Het verloop van Russische operaties in Oekraïne en de Airland Battle Doctrine van de NAVO

Op 4 oktober publiceerde “Big Serge” een acute, beknopte en scherpzinnige technisch-historische analyse in de vorm van een thread op Twitter.

De auteur identificeert de sterke overeenkomsten tussen het verloop van de Russische operaties in Oekraïne en de ‘Airland Battle’-doctrine van de NAVO, die werd ontwikkeld op het hoogtepunt van de Koude Oorlog om een aanval af te slaan van grondtroepen van de Sovjet-Unie, die duidelijk superieur waren in mankracht en beschikbare middelen, en bevoordeeld waren door hun logistieke nabijheid tot het slagveld, schrijft Roberto Buffagni. De ‘Airland Battle’ doctrine werd ontwikkeld onder de directe invloed van de grootste Amerikaanse militaire theoreticus, kolonel John Boyd. De analyse van Big Serge eindigt met de volgende woorden: “Dit zou de Westerse militaire leiding aan het denken moeten zetten. In plaats van de Russen af te doen als een product van brute kracht, zouden ze moeten overwegen dat dit Russische leger wel eens een leerling van John Boyd zou kunnen zijn – een werkelijk verontrustende gedachte.”

Het is zeer veelbetekenend dat dezelfde, identieke verwijzing naar John Boyd wordt aangetroffen in de verhelderende tweedelige studie van de eerste weken van de oorlog die “Marinus” – waarschijnlijk luitenant-generaal (bd.) Paul Van Riper, Korps Mariniers – gepubliceerd in juni en augustus 2022 in de “Marine Corps Gazette”, en die na anderhalf jaar niet alleen van uitstekende kwaliteit, maar ook vooruitziend blijkt te zijn. Ik heb ze vertaald en uitgebreid van commentaar voorzien op italiaeilmondo.com. Het tweede deel van de studie eindigt als volgt: “De Russische invasie van Oekraïne zou het begin kunnen markeren van een nieuwe Koude Oorlog, een “lange strijd in de schemering” vergelijkbaar met de strijd die eindigde met de ineenstorting van het Sovjet-imperium gedurende meer dan drie decennia. geleden. Als dit het geval is, zullen we te maken krijgen met een tegenstander die, hoewel hij zwaar leunt op de waarde van de militaire Sovjettraditie, zichzelf heeft bevrijd van zowel de brutaliteit die inherent is aan Lenins nalatenschap als van de oogkleppen die het marxisme oplegt. Erger nog, het kan zijn dat we te maken krijgen met discipelen van John R. Boyd.”

Draad: Rusland, Oekraïne en de doctrinaire omkering van de NAVO

Sinds de Oekraïners hun tegenoffensief in het zuiden begonnen, is er een thema naar voren gekomen; namelijk dat de Russen vechten op een manier die griezelig veel lijkt op de manier die wordt gedicteerd door de NAVO-doctrine uit de late Koude Oorlog. (1)

Laten we beginnen door terug te gaan naar enkele zeer rudimentaire basisprincipes. Bij oorlogsvoering zijn er eigenlijk twee soorten gevechtsmiddelen: manoeuvreerelementen en vuur. Het coördineren van het samenspel van verschillende manoeuvreermiddelen en afstandsvuur is de fundamentele taak van militaire operaties. (2)

Manoeuvreermiddelen zijn middelen die gevechtskracht leveren aan de contactlijn en de positionele controle bepalen – tanks, infanterie, gepantserde voertuigen, enz. Afstandsvuren zijn systemen die vuurkracht leveren op afstand vanaf de contactlijn – artillerie, raketten, drones, vliegtuigen, enz. ( 3)

Tijdens het hoogtepunt van de Koude Oorlog werden westerse militaire planners geconfronteerd met een heel eenvoudig probleem: hoe kon een effectieve verdediging worden gevoerd tegen de strijdkrachten van het Warschaupact en het Rode Leger, die over een enorm voordeel beschikten wat betreft manoeuvreermiddelen? Wat is het strijdplan voor een in de minderheid zijnde strijdmacht? (4)

Vroege theoretische pogingen om dit probleem op te lossen waren ontmoedigend. Eén idee was om een proactieve defensieve houding aan te nemen, waarbij de strijdkracht op de meest voorste contactlijn werd geconcentreerd. (5)

Het probleem met dit concept was de Sovjetdoctrine van opeenvolgende operaties: aanvullende pakketten nieuwe reservetroepen om de aanval te versterken. Zelfs als de NAVO-troepen erin slaagden de aanvankelijke Sovjet-aanval te verslaan, hadden ze weinig kans tegen de tweede en derde aanval. (6)

Een alternatief was “Defense in Depth” – meerdere lagen verdedigingslinies ontworpen om de vijandelijke aanval te absorberen en af te breken. Dit werd als politiek problematisch beschouwd, omdat het impliceerde dat een groot deel van West-Duitsland onder de voet zou worden gelopen en bezet voordat de Sovjets uitgeput zouden zijn. (7)

Uiteindelijk was dit een probleem dat redelijk eenvoudig te begrijpen was, maar zeer moeilijk op te lossen. Sovjet-troepen konden rekenen op een voordeel van ongeveer 60% op het gebied van tanks en gepantserde voertuigen en een vergelijkbaar mankrachtvoordeel. (8)

