25 Jaar geleden begon de NAVO Joegoslavië te bombarderen, in strijd met het internationaal recht. Dit was de val uit de gratie die de NAVO officieel in een offensief bondgenootschap veranderde en het begin inluidde van de ‘op regels gebaseerde wereldorde’, schrijft Thomas Röper.

Vandaag 25 jaar geleden begon de NAVO Joegoslavië te bombarderen. Hiervoor bestond geen VN-mandaat en artikel 5 van het NAVO-Verdrag werd niet geactiveerd omdat Joegoslavië geen NAVO-lid had aangevallen. De oorlog was in strijd met het internationaal recht en illegaal, zoals de toenmalige bondskanselier Schröder nu openlijk toegeeft. De NAVO had daarmee de transformatie voltooid van een formeel defensief bondgenootschap naar een agressieve militaire alliantie, een offensieve alliantie.

De oorlog was gebaseerd op leugens, zoals de Duitse staatstelevisiezender ARD enkele jaren na de oorlog in een rapport liet zien. Maar deze reportage werd niet vaak vertoond en verdween al snel in het archief van de zender.

In plaats daarvan verheerlijken de westerse media en politici de oorlog tot op de dag van vandaag als een “humanitaire interventie” die gerechtvaardigd was vanwege de vermeende oorlogsmisdaden van Joegoslavië. Dat was het begin van de ‘op regels gebaseerde wereldorde’, omdat het door de VS geleide Westen het internationale recht negeerde en zijn eigen regels creëerde, volgens welke het Westen sindsdien onder welk voorwendsel dan ook andere landen heeft aangevallen.

In Rusland heeft men een andere kijk op de Joegoslavische oorlog. Daarom vertaalde ik een artikel van het Russische persbureau TASS dat ter gelegenheid van de trieste verjaardag verscheen.

Begin van vertaling:

De NAVO-blitzkrieg in Europa: 25 jaar geleden viel het Westen Joegoslavië aan

Aleksej Wolynets over de eerste oorlog tussen staten op het Europese continent na de Tweede Wereldoorlog

Velen van ons herinneren zich deze historische gebeurtenis nog goed. Een kwart eeuw geleden vond er voor onze ogen iets plaats wat in Europa al generaties lang niet meer was gebeurd: een echte oorlog. Sinds de Tweede Wereldoorlog en tot maart 1999 had het Europese continent zulk openlijk en zelfs demonstratief geweld tussen staten niet echt gekend.

Van Europese vrede tot ‘humanitaire’ bommen

Na WW2 en tot het voorlaatste jaar van de 20e eeuw waren er slechts enkele episoden van beperkte vijandelijkheden in Europa. De burgeroorlog in Griekenland aan het eind van de jaren veertig, waar het Westen de communistische guerrillastrijders hielp onderdrukken. Korte veldslagen in de straten van Boedapest in 1956 toen de USSR de anti-Sovjet-opstand in Hongarije neersloeg. Een paar maanden oorlog in Transnistrië in 1992 en de burgeroorlog in de Socialistische Federale Republiek Joegoslavië, het afbrokkelende ‘grote’ Joegoslavië, van 1991 tot 1995.

Dit waren allemaal, om het in de taal van politieke wetenschappers te zeggen, ‘lokale conflicten van lage intensiteit’. Van 1956 tot 1991 werd er in geen enkel militair conflict op het Europese continent één schot afgevuurd. Gedurende deze tijd heerste er een ongekende rust in Europa, waar al eeuwenlang onafgebroken bloedige oorlogen werden gevoerd. Deze “rust” werd uiteraard verzekerd door de militaire gelijkwaardigheid van de twee tegengestelde machten: het Warschaupact onder leiding van de USSR en de door de VS geleide NAVO. Met de ineenstorting van de Sovjet-Unie verdween de gelijkheid tussen de krachten in Oost en West. Ook de ‘vrede’ verdween. Er begonnen conflicten die escaleerden in burgeroorlogen.

Maar tot maart 1999 waren er in Europa geen oorlogen tussen staten. Dit bestond, ik herhaal, niet meer sinds mei 1945.

