuid-Afghanistan zouden binnendringen en de eigenlijke moord zouden uitvoeren.

Het Pakistaanse commandoteam was in oktober 1999 operationeel en klaar om toe te slaan, meldde de Post. Een voormalige functionaris zei tegen de krant: “Het was een onderneming. Het ging door.” Clinton’s assistenten waren opgetogen over het vooruitzicht van een geslaagde aanslag, één verklaarde: “Het was net Kerstmis.”

De aanslag werd afgeblazen op 12 oktober 1999, toen Sharif door een militaire coup van generaal Pervez Musharraf ten val werd gebracht, die de voorgenomen geheime operatie stopzette. De regering Clinton moest genoegen nemen met een resolutie van de VN-Veiligheidsraad waarin werd geëist dat de Taliban bin Laden aan de “bevoegde autoriteiten” zouden overdragen, maar waarin niet werd geëist dat hij aan de Verenigde Staten zou worden overgedragen.

McFarlane en Abdul Haq

De Amerikaanse ondermijning van de Taliban is in 2000 voortgezet, volgens een verslag dat op 2 november in de Wall Street Journal is gepubliceerd, geschreven door Robert McFarlane, voormalig nationaal veiligheidsadviseur in de regering-Reagan. McFarlane was ingehuurd door twee rijke grondstoffenspeculanten uit Chicago, Joseph en James Ritchie, om hen te helpen bij het rekruteren en organiseren van anti-Taliban guerrillastrijders onder Afghaanse vluchtelingen in Pakistan. Hun belangrijkste Afghaanse contactpersoon was Abdul Haq, de voormalige mujahedin-leider die vorige maand door de Taliban werd geëxecuteerd na een mislukte poging om in zijn thuisprovincie een opstand te ontketenen.

McFarlane had ontmoetingen met Abdul Haq en andere voormalige mujahedeen in de herfst en de winter van 2000. Na het aantreden van de regering Bush zette McFarlane zijn Republikeinse connecties om in een reeks ontmoetingen met ambtenaren van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, het Pentagon en zelfs het Witte Huis. Allen moedigden de voorbereiding van een anti-Taliban militaire campagne aan.

In de zomer, lang voordat de Verenigde Staten luchtaanvallen op de Taliban uitvoerden, reisde James Ritchie naar Tadzjikistan met Abdul Haq en Peter Tomsen, die de speciale gezant van de VS voor de Afghaanse oppositie was geweest tijdens de eerste regering Bush. Daar hadden zij een ontmoeting met Ahmed Shah Massoud, de leider van de Noordelijke Alliantie, met het doel hun in Pakistan gebaseerde aanvallen te coördineren met de enige militaire macht die nog verzet bood tegen de Taliban.

Uiteindelijk, aldus McFarlane, “besloot Abdul Haq medio augustus om door te gaan met de operaties in Afghanistan. Hij keerde terug naar Peshawar, Pakistan, om de laatste voorbereidingen te treffen. Met andere woorden, deze fase van de anti-Taliban oorlog was al ver voor 11 september aan de gang.

Hoewel de Ritchies in de Amerikaanse media zijn afgeschilderd als freelance operatoren gemotiveerd door emotionele banden met Afghanistan, een land waar zij kort woonden toen hun vader er in de jaren vijftig werkte als civiel ingenieur, suggereert ten minste één verslag een verband met de besprekingen over de oliepijpleiding met de Taliban. In 1998 bezocht James Ritchie Afghanistan om met de Taliban een plan te bespreken om daar kleine bedrijven te sponsoren. Hij werd vergezeld door een ambtenaar van Delta Oil uit Saudi-Arabië, dat in partnerschap met een Argentijns bedrijf een gaspijpleiding door Afghanistan wilde aanleggen.

Een geheime oorlog van de CIA

McFarlane’s onthullingen komen in de loop van een bittere diatribe tegen de CIA voor het “verraden” van Abdul Haq, het niet steunen van zijn operaties in Afghanistan, en hem te laten sterven in de handen van de Taliban. De CIA beschouwde zowel McFarlane als Abdul Haq blijkbaar als weinig betrouwbaar – en de CIA voerde haar eigen geheime oorlog in dezelfde regio, de zuidelijke helft van Afghanistan, waar de bevolking overwegend Pushtun-sprekend is.

Volgens een artikel op de voorpagina van de Washington Post van 18 november heeft de CIA sinds 1997 paramilitaire operaties uitgevoerd in het zuiden van Afghanistan. Het artikel draagt de naam van Bob Woodward, de schrijver van de Post die beroemd werd door Watergate en die vaak lekken doorsluist van militaire en inlichtingendiensten van topniveau.

