De mogelijke, zelfs waarschijnlijke instorting van de Europese economie zou de huidige Europese instellingen zwaar opbreken. In dit artikel zetten Dr. Peter Nyberg en ik uiteen waarom wij denken dat de Europese Unie (EU) zoals zij oorspronkelijk was opgezet, waarschijnlijk zal uiteenvallen, schrijft Tuomas Malinen.
Dit kan op twee manieren gebeuren: Ofwel valt de Europese Unie volledig uiteen, ofwel muteert zij in iets dat onherkenbaar is voor haar oorspronkelijke doel. Dit commentaar concentreert zich op enkele van de factoren die tot desintegratie leiden.
De werking van de EU was tot voor kort gebouwd op twee politieke pijlers die nu lijken af te brokkelen. In de eerste plaats heeft de Duitse groei de gezamenlijke financiering (via goedkope schulden, de EU-begroting en het clearingsysteem van de centrale banken) van onsuccesvolle economieën mogelijk gemaakt zonder dat de EU hen dwong tot politiek onaanvaardbare hervormingen. Gunstige mondiale ontwikkelingen hebben de concentratie op economische integratie mogelijk gemaakt, terwijl de veel controversiëlere integratie van cultureel, sociaal en buitenlands beleid traag verloopt.
De verslechtering van de wereldeconomie, in combinatie met het EU-beleid, bedreigt nu de industrie en de levensstandaard in de EU-lidstaten, vermindert de mogelijkheden voor gezamenlijke economische steun en dwingt de lidstaten snel te evalueren of zij bereid zijn tot een mogelijk radicale beperking van hun politieke zelfbeschikking. Dit is het duidelijkst in Italië.
Het rendement van de Italiaanse staatsschuld heeft een niveau bereikt dat als onhoudbaar kan worden beschouwd, gezien de hoge schuldenlast van het land en de lage economische groei. Zo doorbrak het rendement van de Italiaanse 10-jarige obligatie eind vorige week de grens van 4%. De looptijdstructuur van de Italiaanse schuld is ook tamelijk ongunstig. Zo had Italië eind juni slechts 52 procent van haar behoefte aan externe financiering in 2022 uitgegeven. Bovendien zal 35 procent van haar uitstaande schuld reeds in 2024 vervallen. De helft van haar totale schuld zal binnen vijf jaar vervallen.
Zonder actieve landenspecifieke steun van de Europese Centrale Bank (ECB), die het onlangs ingevoerde transmissiebeschermingsinstrument moet vergemakkelijken, is de Italiaanse schuld onhoudbaar bij het huidige rendement. Onenigheid tussen de lidstaten over de vraag of het verstandig is de ECB te vullen met Italiaanse obligaties zal de lijm die de EU als vanouds bij elkaar houdt zeker verzwakken.
De energiecrisis zaait ook het zaad van een ernstig innerlijk conflict. De politiek in de EU wordt minder vergevingsgezind naarmate de moeilijkheden toenemen.
Controversiële kwesties stapelen zich op
Zowel Hongarije als Tsjechië hebben bezwaar gemaakt tegen de plannen voor een prijsplafond voor Russisch gas, dat er nu waarschijnlijk niet komt. De Europese Commissie is ook van plan de financiering van de Hongaarse regering van Victor Orban te verminderen wegens “bezorgdheid over de rechtsstaat”. Dit zal Hongarije waarschijnlijk niet stimuleren om in de Unie te blijven. Aangezien de financiering afhankelijk wordt gemaakt van de vraag of landen de “Europese waarden” onderschrijven, valt meer in het algemeen te verwachten dat de lijst van dergelijke hoofdzakelijk politieke eisen zal groeien naarmate de economische omstandigheden verslechteren en de vraag naar uniform beleid toeneemt.
Polen heeft bijvoorbeeld genoeg van de constante extra eisen van de EU, zoals de eis om terug te komen op de veranderingen die de Poolse regering van plan was in het rechtsstelsel, gezien de verdeling van middelen uit het Herstelfonds aan zijn regering. Krzysztof Sobolewski, de secretaris-generaal van de regeringspartij, heeft gewaarschuwd dat zonder een duidelijke verandering in de acties van Brussel, “we geen andere keuze zullen hebben dan alle kanonnen uit ons arsenaal te trekken en het vuur te openen.” Aangezien voor een aantal omstreden besluiten nog steeds unanimiteit vereist is, is een dergelijk dreigement wellicht onverstandig.
