We dansen op de vulkaan. Israël heeft besloten: het zal Gaza aanvallen door de lucht, over land en over zee. Het besluit van de regering van Tel Aviv stelt het hele Midden-Oosten bloot aan een langdurig en wreed conflict, waarvan de uiteindelijke geopolitieke gevolgen volkomen onvoorspelbaar zijn. Op het spel staat echter niet alleen het voortbestaan van Palestina (als dat ooit heeft bestaan), maar ook dat van Israël, schrijft Piero Messina.
De druk die Tsahal uitoefent op de Gazastrook kan gevolgen hebben voor het hele gebied, waarbij Egypte en Jordanië vrezen voor hun interne stabiliteit. Meer dan twee miljoen Palestijnen lopen het risico honger te lijden als gevolg van de afnemende voedselvoorraden, zegt een vertegenwoordiger van UNRWA in de Gazastrook. Een enorme golf vluchtelingen uit Palestina zou het politieke en sociale faillissement van de twee staatsentiteiten kunnen veroorzaken. Het is daarom geen toeval dat de Egyptische president Abdel Fattah El Sisi en de Jordaanse koning Abdallah II hebben besloten een gemeenschappelijk standpunt in te nemen tegen de acties van Israël, waarbij ze wat wordt gedefinieerd als “collectieve bestraffing bij de belegering of verplaatsing” van Palestijnen veroordelen.
De twee leiders waarschuwen dat het voortduren van de oorlog in Gaza het risico met zich meebrengt dat de regio in een “catastrofe” terechtkomt, en lanceren een nieuwe oproep om de oorlog onmiddellijk te stoppen, burgers te beschermen, het beleg op te heffen en humanitaire hulp te bieden aan de Palestijnse enclave. Om elk misverstand te voorkomen verduidelijkte de Egyptische president Al Sisi ook dat “het idee om Palestijnen naar de Sinaï te verdrijven betekent dat Egypte in een oorlog tegen Israël wordt meegesleept.
Tel Aviv begrijpt zeker dat honderdduizenden mensen die door Hamas, en dus door de Moslimbroederschap, zijn geïndoctrineerd, de interne politieke situatie in Egypte, en ook in Jordanië, zullen opblazen. Het militaire regime in Egypte is onstabiel, vooral tegen de achtergrond van economische en voedselproblemen. Ze zullen ofwel naar Europa vluchten onder het mom van vluchtelingen, tientallen miljoenen, die de volkeren van de buurlanden aan zich binden, of als een radicale ideologie onder leiding van een sterke leider wint, zullen ze zich haasten om de staat Israël weg te vagen.
Waarom heeft Israël besloten om alles op het spel te zetten en het nu te doen? Waarom nu? Naast redenen van nationale veiligheid (werden de Israëlische inlichtingendiensten verrast? Hebben ze de waarschuwingen onderschat? Hebben ze hun ogen gesloten omdat het nodig was om nu de vijandelijkheden te openen?) is het misschien de moeite waard om de complexe situatie in het binnenland van de Joodse staat erbij te betrekken. Het land is namelijk nog steeds in beroering over de controversiële justitiële hervorming die premier Benjamin Netanyahu wil doorvoeren. Hij wil de bevoegdheden van het Hooggerechtshof beperken ten gunste van de uitvoerende macht en de Knesset, het parlement met één kamer in Israël.
Het hervormingsproject stuitte de afgelopen maanden niet alleen op verzet van het maatschappelijk middenveld, maar ook van grote delen van het veiligheidsapparaat. In een poging de regering overeind te houden heeft Netanyahu ruimte en macht gegeven aan de meest extremistische zielen van de uitvoerende macht, zoals de minister van Binnenlandse Veiligheid Itamar Ben Gvir. Het idee dat Hamas de kans heeft aangegrepen en een moment van bijzondere zwakte en verdeeldheid binnen de Joodse staat heeft benut om een verwoestende klap uit te delen, kan niet volledig worden uitgesloten. Maar we kunnen een specifieke wens van Tel Aviv om lang geplande militaire en expansionistische projecten te lanceren niet uitsluiten. Omdat de recente geschiedenis van de militaire strategieën van de IDF ons dit ook vertelt.
