Onderzoek naar SARS-CoV-2 RNA door wetenschappers van Harvard en MIT heeft implicaties voor de manier waarop mRNA-vaccins het genomische DNA permanent zouden kunnen veranderen, volgens Doug Corrigan, Ph.D., een biochemicus-moleculair bioloog die zegt dat meer onderzoek nodig is.

Het afgelopen jaar is het de Amerikanen vrijwel onmogelijk ontgaan dat de media vaccins tot het dominante COVID-verhaal hebben gemaakt, zelfs voordat er doden waren gevallen die aan het coronavirus werden toegeschreven, bericht The Defender.

De media-aandacht heeft een bijzonder vruchtbare public relations stimulans opgeleverd voor messenger RNA (mRNA) vaccins – die al tientallen jaren worden ontwikkeld maar nooit zijn goedgekeurd voor menselijk gebruik – en heeft de experimentele technologie dichter bij de eindstreep van de regelgeving gebracht.

Onder normale omstandigheden maakt het lichaam mRNA aan (“transcribeert”) uit het DNA in de celkern. Het mRNA reist vervolgens vanuit de kern naar het cytoplasma, waar het instructies geeft over welke eiwitten moeten worden gemaakt.

Ter vergelijking: mRNA-vaccins sturen hun chemisch gesynthetiseerde mRNA-lading (gebundeld met instructies voor de aanmaak van spike-eiwitten) rechtstreeks het cytoplasma in.

Volgens de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) en de meeste mRNA-vaccinwetenschappers houdt het daar op – mRNA-vaccins “hebben op geen enkele manier invloed op of interactie met ons DNA”, aldus de CDC. Het CDC beweert ten eerste dat het mRNA de celkern (waar het DNA zich bevindt) niet kan binnendringen, en ten tweede dat de cel – in de stijl van Mission-Impossible – “zich van het mRNA ontdoet kort nadat het klaar is met de instructies”.

Een voorpublicatie in december over SARS-CoV-2, door wetenschappers van Harvard en het Massachusetts Institute of Technology (MIT), leverde bevindingen op over het wilde coronavirus die vragen oproepen over de werking van viraal RNA.

De wetenschappers voerden de analyse uit omdat zij “verbaasd waren over het feit dat er een respectabel aantal mensen is dat positief test op COVID-19 door PCR-tests lang nadat de infectie was verdwenen”.

Hun belangrijkste bevindingen waren als volgt: SARS-CoV-2 RNA’s “kunnen omgekeerd getranscribeerd worden in menselijke cellen,” “deze DNA-sequenties kunnen geïntegreerd worden in het celgenoom en vervolgens getranscribeerd worden” (een fenomeen dat “retro-integratie” wordt genoemd) – en er zijn levensvatbare cellulaire paden om te verklaren hoe dit gebeurt.

Volgens Dr. Doug Corrigan, gepromoveerd biochemicus en moleculair bioloog, behoren deze belangrijke bevindingen (die in strijd zijn met “de huidige biologische dogma’s”) tot de categorie “Dingen waarvan we absoluut en ondubbelzinnig zeker waren dat ze niet konden gebeuren, maar die eigenlijk wel gebeurden”.

De bevindingen van de Harvard en MIT onderzoekers zetten ook de veronderstellingen van de CDC over mRNA vaccins op wankele grond, volgens Corrigan. Een maand voordat de voordruk van Harvard en MIT verscheen, had Corrigan al een blog geschreven waarin hij de mogelijke mechanismen en routes beschreef waardoor mRNA-vaccins het identieke verschijnsel zouden kunnen veroorzaken.

In een tweede blog, geschreven na het verschijnen van de voorpublicatie, benadrukt Corrigan dat de bevindingen van Harvard-MIT over coronavirus RNA grote gevolgen hebben voor mRNA-vaccins – een feit dat hij omschrijft als “de grote olifant in de kamer”. Hoewel hij niet beweert dat vaccin-RNA zich noodzakelijkerwijs op dezelfde manier zal gedragen als coronavirus-RNA – d.w.z. dat het genomisch DNA permanent wordt gewijzigd – gelooft Corrigan dat de mogelijkheid bestaat en dat dit nauwkeurig moet worden onderzocht.

