We beginnen allemaal de pijn te voelen van verstoringen van de toeleveringsketen en stijgende energiekosten en economische onzekerheid en inflatie – om nog maar te zwijgen van stagflatie en krimpflatie en deflatie – maar de afgelopen maanden is de omvang van de crisis waarmee we worden geconfronteerd, nog eens extra benadrukt. Het lijkt wel of elke dag het nieuws brengt van een nieuwe financiële brand, schrijft James Corbett.

De Dow zakt. De loonie daalt. Japan kraakt. Wereldwijde aandelen kelderen. De inflatie in de eurozone piekt. De Fed gaat omhoog. Bouwers bezuinigen. Crypto stort in. Schatkistpapier keldert.

Zoals u ongetwijfeld hebt gezien, zijn er de afgelopen maanden veel van dit soort verhalen in de financiële pers verschenen, met allemaal even sombere cijfers.

Maar het is belangrijk om in gedachten te houden dat deze cijfers slechts dat zijn: cijfers. De echte vraag is wat deze cijfers eigenlijk betekenen.

Laten we die vraag vandaag beantwoorden door ons te verdiepen in het verhaal achter de cijfers en te ontdekken wat dat verhaal ons vertelt over de tralies van de financiële gevangenis die zich om ons heen sluiten.

De truc van het vertrouwen

Zoals ik al lang betoog, is het mondiale financiële systeem (en de monetaire orde waarop dat systeem is gebaseerd) een truc van vertrouwen in de meest letterlijke zin van het woord. Dit is altijd zo geweest in het tijdperk van de fiatvaluta – getuige bijvoorbeeld de “full faith and credit” verbiage die het Amerikaanse Ministerie van Financiën en anderen gebruiken om de “steun” van de dollar te beschrijven – maar het is vooral zo in de laatste paar decennia van centrale bank chicanes.

Dus, wat betekent het om te zeggen dat het financiële systeem een truc van vertrouwen is?

Om dat te begrijpen moet je terug naar de geboorte van het moderne monetaire systeem in Bretton Woods, New Hampshire, in 1944. Zoals u zich zult herinneren van mijn podcastaflevering over Bretton Woods 2.0, eiste de Overeenkomst van Bretton Woods dat de ondertekenende landen hun valuta’s zouden koppelen aan de Amerikaanse dollar, die zelf converteerbaar was in goud tegen 35 dollar perounce. Het idee was dat in het naoorlogse tijdperk de valuta weer door goud zouden worden gedekt, via de dollar.

Kortom, de hele monetaire orde moest worden gebaseerd op het vertrouwen van de wereld in het vermogen van de Amerikaanse regering om haar uitgaven onder controle te houden en haar belofte om haar schuldeisers in goud te betalen wanneer zij daarom vroegen, niet te breken. Maar maak je geen zorgen, iedereen, Uncle Sam heeft gezworen dat hij geen misbruik zou maken van het exorbitante privilege dat hoort bij de uitgifte van de wereldreservemunt!

Toen kwamen de Koude Oorlog en de Koreaanse Oorlog en de Vietnamoorlog en de nucleaire wapenwedloop en de opkomst van het militair-industrieel complex en de geboorte van de wieg-tot-graf Grote Maatschappij betuttelingsstaat en een gelijktijdige stijging van de staatsschuld en een negatieve betalingsbalans. Sommige landen begonnen zich af te vragen of de Amerikaanse regering misschien – heel misschien – niet genoeg goud in haar kluizen had om al haar papieren beloften te dekken. Maar toen de Franse president Charles de Gaulle de Franse marine over de Atlantische Oceaan stuurde om Uncle Sam beleefd te vragen de Franse dollarreserves om te zetten in goud, reageerde president Nixon door het goudloket te sluiten en formeel een einde te maken aan het Bretton Woods-systeem.

Vanaf dat moment kon niemand meer doen alsof de monetaire orde iets anders was dan een vertrouwenstruc. In het stelsel van zwevende wisselkoersen dat zich na de vernietiging van Bretton Woods ontwikkelde, wordt fiatgeld afgezet tegen fiatgeld in een kaartenhuis dat alleen overeind blijft omdat – zoals de misleide onderdanen van de keizer in het sprookje van Hans Christian Andersen – de mensen geleerd is zich niet af te vragen of keizer Dollar wel echt kleren draagt.

Het is dan ook geen verrassing dat het tijdperk na Bretton Woods wordt gekenmerkt door een reeks steeds brutalere pogingen van de financiële elite om te profiteren van de goedgelovigheid van het publiek.

Henry Kissinger bemiddelde in het petrodollarsysteem, waarbij de Saoedi’s olie in dollars prijzen en die dollars weer witwassen via het Amerikaanse financiële systeem.

Dan was er de Black Monday beurscrash van 1987, die leidde tot de oprichting van het Plunge Protection Team, een groep hooggeplaatste bankiers en overheidsfunctionarissen die, zoals toegegeven, de aandelenmarkt manipuleren in opdracht van de oligarchen.

