De onoplettendheid voor de realiteit is geen electoraal ‘incidentele’ en vervelende kwestie die beter PR-management door het campagneteam behoeft, schrijft Alastair Crooke.

Alon Pinkas, een voormalige hoge Israëlische diplomaat, goed ingevoerd in Washington, vertelt ons dat een gefrustreerd Witte Huis er eindelijk “genoeg van heeft”.  De breuk met Netanyahu is compleet: de premier gedraagt ​​zich niet zoals ‘een Amerikaanse bondgenoot’ dat zou moeten doen; hij bekritiseert ernstig het Midden-Oostenbeleid van Biden, en nu zijn de Verenigde Staten dit feit gaan begrijpen.

Biden kan het zich niet veroorloven dat nog meer Israël-affecten zijn verkiezingscampagne in gevaar brengen en dus zal hij – zoals zijn State of the Union Speech duidelijk maakt – dubbel inzetten op verkeerd begrepen beleidskaders voor zowel Israël als Oekraïne.

Dus wat is Biden van plan te doen aan Netanyahu’s daad van verzet tegen de ‘heilige graal’ van Amerikaanse beleidsaanbevelingen? Welnu, hij nodigde Benny Gantz, een lid van het Israëlische oorlogskabinet, uit naar Washington, en wikkelde hem rond een agenda “gereserveerd voor een premier, of iemand waarvan zij denken dat hij premier zal of zou moeten zijn”.  Ambtenaren dachten blijkbaar dat ze, door een bezoek te regelen buiten de gebruikelijke diplomatieke protocollen, “een dynamiek hebben ontketend die tot verkiezingen in Israël zou kunnen leiden”,  merkt Pinkas op, wat zou moeten resulteren in een leiderschap dat meer ontvankelijk is voor Amerikaanse ideeën.

Het was duidelijk bedoeld als een eerste stap naar een regimeverandering op basis van ‘zachte macht’.

En de voornaamste reden voor de oorlogsverklaring aan Netanyahu? Gaza. Biden had blijkbaar geen waardering voor de kritiek die tijdens de voorverkiezingen in Michigan werd ontvangen toen de proteststemming tegen Gaza de 100.000 ‘niet-toegezegde stemmen’ overschreed. Opiniepeilingen – vooral onder jongeren – geven rode waarschuwingssignalen voor november (niet in de laatste plaats vanwege Gaza). Democratische nationale leiders beginnen zich zorgen te maken.

De vooraanstaande Israëlische commentator Nahum Barnea waarschuwt dat Israël “Amerika aan het verliezen is”:

“We zijn gewend om in familiale termen over Amerika te denken … We krijgen wapens en internationale steun en de Joden geven hun stemmen in de belangrijkste staten en geld aan de campagnes. Deze keer is de situatie anders … Omdat de stemmen in [presidents]verkiezingen regionaal geteld worden, beslissen slechts een paar staten … echt … Zoals Florida, [een] sleutelstaat, waar de stemmen van de Joden kunnen beslissen wie er in het Witte Huis komt, zo kunnen ook de stemmen van de moslims in Michigan beslissen … [Activisten] riepen de voorverkiezers op om “ongecommitteerd” te stemmen om te protesteren tegen Biden’s steun voor Israël … Hun campagne slaagde boven verwachting: 130.000 Democratische kiezers steunden de campagne. De klap in het gezicht van Biden weerklonk in de hele lengte en breedte van het politieke establishment. Het getuigde niet alleen van de opkomst van een nieuwe, efficiënte en giftige politieke lobby, [maar] ook van de afschuw die veel Amerikanen voelen als ze de beelden uit Gaza zien”.

“Biden houdt van Israël en is er echt bang voor”,  besluit Barnea, “maar hij is niet van plan de verkiezingen daardoor te verliezen. Dat is een existentiële bedreiging”.

Het probleem is echter het tegenovergestelde: het Amerikaanse beleid is zeer gebrekkig en volkomen in strijd met het publieke sentiment van de meerderheid in Israël. Veel Israëli’s hebben het gevoel dat ze een existentiële strijd voeren en dat ze niet ‘slechts voer’ (zoals zij het zien) moeten worden voor een Amerikaanse democratische verkiezingsstrategie.

De realiteit is dat Israël een breuk maakt met Team Biden – en niet andersom.

