De onderzoekers maakten een vergelijking met de noodzaak om de consumptie van bepaalde goederen te beperken omdat deze tijdens de oorlog schaarser werden, en merkten op dat het idee om dit te bereiken door belastingen te verhogen in de jaren veertig werd verworpen omdat “het effect van belastingverhogingen langzaam en oneerlijk zou zijn”. Hun studie, gepubliceerd in het tijdschrift Ethics, Policy & Environment, merkte op: “Rantsoenering is verwaarloosd als een beleidsoptie om klimaatverandering tegen te gaan.”

De studie voegde eraan toe dat rantsoenering tijdens het conflict in Groot-Brittannië algemeen aanvaard was, en legde uit: “Zolang er schaarste was, werd rantsoenering geaccepteerd, zelfs toegejuicht of geëist.”

Pas in 1954, negen jaar na het einde van de oorlog, kwam er een einde aan de rantsoenering in Groot-Brittannië.

De onderzoekers zeiden: “Rantsoenering wordt vaak gezien als onaantrekkelijk en daarom geen haalbare optie voor beleidsmakers. Het is belangrijk te benadrukken dat dit niet het geval was voor veel van degenen die rantsoenering hadden meegemaakt. Het is belangrijk het verschil te benadrukken tussen de rantsoenering zelf en de schaarste waarop de rantsoenering een antwoord was. Natuurlijk verwelkomden de mensen het einde van de rantsoenering, maar ze vierden eigenlijk het einde van de schaarste en het feit dat rantsoenering niet langer nodig was.”

In het artikel wordt echter opgemerkt dat mensen “rantsoenering niet accepteren wanneer er een overvloed aan middelen beschikbaar is”. De onderzoekers stellen dat, als eerste stap, regeringen sectoren zoals de olie-industrie zouden moeten reguleren, waarbij de invoer van fossiele brandstoffen in bepaalde gebieden zou worden “verboden of beperkt”. Hierdoor zou een schaarste aan fossiele brandstoffen ontstaan, waarna rantsoenering zou worden ingevoerd om “de schaarste te beheersen”, aldus de onderzoekers.

In een persbericht bij de studie wordt opgemerkt: “Regeringen zouden specifiek geselecteerde goederen kunnen rantsoeneren, zoals vluchten, benzine, huishoudelijke energie of zelfs vlees of kleding. Het document voegt eraan toe: “Regeringen zouden het aantal langeafstandsvluchten kunnen beperken die een individu in een jaar kan maken of ze zouden de hoeveelheid benzine kunnen beperken die iemand in een maand kan kopen.”

Een alternatieve methode is de “modernisering van de rantsoenering met koolstofkaarten, zoals bankkaarten, om je koolstofuitstoot bij te houden in plaats van rantsoenkaarten”, voegt de studie eraan toe. De onderzoekers bevelen aan dat mensen hun koolstofrechten niet mogen verhandelen of verkopen: “Het is haalbaar dat regelingen op basis van emissierechten kunnen bestaan met niet-verhandelbare emissierechten.”

Dr. Nathan Wood – mede-hoofdauteur van de studie, die werkzaam was bij het onderzoeksinstituut voor duurzaamheid van de Universiteit van Leeds en nu een postdoctoraal fellow is bij het consortium voor eerlijke energie van de Universiteit Utrecht – zei: “Het concept van rantsoenering zou kunnen helpen, niet alleen bij de beperking van de klimaatverandering, maar ook in verband met allerlei andere sociale en politieke kwesties – zoals de huidige energiecrisis.”

Dr. Rob Lawlor, zijn mede-hoofdauteur en docent aan het interdisciplinaire centrum voor toegepaste ethiek in Leeds, zei: “Er is een grens aan hoeveel we kunnen uitstoten als we de catastrofale gevolgen van klimaatverandering willen beperken. In die zin is de schaarste zeer reëel.”