En er was de huizenbel van Greenspan in de vroege jaren 2000, die leidde tot de wereldwijde financiële crisis van 2008 en die op zijn beurt werd toegedekt met een “banenloos herstel” en de normalisering van de interventie van de centrale banken in de markten.

En nu zijn we hier aan het einde van de “Langste Bull Run in de geschiedenis!!! Wat kan er misgaan???” met de loonslaven die nog steeds gevraagd worden om “de aandelenmarkt te aanbidden” en te doen alsof het niet algemeen bekend is dat “de markten gemanipuleerd worden”, dat “de financiële pers nu toegeeft dat de markten een schijnvertoning zijn” en dat “de centrale banken deze ineenstorting hebben veroorzaakt.”

Maar het tij van de laatste 80 jaar monetaire geschiedenis is aan het keren. Mensen worden eindelijk wakker dat de keizer inderdaad naakt is, en velen trekken eindelijk hun vertrouwen in het systeem dat de centrale bankiers hebben gecreëerd in twijfel.

De (gecreëerde) vertrouwenscrisis

Dat de hele economische orde één groot vertrouwensspel is, zal geen verrassing zijn voor mijn vaste lezers of ieder ander die op dit soort zaken heeft gelet. Wat wel verrassend is, is dat de reguliere financiële pers niet eens meer probeert dit feit te verbergen.

De Bezos Post framet zijn berichtgeving over de inflatiecrisis als een kwestie van het publiek dat “het vertrouwen” in de Fed verliest. De beroemde miljardair Bill Ackman roept op tot agressieve renteverhogingen om “het vertrouwen” in de markten te herstellen. Zelfs Fed-voorzitter Jerome Powell geeft toe dat wat de banksters zorgen baart niet de prijsinflatie zelf is, maar het geloof van de mensen in het systeem, waarbij hij opmerkt dat de “echt kritieke vraag” is “ervoor te zorgen dat het publiek er vertrouwen in heeft dat we de instrumenten hebben” om de inflatie te bestrijden.

Niemand kan op dit moment nog ontkennen dat het geloof dat het wereldwijde economische oplichtingsspel zo lang in stand heeft gehouden, wankelt. Toen de financiële orde voedsel op de tafel van hun gezin bracht, waren weinigen geneigd de status quo in twijfel te trekken. Nu de kosten voor het eten op hun tafel de pan uit rijzen, hebben velen geen andere keuze dan die status quo in twijfel te trekken.

Hoewel dit verlies aan vertrouwen al dan niet verrassend is voor Jerome Powell of de andere middenstanders van het oplichtersspel, is het zeker niet verrassend voor de touwtrekkers bij de Bank voor Internationale Betalingen (BIS) – de centrale bank der centrale banken die door Carroll Quigley in Tragedy & Hope wordt aangeduid als het toppunt van financiële controle – die al jaren keer op keer “waarschuwen” voor het onvermijdelijke resultaat van deze door centrale banken aangestuurde QE (quantitative easing) waanzin.

Het zou echter het toppunt van naïviteit zijn om te geloven dat de mensen aan de top van de economische machtspiramide de ineenstorting van dit systeem konden voorzien en toch niets deden om zich erop voor te bereiden. In werkelijkheid zitten de BIB en de andere financiële elites zich natuurlijk niet af te vragen wat ze met deze vertrouwenscrisis moeten doen. Integendeel. Ze moedigen het aan.

De verschillende “mislukkingen” die we nu op de markten zien zijn geen toeval; het zijn problemen die gecreëerd of verergerd worden door bewuste actie.

Inflatie komt niet uit het niets. Het is het perfect voorspelbare resultaat van interventies van centrale banken.

De toeleveringsketen gaat niet “kapot” zonder speciale reden. Het is stilgelegd door de overheid.

De voedselprijzen stijgen niet omdat boeren plotseling meer geld vragen. Ze stijgen omdat overheden zorgvuldig de voorwaarden creëren voor een voedselapocalyps.

Nee, wat we meemaken is geen spontane economische ineenstorting; het is de gecontroleerde afbraak van de economie.

Maar waarom? Welke reden zouden de machten, die dat niet zouden moeten zijn, hebben om het vertrouwensspel, dat ze al bijna een eeuw runnen, te vernietigen?

Probleem, reactie, oplossing

Dat de financiële elites die zo ijverig hebben gewerkt om een wereldorde op te bouwen zich vervolgens omdraaien en bijdragen aan de vernietiging van die orde is alleen verwonderlijk als we denken dat zij van plan zijn de huidige status quo voor altijd voort te zetten. Maar dat zijn ze niet. Om de weg vrij te maken voor de nieuwe economische wereldorde, moeten ze eerst de oude vernietigen.