Woodward geeft details over de rol van de CIA in het huidige militaire conflict, waaronder de inzet van een geheime paramilitaire eenheid, de Special Activities Division. Deze eenheid begon de strijd op 27 september, gebruik makend van zowel agenten op de grond als Predator surveillance drones uitgerust met raketten die op afstand bestuurd konden worden.

De Speciale Activiteiten Divisie, zo meldt Woodward, “bestaat uit teams van ongeveer een half dozijn mannen die geen militaire uniformen dragen. De divisie telt ongeveer 150 strijders, piloten en specialisten, en bestaat voornamelijk uit geharde veteranen die met pensioen zijn uit het Amerikaanse leger.

“De afgelopen 18 maanden heeft de CIA samengewerkt met stammen en krijgsheren in Zuid-Afghanistan, en de eenheden van de divisie hebben geholpen een belangrijk nieuw netwerk te creëren in de regio waar de Taliban het sterkst zijn.

Dit betekent dat de Amerikaanse spionagedienst betrokken was bij aanvallen tegen het Afghaanse regime – wat de Amerikaanse regering onder andere omstandigheden terrorisme zou noemen – vanaf het voorjaar van 2000, meer dan een jaar voor de zelfmoordkapingen die het World Trade Center verwoestten en het Pentagon beschadigden.

Oorlogsplannen krijgen vorm

Met de installatie van George Bush in het Witte Huis verschoof het zwaartepunt van het Amerikaanse beleid in Afghanistan van een beperkte inval om Bin Laden te doden of gevangen te nemen naar de voorbereiding van een krachtiger militaire interventie gericht tegen het Taliban-regime als geheel.

Het Britse Jane’s International Security meldde op 15 maart 2001 dat de nieuwe Amerikaanse regering samenwerkte met India, Iran en Rusland “in een gecoördineerd front tegen het Taliban-regime in Afghanistan”. India leverde militaire uitrusting, adviseurs en helikoptertechnici aan de Noordelijke Alliantie, aldus het blad, en zowel India als Rusland gebruikten bases in Tadzjikistan en Oezbekistan voor hun operaties.

Het blad voegde daaraan toe: “Verscheidene recente bijeenkomsten van de pas opgerichte Indo-Amerikaanse en Indo-Russische gezamenlijke werkgroepen inzake terrorisme hebben geleid tot deze inspanning om de Taliban tactisch en logistiek tegen te gaan. Inlichtingenbronnen in Delhi zeiden dat terwijl India, Rusland en Iran de anti-Talibancampagne op het terrein leidden, Washington de Noordelijke Alliantie informatie en logistieke steun gaf”.

Op 23 mei kondigde het Witte Huis de benoeming aan van Zalmay Khalilzad in een functie in de Nationale Veiligheidsraad als speciaal assistent van de president en senior director voor Golf, Zuidwest-Azië en andere regionale aangelegenheden. Khalilzad is een voormalig ambtenaar van de Reagan- en de eerste Bush-regering. Nadat hij de regering had verlaten, ging hij werken voor Unocal.

Op 26 juni van dit jaar meldde het tijdschrift IndiaReacts meer details over de samenwerkingsinspanningen van de VS, India, Rusland en Iran tegen het Taliban-regime. “India en Iran zullen de plannen van de VS en Rusland voor een ‘beperkte militaire actie’ tegen de Taliban ‘vergemakkelijken’ indien de overwogen harde nieuwe economische sancties het fundamentalistische regime van Afghanistan niet tot inkeer brengen,” aldus het blad.

In dit stadium van de militaire planning zouden de VS en Rusland rechtstreekse militaire bijstand leveren aan de Noordelijke Alliantie, via Oezbekistan en Tadzjikistan, om de linies van de Taliban in de richting van de stad Mazar-e-Sharif terug te dringen – een scenario dat opvallend veel lijkt op wat er de afgelopen twee weken in werkelijkheid is gebeurd. Een niet met name genoemd derde land leverde de Noordelijke Alliantie anti-tankraketten die reeds begin juni tegen de Taliban waren ingezet.

“Diplomaten zeggen dat de anti-Taliban zet volgde op een ontmoeting tussen de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell en de Russische minister van Buitenlandse Zaken Igor Ivanov en later tussen Powell en de Indiase minister van Buitenlandse Zaken Jaswant Singh in Washington,” voegde het tijdschrift eraan toe. “Rusland, Iran en India hebben ook een reeks besprekingen gevoerd en er wordt meer diplomatieke activiteit verwacht.”

