De snelle ondergang van Duitsland doet me denken aan de Duitse inlichtingenagent Bachmann in “A Most Wanted Man”. Men laat hem geloven dat hij op gelijke voet staat met de CIA en de Britse inlichtingendienst, maar hij realiseert zich te laat dat hij de hele tijd werd bespeeld, schrijft Conor Gallagher.

Hudson zoekt tot op de bodem uit wat de ondergang van Duitsland zal betekenen voor de euro en wat de opties zijn voor de zuidelijke en Euraziatische landen die zich proberen te verzetten tegen de Amerikaanse hegemonie:

De reactie op de sabotage van drie van de vier pijpleidingen van Nord Stream 1 en 2 op vier plaatsen op maandag 26 september heeft zich toegespitst op speculaties over wie het gedaan heeft en of de NAVO een serieuze poging zal doen om het antwoord te achterhalen. Maar in plaats van paniek is er een grote zucht van diplomatieke opluchting, zelfs van kalmte. Het uitschakelen van deze pijpleidingen maakt een einde aan de onzekerheid en de zorgen van de VS/NAVO-diplomaten die de week ervoor bijna een crisisproportie bereikten, toen in Duitsland grote demonstraties plaatsvonden waarin werd opgeroepen om de sancties te beëindigen en Nord Stream 2 in gebruik te nemen om het energietekort op te lossen.

Het Duitse publiek begon te begrijpen wat het betekende dat hun staalbedrijven, kunstmestbedrijven, glasbedrijven en wc-papierbedrijven hun deuren sloten. Deze bedrijven voorspelden dat ze volledig failliet zouden gaan – of hun activiteiten naar de Verenigde Staten zouden verplaatsen – als Duitsland de handels- en valutasancties tegen Rusland niet zou intrekken en de invoer van gas en olie zou hervatten, en vermoedelijk zou terugvallen op de astronomische acht- tot tienvoudige stijging ervan.

Toch had de havik Victoria Nuland van het State Department al in januari verklaard dat “hoe dan ook Nord Stream 2 niet zal doorgaan” als Rusland zou reageren op de door de NAVO en Oekraïne versnelde militaire aanvallen op de Russisch sprekende oostelijke oblasten. President Biden ondersteunde de Amerikaanse vasthoudendheid op 7 februari door te beloven dat “er geen Nord Stream 2 meer zal zijn. We zullen er een einde aan maken. … Ik beloof u, we zullen in staat zijn om het te doen.”

De meeste waarnemers namen gewoon aan dat deze verklaringen het duidelijke feit weerspiegelden dat Duitse politici volledig in de zak van de VS/NAVO zaten. Zij hielden vast aan hun weigering om Nord Stream 2 goed te keuren, en Canada legde al snel beslag op de Siemens dynamo’s die nodig waren om gas door Nord Stream 1 te sturen. Dat leek de zaken te regelen, totdat de Duitse industrie – en een toenemend aantal kiezers – eindelijk begon te berekenen wat het blokkeren van Russisch gas zou betekenen voor de Duitse industrie.

De bereidheid van Duitsland om zichzelf een economische depressie op te leggen wankelde – maar niet de politici of de EU-bureaucratie. Als Duitse beleidsmakers de Duitse zakelijke belangen en levensstandaard voorop zouden stellen, zouden de gemeenschappelijke sancties van de NAVO en het front van de Nieuwe Koude Oorlog worden doorbroken. Italië en Frankrijk zouden dit voorbeeld kunnen volgen. Die nachtmerrie van Europese diplomatieke onafhankelijkheid maakte het urgent om de anti-Russische sancties uit handen van de democratische politiek te nemen en de zaken te regelen door de twee pijpleidingen te saboteren. Hoewel het een daad van geweld is, heeft het de rust in de internationale diplomatieke betrekkingen tussen Amerikaanse en Duitse politici hersteld.

Er is geen onzekerheid meer over de vraag of Europa al dan niet zal breken met de doelstellingen van de nieuwe koude oorlog van de VS door de wederzijdse handel en investeringen met Rusland te herstellen. Die optie is nu uitgesloten. De dreiging dat Europa zich zal losmaken van de Amerikaanse/NAVO handels- en financiële sancties tegen Rusland is opgelost, schijnbaar voor de nabije toekomst, nu Rusland heeft aangekondigd dat bij het wegvallen van de gasdruk in drie van de vier pijpleidingen de infusie van zout water de leidingen onherroepelijk zal aantasten. (Tagesspiegel, 28 september.)