In Tel Aviv is alles altijd minutieus gepland. Uit het operationele handboek van de IDF hebben we altijd geweten wat de belangrijkste uitdagingen zijn die we moeten aanpakken: staten – ver weg (Iran) en dichtbij (Libanon), mislukt, desintegrerend (Syrië); substatelijke organisaties (Hezbollah, Hamas); of terroristische organisaties die geen banden hebben met een specifieke staat of gemeenschap (Global Jihad, Palestijnse Global Jihad, Islamitische Staat en anderen).
Maar er is iets veranderd in de Israëlische militaire doctrine. Al minstens drie jaar is de IDF bereid een ‘ring van vuur’-strijd te voeren, dat wil zeggen een definitieve oorlog, een soort All-in, waarin het land omringd wordt door regionale machten.
Er zijn enkele interne documenten van de Israëlische regering en het leger die precies dit vertellen. In 2018 presenteert premier Netanyahu het rapport National Security 2030. Dat document “gaat ervan uit dat het defensie-apparaat zich voorbereidt om Iran in het jaar 2030 het hoofd te bieden. In een situatie waarin Iran geen nucleaire capaciteit heeft verworven en ervan uitgaande dat er nog steeds een regime aan de macht is dat vergelijkbaar is met het huidige, zal het omgaan met Iran in 2030 waarschijnlijk vergelijkbaar zijn met het omgaan met Iran vandaag. De taak om het hoofd te bieden aan Iran zal echter radicaal anders zijn als we aannemen dat Iran over nucleaire capaciteit beschikt. In dat geval zal het machtsevenwicht tussen Israël en Iran veranderen, en is het mogelijk dat Iran onder een nucleaire paraplu gronddivisies, inclusief gepantserde elementen, zal durven inzetten in Irak en Syrië. In het eerste scenario zou Israël in de eerste plaats zijn luchtmacht moeten versterken, terwijl in het tweede scenario – de IDF het hoofd zal moeten bieden aan een nieuwe en significante staatslanddreiging, en het belang dat wordt toegekend aan Israëls gepantserde oorlogsvoering zal veranderen. Een ander voorbeeld: als de Moslim Broederschap opnieuw de macht grijpt in Egypte, zal de nieuwe situatie de discussie weer aanwakkeren over de inzet van de grondelementen van de IDF en het versterken van Israëls defensieve capaciteiten in gewapende conflicten tussen staten”.
Als je National Security 2030 leest, begrijp je hoe de echte zorg van Tel Aviv is dat “scenario’s als een nucleair Iran, de Moslimbroederschap die opnieuw de macht grijpt in Egypte of de desintegratie van het Hasjemitische regime in Jordanië geen nulwaarschijnlijkheidsscenario’s zijn”. Palestina vertegenwoordigt voor de opstellers van dat document geen “strategisch” gevaar: “terwijl een derde Intifada en het Palestijnse terrorisme Israël niet strategisch bedreigen, zullen geopolitieke veranderingen waar Israël geen controle over heeft een beslissend effect hebben op het vermogen van Israël om de bedreigingen het hoofd te bieden”.
National Security 2030 is slechts een politiek programma. Maar het werd ontwikkeld door de IDF met een heel specifiek strategisch document. We praten over de goedkeuring van een vierjarenplan genaamd “Momentum” (Tnufa in het Hebreeuws), aanvankelijk gelanceerd voor de periode 2020-2024. Doorgaans zijn vierjarige programma’s de drijvende kracht achter de strijdkrachtenopbouw, training, toewijzing van middelen en algehele efficiëntie van de IDF. Volgens openbare verklaringen van de IDF was het nieuwe plan gebaseerd op het scenario van een oorlog op meerdere fronten en was het bedoeld om soldaten voor te bereiden op “snel en massaal gebruik van geweld tegen vijandelijke systemen.” Tnufa maakte naar verluidt ook talloze verwijzingen naar het idee van ‘multidimensionaal’ en ‘multi-force’ te zijn – dat wil zeggen, een nauwere integratie van marine-, land-, lucht-, cyber- en inlichtingenbronnen. Het sleutelconcept om de huidige Israëlische militaire strategie te begrijpen is ‘oorlog op meerdere fronten’.
