Het verhaal van een zwarte Amerikaanse soldaat uit het leger die een rondleiding door de gedemilitariseerde zone (DMZ) liet schieten en Noord-Korea binnenwandelde, heeft de nieuwscyclus overgenomen vanwege de nieuwigheidswaarde, maar het incident is een gelegenheid om te discussiëren over de anarchie en het disfunctioneren dat de Verenigde Staten exporteert naar zijn satellietstaten via zijn 750 overzeese bases in 80 landen, schrijft Eric Striker.
Volgens recente nieuwsberichten is de 23-jarige “overloper” Travis King de agressor geweest bij meerdere gewelddaden tegen Koreanen terwijl hij in het land was gestationeerd. King heeft meerdere incidenten op zijn naam staan, variërend van het in elkaar slaan van een man in een nachtclub, het bedreigen van Koreanen op straat met bedreigingen en racistische beledigingen, en het aanvallen van politieagenten.
Volgens de Amerikaanse Status of Forces-overeenkomst (SOFA) is het voor lokale autoriteiten moeilijk om Amerikaanse militairen te vervolgen wanneer ze op lokale bevolking jagen. Koreaanse aanklagers maakten het King gemakkelijk door hem te bevelen te betalen voor de politieauto die hij had beschadigd, wat hij weigerde te doen.
De Amerikaanse autoriteiten, die het laatste woord hebben als het gaat om het straffen van militaire aannemers en personeel voor misdaden in omliggende gebieden, behandelen de burgers om hen heen vaak met minachting. Kijk maar naar het geval van King, die zogenaamd in hechtenis was en door de militaire politie werd geëscorteerd om naar de Verenigde Staten te worden gevlogen voor verdere straf, maar op de een of andere manier op eigen houtje drie uur van het dichtstbijzijnde vliegveld belandde om bezienswaardigheden te gaan bekijken in de DMZ.
Veel grote Amerikaanse militaire bases in het buitenland zijn microkosmos van Amerika, met Taco Bells, hiphopdansclubs, veel drugs en veel misdaad die de Amerikaanse raciale kwesties weerspiegelt. Er zijn nu 55.000 Amerikaanse troepen in Okinawa, Japan, 28.500 in Zuid-Korea en 33.000 in Duitsland. Door de lokale bevolking gezien als gedwongen bezetting, nationale vernedering en een bron van anarchie.
Het is geen geheim dat binnenlandse Amerikaanse militaire installaties zoals Fort Bragg , Fort Bliss en Fort Hood , die de meest raciaal geïntegreerde gemeenschappen in Amerika zijn , oorlogsgebieden zijn vol zwarte en Mexicaanse bendeactiviteit, ongebreidelde moord (waaronder bovengemiddelde aantallen interraciale misdaad) en seksueel geweld (ook tegen mannen). Blanken op de basis plegen ook misdaden, soms als medeplichtigen van zwarten of Mexicanen in drugsgerelateerde criminaliteit, maar dit gebeurt op of onder het percentage soldaten van Europese afkomst.
Er is niet zo veel bekend over hoe deze morele degeneratie binnen het leger de bevolking in het buitenland beïnvloedt, waar de Amerikaanse regering enorme invloed heeft op klantregimes die actief helpen bij het verdoezelen van de reikwijdte van lokale wreedheden en crimineel gedrag om te voorkomen dat de bevolking van streek raakt.
Buitenlandse regeringen steunen misschien de militaire aanwezigheid van de VS op hun grondgebied, maar de mensen niet. Veel zionistische figuren op het gebied van buitenlands beleid raakten in paniek en vernietigden uiteindelijk de poging van president Donald Trump om troepen uit Duitsland en Korea terug te trekken en noemden het verraad aan bondgenoten, maar het idee blijft populair. Uit recente onderzoeken is gebleken dat de meerderheid van de Duitsers wil dat Amerikaanse soldaten naar huis gaan, terwijl Okinawanen regelmatig massale protesten houden (in één geval kwam 50% van de eilandbevolking opdagen) om te eisen dat wat zij zien als een broedplaats voor uitbuiters, verkrachters en moordenaars onder de rood-wit-blauwe vlag voorgoed wordt gesloten. Na de dood van twee Koreaanse schoolmeisjes door toedoen van nalatige Amerikaanse tankchauffeurs in 2002, volgde al snel een van de grootste en aanhoudende uitingen van anti-Amerikanisme in een “geallieerde” natie.
