Een studie van de liberale denktank GenerationLibre brengt het debat over het effect van gezondheidsmaatregelen opnieuw op gang en schat dat gezondheidsbeperkingen 500.000 levensjaren in Frankrijk hebben gered, maar er 1.200.000 verloren zijn gegaan.

Dat de remedie erger zou kunnen zijn dan het kwaad, is het voorwerp van de demonstratie van GenerationLibre (die niet echt bekend staat om zijn enthousiasme voor het beleid dat de vrijheden al meer dan een jaar beperkt). In een studie die dinsdag door de denktank is gepubliceerd, worden de gevolgen van de opeenvolgende lockdowns gemeten in het aantal gewonnen of verloren levensjaren: “het doel is niet te zeggen of het land al dan niet had moeten worden opgesloten“, waarschuwt de directeur-generaal van GenerationLibre, de econoom Maxime Sbaihi, “maar een eerste poging voor te stellen om de gevolgen van de lockdown te evalueren waarbij economie en gezondheid met elkaar in overeenstemming worden gebracht. De twee tegenover elkaar stellen heeft geen zin omdat zij nauw met elkaar verbonden zijn: wanneer de economische situatie verslechtert, dalen ook de levensverwachtingen van de mensen wier inkomensniveau daalt“.

500.000 levensjaren gered

In detail verloopt de studie in twee fasen, waarbij enerzijds de gunstige effecten en anderzijds de schadelijke effecten worden gemodelleerd, en vervolgens de twee kanten van de schaal worden vergeleken, meldt Le Figaro. De “geredde levensjaren” worden berekend op basis van een “agent model” dat de epidemioloog Henri Leleu aan Le Figaro heeft gedetailleerd. Volgens hem bestaat dit model erin om eerst het effect van een vermindering van sociale interacties op de circulatie van het virus te bestuderen, door een populatie te beschouwen die als representatief wordt beschouwd voor die van het land en door hun normale interacties te simuleren (op school, ‘s avonds, in openbare plaatsen … volgens de gewoonten van elke leeftijdsgroep). Vervolgens wordt de overdracht van het virus bestudeerd aan de hand van de epidemiologische parameters die door het Pasteur-Instituut zijn verstrekt, en het model vergelijkt deze vervolgens met de situatie die zich sinds het begin van de crisis van maand tot maand heeft voorgedaan, aangezien de beperkingen en de toepassing van de barrièremaatregelen de sociale interacties hebben beperkt, volgens de sociale parameters die maandelijks door Santé Publique France worden doorgegeven. Rekening houdend met de aanpassing van het gedrag, stelt het model vast dat ongeveer 100.000 sterfgevallen zijn vermeden dankzij het vrijheid beperkende beleid – dit is “de hoge schatting“, zegt Henri Leleu. Dit cijfer moet nog worden vergeleken met de gemiddelde levensverwachting van mensen die aan Covid-19 zijn overleden: deze wordt verkregen door gegevens over de leeftijd van de overledene (gemiddeld 81 jaar) te kruisen, evenals hun comorbiditeiten. Gemiddeld hadden mensen die door de ziekte zijn omgekomen 5 jaar langer kunnen leven : als de opsluitingen het mogelijk maakten om 100.000 te redden, dan werden 500.000 levensjaren bespaard door het ingevoerde gezondheidsbeleid.

Henri Leleu voegt eraan toe dat het verkregen cijfer een redelijke schatting is, verkregen door een dynamische benadering, die het midden houdt tussen strengere studies over de werkelijke doeltreffendheid van lockdowns ( een schatting op basis van observatiegegevens in Afrika van het Zuiden telde slechts 20.000 vermeden sterfgevallen ) en andere die veel milder zijn ( degene die in het tijdschrift Nature werd gepubliceerd door onderzoekers van Imperial College telde 245.000, maar verwaarloost volgens Henri Leleu ‘dat mensen bij afwezigheid van opsluiting hun gedrag zouden aanpassen in het licht van het risico van besmet zijn en hun sociale interacties op vrijwillige basis beperken”).

