Nuland laat zich ontvallen dat de VS Oekraïne ‘steunt’ en … zich richt op ‘Rusland’s kostbaarste bezittingen’

8

Eerder bestempelde de Amerikaanse vice-minister van Buitenlandse Zaken, Victoria Nuland, de Russische Krim-regio als een legitiem doelwit voor Oekraïense aanvallen, waarbij het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken benadrukte dat deze opmerkingen de diepe betrokkenheid van Washington bij het conflict in Oekraïne bevestigen.

De Amerikaanse waarnemend vice-minister van Buitenlandse Zaken en de Russofobe havik Victoria Nuland lijkt zich te hebben laten ontvallen dat de regering-Biden de aanvallen van Oekraïne op Russisch grondgebied steunt, meldt Sputnik.

In een videoclip die op de sociale media circuleert, kun je Nuland, die onlangs de hoofdstad van Oekraïne bezocht, horen zeggen dat een ‘as’ van de strategie van Washington in zijn proxy-oorlog met Moskou in Oekraïne het ‘in gevaar brengen van enkele van Ruslands kostbaarste bezittingen is’.

Dit komt te midden van berichten dat Washington langeafstands Army Tactical Missile Systems (ATACMS) naar het regime in Kiev zal sturen. Eerder in september vertelde een functionaris van het Pentagon echter aan Spoetnik dat er geen besluit was genomen om Oekraïne van ATACMS te voorzien. Volgens Amerikaanse media heeft het ministerie van Defensie gewaarschuwd dat zijn eigen ATACMS-arsenaal relatief klein is en dat de raketten al in andere gebieden zijn ingezet, zoals het Koreaanse schiereiland, en dat de overdracht ervan aan Oekraïne daarom de Amerikaanse gevechtsgereedheid in andere regio’s in gevaar zou brengen.

In reactie op het fragment op sociale media merkten gebruikers op dat Victoria Nuland van plan leek een ‘nucleaire oorlog’ te ontketenen – iets waar de beroepsambtenaar samen met de Amerikaanse president Joe Biden en hoge functionarissen van het Witte Huis en het ministerie van Buitenlandse Zaken herhaaldelijk van zijn beschuldigd.

Netizens merkten op dat Washington ‘nooit de bereidheid heeft getoond om zinvol met Moskou te praten’, en waarschuwden dat de woorden van Nuland aantoonden dat dit ‘niet langer over Oekraïne ging’, maar over ‘een niet-verklaarde hete oorlog met Rusland’.

An deren op sociale media herinnerden zich de rol van Nuland bij de staatsgreep van 2014 in Oekraïne, toen de democratisch gekozen regering van het land instortte en een pro-westers regime werd geïnstalleerd. De toenmalige adjunct-minister van Buitenlandse Zaken Victoria Nuland wordt herinnerd omdat ze samen met Geoffrey Pyatt, de toenmalige Amerikaanse ambassadeur, door de straten van Kiev slenterde en gratis koekjes uitdeelde.

Advertisement

Later, in februari 2014, aan de vooravond van de staatsgreep van Euromaidan, grapte ze in een telefoongesprek, zoals blijkt uit een uitgelekt telefoontje : “Yats is the guy!” verwijzend naar Arseni Jatsenjoek, een politicus die minder dan zeven procent van de stemmen kreeg bij de Oekraïense presidentsverkiezingen van 2010, maar zou worden gekozen als de eerste premier van de regering na de staatsgreep.

Nuland is een van de meest fervente voorstanders geweest van het massaal aanvallen van Russische militaire installaties op de Krim door Kiev, en beschouwt deze als legitieme doelen, zoals blijkt uit haar opmerkingen van 16 februari 2023. De Krim werd een Russische regio nadat daar in maart 2014 een referendum werd gehouden na een staatsgreep in Oekraïne. De Russische leiders hebben herhaaldelijk verklaard dat de inwoners van de Krim op democratische wijze, in volledige overeenstemming met het internationaal recht en het VN-Handvest, voor hereniging met Rusland hebben gestemd.

Bovendien vinden de Verenigde Staten het belangrijk om Kiev te voorzien van het leger ‘van de toekomst’, had Nuland gezegd bij de denktank Carnegie Endowment for International Peace.

In reactie hierop zei Igor Girenko, perssecretaris van de Russische ambassade in de VS, dat de opmerking van Nuland dat de Verenigde Staten Oekraïne steunen bij het aanvallen van Russische militaire installaties op de Krim, de directe betrokkenheid van Washington bij het conflict in Oekraïne aantoont. Nadat zowel Washington als Londen ermee instemden het Zelenski-regime te voorzien van langereafstandsraketten, beweerden ze dat Kiev had beloofd er geen Russische grondgebied mee aan te vallen. Maar nu het tegenoffensief van Kiev hapert, groeit het risico op een “wanhopige” aanval buiten de Donbass, zeiden experts tegen Spoetnik.

“Iedereen begrijpt wat de Amerikanen van Rusland willen… Ze willen van een concurrent afkomen”, zei de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov tegen Spoetnik op de G20-top.


Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen


Lees meer
De VS Oekraïne proxy-oorlog tegen Rusland is een Neo-Con oorlog

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over

Meer Laden
Abonneer
Laat het weten als er
guest
8 Comments
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
Andre
Andre
7 maanden geleden

Het zijn ook een stelletje vieze flikkers die Yanks. Die ACAMS blijven dus liggen waar ze liggen en Duitsland moet de Taurus gaan leveren in opdracht van de Yanks.