In tegenstelling tot de huidige campagne, omvatte het oorspronkelijke plan de inzet van militaire troepen van zowel Oezbekistan en Tadzjikistan, als van Rusland zelf. Volgens IndiaReacts heeft de Russische president Vladimir Poetin begin juni op een bijeenkomst van de Confederatie van Onafhankelijke Staten, waartoe veel van de voormalige Sovjetrepublieken behoren, gezegd dat een militaire actie tegen de Taliban in het verschiet lag. Een van de gevolgen van 11 september was dat de voorwaarden werden geschapen waaronder de Verenigde Staten op eigen houtje konden ingrijpen, zonder rechtstreekse deelname van de strijdkrachten van de landen die de Sovjet-Unie hebben opgevolgd, en aldus aanspraak konden maken op het onbetwiste Amerikaanse recht om de vorm van een regeling in Afghanistan te dicteren.

De VS dreigt met oorlog – vóór 11 september

In de onmiddellijke nasleep van de terroristische aanslagen op het World Trade Center en het Pentagon verschenen in de Britse media twee berichten waaruit bleek dat de regering van de VS reeds enkele maanden vóór 11 september met militaire actie tegen Afghanistan had gedreigd.

George Arney van de BBC meldde op 18 september dat Amerikaanse functionarissen de voormalige Pakistaanse minister van Buitenlandse Zaken Niaz Naik half juli op de hoogte hadden gebracht van plannen voor militaire actie tegen het Taliban-regime:

“Naik zei dat Amerikaanse functionarissen hem van het plan op de hoogte hadden gebracht tijdens een door de VN gesponsorde internationale contactgroep over Afghanistan die in Berlijn plaatsvond.

“De heer Naik vertelde de BBC dat de vertegenwoordigers van de VS hem op de bijeenkomst vertelden dat als Bin Laden niet snel zou worden overgedragen, Amerika militaire actie zou ondernemen om zowel Bin Laden als de Taliban-leider, Mullah Omar, te doden of gevangen te nemen.

“Het bredere doel zou volgens de heer Naik zijn het Taliban-regime omver te werpen en een overgangsregering van gematigde Afghanen te installeren – mogelijk onder leiding van de voormalige Afghaanse koning Zahir Shah.

“De heer Naik kreeg te horen dat Washington zijn operatie zou starten vanaf bases in Tadzjikistan, waar reeds Amerikaanse adviseurs waren gestationeerd.

“Hem werd verteld dat Oezbekistan ook zou deelnemen aan de operatie en dat 17.000 Russische troepen stand-by waren.

“De heer Naik kreeg te horen dat als de militaire actie door zou gaan, deze zou plaatsvinden voordat de sneeuw in Afghanistan zou gaan vallen, uiterlijk medio oktober.”

Vier dagen later, op 22 september, bevestigde de krant The Guardian dit verhaal. De waarschuwingen aan het adres van Afghanistan kwamen voort uit een vierdaagse bijeenkomst van hoge Amerikaanse, Russische, Iraanse en Pakistaanse ambtenaren in een hotel in Berlijn medio juli, de derde in een reeks conferenties achter de schermen die “brainstormen over Afghanistan” werden genoemd.

Tot de deelnemers behoorden Naik, samen met drie Pakistaanse generaals; de voormalige Iraanse ambassadeur bij de Verenigde Naties Saeed Rajai Khorassani; Abdullah Abdullah, minister van Buitenlandse Zaken van de Noordelijke Alliantie; Nikolai Kozyrev, voormalig speciaal gezant van Rusland voor Afghanistan, en verschillende andere Russische functionarissen; en drie Amerikanen: Tom Simons, voormalig ambassadeur van de VS in Pakistan; Karl Inderfurth, voormalig assistent-staatssecretaris voor Zuid-Aziatische zaken; en Lee Coldren, die tot 1997 aan het hoofd stond van het bureau voor Pakistaanse, Afghaanse en Bangladesh-aangelegenheden in het State Department.

De bijeenkomst werd bijeengeroepen door Francesc Vendrell, toen en nu plaatsvervangend hoofd van de VN-vertegenwoordiging voor Afghanistan. Hoewel het nominale doel van de conferentie was de mogelijke contouren van een politieke regeling in Afghanistan te bespreken, weigerden de Taliban aanwezig te zijn. De Amerikanen bespraken de verschuiving in het beleid ten aanzien van Afghanistan van Clinton naar Bush, en suggereerden met klem dat militaire actie een optie was.

