Het bezoek van Raisi aan Peking, het eerste bezoek van een Iraanse president in 20 jaar, staat voor Teheran’s ‘Draai naar het Oosten’ en voor China’s erkenning van de centrale rol van Iran in zijn BRI-plannen.

Het bezoek van de Iraanse president Ebrahim Raisi aan Peking en zijn persoonlijke ontmoeting met zijn ambtgenoot Xi Jinping is in meerdere opzichten baanbrekend, schrijft Pepe Escobar.

Raisi, de eerste Iraanse president die China officieel bezoekt in 20 jaar, leidde een politieke en economische delegatie op zeer hoog niveau, waaronder de nieuwe gouverneur van de Centrale Bank en de ministers van Economie, Olie, Buitenlandse Zaken en Handel.

Het feit dat Raisi en Xi gezamenlijk toezagen op de ondertekening van 20 bilaterale samenwerkingsovereenkomsten, variërend van landbouw, handel, toerisme en milieubescherming tot gezondheidszorg, rampenbestrijding, cultuur en sport, is niet eens de belangrijkste take away.

De ceremoniële bezegeling deze week van het alomvattende strategische partnerschap tussen Iran en China markeert een belangrijke ontwikkeling op het gebied van multipolariteit: twee soevereinen – beide ook verbonden door strategische partnerschappen met Rusland – geven hun binnenlandse publiek en ook het mondiale Zuiden hun visie op een rechtvaardiger, eerlijker en duurzamer 21e eeuw, die volledig voorbijgaat aan westerse dictaten.

Beijing en Teheran stelden hun alomvattende strategische partnerschap voor het eerst vast toen Xi Iran bezocht in 2016 – slechts één jaar na de ondertekening van het Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA), ofwel de Iraanse nucleaire deal.

In 2021 ondertekenden Beijing en Teheran een 25-jarige samenwerkingsovereenkomst die het alomvattende partnerschap vertaalde in praktische economische en culturele ontwikkelingen op verschillende gebieden, met name energie, handel en infrastructuur. Tegen die tijd waren niet alleen Iran (al tientallen jaren) maar ook China het doelwit van eenzijdige Amerikaanse sancties.

Hier is een relatief onafhankelijke analyse van de uitdagingen en vooruitzichten van de 25-jarige overeenkomst. En hier is een verhelderend perspectief van buurland Pakistan, ook een strategische partner van China.

Iran: moet alles moderniseren

Beijing en Teheran werken al actief samen bij de aanleg van bepaalde lijnen van de metro van Teheran, de hogesnelheidstrein Teheran-Isfahan en natuurlijk gezamenlijke energieprojecten. De Chinese technologiereus Huawei gaat Teheran helpen bij het opzetten van een kader voor een 5G-telecomnetwerk.

Raisi en Xi legden voorspelbaar de nadruk op meer gezamenlijke coördinatie binnen de VN en de Shanghai Cooperation Organization (SCO), waarvan Iran het nieuwste lid is, en op een nieuwe impuls voor het Belt and Road Initiative (BRI).

Hoewel er niet expliciet naar werd verwezen, ligt aan al deze initiatieven de de-dollarisering van de handel ten grondslag – in het kader van de SCO maar ook van de multipolaire BRICS-statengroep. Iran is klaar om een van de nieuwe leden van BRICS+ te worden, een gigantische stap waarover tijdens hun aanstaande top in Zuid-Afrika in augustus zal worden beslist.

In Teheran wordt geschat dat de jaarlijkse handel tussen Iran en China op middellange termijn meer dan 70 miljard dollar kan bedragen, wat neerkomt op een verdrievoudiging van de huidige cijfers.

Als het gaat om het aanleggen van infrastructuur is Iran een belangrijke BRI-partner. De geostrategie is natuurlijk moeilijk te evenaren: een kustlijn van 2.250 km die de Perzische Golf, de Straat van Hormuz, de Zee van Oman en de Kaspische Zee omvat – en enorme landgrenzen met Irak, Turkije, Armenië, Azerbeidzjan, Turkmenistan, Afghanistan en Pakistan. Elke denktank in China ziet hoe Iran onvervangbaar is, niet alleen voor de BRI-landcorridors, maar ook voor de Maritieme Zijderoute.

De haven van Chabahar kan een belangrijke Iraans-Indiase aangelegenheid zijn, als onderdeel van de Internationale Noord-Zuid Transportcorridor (INSTC) – dus rechtstreeks verbonden met de Indiase visie van een Zijderoute die zich uitstrekt tot Centraal-Azië.

Maar Chinese havenontwikkelaars hebben andere ideeën, gericht op alternatieve havens langs de Perzische Golf en in de Kaspische Zee. Dat zal de scheepvaartverbindingen met Centraal-Azië (Turkmenistan en Kazachstan), Rusland en de Kaukasus (Azerbeidzjan) verbeteren.

En dat is volkomen logisch wanneer men de ontwikkeling van haventerminals combineert met de modernisering van de Iraanse spoorwegen – tot en met de hogesnelheidstrein.