Tel Aviv waant zich dus klaar voor de laatste uitdaging.
Het is een proces dat enkele jaren geleden begon. Voor het opperbevel van Tsahal is het concept van overwinning ook veranderd. De overwinning is óf definitief, óf het is geen overwinning. In 2020 kondigde de Israel Defense Forces (IDF) de ontwikkeling aan van een nieuw operationeel concept genaamd Decisive Victory
Eén ding is vanaf nu zeker. Deze oorlog zal anders zijn. Het succes van Hamas, het geweld van ‘terroristische acties’, het gestructureerde en massale gebruik van raketten uit Gaza en het vermogen van Palestijnse commando’s om Israëlisch grondgebied binnen te dringen door middel van technieken, tactieken en gestructureerde procedures die de inlichtingendiensten verrasten, benadrukt het ontstaan van oorlogsscenario’s en bedreigingen die heel anders zijn dan die welke de tweede Libanonoorlog kenmerkten, Operatie ‘Strong Cliff’ (2014) en Operatie ‘Wall Guardian’ (2021). Deze campagnes kunnen niet worden opgevat als referentie voor de voorbereidingen van het Israëlische leger (IDF) op de aanhoudende oorlog, eenvoudigweg omdat de huidige situatie het resultaat is van de overlap van alle potentiële bedreigingen: intern, extern, regionaal en mondiaal, verweven met elkaar.
Het is heel duidelijk dat het Israëlische offensief tegen Hamas in de Gazastrook en ter verdediging van waarschijnlijke interne en externe dreigingen, van de Westelijke Jordaanoever tot Libanon, zich kan ontwikkelen volgens de principes van de strategische doctrine van de IDF, zoals uiteengezet door generaal Gadi Eizenkot. , hoofd van de Israëlische Generale Staf van Defensie van 2015 tot 2019, dat in 2020 werd gevolgd door het nieuwe operationele concept genaamd “Decisive Victory”, dat groepen als Hamas en Hezbollah niet definieert als “opstandelingen” of “guerrilla’s”, maar als “legers georganiseerd, goed opgeleid en goed uitgerust voor hun missies” die in staat zijn hun capaciteiten in de loop van de tijd te verbeteren. De hervorming van de IDF, die de dictaten van de strategische doctrine en het operationele concept volgt, is ook vormgegeven door zorgen over de vooruitzichten op horizontale escalatie, dat wil zeggen de opening van meerdere fronten tegelijkertijd, wat feitelijk plaatsvindt, wat aanleiding geeft tot een regionalisering van het conflict. Door deze logica zou het aanhoudende conflict, dat in Gaza begon, tot botsingen op de Westelijke Jordaanoever, Zuid-Libanon of de Golanhoogte kunnen leiden.
De gevolgen van dit conflict, het zoveelste onderdeel van een derde wereldoorlog die steen voor steen wordt uitgevochten (omdat het de botsing is tussen het Westen in crisis en het opkomende Brics-model), strekken zich uit tot buiten het Midden-Oosten. En ze slagen erin de hele planeet in chaos te slepen. In de Verenigde Staten hebben ze een simulatie gemaakt van het slechtste economische scenario dat verband houdt met de gevolgen van het Midden-Oosten. Het ergste. Het is een 10-punts decaloog.
1) het conflict wordt regionaal en Washington raakt er officieel bij betrokken.
2) De OPEC reageert met een olie-embargo.
3) Iran sluit de Straat van Hormuz.
4) De olieprijs bereikt de 300 dollar per vat.
5) Europa belandt in een energiecrisis die erger is dan in 2022.
