HET Russische zomeroffensief in Oekraïne begon op 10 mei met een snelle aanval van zo’n 35.000 troepen in de noordelijke regio Charkov. De aanval heeft verbazingwekkend snel het zwaarbevochten Oekraïense grondgebied opgegeten en duizenden Kievse troepen naar de regio geleid, waardoor de resterende sectoren van de nauwelijks verdedigde frontlinie van 1000 kilometer zijn uitgeput, meldt TCW.
Dit is vrijwel zeker de kern van de Russische strategie: in plaats van een wrede strijd om Kharkiv zelf, is de campagne in het noorden waarschijnlijk ontworpen om kritieke delen van het front kwetsbaar te laten voor andere massale Russische aanvalstroepen die zichzelf nog moeten onthullen. Zaporizja in het zuiden en vooral de Donbas-regio in het midden van het front zullen de belangrijkste doelwitten voor penetratie zijn. Het doel zal zijn om de Oekraïense linie volledig te doorbreken en westwaarts te rijden richting de rivier de Dnjepr. Hoe ver Moskou zal oprukken en hoeveel verwoesting de Oekraïense troepen zullen aanrichten, zal binnenkort blijken.
Zelenski waarschuwt dat Oekraïne deze oorlog zal verliezen als de VS niet onmiddellijk verdere militaire hulp stuurt. Mick Ryan, een gepensioneerde Australische generaal-majoor, en tot nu toe een agressieve en luide pleitbezorger van de militaire inspanningen van Oekraïne, schreef vorige maand dat Rusland nu over de ‘schok van zijn vroege mislukkingen’ heen is en in staat is ‘Oekraïne te onderwerpen op een manier waartoe het voorheen niet in staat was toen het in februari 2022 aan zijn grootschalige invasie begon.
De toon verandert sterk onder het neoliberale establishment nu de afgrond van onvermijdelijke nederlaag en vernedering eindelijk opdoemt. We horen niet langer het pseudo-kerkelijke triomfalisme en het chauvinisme dat de eerste achttien maanden van de invasie definieerde. In plaats daarvan horen we klachten over vastgelopen Amerikaanse hulppakketten en kritiek op de Oekraïense militaire strategie.
Maar ondanks dat de VS in totaal 175 miljard dollar aan hulp heeft verstrekt, nadert de nederlaag al vanaf het allereerste begin gestaag. Ik betoogde afgelopen oktober in TCW dat Oekraïne deze oorlog tragisch genoeg niet kan winnen, en dat pogingen om van Kiev een pro-westers bolwerk tegen de Russische kolos te maken vanaf het begin fundamenteel gedoemd waren. Die analyse werd geschreven in de onmiddellijke nasleep van het rampzalige Oekraïense zomeroffensief, dat de strijdkrachten van Kiev verwoestte en catastrofaal demoraliseerde. De oorlog ontvouwt zich nu in de verschrikkelijke schaduw van dat offensief, waarbij tienduizenden soldaten omkwamen (het totale dodental is een Oekraïens staatsgeheim. Het aantal dodelijke slachtoffers zou echter zijn verdubbeld tijdens het offensief in de zomer van 2023) en honderden westerse voertuigen vernietigd zonder territoriale winst.
Sindsdien heeft de Oekraïense strijdmacht een langdurige crisis van mankracht en materieel doorstaan, waardoor haar linie op onhoudbare wijze wordt uitgerekt. Zelenski kondigde daarom in mei een controversiële mobilisatiewet aan, waarbij de dienstplicht werd verlaagd van 27 naar 25 jaar, en strafmaatregelen werden ingevoerd tegen mannen die zich tegen het ontwerp verzetten, waaronder beperkingen op hun eigendomsrechten en het blokkeren van hun bankrekeningen. Het wetsvoorstel is een reactie op de verschrikkelijke verliezen op het slagveld die Kiev heeft geleden, maar ook op de naar schatting 650.000 mannen in de strijdbare leeftijd die Oekraïne sinds de invasie zijn ontvlucht.