Volgens Corrigan is de bijdrage van de voorpublicatie dat die “bevestigt dat dit op zijn minst aannemelijk is, en hoogstwaarschijnlijk mogelijk”.

Omgekeerde transcriptie

Zoals de term “omgekeerde transcriptie” impliceert, is de weg van DNA naar MRNA niet altijd eenrichtingsverkeer. Enzymen die “reverse transcriptases” worden genoemd, kunnen ook RNA in DNA omzetten, waardoor dit laatste in het DNA in de celkern kan worden opgenomen.

Ook omgekeerde transcriptie is niet ongewoon. Genetici melden dat “meer dan 40% van de genomen van zoogdieren bestaat uit de producten van omgekeerde transcriptie”.

Het voorlopige bewijsmateriaal dat door de Harvard-MIT-onderzoekers wordt aangehaald, wijst erop dat endogene reverse transcriptase enzymen reverse transcriptie van coronavirus RNA’s kunnen vergemakkelijken en hun integratie in het menselijke genoom op gang kunnen brengen.

De auteurs suggereren dat, hoewel de klinische gevolgen verder moeten worden bestudeerd, schadelijke effecten een duidelijke mogelijkheid zijn en – afhankelijk van de “insertieplaatsen van de geïntegreerde virusfragmenten in het menselijk genoom” en de onderliggende gezondheidsstatus van een individu – “een ernstigere immuunrespons … zoals een ‘cytokinestorm‘ of auto-immuunreacties” zouden kunnen omvatten.

In 2012 suggereerde een studie dat virale genoomintegratie “kan leiden tot drastische gevolgen voor de gastheercel, waaronder genverstoring, insertiemutagenese en celdood.”

Corrigan maakt er een punt van te zeggen dat de veronderstelde routes om retro-integratie van viraal – of vaccin – RNA in DNA te vergemakkelijken “niet onbekend zijn voor mensen die de moleculaire biologie op een dieper niveau begrijpen”.

Toch ontlokte de discussie in de voorpublicatie over omgekeerde transcriptie en genoomintegratie een maalstroom van negatieve commentaren van lezers die niet bereid waren om biologische dogma’s te heroverwegen. Sommigen pleitten zelfs voor intrekking (hoewel voorpublicaties per definitie ongepubliceerd zijn) op grond van het feit dat “samenzweringstheoretici … dit artikel zullen opvatten als een ‘bewijs’ dat mRNA-vaccins in feite je genetische code kunnen veranderen”.

Meer bedachtzame lezers waren het met Corrigan eens dat het artikel belangrijke vragen oproept. Een lezer verklaarde bijvoorbeeld dat bevestigend bewijs ontbreekt “om aan te tonen dat het spike-eiwit slechts gedurende een korte tijd (zeg 1-3 dagen) na vaccinatie tot expressie komt,” en voegde eraan toe: “Wij denken dat dit het geval is, maar er is geen bewijs voor.”

In feite is het een open vraag hoe lang het synthetische mRNA van de vaccins – en dus de instructies voor de cellen om spike-eiwitten te blijven produceren – in de cellen aanwezig blijft.

Normaal gesproken is RNA een “berucht fragiel” en onstabiel molecuul. Volgens de wetenschappers “geldt deze fragiliteit voor het mRNA van elk levend wezen, of het nu van een plant, bacterie, virus of mens is”.

Maar het synthetische mRNA in de COVID-vaccins is een ander verhaal. De stap die wetenschappers en vaccinproducenten uiteindelijk in staat stelde om hun decennialange impasse met betrekking tot mRNA-vaccins op te lossen, was toen zij uitvonden hoe zij mRNA chemisch konden wijzigen om de stabiliteit en levensduur ervan te vergroten – met andere woorden, RNA produceren “dat veel langer in de cel blijft dan viraal RNA, of zelfs RNA dat onze cel normaal gesproken produceert voor de normale eiwitproductie”.

Het is voor iedereen een raadsel wat het synthetische mRNA doet terwijl het “rondhangt”, maar Corrigan speculeert dat de langere levensduur de waarschijnlijkheid verhoogt dat het “in DNA wordt omgezet”.