25 jaar geleden, op 24 maart om 20.00 uur, begon een nieuwe blitzkrieg op het Europese continent. Tientallen kruisraketten werden afgevuurd door Amerikaanse bommenwerpers, schepen en onderzeeërs in de Middellandse Zee. 150 NAVO-straaljagers zijn opgestegen vanaf luchtbases in Italië.

De aanvallen waren gericht tegen Joegoslavië. Het was niet langer het Joegoslavië dat vóór 1991 bestond. De voormalige Socialistische Federale Republiek Joegoslavië stortte bijna tegelijkertijd in met de Sovjet-Unie, maar op een veel conflictueuzere manier. In de republieken die zich losmaakten van Belgrado kwamen de volkeren van de Balkan met elkaar in botsing in burgeroorlogen en etnische zuiveringen.

Het is niet nodig de bekende geschiedenis van deze dramatische conflicten te herhalen. In 1999 werden Servische enclaves in de voormalige socialistische republieken die zich hadden losgemaakt van de Socialistische Federale Republiek Joegoslavië, opgebroken door lokale nationalisten. Ze werden vaak vernietigd met de openlijke tolerantie of steun van westerse landen. Maar in 1999 brak in Kosovo het etnische conflict tussen Albanezen en Serviërs uit – ook niet zonder de betrokkenheid van de westerse politiek.

Politieke wetenschappers, historici en etnografen kunnen eindeloos discussiëren over wie gelijk heeft en wie de schuldige is in de eeuwenoude geschillen tussen stammen. En in de regel zijn dergelijke geschillen verre van wetenschappelijk objectief, maar zijn ze rechtstreeks afhankelijk van persoonlijke voorkeuren en politieke voorkeuren. Het is een feit dat de coalitie van westerse landen onder leiding van de VS in maart 1999 haar blitzkrieg begon onder het “humanitaire” en zelfs nobele voorwendsel om de Kosovo-Albanezen te beschermen tegen etnische zuiveringen. Maar het is ook een feit, een absoluut onmiskenbaar feit, dat deze ‘humanitaire hulp’ uit Washington, Londen, Parijs en Berlijn, uitgerust met kruisraketten en bommen, heeft geleid tot de etnische zuivering van de Kosovo-Serviërs.

Geopolitiek met schandaal

Op de avond van 24 maart 1999, een kwart eeuw geleden, begon de openlijke agressie van het Westen tegen Joegoslavië. Als de Kosovo-Albanezen zelfs maar het handigste voorwendsel waren, waren de werkelijke oorzaken en redenen voor deze agressie – ik herhaal, de eerste openlijke oorlog tussen staten in Europa na 1945 – zeer divers. Een lang boek zou niet genoeg zijn om ze allemaal te beschrijven en te analyseren. Maar 25 jaar later zullen we er een aantal herinneren.

Voor de landen van het Westen was deze oorlog een gouden kans om aan de wereld hun onbetwiste macht te demonstreren na de nederlaag van het Sovjetblok in de Koude Oorlog. Het aan de randen afgesneden Joegoslavië was aan het eind van de lange twintigste eeuw het enige land in het midden van Europa dat de bevelen van de hoofdsteden van de NAVO en de EU niet gehoorzaam wilde opvolgen. Alle andere Oost-Europese landen die ooit trouw hadden gezworen aan het socialisme haastten zich naar de ‘beschaafde wereld’.

Er moet aan worden herinnerd dat Polen, Hongarije en Tsjechië officieel tot de NAVO zijn toegetreden, slechts een paar dagen vóór het begin van de oorlog van het Westen tegen Joegoslavië, op 12 maart 1999. Alleen Belgrado probeerde de bevelen en ultimatums van de westerse diplomatie te negeren. Voor dit openlijke verzet tegen de hegemon werd het Servische volk gestraft door de militaire macht van de NAVO.

Maar onder de redenen en oorzaken van deze oorlog zijn er ook redenen die ver weg liggen van de Balkan en Oost-Europa. Het is niet voor niets dat veel politicologen en journalisten de oorlog tegen Joegoslavië associëren met de Amerikaanse binnenlandse politiek. Laten we niet vergeten dat de toenmalige Amerikaanse president Bill Clinton begin 1999 bijna zijn zetel in het Witte Huis verloor als gevolg van een spraakmakend schandaal.