Tragisch genoeg zijn de brute militaire feiten tegen Kiev, zoals ze vanaf het begin zijn geweest. Oekraïne heeft zo’n 200.000 troepen aan de frontlinie. Rusland heeft intussen minstens 400.000 soldaten in Oekraïne, terwijl er achter de grens nog eens 100.000 in reserve zijn gestationeerd. In totaal zou Moskou kunnen beschikken over 1,2 miljoen actieve militairen – een strijdmacht die bijna het dubbele is van die van het actieve Oekraïense leger. [Dissident – de genoemde cijfers zijn veel te laag]
Bovendien ontbreekt het de Oekraïners wanhopig aan vuurkracht, terwijl de Russen in de meeste sectoren van het front tien keer zoveel artilleriegranaten kunnen afvuren. In 2024 zal Moskou naar verwachting 4,5 miljoen granaten produceren tegen een kostprijs van $1.000 per eenheid. Samen zullen de VS en hun Europese bondgenoten slechts 1,3 miljoen granaten produceren tegen een kostprijs van 4.000 dollar per eenheid. Ook de voorraden lichte antitankwapens zijn nu kritiek laag aan het front. De Russen zetten intussen steeds vaker geavanceerde geleide glijbommen
Daarom heeft de bevelhebber van de Amerikaanse strijdkrachten in Europa, generaal Christopher Cavoli, gewaarschuwd dat de Oekraïense strijdkrachten op het slagveld tien tegen één zullen worden verslagen zonder significante Amerikaanse militaire hulp. Hoewel het Congres in april een pakket van 60 miljard dollar goedkeurde, zal dit zeker geen oplossing bieden voor de diepgewortelde economische en demografische overmatch waar Kiev mee kampt.
Cruciaal is dat de Oekraïense verdediging slecht voorbereid is vanwege een gebrek aan technische ondersteuning, mankracht en tijd. Het Oekraïense offensief mislukte vorig jaar zo catastrofaal vanwege de uitzonderlijk diepe en complexe Russische verdedigingssystemen, die ondoordringbaar bleken voor een numeriek en materieel zwakkere Oekraïense aanvalsmacht. Het omgekeerde is nu het geval: zwakke, onderbemande, kansloze verdedigingen zullen proberen een veel sterkere aanvalsmacht af te slaan.
Hoe zou het offensief kunnen verlopen? Dr. Jack Watling van het Royal United Services Institute beweert dat het belangrijkste doel van Moskou een agressieve doorbraak in de centrale Donbas-regio zal zijn, waardoor de Oekraïense aanvoerlijnen worden doorgesneden. Dit zou Russische strijdkrachten toegang geven tot routes naar het noorden en het zuiden, wat potentieel verwoestende aanvallen op de achter- en flanken van Kiev’s kernposities in de regio’s Zaporizja en Charkov mogelijk zou maken. Het resultaat valt nog te bezien; toch is het onvermijdelijk dat de komende maanden veel Oekraïens grondgebied verloren zal gaan.
Dit is inderdaad het begin van het einde voor het misleide, door de VS geleide beleid om deze vreselijke oorlog aan te wakkeren in plaats van te blussen. De aanvankelijke beslissing om alle onderhandelingen te weigeren en het Oekraïense volk als proxy te gebruiken om Moskou militaire schade toe te brengen, was een Faustiaans pact – een hoogmoedige absurditeit die voorbestemd was om een bloedbad aan te richten in Oekraïne en de westerse geloofwaardigheid op het wereldtoneel te verminderen. Het Westen zal binnenkort gedwongen worden om met Poetin te onderhandelen; en het militaire momentum en het territoriale voordeel zullen ondubbelzinnig aan zijn kant staan, op een manier die dat niet was tijdens de eerste weken van de invasie. In wezen is het voort laten duren van deze oorlog altijd een daad van tragische, nulsom-dwaasheid geweest.
Dus waar zijn onze Churchilliaanse cheerleaders van het Oekraïense verzet nu? De reguliere media zijn verveeld door deze sombere oorlog en maken er nu nauwelijks melding van: het circus is overgegaan op nieuwe modieuze doelen. Maar in het kielzog ervan liggen een half miljoen mensen of meer dood tussen de wrakstukken. Vele anderen wachten op de gruwel van de strijd terwijl je dit leest. Wanneer we deze tragedie overwegen, moeten we de westerse leiders en commentatoren in gedachten houden die, in hun onwetendheid en ijdelheid, deze grootheidswaanzinnige oorlogspolitiek aandreven, waarbij ze de noties van onderhandelen en vrede bespotten. De naderende ineenstorting is het onvermijdelijke falen van het endemische neoliberale idealisme in de regio. We mogen niet vergeten dat de prijs voor dit waanidee wordt betaald in bloed en lijden door talloze miljoenen mensen in een ver land.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