Er ontstaan ook breuklijnen met betrekking tot de sancties tegen Rusland
Dissident:
Dat gaat nog een heikel punt worden. Zoals het er uitziet zullen sommige regeringsleiders de grootste moeite krijgen om regelrechte volksopstanden te voorkomen. En of het zal helpen om bedelend op de knietjes terug te kruipen naar Poetin is maar zeer de vraag. Rusland verkoopt zijn energie aan andere landen inmiddels, India en China voorop. Bovendien heeft de EU zich een onbetrouwbare partner betoond.
Matiging in dit opzicht, zoals uiteindelijk nodig door Duitsland en vooral Italië, wordt niet gemakkelijk geaccepteerd (en kan zelfs leiden tot interne sancties). Rusland gebruikt natuurlijk de bestaande verschillen om de cohesie van de EU te verminderen. Volgens berichten bereidt Rusland een eerste lading voor van zijn nieuwe fabriek voor vloeibaar aardgas naar Griekenland. Hongarije, als uitschieter, koopt extra gas van Rusland in overeenstemming met hun nieuwe overeenkomst. Het zal interessant zijn om te zien wat Duitsland zal doen als de gevolgen van de energieschaarste voor zijn economie en bevolking zo groot zijn als sommige berichten suggereren.
Italië bevindt zich niet alleen financieel in een lastig parket, maar ook op het gebied van gas. Terwijl zij de invoer van Russisch gas heeft kunnen terugbrengen van ongeveer 40 procent tot 15-20 procent, wordt het praktisch onmogelijk om die nog veel verder terug te dringen. Er zijn ernstige knelpunten die bepalen hoeveel gas van Zuid- naar Noord-Italië kan worden overgebracht. In wezen kan alleen voldoende Russisch gas het licht laten branden in Noord-Italië, dat ook het industriële centrum van het land is.
In de praktijk betekent dit dat president Vladimir Poetin de mogelijkheid heeft om Italië in een diepe recessie te duwen en de zoveelste economische basket case in de EU te creëren. Deze keer kan Duitsland misschien niet de financiering garanderen die nodig is om Italiaanse bedrijven en banken te redden. In dat geval zou er wel eens een nieuwe schuldencrisis in de eurozone kunnen uitbreken. De vraag is of de nieuwe regering van Italië dit gewoon zal afwachten, of zal ze er misschien op aandringen dat de EU of zijzelf een deal met Rusland sluit?
Hoe zal de EU op deze bedreigingen reageren?
Wij gaan ervan uit dat de Europese Commissie op enig moment wordt aangespoord om een Herstelfonds 2.0 voor te stellen, dat aanzienlijk groter zou moeten zijn dan het vorige (van ongeveer 800 miljard euro). Het fonds zou financiering bieden aan landen om de stijgende energieprijzen het hoofd te bieden en om de obligatiemarkten van Italië en andere landen te helpen het marktvertrouwen te behouden. De ECB kan zelfs gedwongen worden om opnieuw te beginnen met kwantitatieve versoepeling terwijl zij de rente verhoogt. Dit gebeurt misschien al, aangezien de balans van de ECB sinds medio augustus met ongeveer 13 miljard euro is gegroeid.
De Commissie zal waarschijnlijk proberen meer macht naar zich toe te trekken door in wezen ongrondwettelijke eisen te stellen, zoals de absurde “verplichte vraagvermindering” voor elektriciteitsverbruik. De commissie heeft niet het recht, wettelijk of anderszins, om een dergelijke actie van de lidstaten voor te schrijven, hoewel het verminderen van de vraag op zich een verstandig beleid is op dit moment en het onderwerp zou kunnen zijn van een voorstel van de commissie.
De vraag blijft of alle lidstaten in deze en komende kwesties zullen “meespelen”. Wij zijn daar niet zo zeker van.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/08/28/einde-eu-dictatuur-nabij-hedgefondsen-zetten-in-op-een-italiaanse-financiele-ineenstorting/