Hoewel alle drie voormalige Amerikaanse functionarissen ontkenden specifieke dreigementen te hebben geuit, vertelde Coldren aan de Guardian dat, “er enige discussie was over het feit dat de Verenigde Staten zo walgden van de Taliban dat ze misschien militaire actie overwogen.” Naik citeerde echter een Amerikaan die verklaarde dat actie tegen Bin Laden op handen was: “Deze keer waren ze heel zeker. Ze hadden alle inlichtingen en zouden hem deze keer niet missen. Het zou een actie vanuit de lucht worden, misschien met helikopters, en niet alleen openlijk, maar van heel dicht bij Afghanistan.”

The Guardian vatte samen: “De dreigementen van oorlog tenzij de Taliban Osama bin Laden zouden uitleveren werden door de Pakistaanse regering doorgegeven aan het regime in Afghanistan, onthulden hoge diplomatieke bronnen gisteren. De Taliban weigerden hieraan gehoor te geven, maar de ernst van wat hun werd verteld doet de mogelijkheid rijzen dat Bin Laden, verre van tien dagen geleden uit het niets de aanslagen op het World Trade Center in New York en het Pentagon te plegen, een preventieve aanval uitvoerde als reactie op wat hij zag als dreigementen van de VS.”

Bush, olie en Taliban

Meer licht op de geheime contacten tussen de regering Bush en het Taliban-regime wordt geworpen door een boek dat op 15 november in Frankrijk is verschenen, getiteld Bin Laden, the Forbidden Truth, geschreven door Jean-Charles Brisard en Guillaume Dasquie. Brisard is een voormalig agent van de Franse geheime dienst, auteur van een eerder rapport over het Al Qaeda-netwerk van Bin Laden, en voormalig directeur strategie van het Franse bedrijf Vivendi, terwijl Dasquie een onderzoeksjournalist is.

De twee Franse auteurs schrijven dat de regering-Bush bereid was het Taliban-regime te aanvaarden, ondanks de beschuldigingen van sponsoring van terrorisme, indien het zou meewerken aan plannen voor de ontwikkeling van de olievoorraden in Centraal-Azië.

Tot augustus, zo beweren zij, zag de Amerikaanse regering de Taliban “als een bron van stabiliteit in Centraal-Azië die de aanleg van een oliepijpleiding door Centraal-Azië mogelijk zou maken”. Pas toen de Taliban weigerden de voorwaarden van de VS te aanvaarden, “veranderde deze logica van energiezekerheid in een militaire.”

Ter bevestiging hiervan zij gewezen op het merkwaardige feit dat noch de regering-Clinton noch de regering-Bush Afghanistan ooit op de officiële lijst van het Ministerie van Buitenlandse Zaken heeft geplaatst van staten die beschuldigd worden van het steunen van terrorisme, ondanks de erkende aanwezigheid van Osama bin Laden als gast van het Taliban-regime. Een dergelijke vermelding zou het voor een Amerikaans olie- of bouwbedrijf onmogelijk hebben gemaakt om met Kaboel een overeenkomst te sluiten voor een pijpleiding naar de Centraal-Aziatische olie- en gasvelden.

De besprekingen tussen de regering-Bush en de Taliban begonnen in februari 2001, kort na de inauguratie van Bush. Een afgezant van de Taliban kwam in maart in Washington aan met geschenken voor de nieuwe regeringsleider, waaronder een duur Afghaans tapijt. Maar de gesprekken zelf waren niet zo hartelijk. Brisard zei: “Op een bepaald moment tijdens de onderhandelingen zeiden de vertegenwoordigers van de VS tegen de Taliban: ‘Of jullie accepteren ons aanbod van een tapijt van goud, of we begraven jullie onder een tapijt van bommen’.”

Zolang de mogelijkheid van een pijplijndeal bleef bestaan, stagneerde het Witte Huis elk verder onderzoek naar de activiteiten van Osama bin Laden, schrijven Brisard en Dasquie. Zij melden dat John O’Neill, adjunct-directeur van de FBI, in juli ontslag nam uit protest tegen deze obstructie. O’Neill vertelde hen in een interview dat “de belangrijkste obstakels voor het onderzoek naar islamitisch terrorisme de belangen van het Amerikaanse olieconcern waren en de rol die Saoedi-Arabië daarin speelde”. In een vreemd toeval aanvaardde O’Neill een positie als veiligheidschef van het World Trade Center na zijn vertrek bij de FBI, en werd hij vermoord op 11 september.