Waar gaan de euro en de dollar naartoe?

Als men ziet hoe deze “handelsoplossing” de relatie tussen de Amerikaanse dollar en de euro zal veranderen, kan men begrijpen waarom de schijnbaar voor de hand liggende gevolgen van het verbreken van de handelsbetrekkingen tussen Duitsland, Italië en andere Europese economieën en Rusland niet openlijk zijn besproken. Het “sanctiedebat” is opgelost door een Duitse en zelfs Europese economische crash. Voor Europa wordt het komende decennium een ramp. Er kunnen verwijten worden gemaakt over de prijs die het heeft betaald omdat het zijn handelsdiplomatie heeft laten dicteren door de NAVO, maar het kan er niets aan doen. Niemand verwacht (nog) dat het lid wordt van de Shanghai Cooperation Organization. Wat wel wordt verwacht is dat zijn levensstandaard zal dalen.

De industriële export van Duitsland was de belangrijkste factor die de wisselkoers van de euro ondersteunde. De grote aantrekkingskracht voor Duitsland om van de Duitse mark naar de euro over te stappen, zou voorkomen dat zijn exportoverschot de wisselkoers van de D-mark zodanig zou opdrijven dat Duitse producten uit de wereldmarkt zouden worden geprijsd. Een uitbreiding van de munt met Griekenland, Italië, Portugal, Spanje en andere landen met een betalingsbalanstekort zou voorkomen dat de munt omhoog schiet. En dat zou het concurrentievermogen van de Duitse industrie beschermen.

Na zijn invoering in 1999 tegen $1,12 zakte de euro inderdaad tot $0,85 in juli 2001, maar herstelde zich en steeg zelfs tot $1,58 in april 2008. Sindsdien is hij gestaag gedaald, en sinds februari van dit jaar hebben de sancties de wisselkoers van de euro tot onder de pariteit met de dollar gedreven, tot 0,97 dollar deze week. De belangrijkste factor waren de stijgende prijzen voor ingevoerd gas en olie, en producten zoals aluminium en kunstmest die veel energie nodig hebben voor hun productie. En naarmate de wisselkoers van de euro ten opzichte van de dollar daalt, zullen de kosten van het dragen van schulden in US-dollar – de normale voorwaarde voor filialen van Amerikaanse multinationals – stijgen, waardoor hun winsten worden gedrukt.

Dit is niet het soort depressie waar “automatische stabilisatoren” “de magie van de markt” kunnen laten werken om het economisch evenwicht te herstellen. De afhankelijkheid van energie is structureel. En de eigen economische regels van de eurozone beperken de begrotingstekorten tot slechts 3% van het BBP. Dit voorkomt dat de nationale regeringen de economie ondersteunen door tekorten uit te geven. Door de hogere energie- en voedselprijzen – en de schuldendienst in dollars – blijven er veel minder inkomsten over om aan goederen en diensten te besteden.

Het lijkt merkwaardig dat de Amerikaanse aandelenmarkt woensdag met 500 punten steeg voor de Dow Jones Industrial Average. Misschien was het gewoon het Plunge Protection Team dat tussenbeide kwam om de wereld gerust te stellen dat alles goed zou komen. Maar de economische realiteit stak donderdag haar lelijke kop op en de aandelenmarkt gaf haar spookwinsten terug.

Het is waar dat het einde van de Duitse industriële concurrentie met de Verenigde Staten is gekomen op de handelsrekening. Maar op de kapitaalrekening zal de waardevermindering van de euro de waarde van de Amerikaanse investeringen in Europa verminderen en de dollarwaarde van de winsten die deze investeringen nog kunnen opleveren als de Europese economie krimpt. Dus de gerapporteerde winsten van Amerikaanse multinationals zullen dalen.

Als laatste kicker wees Pepe Escobar er op 28 september op dat “Duitsland contractueel verplicht is ten minste 40 miljard kubieke meter Russisch gas per jaar te kopen tot 2030. … Gazprom heeft wettelijk het recht om betaald te worden, zelfs zonder gas te verschepen. Dat is de geest van een langetermijncontract. … Berlijn krijgt niet al het gas dat het nodig heeft, maar moet toch betalen.” Het ziet ernaar uit dat het een lange juridische strijd wordt voordat het geld in andere handen terechtkomt – maar het vermogen van Duitsland om te betalen wordt steeds zwakker.