Een andere interessante kanttekening bij de analyse, de auteurs specificeren dat “in verschillende studies een verband ontbreekt tussen de ernst van de beperkingen en het sterftecijfer“: zonder al te overhaaste conclusies te trekken, merken zij ten minste op dat “beperkende maatregelen alleen de heterogeniteit van de sterftecijfers van het ene land tot het andere niet kunnen verklaren

1.200.000 levensjaren opgeofferd

Aan de andere kant van de schaal worden de schadelijke effecten van lockdowns beoordeeld aan de hand van de impact die de beperkingen hebben gehad op de economie, en dus uiteindelijk op het inkomensniveau van de bevolking. De eerste fundamentele intuïtie die aan het gebruikte model ten grondslag ligt, is het idee, herhaaldelijk ondersteund door economen en statistische gegevens, dat de levensverwachting rechtstreeks gecorreleerd is met het niveau van het gemiddelde inkomen. Dit is heel duidelijk te zien in de onderstaande grafiek, afkomstig van INSEE-gegevens uit 2018.

“Het politieke besluit om op nationaal niveau strikte beperkingen op te leggen veroorzaakte in 2020 de ergste economische recessie van de naoorlogse periode“, stelt de politicoloog Kevin Brookes, studieleider van GenerationLibre, en herinnert eraan volgens de INSEE: “Een kwart van de huishoudens verklaarde dat hun financiële situatie is verslechterd sinds het begin van de opsluiting”. Effecten die werknemers en zelfstandigen in de privésector meer treffen dan gepensioneerden en ambtenaren; maar vooral ook jongeren, wier inkomen tussen 2019 en 2020 met 5 à 10% is gedaald (20-25 jaar, aldus een nota van de Raad voor Economische Analyse ). Volgens de studie zouden 5 miljoen mensen sinds de eerste opsluiting een inkomensverlies hebben geleden en zou 1 miljoen mensen tot armoede zijn vervallen, ditmaal volgens de Secours catholique (Frankrijk heeft dit jaar de symbolische drempel van 10 miljoen armen overschreden).

Afhankelijk van de duur van deze plotselinge verlaging (en dus de effectiviteit van het herstel-, reïntegratie- en werkgelegenheidsbeleid dat zal worden gevoerd, komen er verschillende scenario’s naar voren, waarvan het meest waarschijnlijke volgens de auteurs de veronderstelling is dat dit inkomensverlies na 5 jaar zal zijn geabsorbeerd. Rekening houdend met de impact van deze verandering op de levensverwachting van de betrokken mensen, zouden bijgevolg ongeveer 1.200.000 levensjaren verloren zijn gegaan ten gevolge van de economische vertraging en de verarming van een deel van de bevolking.

“En nogmaals”, specificeert Kevin Brookes, “onze studie maakt conservatieve veronderstellingen en houdt geen rekening met bepaalde indirecte effecten, in het bijzonder psychologische, van opsluiting op de levensverwachting”. Het houdt ook geen rekening met de verslechtering van het onderwijs van een bepaald aantal jongeren, die bij hun intrede op de arbeidsmarkt opnieuw benadeeld zouden kunnen worden.

Voor Maxime Sbaihi is dit werk niet bedoeld om “een definitieve balans op te maken” van de gevolgen van de door de regering besloten lockdown, maar op zijn minst om “bij te dragen tot de totstandkoming in Frankrijk van een cultuur van evaluatie en modellering“, waaraan het volgens hem bij de beleidsmakers in de openbare sector ernstig ontbreekt: “Ik hoop dat er andere, nog preciezere evaluaties zullen komen die het debat zullen voeden, maar alleen als we de reflex opvatten om de gevolgen op lange termijn van onze politieke keuzes grondiger te analyseren“, besloot hij. Zou het in het licht van deze indicatoren dan beter zijn geweest om helemaal niet te beperken? Deze keer neemt de econoom een stapje terug: “Het zou te gemakkelijk zijn om te oordelen op basis van gegevens die we toen nog niet hadden“. En hij citeert Churchill: “In een noodsituatie is een derde van de beschikbare informatie tegenstrijdig, een derde is onjuist en een derde is onzeker.

Lees hier meer over lockdowns.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/04/13/grootste-staatsgreep-sinds-het-einde-van-de-oorlog-advocaat-over-nieuwe-%c2%a7-28b-van-de-infectiebeschermingswet/?swcfpc=1