De twee Franse auteurs bevestigen het relaas van Naiz Naik over de geheime bijeenkomst in Berlijn en voegen eraan toe dat er openlijk werd gesproken over de noodzaak voor de Taliban om een pijpleiding vanuit Kazachstan mogelijk te maken ten einde de erkenning van de VS en de internationale gemeenschap te verzekeren. De steeds meer verbitterde besprekingen tussen de VS en de Taliban werden op 2 augustus afgebroken na een laatste ontmoeting tussen de Amerikaanse gezant Christina Rocca en een vertegenwoordiger van de Taliban in Islamabad. Twee maanden later bombardeerden de Verenigde Staten Kaboel.

De politiek van de provocatie

Dit relaas over de voorbereidingen van de oorlog tegen Afghanistan brengt ons bij 11 september zelf. De terroristische aanslag die het World Trade Center verwoestte en het Pentagon beschadigde, was een belangrijke schakel in de keten van oorzakelijke verbanden die tot de Amerikaanse aanval op Afghanistan leidde. De Amerikaanse regering had de oorlog al lang van tevoren gepland, maar de schok van 11 september maakte hem politiek haalbaar, doordat de publieke opinie in eigen land werd bedwelmd en Washington de nodige druk kon uitoefenen op onwillige bondgenoten in het buitenland.

Zowel het Amerikaanse publiek als tientallen buitenlandse regeringen werden onder druk gezet om in naam van de strijd tegen het terrorisme de militaire actie tegen Afghanistan te steunen. De regering-Bush richtte zich op Kaboel zonder enig bewijs aan te voeren dat Bin Laden of het Taliban-regime verantwoordelijk waren voor de gruweldaad op het World Trade Center. Zij greep 11 september aan om haar oude ambities om de Amerikaanse macht in Centraal-Azië te doen gelden, te bevorderen.

Er is geen reden om te denken dat 11 september slechts een toevallige gebeurtenis was. Elk ander detail van de oorlog in Afghanistan was zorgvuldig voorbereid. Het is onwaarschijnlijk dat de Amerikaanse regering de kwestie van een geschikt voorwendsel voor militaire actie aan het toeval heeft overgelaten.

In de onmiddellijke nasleep van 11 september verschenen er persberichten – ook weer grotendeels overzees – dat de Amerikaanse inlichtingendiensten specifieke waarschuwingen hadden ontvangen over grootschalige terroristische aanvallen, waaronder het gebruik van gekaapte vliegtuigen. Het is heel goed mogelijk dat op de hoogste niveaus van de Amerikaanse staat werd besloten een dergelijke aanslag te laten doorgaan, misschien zonder zich de werkelijke omvang van de schade voor te stellen, om zo de noodzakelijke vonk voor een oorlog in Afghanistan te geven.

Hoe moeten we anders vaststaande feiten verklaren als het besluit van topambtenaren bij de FBI om een onderzoek te blokkeren naar Zaccarias Massaoui, de Frans-Marokkaanse immigrant die onder verdenking kwam te staan nadat hij naar verluidt bij een Amerikaanse vliegschool training had gevolgd in het besturen van een commercieel lijnvliegtuig, maar niet in het opstijgen of landen?

Het Minneapolis-veldkantoor liet Massaoui begin augustus arresteren en vroeg het FBI-hoofdkwartier toestemming om verder onderzoek te doen, waaronder een huiszoeking op de harde schijf van zijn computer. De FBI-top weigerde dit omdat er onvoldoende bewijs was voor criminele bedoelingen van Massaoui – een verbazingwekkende beslissing voor een bureau dat niet bekend staat om zijn tederheid op het gebied van burgerlijke vrijheden.

Dit wil niet zeggen dat de Amerikaanse regering elk detail van de terroristische aanslagen opzettelijk heeft gepland of heeft voorzien dat bijna 5.000 mensen zouden worden gedood. Maar de minst waarschijnlijke verklaring voor 11 september is de officiële: dat tientallen islamitische fundamentalisten, velen met bekende banden met Osama bin Laden, in staat waren op drie continenten een grootscheeps complot uit te voeren, gericht tegen de meest prominente symbolen van de Amerikaanse macht, zonder dat ook maar één Amerikaanse inlichtingendienst ook maar het geringste idee had van wat zij aan het doen waren.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/08/15/17519/?swcfpc=1