Overigens bereikt het vermogen van veel landen om te betalen al het breekpunt.

Het effect van Amerikaanse sancties en de Nieuwe Koude Oorlog buiten Europa

Internationale grondstoffen worden nog steeds hoofdzakelijk in dollars geprijsd, zodat de stijgende dollarkoers de invoerprijzen voor de meeste landen evenredig zal doen stijgen. Dit wisselkoersprobleem wordt nog versterkt door de VS/NAVO-sancties die de wereldprijzen voor gas, olie en graan opdrijven. Veel landen in Europa en het Zuiden hebben al de grens bereikt van hun mogelijkheden om hun in dollars uitgedrukte schulden af te betalen en zijn nog steeds bezig met de Covidepandemie. Zij kunnen het zich niet veroorloven de energie en het voedsel te importeren die zij nodig hebben om te leven als zij hun buitenlandse schulden moeten betalen. De wereldeconomie overschrijdt nu haar schuldlimieten, dus er moet iets gebeuren.

Op dinsdag 27 september, toen het nieuws van de Nord Stream gasaanvallen bekend werd, vergoot de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken krokodillentranen en zei dat het aanvallen van Russische pijpleidingen “in niemands belang” was. Maar als dat werkelijk het geval was, zou niemand de gasleidingen hebben aangevallen.

Ik twijfel er niet aan dat Amerikaanse strategen een spelplan hebben voor hoe het nu verder moet, en dat is inderdaad in het belang van wat de neocons beweren dat in het belang van de VS is – dat van het zo lang mogelijk in stand houden van een unipolaire, neoliberale en financiële wereldeconomie.

Ze hebben al lang een plan voor landen die hun buitenlandse schulden niet kunnen betalen. Het IMF zal hun het geld lenen, op voorwaarde dat het debiteurland de deviezen verzamelt om de (steeds duurdere) dollarleningen terug te betalen door te privatiseren wat er overblijft van hun publieke domein, hun patrimonium van natuurlijke hulpbronnen en andere activa, voornamelijk aan Amerikaanse financiële investeerders en hun bondgenoten.

Zal het werken? Of zullen de schuldenlanden zich verenigen en manieren uitwerken om de schijnbaar verloren wereld van betaalbare olie- en gasprijzen, kunstmestprijzen, graan- en andere voedselprijzen, en metalen of grondstoffen geleverd door Rusland, China en hun geallieerde Euraziatische buren te herstellen?

Dat is de volgende grote zorg voor Amerikaanse globale strategen. Het lijkt minder gemakkelijk op te lossen dan de sabotage van Nord Stream 1 en 2. Maar de oplossing lijkt de gebruikelijke Amerikaanse aanpak: iets militair van aard, nieuwe kleurenrevoluties. Het doel is dezelfde macht over het Zuiden en de Euraziatische landen te krijgen die de Amerikaanse diplomatie via de NAVO over Duitsland en andere Europese landen uitoefende.

Tenzij er een institutioneel alternatief wordt gecreëerd voor het IMF, de Wereldbank, het Internationaal Gerechtshof, de Wereldhandelsorganisatie en de vele VN-bureaus die nu door Amerikaanse diplomaten en hun gevolmachtigden worden beïnvloed, zal de Amerikaanse economische strategie van financiële en militaire dominantie zich de komende decennia ontvouwen zoals Washington heeft gepland.

Het probleem is dat de plannen voor de Oekraïense oorlog en de anti-Russische sancties tot nu toe precies het omgekeerde zijn van wat was aangekondigd. Dat kan enige hoop geven voor de toekomst van de wereld. De oppositie en zelfs minachting van Amerikaanse diplomaten voor andere landen die handelen in hun eigen economisch belang en sociale waarden is zo sterk dat zij niet bereid zijn om door te denken hoe deze landen hun eigen alternatief voor het Amerikaanse wereldplan zouden kunnen ontwikkelen.

De vraag is dus hoe succesvol deze andere landen hun alternatieve nieuwe economische orde kunnen ontwikkelen en hoe zij zich kunnen beschermen tegen het lot dat Europa zichzelf zojuist voor het komende decennium heeft opgelegd.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/02/13/27987/