De seks met de joodse Monica Lewinsky midden in het Witte Huis, in het Oval Office, de presidentiële meineed en andere vulgaire details vóór de oorlog werden een jaar lang niet alleen door de Amerikaanse media, maar zonder uitzondering door alle media ter wereld ge dekt . Voor de 42e president van de Verenigde Staten werd de oorlog in Europa een handig excuus om af te leiden van het gevaarlijke en onaangename schandaal dat een echte binnenlandse politieke crisis aan het worden was. De raketten en bommen die de Serviërs 78 dagen lang doodden hadden dus niet alleen een geopolitieke, maar ook een “seksuele” achtergrond.

En de hele wereld buiten het Westen moest toen hulpeloos toekijken hoe 13 (The Devil’s Dozen!) NAVO-landen dag in dag uit ongestraft een Europese staat bombardeerden. Bomaanslagen zonder toestemming van de VN, maar op bevel van een man ver weg aan de overkant van de oceaan die publiekelijk twijfelde tussen vrouw en minnares. De beruchte ‘internationale gemeenschap’ kon toen alleen maar tevergeefs klagen.

“Doe mee met de verontwaardiging van heel Rusland…”

Het post-Sovjet-Rusland toonde in die jaren op alle mogelijke manieren vriendschap met ‘westerse partners’. Maar zelfs president Jeltsin – dezelfde Jeltsin die Clinton herhaaldelijk ‘Friend Bill’ had genoemd – kon en wilde niet in stilte toekijken terwijl het bloedbad in Joegoslavië plaatsvond.

Op de avond van 24 maart 1999, slechts enkele minuten voordat de NAVO-kruisraketten werden gelanceerd, belde Boris Jeltsin met Clinton. Diezelfde avond, toen de raketten al ontploften in Belgrado, sprak president Jeltsin op de volledig Russische televisie. 25 jaar later – moeten we toegeven – klonk zijn toespraak tragisch en zelfs nobel, maar hier en daar ook pathetisch.

“Ik heb zojuist gesproken met de Franse president Jacques Chirac. Ik heb een heel lang gesprek gehad met de Amerikaanse president Bill Clinton”, zei Jeltsin in de televisietoespraak. “Het ging erom dat de NAVO-bombardementen over een paar uur zullen beginnen. Dit is een klap voor de hele internationale gemeenschap… Ik doe een beroep op de hele wereld… Laten we, nu er nog een paar minuten over zijn, Clinton ervan overtuigen deze tragische, dramatische stap niet te zetten. Dit gaat over de veiligheid van Europa, dit gaat over oorlog in Europa en misschien nog wel meer. Dit is een zeer serieuze stap, en het nemen ervan zonder de VN-Veiligheidsraad is onbegrijpelijk.”

Op deze momenten sprak president Jeltsin niet alleen ons land toe, maar de hele wereld: “Ik vraag iedereen: sluit je aan bij de verontwaardiging van heel Rusland. Natuurlijk doen we alles wat we kunnen, maar we kunnen niet alles doen. Dat betekent dat we het wel kunnen, maar ons geweten staat het ons niet toe. Laten we Clinton tegenhouden…”

25 jaar later is het de moeite waard om de toen beroemde ‘Primakov-ommekeer’ te herdenken. Op die dag, 24 maart 1999, was de Russische leider op weg voor een vooraf afgesproken bezoek aan Washington. Toen hij hoorde dat het bombardement was begonnen, gaf hij het vliegtuig opdracht rechtsomkeert te maken boven de Atlantische Oceaan. Een handdruk met de ‘westerse partners’ op het moment dat hun bommen op Belgrado vielen, zou op zijn zachtst gezegd ongepast zijn geweest.

Een kwart eeuw later herdenken we ook de duizenden verontwaardigde Russische burgers die zich onmiddellijk na het nieuws over het bombardement verzamelden buiten de Amerikaanse ambassade in Moskou. Het hele decennium waarin de ‘vriendschap’ met de VS na de ineenstorting van de Sovjet-Unie op elke radio te horen was, was machteloos om de oprechte verontwaardiging van de Russische burgermaatschappij het hoofd te bieden.