Bidens sleutelplan, dat berust op een nieuw leven ingeblazen Palestijns veiligheidsapparaat, wordt – zelfs in de Washington Post – beschreven als ‘onwaarschijnlijk’. De VS probeerden in 2002 onder leiding van de Amerikaanse generaal Zinni en in 2010 een ‘revitaliserend’ initiatief van de PA voor de veiligheid. Het werkte niet – en met goede reden: de veiligheidstroepen van de Palestijnse Autoriteit worden door de meeste Palestijnen simpelweg gezien als de gehate handlangers die de voortdurende Israëlische bezetting afdwingen. Ze dienen de Israëlische veiligheidsbelangen, niet de Palestijnse veiligheidsbelangen.

De andere hoofdcomponent van het Amerikaanse beleid is een nog onwaarschijnlijker ‘gederadicaliseerde’ en anemische ‘twee-staten-oplossing’, ingebed in een regionaal concert van conservatieve Arabische staten die optreden als toezichthouder op de veiligheid. Deze beleidsaanpak weerspiegelt een Witte Huis dat niet meer past bij het meer eschatologische Israël van vandaag, en een Witte Huis dat er niet in slaagt om verder te kijken dan de perspectieven en het beleid van decennia geleden, die zelfs toen al mislukkingen waren.

Het Witte Huis heeft daarom zijn toevlucht genomen tot een oude truc: al zijn eigen beleidstekortkomingen projecteren op een buitenlandse leider die het ‘onwerkbare’ niet heeft laten werken, en proberen die leider te vervangen door iemand die meer meegaand is. Pinkas schrijft:

“Toen de Verenigde Staten er eenmaal van overtuigd raakten dat Netanyahu niet meewerkte, geen attente bondgenoot was, zich gedroeg als een grove ondankbare … zich alleen maar concentreerde op zijn politieke overleving na het debacle van 7 oktober, was de tijd rijp om een ​​nieuwe politieke koers te varen.”

Het beleid van Netanyahu weerspiegelt echter – ten goede of ten kwade – wat een meerderheid van de Israëli’s denkt. Netanyahu heeft zijn bekende persoonlijkheidsgebreken en is ernstig impopulair in Israël, maar dat betekent niet dat een meerderheid het niet eens is met zijn programma en dat van zijn regering.

Dus “enter Gantz”, losgelaten door Team Biden als toekomstige premier in spe in de diplomatieke pool van Washington en Londen.

Alleen werkte de truc niet zoals verwacht. Zoals Ariel Kahana schrijft (in het Hebreeuws, in Israel Hayom op 6 maart):

“Gantz had een ontmoeting met alle topfunctionarissen van de regering, met uitzondering van president Biden, en presenteerde standpunten die identiek zijn aan de standpunten die Netanyahu de afgelopen weken heeft gepresenteerd in zijn gesprekken met hen.”

“Het niet vernietigen van Hamas in Rafah betekent het sturen van een brandweerwagen om 80% van de brand te blussen”, vertelde Gantz aan Sullivan. Harris en andere functionarissen antwoordden dat het onmogelijk zou zijn om 1,2 miljoen Gazanen uit het Rafah-gebied te evacueren – een evacuatie die zij beschouwen als een essentiële voorwaarde voor elke militaire operatie in die zuidelijke stad in de Gazastrook. “Gantz was het daar absoluut niet mee eens”.

“Nog grotere kloven kwamen naar voren in discussies over humanitaire hulp. Terwijl veel Israëli’s woedend zijn over de beslissing om de levering van voorraden aan de vijand toe te staan – [wat zij zien als] een daad die Hamas heeft geholpen, de oorlog heeft verlengd en een gijzelingsdeal heeft vertraagd – vinden de Amerikanen dat Israël niet genoeg doet. Biden’s assistenten hebben Israëlische functionarissen er zelfs van beschuldigd te liegen over de hoeveelheid hulp die is geleverd en het tempo van de levering.

Hulp is natuurlijk (terecht) de neuralgische kwestie geworden die drukt op de electorale vooruitzichten van de Democratische Partij, maar Gantz pikte dat niet. Zoals Kahana opmerkt:

“Helaas hebben de hoogste Amerikaanse functionarissen ook geen voeling met de realiteit als het gaat om andere aspecten van de oorlog. Ze geloven nog steeds dat de Palestijnse Autoriteit Gaza moet regeren, dat vrede in de toekomst kan worden bereikt door middel van de ‘tweestatenoplossing’, en dat een normalisatieovereenkomst met Saoedi-Arabië binnen handbereik ligt. Gantz werd gedwongen om die onjuiste interpretatie van de situatie aan te vechten”.