Bovendien bevond de USSR zich veel dichter bij het potentiële slagveld (Duitsland) dan de Verenigde Staten, wat betekende dat het voor de Sovjets veel gemakkelijker zou zijn om extra troepen en voorraden aan te voeren. Dit probleem groeide post-Vietnam met het einde van de dienstplicht in Amerika. (9)

De oplossing – sterk beïnvloed door Amerika’s grootste militaire theoreticus, John Boyd – was om een Sovjetoffensief te dwarsbomen met behulp van een combinatie van krachtig en nauwkeurig afstandsvuur en zwermende tegenaanvallen door middel van manoeuvreermiddelen op de grond. Laten we de elementen achtereenvolgens bekijken. (10)

Het voordeel van de Sovjet-gevechtsmacht was afhankelijk van een enorm instandhoudingssysteem. Ze moesten zowel extra strijdkrachten (echelons) aanvoeren als voortdurend enorme hoeveelheden brandstof, munitie en materiaal naar het front verplaatsen. (11)

Amerika’s superieure precisievuren – met name grondgebaseerde raketten (HIMARS) en luchtlanceersystemen – boden het potentieel om het Sovjetonderhoudssysteem te ontwrichten door vuurkracht diep in de achterkant van de strijdruimte te leveren. (12)

Er werd verwacht dat een aanhoudend en krachtig aanvalsvermogen de strijdmacht van de Sovjet-Unie zou verstikken door hen te dwingen middelen te verbergen en te verdelen, waardoor ze hun reservetroepen niet zouden kunnen concentreren, ze snel naar het front zouden kunnen verplaatsen of ze zouden kunnen bevoorraden. (13)

Door het Sovjet-achtergebied te verzadigen met aanvallen hoopte men dat de Sovjet-strijdkracht ernstig zou kunnen worden afgestompt door te voorkomen dat het Rode Leger zijn superieure troepen op de grond zou concentreren en hun aankomst op de contactlijn zou vertragen. (14)

Bovendien suggereerde kolonel John Boyd wat hij ‘counter blitzing’ noemde – een doctrine van levendige tegenaanvallen over het hele vijandelijke front. Dit zou een dubbelzinnige operationele situatie creëren en de vijand er verder van weerhouden zijn troepen te concentreren. (15)

In essentie zouden deze synergetische doctrines – precisieaanvallen in de diepte en een frenetieke en agressieve tegenaanval – de gevechtsruimte in alle richtingen uitrekken, de gevechtskracht van de Sovjets verdunnen en hen verhinderen om hun troepen te concentreren voor een beslissende aanval. (16)

Gezamenlijk stond deze doctrine in de volksmond bekend als “Airland Battle”, en de bepalende kwaliteit ervan was een tegenaanval en het gebruik van precisievuur om vijandelijke troepen in het achterste echelon uit te putten en de steun van de vijand te verslechteren. (17)

Welnu, wat hebben we in Oekraïne? Iets dat nogal lijkt op Airland Battle, zo lijkt het. De Russische verdediging tegen het Oekraïense tegenoffensief heeft zowel een zeer proactieve tegenaanval als een exponentiële groei van het Russische aanvalsvermogen gekend. (18)

Terwijl de NAVO zich inspande om de gemechaniseerde troepenmacht van Oekraïne (voornamelijk grote manoeuvreermiddelen) opnieuw in te richten, komen de meeste nieuwe vermogens van Rusland in de vorm van afstandsvuur zoals de Lancet, Geran, UMPK en de zwermen FPV-drones die de Oekraïense troepen teisteren. (19)

Terwijl de Oekraïners hun gemechaniseerde pakket in het zuiden willen concentreren, hebben de Russen opportunistische aanvallen rondom het front uitgevoerd, waardoor Oekraïense reserves zijn verdeeld en er extreme operationele dubbelzinnigheid is ontstaan. Kolonel John Boyd zou het goedkeuren. (20)

Ondertussen blijven Russische aanvalsmiddelen de verzamelplaatsen, munitiedepots en commandoposten in het zuidelijke theater aanvallen. Ze hebben treinen en verzamelpunten getroffen en de Oekraïense strijdkrachten belaagd met drones. (21)

Dit alles zorgt ervoor dat het voor Oekraïne bijna onmogelijk wordt om manoeuvreermiddelen te concentreren om aan te vallen, en hun inspanningen langzaam te versterken. Onder deze omstandigheden is het bijna onmogelijk om met succes aan te vallen. Er wordt gebruik gemaakt van vuur om de manoeuvreermiddelen van de vijand te verdrijven. (22)

Het is duidelijk dat de Russische militaire doctrine haar eigen diepe bron van denken is – het punt hier is niet om te suggereren dat ze Airland Battle hebben gekopieerd. Misschien moeten we in plaats daarvan zeggen dat Airland Battle fundamentele waarheden over het slagveld en de operaties had geïdentificeerd. (23)

Wanneer de vijand zijn troepen moet concentreren om succesvol aan te kunnen vallen, is de logische reactie om de gevechtsruimte zowel horizontaal (in een hectische tegenaanval) als verticaal (waarbij zijn ondersteunende infrastructuur en reserves worden aangevallen) uit te breiden, waardoor hij wordt gedwongen zich te verspreiden. (24)

Dit zou de westerse militaire leiders tot nadenken moeten stemmen. In plaats van de Russen af te doen als een product van bruut geweld, zouden ze moeten overwegen dat dit Russische leger misschien wel een discipel van John Boyd zou kunnen zijn – inderdaad een ontnuchterende gedachte. (25)

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over