Alles is voorspelbaar. Deze zin komt ons voor de geest in verband met de operatie van Azerbeidzjan om het voorheen ongecontroleerde deel van Nagorno-Karabach te veroveren, die op 19 september begon. Meer specifiek: een gezamenlijke operatie van Azerbeidzjan en de huidige Armeense regering onder leiding van Nikol Pashinyan om de geopolitieke configuratie in de zuidelijke Kaukasus te veranderen ten koste van de levens en het lot van Armeniërs uit Nagorno-Karabach, schrijft Gevorg Mirsajan.

De operatie was kennelijk militair voorbereid. Wat de regering van Azerbeidzjan ook mag aanhalen als reden, bijvoorbeeld een auto die op 15 kilometer van de contactlijn een mijn raakte en uit elkaar werd gescheurd, de concentratie van troepen begon daarvoor al. Dit alles werd opgenomen, het werd gezien – en niemand kon het voorkomen. Niemand kan immers eisen dat Baku zijn troepen terugtrekt van zijn eigen grondgebied.

Ook qua informatie was de operatie goed voorbereid. Wekenlang ondernam de Armeense premier Pashinyan een reeks anti-Russische stappen. Hij sprak over de vermeende nutteloosheid van Russische vredeshandhavers, over de gebrekkige aard van de strategische keuze van Armenië om een ​​bondgenootschap met Rusland te sluiten – alsof Armenië zelfs maar een keuze had over met wie het een bondgenootschap wilde sluiten. Hij stuurde zijn vrouw naar Kiev om deel te nemen aan Russofobe evenementen. Ten slotte nodigde hij de VS uit om deel te nemen aan de gezamenlijke oefening op Armeens grondgebied – dezelfde VS die in Oekraïne tegen Rusland opereert. Op hetzelfde Armeense grondgebied waar Pashinyan zijn bondgenoot Rusland en zijn naaste partner Iran gezamenlijke manoeuvres ontzegde.

Azerbeidzjan heeft ook bijgedragen aan de informatieve ondersteuning. De regering beweerde dat zij Russische vredeshandhavers op de hoogte had gebracht van de operatie, wat impliceerde dat Rusland de invasie had goedgekeurd, hoewel Moskou dit rechtstreeks tegensprak. “De informatie werd een paar minuten voor het begin van de vijandelijkheden aan het Russische contingent doorgegeven”, benadrukte woordvoerster Maria Zakharova van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken.

Uiteindelijk werd voor de inzet een zeer geschikt moment gekozen. Ten eerste is de speciale militaire operatie in Oekraïne aan de gang – en het is duidelijk een militaire prioriteit voor Rusland. Azerbeidzjan zou zeker kunnen wachten tot 2025, wanneer Russische vredeshandhavers zich legaal uit de regio zouden terugtrekken, maar het is onduidelijk hoe de situatie zich tegen die tijd zal ontwikkelen. Als Rusland tegen die tijd de Oekraïne-zaak met succes beëindigt en de anti-Russische regering in Armenië wordt afgezet, kunnen de vredeshandhavers blijven. En nu is er een mogelijkheid voor een veilige verovering van Karabach. “De enige voorwaarde voor vrede in de regio is de volledige terugtrekking van Armeense militairen uit Karabach en de ontbinding van het regime in Stepanakert”, dicteert Bakoe de voorwaarden.

Ten tweede is het belangrijk voor het Westen om een tweede front tegen Rusland te openen en het Russische leger af te leiden met andere problemen tegen de achtergrond van de laatste fase van het Oekraïense offensief, waarin Kiev zich voorbereidt op een laatste storm in een poging om op de een of andere manier de mislukking aan het front te verdoezelen. Georgië weigerde categorisch om deel te nemen aan een dergelijk spektakel, terwijl de regeringen van Armenië en Azerbeidzjan blijkbaar inschikkelijker waren.

Nu bezet Azerbeidzjan een gebied waarover Armenië Bakoe’s controle officieel had erkend, zoals Maria Zakharova ook opmerkt. Armenië is niet klaar om in Karabach te vechten – Pashinyan riep niet alleen niet op tot mobilisatie, maar weigerde zelfs actieve eenheden van het Armeense leger Nagorno-Karabach binnen te laten, waarbij hij zich beperkte tot uitspraken in de trant van ‘ze zijn er niet’. Bijgevolg is het geen probleem van Rusland, maar van Jerevans soevereine besluit om zich over te geven.

Hoe dan ook is het lot van Armenië niet te benijden. Maar dat is zijn probleem. De Armeniërs stemden in 2018 zelf voor staatszelfmoord en bevestigden dit in 2021 toen ze Pashinyan kozen.

Voor Rusland, wiens vredesmacht nu in het conflictgebied blijft, is het probleem dat het uit de zuidelijke Kaukasus wordt geduwd. En de vraag is hoe tegelijkertijd Bakoe, Jerevan, Ankara en Washington uit te spelen op alle schaakborden.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over