Ambtenaren van de Amerikaanse regering hoorden dus van Gantz  precies dezelfde beleidsagenda  die Netanyahu hen de afgelopen maanden heeft herhaald: Gantz waarschuwde ook dat proberen hem ‘uit te spelen’ tegen Netanyahu zinloos was: hij zou Netanyahu heel graag als premier willen vervangen. op een gegeven moment, maar zijn beleid zou niet wezenlijk verschillen van dat van de huidige regering, legde hij uit.

Nu het bezoek voorbij is en nu Gantz heeft gezegd wat hij heeft gezegd, komt het Witte Huis achter de realiteit: de beperkingen van de Amerikaanse macht en van de automatische naleving door andere staten – zelfs de nauwste bondgenoten.

De VS kunnen hun wil niet aan Israël opdringen, noch een ‘Arabische Contactgroep’ dwingen om tot stand te komen, noch een vermeende Arabische Contactgroep dwingen Biden’s ‘fantastische’ Gaza ‘oplossingen’ te steunen en financieren. Het is een heilzaam moment voor de Amerikaanse macht.

Netanyahu is een ervaren ‘oude Washington-rot’. Hij is trots op zijn vermogen om de Amerikaanse politiek goed te lezen. Ongetwijfeld berekent hij dat Biden weliswaar de retoriek een paar stappen kan verhogen, maar dat laatstgenoemde strak aan de lijn zit als het gaat om de kloof die hij in een verkiezingsjaar tussen hem en de Joodse megadonoren kan slaan.

Netanyahu daarentegen is schijnbaar tot de conclusie gekomen dat hij Washington veilig kan negeren – tenminste voor de komende tien maanden.

Biden is wanhopig voor een staakt-het-vuren; maar zelfs hier – in de gijzelingskwestie, waar het Amerikaanse beleid staat of valt – heeft de VS een slecht gehoor. Op het laatste moment wordt Hamas gevraagd welke van de oorspronkelijke gijzelaars nog in leven zijn.

Voor buitenstaanders mag het verzoek redelijk lijken, maar de VS moeten weten dat noch Hezbollah, noch Hamas gratis ‘bewijs van leven’ geven: er is een prijs in termen van de ruilverhouding voor dode lichamen en voor levende gijzelaars. (Er is een lange geschiedenis van Israëlische mislukte ‘bewijs van leven’-eisen).

Uit rapporten blijkt dat Israël weigert overeenstemming te bereiken over de terugtrekking uit Gaza; het weigert Palestijnen uit het noorden van Gaza toe te staan ​​naar hun huizen terug te keren, en het weigert in te stemmen met een alomvattend staakt-het-vuren.

Dit zijn allemaal originele Hamas-eisen – ze zijn niet nieuw. Waarom zou het Biden verrassen of beledigen als ze opnieuw worden herhaald? Het is geen escalatie van de eisen van Sinwar (zoals de westerse en Israëlische media beweren). Het weerspiegelt eerder een onrealistische onderhandelingsstrategie die door Washington wordt omarmd.

Volgens  de krant Al-Quds heeft Hamas in Caïro “een slotdocument gepresenteerd  waarover niet kan worden onderhandeld”. Dit omvat onder meer een eis om de gevechten in Gaza een volledige week stop te zetten alvorens een akkoord over de vrijlating van gijzelaars uit te voeren, en een duidelijke Israëlische verklaring over volledige terugtrekking uit de Gazastrook – compleet met internationale garanties.

Hamas eist ook dat alle Gazanen het onvoorwaardelijke recht hebben om terug te keren naar hun huizen, evenals op de toegang van goederen naar de hele Gazastrook zonder veiligheidsafdeling, te beginnen op de eerste dag van de deal. Volgens het Hamas-document zou de vrijlating van de gijzelaars een week na het begin van het staakt-het-vuren beginnen. Hamas verwerpt de eis van Israël dat zijn leden of leiders worden verbannen en naar het buitenland worden gestuurd. (Dit gebeurde bij de vrijlating van gijzelaars van de belegering van de Geboortekerk, waar een aantal Palestijnen naar EU-landen werd verbannen – een daad die destijds zwaar werd bekritiseerd.)