6) De explosie van de energieprijzen voedt de inflatie en zorgt ervoor dat centrale banken de rente weer gaan verhogen.
7) Financiële crisis en het mondiale banksysteem.
8) De schuldencrisis dwingt de Fed daarom terug te keren naar het veld om de markten te redden. Monetaire kortsluiting.
9) De oliedollarhandel stort in.
10) Weimar 2.0, hyperinflatie.
Tenslotte is een korte sociologische analyse noodzakelijk. Bij het evalueren van de strategische keuzes van Israël en het besluit om rechtstreeks op weg te gaan naar wat Tel Aviv hoopt de beslissende overwinning te zullen zijn, moeten ook enkele sociale en demografische parameters in overweging worden genomen.
Eén factor waar Israël veel rekening mee houdt, is die van de demografische ontwikkeling. Demografie speelt een cruciale rol in het conflict, evenals de evolutie ervan in de loop van de tijd. Beide bevolkingsgroepen zijn de afgelopen eeuw gegroeid, waardoor de spanning in een relatief klein gebied is toegenomen, vooral als we woestijngebieden uitsluiten, die nutteloos zijn voor menselijke nederzettingen.
Israël had bij zijn geboorte in 1948 iets meer dan een miljoen inwoners, maar het land is sterker geworden en bereikt vandaag de dag 9 miljoen inwoners, wat volgens de laatste prognoses van de Verenigde Naties (middelgrote variant) voorbestemd is om in 2030 10 miljoen inwoners te bereiken en in 2050 13 miljoen inwoners. blijft nog steeds een vlo vergeleken met de moslimreuzen die hem omringen. Bovendien is de demografische groei helemaal niet homogeen, en bestaan er inderdaad zeer opmerkelijke verschillen tussen de verschillende Israëlische sociaal-etnische gemeenschappen van groot politiek en sociaal belang.
Binnen twintig jaar zal de Israëlische gemeenschap voor dertig procent uit charedim, ultraorthodoxe joden, bestaan. De relatie tussen de charedim en de rest van de Israëlische samenleving zou tot ernstige geopolitieke gevolgen voor Israël kunnen leiden; de meerderheid van de charedim staat sceptisch tegenover het zionisme, zo niet zelfs tegen het bestaan van de staat Israël. Hun numerieke groei wordt ook steeds problematischer voor de veiligheid van Israël zelf, aangezien het Israëlische defensiemodel in wezen gebaseerd is op militaire macht om zowel een offensief als een defensief conventioneel potentieel in stand te houden dat voldoende is voor afschrikking. Haredim zijn vrijgesteld van militaire dienst.
Vanuit demografisch oogpunt is Israël klein vergeleken met de groeiende moslimwereld eromheen, en de demografische groei komt vooral voort uit gemeenschappen die wantrouwend of terughoudend zijn tegenover het nationaal-zionistische establishment. In 2030 zal Egypte naar verwachting 125 miljoen inwoners tellen, Iran 92 miljoen, Irak 52 miljoen, Turkije 89 miljoen en Syrië 30 miljoen. Ook in 2030 zal gemiddeld 36,5 procent van de moslimbevolking van de landen rondom Israël tussen de 15 en 34 jaar oud zijn. Mede vanwege dit risico van ‘uitsterven’ is een mondiale oorlog vandaag de dag een noodzakelijke strategie voor Israël. Het is geen toeval dat Bibi Netaniayhu, die de toespraak van Winston Churchill leende, de oorlog aankondigde met deze woorden: “de westerse wereld stond 80 jaar geleden aan uw zijde tijdens uw donkerste uur, dit is ons donkerste uur”.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Israël kondigt holocaust aan in Gaza – “We gaan er de grootste begraafplaats ter wereld van maken !”
Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –
Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !
Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Volgens Nikko Norte is het Israël / Palestina conflict lang in de ijskast gezet totdat ze het konden gebruiken.
Dit is de tijd dat het ze goed uitkwam.
Je kunt het gesprek met hem over dit onderwerp beluisteren op de site van de Blauwe Tijger. Podcast van 18/10/23.