De geschiedenis van zwart militair geweld
Het is een uitdaging om nauwkeurige statistieken te vinden met betrekking tot misdaden (vooral geparseerd naar ras) door Amerikaanse troepen gepleegd buiten actieve oorlogsgebieden in het buitenland, zoals onlangs is ontdekt in een studie van het Pentagon waarin informatie werd gezocht over vermoedelijke “raciale ongelijkheden” in militaire disciplinaire onderzoeken. Toch is er enorme anekdotische informatie die optelt tot gegevens. Als het gaat om misdaden die in het buitenland zijn gepleegd, vinden slachtoffers het vaak zinloos om aangifte te doen, aangezien de autoriteiten de daders meestal niet kunnen vervolgen en Amerikaanse officieren over het algemeen de ogen sluiten voor alles behalve moord.
Teruggaand naar de Tweede Wereldoorlog waren zwarte militairen oververtegenwoordigd onder de zware overtreders. Volgens archiefmateriaal waren van de 70 Amerikaanse soldaten die werden geëxecuteerd voor wrede verkrachtingen en moorden in het Europese theater van de Tweede Wereldoorlog, 55 van hen zwart. Voorafgaand aan een beslissing van het Hooggerechtshof in 1983 die de doodstraf in het leger verbood, waren 11 van de 12 soldaten die werden geëxecuteerd voor halsmisdaden zwart. In deze periode vertegenwoordigden zwarten slechts 10% van de gehele Amerikaanse strijdkrachten.
Deze cijfers zijn onthutsend, zelfs in vergelijking met de normale verschillen in raciale criminaliteit in de VS. Een deel van de reden voor de enorme scheve vertegenwoordiging van zwarten onder verkrachters en moordenaars is dat zwarten meestal in dienstrollen hebben gediend in plaats van in actieve gevechtsfuncties, waar burgers meestal werden geweerd. Maar het is moeilijk te beweren dat er ook geen raciale dimensie is. Als we naar verslagen van straffen in deze periode kijken, kunnen we zien dat disciplinaire maatregelen gelijkmatiger werden uitgedeeld over de rassen voor kleinere overtredingen, zoals dronkenschap of insubordinatie, wat suggereert dat een bijzonder sadistisch trekje naar voren komt bij een relatief groot aantal zwarten wanneer ze het gevoel hebben dat ze toegang hebben tot de macht over een bezette of gastbevolking. Opgemerkt moet worden dat militaire vervolgingen voor barbaarse daden tijdens WO2 grotendeels beperkt bleven tot het bestraffen van misdaden begaan tegen mensen in geallieerde naties zoals Frankrijk, Engeland en Italië (dat zich na een coup tegen Benito Mussolini in 1943 aansloot bij de geallieerden) en pas nadat de aanvankelijke verwelkoming (in het geval van Engeland betrof dit ook zwarte soldaten, die zij zagen als slachtoffers van het Amerikaanse Jim Crow) snel veranderde in lokale verontwaardiging. De reikwijdte van gewelddadig crimineel gedrag door Amerikaanse troepen gericht op burgers in Japan en Duitsland tijdens de oorlog zijn nooit officieel verantwoord.
Met betrekking tot Japan zijn er stukjes bewijs beschikbaar – grotendeels uit Japanse bronnen en met korte vermeldingen in Amerikaanse boeken en kranten – die wijzen op systematische en onnodige moord en seksueel geweld tegen mannen, vrouwen en kinderen. In sommige gevallen is er fysiek bewijsmateriaal overgebleven, zoals het moordincident in Katsuyama in 1945, waar drie zwarte GI’s die regelmatig de stad binnendrongen om de vrouwen te verkrachten, uiteindelijk werden gedood door een paar overgebleven Japanse soldaten die zich in de jungle hadden verstopt om door te vechten na de capitulatie van hun land. De overblijfselen van de zwarte GI’s werden in 1997 in een grot ontdekt.