Een nog revolutionairder ontwikkeling zou zijn dat China de BRI-verbinding van een Iraanse corridor coördineert met de reeds lopende 3.200 km lange China-Pakistan Economische Corridor (CPEC), van Kashgar in Xinjiang naar de haven van Gwadar in de Indische Oceaan.

Dat leek heel aannemelijk toen de Pakistaanse premier Imran Khan nog aan de macht was, voordat hij door een staatsgreep werd afgezet. De sleutel tot de hele onderneming is de aanleg van de broodnodige infrastructuur in Balochistan, aan beide zijden van de grens. Aan de Pakistaanse kant zou dat een grote stap zijn om de door de CIA gevoede “opstandelingen” van het Balochistan Bevrijdingsleger een halt toe te roepen, de werkloosheid weg te werken en de handel de leiding te geven over de economische ontwikkeling.

Afghanistan speelt natuurlijk een rol – in de vorm van een Chinees-Afghaans-Iraanse corridor die gekoppeld is aan CPEC. Sinds september 2021 heeft Beijing de Taliban in detail uitgelegd hoe zij kunnen profiteren van een infrastructuurcorridor – compleet met spoorlijn, snelweg en pijpleiding – van Xinjiang, over de Wakhan-corridor in Oost-Afghanistan, door de Hindu Kush, helemaal naar Iran.

https://dissident.one/2022/09/24/iran-neemt-deel-aan-marine-oefeningen-met-rusland-en-china-de-absolute-schrik-van-de-vs/

De kern van de multipolariteit

Iran is perfect gepositioneerd voor een door China aangedreven hausse van hogesnelheidsspoorlijnen voor vrachtvervoer, die Iran verbinden met het grootste deel van Centraal-Azië (Kazachstan, Turkmenistan, Tadzjikistan, Kirgizië).

Dat betekent in de praktijk een koele verbinding met een belangrijke logistieke cluster: de speciale economische zone (SEZ) van Khorgos, op slechts 330 km van Almaty aan de grens tussen Kazachstan en China, en op slechts vier uur van Urumqi, de hoofdstad van Xinjiang.

Als China dat voor elkaar krijgt, zou het een soort heilige graal van de BRI zijn, die China en Iran met elkaar verbindt via Kazachstan, Turkmenistan, Afghanistan en Pakistan. Niets minder dan meerdere corridors in één.

Dat alles staat te gebeuren nu de Islamitische Revolutie in Iran haar 44e jaar viert.

Wat nu al gebeurt, geopolitiek gezien, en volledig erkend door China, kan worden gedefinieerd als de volledige verwerping van een absurditeit: het collectieve westen dat Iran behandelt als een paria of op zijn best een onderworpen neokolonie.

Nu de verschillende onderdelen van het verzet die in de Islamitische Revolutie zijn ingebed eindelijk zijn geconsolideerd, lijkt het erop dat de geschiedenis Iran eindelijk tot een van de belangrijkste polen van het meest complexe proces van de 21e eeuw maakt: De integratie van Eurazië.

Dus 44 jaar na de Islamitische Revolutie heeft Iran strategische partnerschappen met de drie belangrijkste BRICS-landen: China, Rusland en India.

Iran wordt waarschijnlijk een van de eerste nieuwe leden van BRICS+, is de eerste West-Aziatische staat die volwaardig lid wordt van de SCO en werkt aan een vrijhandelsovereenkomst met de Euraziatische Economische Unie.

Iran is een belangrijke strategische partner van zowel de BRI, geleid door China, als de INSTC, naast Rusland en India.

Nu de JCPOA zo goed als dood is en alle westerse “beloften” in het stof liggen, consolideert Teheran in razend tempo zijn draai terug naar het Oosten.

Wat Raisi en Xi in Beijing hebben bezegeld, luidt de Chinese superioriteit in heel West-Azië in – in Beijing wordt dit gezien als een natuurlijk gevolg van de erkenning en eerbiediging van Irans regionale centrale positie.

Irans “Look East”-strategie zou niet beter verenigbaar kunnen zijn met de BRI – aangezien een reeks BRI-projecten de economische ontwikkeling van Iran zal versnellen en zijn onontkoombare rol op het gebied van handelscorridors en als energieleverancier zal consolideren.

In de jaren tachtig werd Teheran geregeerd door een “noch Oost noch West”-strategie – trouw aan de leerstellingen van de Islamitische Revolutie. Dat is nu, pragmatisch gezien, veranderd in “Kijk naar het Oosten”. Teheran probeerde te goeder trouw naar het Westen te kijken, maar wat de Amerikaanse regering deed met de JCPOA – van de moord tot de “maximale druk” tot de afgebroken reanimatie – was nogal een historische les.

Wat Raisi en Xi zojuist in Peking hebben gedemonstreerd is de soevereine weg vooruit. De drie leiders van de Euraziatische integratie – China, Rusland en Iran – zijn hard op weg om de kern van de multipolariteit te consolideren.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/12/10/bom-in-het-midden-oosten-vanuit-de-vs-iran-krijgt-su-35-gevechtsvliegtuigen-met-s-400-luchtverdediging-in-ruil-voor-de-kamikaze-drones-die-naar-oekraine-zijn-gestuurd-de-opleiding-van-iraan/