Sarcoff
Sarcoff
7 maanden geleden

Ze willen niet alleen van een concurrent afkomen, ze willen hun grondstoffen, Rusland opdelen en daarna die delen tegen elkaar opzetten.
Het zal niet lukken, al zetten ze alles op alles, ze hebben te veel gelogen, de eigen burgers tegen zich in het harnas gejaagd en ook vele brics landen, daarbij is hun zogenaamde superrijke eliteclubje vrij klein, en ook nog verdeeld.

Eelke Piers
Eelke Piers
7 maanden geleden

in gevaar brengen van enkele van Ruslands kostbaarste bezittingen ……….
Wat zijn die “Ruslands kostbaarste bezittingen”?

Hagar
Hagar
7 maanden geleden
Antwoord aan  Eelke Piers

Hun bevolking

Eelke Piers
Eelke Piers
7 maanden geleden
Antwoord aan  Hagar

Zijn de Russen staatseigendom?

Hagar
Hagar
7 maanden geleden
Hagar
Hagar
7 maanden geleden

This book is a biography of Lazar Kaganovich, one of the bloodiest of the communist butchers during the 1930s and 1940s and the number-two man in the Kremlin for many years. It was written by Stuart Kahan, an American Jew who is Kaganovich’s nephew. Kahan went to the Soviet Union in 1981 and interviewed his uncle extensively — in Yiddish — to write this biography, and it is a goldmine of revelations.

To sum it up, Lazar Kaganovich was a Jew raised in the Jewish tradition, a yeshiva boy taught to guide himself on the basis of doing always what is best for the Jews, and this precept actually is cited explicitly several times in the book. He attended his first Communist Party meeting in 1911, when he was 18, to hear the Jewish communist Trotsky give a speech in a synagogue in Kiev; that’s right: in a synagogue. He rose rapidly in the inner circle of the Communist Party, which contained many more Jews than Gentiles. His success was due primarily to his aggressiveness and his ruthlessness. In his communist activity he held back from nothing, no matter how brutal or bloody. He even killed his fellow Jews when they got in his way. He was a gangster among gangsters.

In 1930 Kaganovich organized a special department of the Soviet secret police, with himself as the head. It was referred to as the department of “wet affairs,” with “wet” meaning “bloody.” It handled clandestine mass executions, of the sort carried out later at Vinnitsa in Ukraine and at Katyn in Russia and at a thousand other places throughout the Soviet Union over the next two decades. Kaganovich became the commissar in charge of mass murder. When the German Army invaded the Soviet Union in 1941, however, it was Kaganovich who was the savior of the Jews: he arranged for the evacuation of all Jews from the frontier areas and their resettlement far to the east, where they would be safe from the Germans. Let the Ukrainians and the Russians bear the brunt of the German invasion, but protect the Jews from hardship and danger at any cost.

And Kaganovich boasts that he saved the Jews once again, in 1953, when Stalin was planning to rid Russia of them, by arranging for Stalin to be poisoned. He and his sister Rosa, who was a doctor, devised a scheme to switch pills in Stalin’s medicine cabinet so that he would have a fatal stroke, which he did.

When the Gentile communist Nikita Khruschev accused Kaganovich in 1957 at a Soviet Party Congress of having murdered 20 million Russians during his career, Kaganovich didn’t even deny it. He only accused Khruschev of being a murderer too. “Your hands are blood-stained too,” Kaganovich told him. Khruschev pointed out that the difference was that he, Khruschev, had merely followed Kaganovich’s orders, while it had been Kaganovich who had formulated the policies of mass murder and had given the orders for carrying out those policies.

It’s a fascinating book and if you really want to gain some insight into the Jewish mentality, into the way they justify themselves, into the way they view the non-Jewish world, you should read it for yourself. Kaganovich wants to boast about the power he once held, and at the same time he wants to evade responsibility for his crimes, and one can see this ambivalent attitude throughout the book.

Kaganovich did manage to evade responsibility. He was permitted to retire and to live out his life in comfort in Moscow. He was expelled from the Central Committee of the Communist Party of the Soviet Union in 1957, when he lost a power struggle with Khruschev, and he was kicked out of the Communist Party itself in 1962. So Kaganovich simply retired from the business of mass murder and then lived in peace and relative luxury for nearly 30 more years, until his death in 1991 at the age of 98. Not even the publication of his nephew’s biography of him in 1987, with all of its revelations of his crimes, brought a demand that he be punished. Not even after the collapse of communism did anyone call him to account for his genocide against the Russian and Ukrainian people.

Suppose that instead of being a Jew who murdered 20 million Gentiles he had been a German accused of killing just 100 Jews. Can’t you imagine the screams from the media around the world that he be put on trial and punished? Can’t you imagine the hysterical demands for revenge from the Jews, the non-stop demonstrations in front of German embassies everywhere? Such a wonderful opportunity to remind everyone about the “Holocaust” and how the poor, innocent Jews had suffered, and how the world now owed them reparations — such an opportunity certainly would not go unexploited. But in the case of Lazar Kaganovich only silence, only disinterest by the media. Interesting, isn’t it?

Now, you and I understand the reason for this difference, don’t we? We understand that the “Holocaust” story is important to the Jews because they are able to milk the Gentile world for billions of dollars every year by keeping the Gentiles feeling guilty for letting it happen. And we understand why the Jews don’t feel guilty for having unleashed communism on the world, just as they don’t feel guilty for having spawned monsters like Lazar Kaganovich. They really believe that only their lives count, not ours.