In een aparte clausule heeft Hamas gezegd dat noch zijzelf, noch enige andere Palestijnse groepering, een lijst van gijzelaars zou verstrekken tot 48 uur voordat de deal werd geïmplementeerd. De lijst van gevangenen die Hamas eist vrij te komen is lang en omvat de vrijlating van 57 mensen die werden vrijgelaten als onderdeel van de Gilad Shalit-deal van 2011 en vervolgens opnieuw werden gearresteerd; alle vrouwelijke en minderjarige veiligheidsgevangenen; alle zieke veiligheidsgevangenen en iedereen ouder dan 60 jaar. Volgens het rapport zullen de onderhandelingen over de volgende fase van een deal pas beginnen nadat de eerste fase is voltooid.

Deze eisen mogen niemand verbazen. Het komt maar al te vaak voor dat mensen met weinig ervaring geloven dat gijzelingsovereenkomsten relatief gemakkelijk en snel tot stand kunnen worden gebracht door middel van retoriek, media en diplomatieke druk. De geschiedenis is anders. De gemiddelde tijd om overeenstemming te bereiken over de vrijlating van gijzelaars bedraagt ​​ruim een ​​jaar.

Team Biden moet dringend zijn aanpak herbekijken, uitgaande van het besef dat het Israël is  dat zich losmaakt van de muffe, slecht beoordeelde Amerikaanse consensus. De meeste Israëli’s zijn het met Netanyahu eens, die gisteren opnieuw zei dat  “de oorlog existentieel is en gewonnen moet worden”.

Hoe komt het dat Israël kan overwegen Washington niet te gehoorzamen? Mogelijk omdat Netanyahu begrijpt dat de ‘machtsstructuur’ in de VS – net als in Europa – die veel, zo niet het meeste geld controleert dat de Amerikaanse politiek vormgeeft, en in het bijzonder de houding van het Congres, sterk afhankelijk is van het bestaan en voortbestaan van de Israëlische ‘zaak’, en het is daarom niet zo dat Israël volledig afhankelijk is van de Amerikaanse machtsstructuren en hun ‘goede wil’ (zoals Biden veronderstelt).

De ‘zaak Israël’ geeft binnenlandse Amerikaanse structuren hun politieke betekenis, hun agenda en hun legitimiteit. Een ‘Geen Israël’-uitkomst zou het tapijt onder hen vandaan trekken en zou Amerikaanse Joden existentiële onzekerheid bezorgen. Netanyahu weet dit – en beseft ook dat het bestaan van Israël op zich Tel Aviv een zekere mate van controle biedt over de Amerikaanse politiek.

Afgaande op de State of the Union-toespraak van gisteren is de Amerikaanse regering niet in staat de huidige impasse met Israël te doorbreken, en gaat zij in plaats daarvan dieper in op haar versleten en banale opvattingen. Het is geen strategie om de State of Union-toespraak te gebruiken als preekstoel voor het oude denken. Het bouwen van een steiger in Gaza heeft ook een geschiedenis. Het lost niets op – behalve het verder consolideren van de Israëlische controle over de grenzen van Gaza en alle mogelijke vooruitzichten voor Gaza na de bezetting – Cyprus in de plaats van Rafah voor Israëlische veiligheidscontroles. (Gaza had ooit zowel een haven als een internationale luchthaven – uiteraard allemaal al lang in puin gelegd door eerdere Israëlische bombardementen).

De onoplettendheid voor de realiteit is geen electoraal ‘incidentele’ en vervelende kwestie die beter PR-management door het campagneteam behoeft:

Israëlische en Amerikaanse functionarissen waarschuwen al enige tijd voor een mogelijke piek in de spanning die samenvalt met het begin van de Ramadan op 10 maart. Het Israëlische Channel 12 (in het Hebreeuws) meldt dat het hoofd van de Militaire Inlichtingendienst, ‘Aman’ , de Israëlische regering in een vertrouwelijk document heeft gewaarschuwd voor de mogelijkheid dat er tijdens de maand Ramadan een religieuze oorlog uitbreekt, te beginnen met een escalatie van het geweld in de Palestijnse gebieden; zich uitstrekkend tot verschillende fronten, en vervolgens uitmondend in een regionale oorlog.

Deze waarschuwing – zo beweert Channel 12 – was de belangrijkste reden achter Netanyahu’s besluit om geen zwaardere dan gebruikelijke beperkingen op te leggen aan Palestijnen die Al-Aqsa betreden voor de Ramadan-gebeden.

Ja, de zaken kunnen erger worden, veel erger, voor Israël.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

Een totale herevaluatie van de verkiezingen van 2024

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over