Waar ter wereld het zwarte 24th Infantry Regiment ook heen ging, chaos volgde. In één geval kreeg de 24th het bevel zijn Japanse installatie te verlaten om formeel deel te nemen aan de Koreaanse oorlog. Op 11 juli 1950, de avond voor het vertrek naar Korea, organiseerden 200 zwarte soldaten van het regiment een volledig niet-uitgelokte rel in de nabijgelegen stad Kokura, waar ze zich overgaven aan massale plunderingen, berovingen, seksuele aanvallen op vrouwen (ook in het bijzijn van hun families), en de moord op Japanse omstanders. Volgens ooggetuigenverslagen en primaire bronnen verzameld door Japanse historici
Dit was zeker niet de enige misdaad die in deze periode werd gepleegd. Zwarte soldaten, die de dekmantel van mobilisatie gebruikten, waren het meest actief betrokken bij roofzuchtig geweld kort voordat ze Korea binnentrokken. Een ander grotendeels vergeten voorbeeld is de wreedheid van een soldaat genaamd James L. Clark , wiens ras in militaire archieven als zwart wordt vermeld. Clark werd ter dood veroordeeld omdat hij inbrak in het huis van een Japanse familie, seks eiste en hen daarna allemaal vermoordde. Het verhaal werd gedramatiseerd door de Japanse schrijver Seicho Matsumoto, die ondanks dat hij een marxist is, in detail de unieke wreedheid van zwarten jegens de Japanners beschrijft.
Het is bekend dat soldaten van alle rassen excessen plegen in oorlogsgebieden, maar zwart geweld tegen willekeurige Europeanen en Aziaten in de buurt van hun militaire bases is altijd opmerkelijk hoog geweest. In Fort Leavenworth, waar militaire executies werden uitgevoerd, was de overgrote meerderheid van de opgehangenen zwart. Moderne kritische rassentheoretici hebben hierop gewezen als een teken van strafrechtelijke vooringenomenheid, maar laten in hun geschriften de gruwelijke details weg van de misdaden begaan door zwarte beklaagden die verzwarende omstandigheden creëerden die de doodstraf verdienden in plaats van levenslange gevangenisstraf, zoals de verkrachting en verlammende afranseling van een 11-jarig Oostenrijks meisje, verschillende sadistische aanvallen op blanke taxichauffeurs en een moordpartij in 1954 waarbij twee medesoldaten en hun Duitse vriendinnen werden gedood.
Het probleem is alleen maar erger geworden
Met de komst van de burgerrechtenbeweging en haar ongelijksoortige impactdoctrine, zal de misdaad op en rond Amerikaanse bases ongetwijfeld toenemen. Sinds 2020 is het ministerie van Defensie begonnen met een project om raciale verschillen in militaire rechtspraak te dichten, wat onvermijdelijk de gewelddadige golf van zwarte misdaad die de VS momenteel in zijn greep houdt, zal exporteren. De wereld wordt onderworpen aan ongecontroleerde en escalerende cijfers van zwart geweld, behalve nu dat blanke agenten bang zijn dat hun carrière wordt geruïneerd door beschuldigingen van racisme, de kwestie benaderen zoals rechters en aanklagers in het thuisland: altijd partij kiezen voor de zwarte crimineel.
Morele lafheid is een kenmerk van de top van het Amerikaanse leger. In 1995 ontvoerden drie zwarte militairen van de Amerikaanse marine een 12-jarig Japans schoolmeisje, bonden haar vast en sloegen haar, waarna ze haar in hun busje verkrachtten. De families van de beschuldigde mannen gingen naar bevriende joodse media om te beweren dat ze het slachtoffer waren van de racistische Japanners, die na tientallen jaren van interactie misdaden van Amerikaanse soldaten gewoonlijk associëren met zwarten. Dit is niet het resultaat van institutioneel racisme, integendeel: tijdens het incident in 1995 spanden de Japanse regering en de gecontroleerde media samen om actief te voorkomen dat foto’s van de verkrachters werden vrijgegeven, uit angst dat dit een raciale reactie zou uitlokken. Het gebrek aan ernst waarmee de aanval aanvankelijk door de autoriteiten werd ontvangen, werd geïllustreerd door Adm. Richard C. Macke, toenmalig commandant van de Amerikaanse strijdkrachten in de Stille Oceaan, die brutaal reageerde op de lokale woede door de daders “dom” te noemen, niet omdat ze een klein Japans meisje hadden gemarteld, maar omdat ze het geld dat ze hadden uitgegeven om het busje te huren dat bij de misdaad was gebruikt, hadden moeten gebruiken om Japanse hoeren te kopen. De drie mannen werden in 2002 vrijgelaten.