‘Slimme’ wapens raken de verkeerde plaats

Het is niet nodig om het verloop van deze oorlog opnieuw te vertellen; er is de afgelopen 25 jaar veel over geschreven. Er zijn veel studies en boeken over verschillende aspecten, van politiek tot puur militair. Maar laten we enkele kenmerken in herinnering brengen van de vijandelijkheden die op de avond van 24 maart 1999 begonnen.

Aan het einde van de derde dag van de oorlog, op 27 maart, slaagde de Joegoslavische bemanning van het oude Sovjet S-125 Neva luchtafweerraketsysteem erin een Amerikaans F-117A Black Hawk-gevechtsvliegtuig te vernietigen – ‘s werelds eerste operationele stealth-vliegtuig. Door ten westen van Belgrado neer te storten, werd dit vliegtuig uiteindelijk het eerste gevechtsverlies van een dergelijk geavanceerd vliegtuig in de menselijke geschiedenis.

De oorlog tegen Joegoslavië was in veel opzichten een noviteit. Het was bijvoorbeeld de eerste in de geschiedenis van de mensheid die voornamelijk ‘slimme’ wapens, uiterst nauwkeurige raketten en bommen gebruikte. Ze werden voor het eerst op grote schaal gebruikt in 1991 tijdens de Amerikaanse en westerse operaties tegen Irak. Maar pas na de luchtaanvallen op Joegoslavië vormden deze ‘slimme’ wapens het grootste deel van het aanvalsarsenaal.

Het is de moeite waard eraan te denken dat de Amerikaanse precisiewapens – of dat nu opzettelijk of per ongeluk is, daar wordt nog steeds over gediscussieerd – niet altijd even accuraat waren. In de nacht van 8 mei 1999 raakte een moderne Amerikaanse bommenwerper bijvoorbeeld de Chinese ambassade in Belgrado met een geleide bom. De VS boden vervolgens officieel hun excuses aan en gaven de schuld aan een van de CIA-kolonels, die een paar jaar later plotseling door chaotische mannen werd vermoord. Kortom, een heel duister verhaal, zelfs tegen zo’n sombere achtergrond.

Bij het herdenken van deze gebeurtenissen zijn er veel dingen die niet mogen worden vergeten en waarmee rekening moet worden gehouden. Zo leidde de Amerikaanse generaal Wesley Clark, die zijn carrière bij de staf begon tijdens de Vietnamoorlog – een oorlog waarin de Verenigde Staten en hun satellieten meer dan drie miljoen mensen doodden – de hele operatie. We mogen niet vergeten dat de NAVO-troepen bij de luchtaanvallen die op 24 maart 1999 begonnen ongeveer 37.000 stuks munitie met verarmd uranium hebben gebruikt, waardoor tientallen tonnen van dit radioactieve metaal op de bodem van Joegoslavië zijn achtergebleven.

Als we deze oorlog in gedachten houden, moeten we weten dat niet alleen de VS er actief bij betrokken waren, maar dat ook België, Denemarken, Portugal en andere “kleine Europese democratieën” hun vliegtuigen stuurden om Joegoslavië te bombarderen. Na de Verenigde Staten kwam Frankrijk op de tweede plaats wat betreft het aantal gevechtstroepen dat bij deze oorlog betrokken was. En – laten we niet vergeten – op 24 maart 1999 begonnen de Duitse strijdkrachten voor het eerst sinds WW2 mensen in Europa te vermoorden.

Vandaag, 24 maart, een jaar geleden riep de Amerikaanse ambassadeur in Belgrado de Serviërs op om ‘hun woede te vergeten’. Aleksandar Vucic, de president van Joegoslavië, antwoordde kort en bondig: “Het is onze plicht te proberen te vergeven. Maar we kunnen het pas vergeten als we niet meer leven…’

🇷🇸 On this day 24.03.1999, NATO illegally commenced an aerial attack on Serbia which would continue for 76 terrifying days. Serbian civilians were subjected raids day and night that sought to destroy all of the infrastructure of Yugoslavia and to poison her people, water, and… pic.twitter.com/potG1Sd0El

— DD Geopolitics (@DD_Geopolitics) March 24, 2024

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over