Omdat het mRNA van het vaccin ook zo is gemanipuleerd dat het efficiënter in eiwitten kan worden omgezet, zouden “negatieve effecten bij het vaccin vaker en duidelijker kunnen optreden dan bij het natuurlijke virus”.

Dollartekens

Corrigan erkent dat sommige mensen zijn waarschuwingen van de hand zullen wijzen met de woorden: “Als het virus in staat is dit te bereiken, waarom zou ik me dan druk maken als het vaccin hetzelfde doet?”

Hij heeft een antwoord klaar en overtuigend:

Helaas lijkt de heersende opvatting te zijn dat de “race om het publiek gevaccineerd te krijgen” het nemen van deze extra risico’s rechtvaardigt.

Half november, nadat de Jerusalem Post de lezers had verteld dat “wanneer de wereld zich begint in te enten met deze volledig nieuwe en revolutionaire vaccins, zij vrijwel niets zal weten over de langetermijneffecten”, stelde een Israëlische ziekenhuisdirecteur dat het niet de moeite waard is om nog twee jaar te wachten om de “unieke en onbekende risico’s” of mogelijke langetermijneffecten van mRNA-vaccins uit te zoeken.

In de VS is het enthousiasme voor de mRNA-technologie eveneens ongebreideld. Slechts een paar dagen nadat de CDC bijgewerkte gegevens had vrijgegeven waaruit bleek dat er vanaf 26 maart meer dan 2200 sterfgevallen waren gemeld van mensen die de mRNA-vaccins van Pfizer of Moderna hadden gekregen, prees The Atlantic de technologie en suggereerde dat de “ingenieuze” synthetische mRNA-technologie achter de COVID-vaccins van Pfizer en Moderna een “doorbraak” betekende die “de wereld zou kunnen veranderen”.

In plaats van het vooruitzicht van retro-integratie van vreemd DNA af te doen als een “samenzweringstheorie”, zouden wetenschappers studies moeten uitvoeren met de mRNA-gevaccineerden om de werkelijke risico’s te beoordelen.

Corrigan is bijvoorbeeld van mening dat, hoewel in vitro gegevens in menselijke cellijnen (een van de gegevensbronnen die door de onderzoekers van Harvard-MIT zijn onderzocht) “waterdichte” resultaten opleveren, er nog steeds behoefte is om genomische veranderingen in het echte leven onomstotelijk aan te tonen door middel van “PCR, DNA-sequencing of Southern Blot … op gezuiverd genomisch DNA van COVID-19 patiënten” – en gevaccineerde personen.

Maar in plaats van deze leemten in het onderzoek op te vullen, watertanden de bedrijven over het potentieel om door mensen bewerkt mRNA te gebruiken om “onze cellulaire machinerie over te nemen” en “zowat elk eiwit onder de zon te maken”.

In een persbericht van 10 maart werd verklaard dat mRNA-vaccins de duidelijke winnaars waren in de COVID-19-vaccinwedloop en werd opgemerkt dat alle grote farmaceutische bedrijven nu “de [mRNA]-technologie aan het testen zijn door licentieovereenkomsten te sluiten en/of samen te werken met gerenommeerde RNA-bedrijven”.

In oude Disney-tekenfilms waren kijkers vaak getuige van hoe de ogen van de rijke oom van Donald Duck, Dagobert Duck, veranderden in grote dollartekens bij het overwegen van mogelijkheden om zijn toch al immense rijkdom te vergroten.

Te oordelen naar de bereidheid van directeuren van farmaceutische bedrijven om de risico’s van mRNA-vaccins op de lange termijn – en mogelijk voor meerdere generaties – over het hoofd te zien, moeten zij evenzeer in de ban zijn van de dollartekens in hun visioenen van een eindeloze pijplijn van “plug and play” mRNA-producten.

Help ons BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

En meld je aan voor onze dagelijkse nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/04/02/modernas-topwetenschapper-over-mrna-technologie-in-covid-vaccin-we-zijn-eigenlijk-de-software-van-het-leven-aan-het-hacken/?swcfpc=1