Tussen 1972 en 2019 zijn door Amerikaanse troepen 6.000 misdaden – waarvan minstens 10% ernstige aanvallen, verkrachtingen en moorden – gepleegd tegen Okinawanen. Duizenden zijn ook gewond of gedood bij ongevallen veroorzaakt door incompetent militair personeel. De Japanse regering en de media verwijzen naar Washington en hebben geprobeerd de grieven over de onaanvaardbare situatie weg te nemen door valse grafieken te publiceren die beweren dat de Okinawanen – de armste mensen in Japan – meer misdaden per hoofd van de bevolking begaan dan de soldaten. Deze gegevens circuleren online in de Engelstalige Japanse pers, maar het is een oneerlijke statistische truc die de appels van veelvoorkomende inheemse overtredingen zoals kleine diefstal of illegaal gokken vergelijkt met de peren van ernstige misdaden door Amerikaanse militairen in het gebied, zoals zware mishandeling of penetrerende seksuele aanvallen.
In Korea werden tussen 1967 en 1998 50.000 misdaden gepleegd door Amerikaanse troepen. In het Oost-Aziatische land met weinig criminaliteit plegen Amerikaans personeel jaarlijks honderden gewelddadige aanvallen en inbraken , terwijl het aantal verkrachtingen vijf keer hoger ligt dan onder de lokale bevolking. De omvang van het probleem is in de loop der jaren enigszins afgenomen nadat bevelhebbers extreme maatregelen begonnen te nemen, zoals het afsluiten van de hele basis, wanneer een ernstig misdrijf controverse veroorzaakte, maar desondanks citeren nieuwsberichten Koreanen als zijnde “banger voor de militaire vredesmacht van de VS dan voor het Noord-Koreaanse regime”.
In Duitsland is de Amerikaanse militaire politie gedwongen om lokale bars en treinstations te gaan patrouilleren als gevolg van recente gewelddadige incidenten tussen Amerikaanse soldaten en Duitse agenten.
Ook kleinere bases hebben deze problemen. Vorig jaar reed een vrouw van Mexicaanse afkomst die bij de Amerikaanse luchtmacht diende een Italiaanse tienerjongen aan terwijl ze dronken aan het rijden was in de buurt van de luchtmachtbasis Aviano. De rouwende moeder van de jongen wil dat de verdachte voor een Italiaanse rechtbank wordt berecht en zegt tegen lokale nieuwsuitzendingen: “We weten allemaal dat de soldaten op de Aviano-basis in dit gebied doen wat ze willen, dat ze de regels niet respecteren”, maar lokale aanklagers hebben gezegd dat ze de dronken bestuurder mogelijk niet kunnen aanklagen vanwege de SOFA-voorschriften. Er zijn andere recente voorbeelden van Amerikaanse troepen die in Latijns-Amerika zijn gestationeerd en drugssmokkel- en mensenhandelnetwerken van meerdere miljoenen dollars organiseren.
Ons leger in binnen- en buitenland is een uitvloeisel van onze samenleving en onze samenleving is een schande. Degenen die bezet zijn door het regime van Washington – of het nu Duitsers zijn in Neurenberg, Japanners in Okinawa, of blanken op het platteland van Louisiana in de buurt van Fort Polk – zijn ontevreden over de onmiddellijke impact van het imperiale project waar we niet om hebben gevraagd.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –
Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !
Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over:
Die negers zijn nog niet in staat om gezellig een feestje te vieren met een ploeg andere negers.
Waar ze ook met ze alle bij een komen, altijd komen er messen en pistolen aan te pas.
Of ze nou iets met de familie doen of een zaaltje huren voor een of andere reden.
Altijd is het raak met die gasten. Elke keer weer.
Een naar vervelend en uiterst agressief soort is het, zijn nergens te handhaven en zeker niet onder mekaar.
En altijd eindigt het met ambulances en politie.
Ik heb nog nooit iets anders gehoord of gelezen.
Negers vieren een neger feestje, en meteen is het weer raak.
Komen ze mekaar tegen dan is het meteen schieten. Altijd weer.
https://www.dagelijksestandaard.nl/binnenland/leefbaar-rotterdam-wil-zomercarnaval-verbieden-na-schietpartij-met-drie-gewonden