In 2007 wees de Russische president Vladimir Poetin tijdens zijn beroemde toespraak in München op de onvermijdelijke opkomst van een multipolaire wereld, schrijft Moon of Alabama.

Hij begon met het definiëren van de tegenovergestelde toestand:

Maar wat is een unipolaire wereld? Hoe je deze term ook kunt verfraaien, uiteindelijk verwijst het naar één type situatie, namelijk één centrum van autoriteit, één centrum van kracht, één centrum van besluitvorming.

Het is een wereld waarin er één meester is, één soeverein. En uiteindelijk is dit niet alleen schadelijk voor iedereen binnen dit systeem, maar ook voor de soeverein zelf, omdat deze zichzelf van binnenuit vernietigt.

De unilaterale tendensen van de VS en het Westen in het algemeen werden omschreven als een doodlopende weg:

Wat er in de wereld van vandaag gebeurt – en we zijn er net mee begonnen dit te bespreken – is een poging om precies dit concept in internationale aangelegenheden te introduceren, het concept van een unipolaire wereld.

En met welke resultaten?

Eenzijdige en vaak onwettige acties hebben geen enkel probleem opgelost. Bovendien hebben ze nieuwe menselijke tragedies veroorzaakt en nieuwe spanningscentra gecreëerd.
…
We zien een steeds grotere minachting voor de basisprincipes van het internationaal recht. En onafhankelijke rechtsnormen komen in feite steeds dichter in de buurt van het rechtssysteem van één staat. Eén staat, en natuurlijk in de eerste plaats de Verenigde Staten, heeft zijn nationale grenzen in alle opzichten overschreden. Dit is zichtbaar in het economische, politieke, culturele en onderwijsbeleid dat het oplegt aan andere naties. Nou, wie vindt dit leuk? Wie wordt hier blij van?

Hij wees op de onvermijdelijke veranderingen in de wereld die zich voordeden om deze trend tegen te gaan:

Het gecombineerde bbp, gemeten in koopkrachtpariteit, van landen als India en China is nu al groter dan dat van de Verenigde Staten. En een soortgelijke berekening waarbij het bbp van de BRIC-landen – Brazilië, Rusland, India en China – het cumulatieve bbp van de EU overtreft. En volgens experts zal deze kloof in de toekomst alleen maar groter worden.

Er is geen reden om eraan te twijfelen dat het economische potentieel van de nieuwe centra van mondiale economische groei onvermijdelijk zal worden omgezet in politieke invloed en de multipolariteit zal versterken.

Daar is het dan: multipolariteit, het ‘slechte woord’ dat de VS niet serieus durfden te nemen. Poetin werd uitgelachen en vervolgens veroordeeld vanwege zijn zeer duidelijke voorspellingen.

Maar vandaag de dag is de multipolariteit toegenomen.

Tegenwoordig leven we in een multilaterale wereld. We zien dat Rusland, China en veel kleinere landen verenigd zijn in hun wil om hun rechten en veiligheid te behouden. De koude oorlog is voorbij. De enigszins eenzijdige decennia die daarop volgden zijn nu voorbij. We hebben een nieuwe wereldorde nodig.

In de VS is dat kwartje eindelijk gaan vallen.

Het heeft de grond nog niet bereikt. We weten niet aan welke kant het zal landen.

Twee dagen geleden sprak de Amerikaanse president Joe Biden zelfs tijdens een campagne. Onder veel van de gebruikelijke bla-bla viel deze paragraaf op:

We bevonden ons vijftig jaar lang in een naoorlogse periode waarin het verdomd goed werkte, maar dat is een beetje opraken. Een beetje zonder stoom. Er is een nieuwe nodig – een nieuwe wereldorde in zekere zin, alsof dat een wereldorde was.

Daar is het – je kunt de cent uit zijn hand zien glijden en naar beneden vallen.

De tijd voor de VS om een ​​deel van zijn invloed in de opkomende nieuwe wereldorde te behouden is kort:

Kijk, we staan ​​op een keerpunt in de geschiedenis – letterlijk een keerpunt in de geschiedenis, en dat is dat beslissingen die we in de komende vier of vijf jaar nemen, zullen bepalen hoe de volgende vier of vijf decennia eruit zullen zien. En dat is een feit.

De Oekraïense nieuwssite Strana, die als eerste wees op Bidens erkenning van mondiale veranderingen, beschrijft de implicaties van die gedachte (machinevertaling):

Opgemerkt moet worden dat de ‘verdomd goede’ naoorlogse vijftigjarige vrede waarover Biden sprak, ontstond als gevolg van de meest meedogenloze oorlog in de geschiedenis van de mensheid. Het leek ook te wijten aan de overeenkomsten tussen de USSR en de Verenigde Staten, die in wezen de invloedssferen in Europa verdeelden.

Als we uitgaan van deze historische context, dan biedt Biden, zo blijkt, aan om óf een militaire overwinning te behalen op de Russische Federatie en China, waarmee de Verenigde Staten momenteel vijandig staan, óf om met hen te onderhandelen en een ‘nieuw Yalta-verdrag’ te regelen met de verdeling van invloedssferen.

Aan welke kant zal het kwartje op vallen? De kant van een nieuwe mondiale oorlog? Of de kant van nieuwe onderhandelingen?

We weten het niet.

—

Poetin had voorspeld dat het nastreven van unilaterale macht automatisch zou leiden tot het einde van de nastrever. Zoals Biden erkent, verscheuren de VS zichzelf in hun waanideeën.

Voorafgaand aan het campagneevenement had Biden een openbare toespraak gehouden vanuit het Witte Huis.

Adam Tooze denkt erover na:

Biden:

Amerikaans leiderschap is wat de wereld bij elkaar houdt.

De president was niet alleen aan het improviseren. Hij heeft niet veel toespraken gehouden vanuit het Oval Office. Een speechschrijversteam heeft deze buitengewone zin bedacht.

Het weerspiegelt diepgewortelde opvattingen van de kant van Washington. In februari 2021 hield de nieuw benoemde minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken verschillende toespraken en interviews waarin hij de zin herhaalde:

De wereld organiseert zichzelf niet. Als we niet betrokken zijn, als we geen leiding geven, gebeuren er twee dingen: óf een ander land probeert onze plaats in te nemen, maar waarschijnlijk niet op een manier die onze belangen en waarden bevordert, óf niemand doet dat, en dan krijg je chaos.

Dit idee, dat Amerika’s “plaats” in de wereld die van “organisator” is, en dat als Amerika die plaats niet inneemt en zijn werk niet doet, de wereld uit elkaar zal vallen, of dat een andere macht de plaats van Amerika als organisator zal innemen, zit diep geworteld in de beleidskringen van de VS.

Als metafysische stelling is het dwaas en misleidend. Het is bizar om je voor te stellen dat de wereld Amerika nodig heeft om ‘het bij elkaar te houden’. Amerika zelf is nauwelijks heel.

Hij beschrijft de negatieve mondiale gevolgen van het misleidende Amerikaanse denken om vervolgens over de uitkomst na te denken:

Wat is de impact van een disfunctioneel Amerikaans politiek systeem, waarin de meer redelijke vleugel van de heersende elite vasthoudt aan ideeën over de rol van Amerika die systematisch zichzelf voor de gek houden. Je zou kunnen zeggen dat hypocrisie normaal is. Het is de zonde van het liberalisme. Maar in het licht van de omvang van de dreigende mondiale problemen en de verschuiving in het machtsevenwicht die al heeft plaatsgevonden, laat staan ​​van wat er misschien nog zal gebeuren, hoe lang kan deze spanning worden gehandhaafd en wat zal de prijs zijn?

Hij lijkt zich af te vragen of het nu vallende kwartje ooit de grond zal raken:

Het enige dat zeker lijkt, is dat we moeten voorkomen dat we in de val trappen van wat ik fin-fictie of fin-fi heb genoemd, waarbij wordt aangenomen dat deze spanningen, omdat ze ondraaglijk lijken, op een logische manier moeten worden opgelost, bijvoorbeeld in de speculatie over het einde van de dollarhegemonie, of wat de Biden-fantasie lijkt te zijn van een terugkeer naar de normaliteit van het Amerikaanse leiderschap.

Ik sta zelfs sceptisch tegenover het aanroepen van termen als ‘ interregnum ’, die een tijdelijke pauze tussen machtsorden betekenen.

Wat geeft ons het vertrouwen dat onze huidige situatie tijdelijk is en dat er een nieuwe orde, zoals de oude, zal ontstaan?

Is dat niet een andere versie van het soort denken dat zegt dat de wereld “georganiseerd moet worden” door een macht die aan het hoofd van de tafel zit – in “Amerika’s plaats”?

Die vraag lijkt mij het punt te missen wat multilateralisme werkelijk betekent. Het betekent niet unilateralisme met een ander land aan de leiding. Het betekent een enigszins democratisch VN-systeem, met een uitgebreide Veiligheidsraad die de landen met een grote bevolking van elk continent omvat.

Het betekent het volgen van het internationale recht.

Zullen de VS terugkeren in dat systeem? Of is er een mondiale oorlog nodig om de uitkomst te bepalen?

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Biden-verkiezingsstrategie: ‘Laten we drie oorlogen tegelijk voeren !’

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over