Stel je voor dat je een 99-jarig huurcontract hebt getekend voor een paar eersteklas kantoortorens in Lower Manhattan. Stel je nu voor dat die torens voortdurend onderbezet waren en dat er 200 miljoen dollar aan asbest moest worden verwijderd om ze aan de normen te laten voldoen. Laten we ons ten slotte ook voorstellen dat u de vooruitziende blik had om ervoor te zorgen dat uw verzekering expliciet het recht omvatte om op die grond alles te herbouwen wat u wilt in het onwaarschijnlijke geval dat de torens volledig zouden worden vernietigd. In zo’n scenario zou u kunnen berekenen dat het in uw eigen belang is om de torens zelf te vernietigen en de schuld te geven aan een moslim boeman. Je weet wel, hypothetisch gesproken.

Evenzo, als je een machtspositie had over de wereldwijde monetaire orde en je wilde die orde volledig opnieuw opbouwen, zodat jij en je trawanten volledige controle zouden hebben over elke transactie die op de planeet plaatsvindt, dan kan er een moment komen waarop je berekent dat het in jouw belang is om een gecontroleerde sloop van de economie te beginnen.

Aangezien ik geen deel uitmaak van die financiële elite, kan ik uiteraard niet met zekerheid zeggen of die beslissing al dan niet is genomen. Ik weet niet hoeveel tijd we hebben voordat de huidige orde volledig instort en of de gecontroleerde afbraak van de economie al serieus begonnen is. Tijdens de ineenstorting van Lehman in 2008 kon ik me immers nauwelijks voorstellen dat de centrale banksters nog een paar jaar door zouden kunnen gaan met kwantitatieve versoepeling, negatieve rente en andere transparante financiële charlatanerie. Het is zeker mogelijk dat de oplichters die dit oplichtersspel al zovele decennia runnen, nog een paar trucs in hun mouw hebben om de zombie-economie nog een tijdje te laten haperen.

Maar wat ik wel weet – omdat ik het hier in mei al heb behandeld – is dat zowat elke centrale bank ter wereld nu actief werkt aan de invoering van een CBDC (Central Bank Digital Currency). Ik weet dat we tegen het einde van het decennium – zo niet veel eerder – zullen zien dat land na land de CBDC’s voor particulieren zal aannemen en aan hun burgers zal opdringen met de bedoeling elke transactie in de economie in real time te volgen.

Ten slotte weet ik dat een geheel nieuw monetair instrument waarschijnlijk niet door het publiek zal worden aangenomen zonder een dwingende reden, zoals een hyperinflatoire crisis in het oude monetaire instrument.

Als je al deze feiten bij elkaar optelt, is het duidelijk dat de financiële orde die we ons hele leven hebben gekend, op het punt staat te verdwijnen en dat haar dagen geteld zijn. Het is in het licht van deze kennis dat ik denk dat we de huidige economische crisis moeten interpreteren.

Het is belangrijk te begrijpen hoe mooi de stukjes van de bredere politieke/geopolitieke/sociale/financiële puzzel in elkaar passen en hoe alle gebeurtenissen van de afgelopen twee jaar die stukjes samenbrengen. De bioveiligheidsuitrol maakt de vaccinpaspoorten noodzakelijk. De vaccinpaspoorten introduceren de digitale ID. De digitale ID biedt de infrastructuur voor de CBDC’s. De CBDC’s bieden een mechanisme voor de handhaving van een sociaal kredietsysteem (en/of een koolstofkredietsysteem). Wie deze gebeurtenissen ziet als afzonderlijke gebeurtenissen die zich lukraak en toevallig ontvouwen, mist het hele punt. De afbraak van de economie is slechts een excuus voor de uitvoering van de volgende fase van de agenda, net zoals COVID-19 een excuus was voor deze fase van de agenda.

Kortom, de totale economische aanval die nu wordt uitgevoerd op de vrije volkeren van de wereld is slechts een ander slagveld in de allesomvattende oorlog van de vijfde generatie die we voeren tegen de wereldwijde elites.

En zoals ik in mijn recente “Guide to Fifth-Generation Warfare” opmerkte, hangt ons vermogen om ons tegen deze aanval te verdedigen (laat staan de strijd te winnen) af van de wetenschap dat we überhaupt in een oorlog verwikkeld zijn. We moeten de kaarten zo duidelijk mogelijk op tafel leggen voor onze vrienden en familie: De economie wordt opzettelijk vernietigd. Het wordt gedaan door dezelfde oplichters die het systeem hebben gecreëerd dat nu wordt vernietigd. En het wordt gedaan om volledige controle over de economie te krijgen, tot en met ons vermogen om te kopen en te verkopen.

In feite staan we op ground zero van de wereldeconomie, kijkend naar de explosies in de Twin Towers van het wereldwijde financiële systeem. We kunnen hier blijven staan, gebiologeerd door de pyrotechniek van de explosies, of we kunnen ons terugtrekken, hergroeperen en de nodige stappen ondernemen om onze afhankelijkheid van dit instortende systeem te verminderen en de tegeneconomie, die onze enige reddingslijn zal zijn nu de tralies van de nieuwe economische gevangenis zich om ons heen sluiten, uit te breiden en te versterken.

Hoe dan ook, maak uw keuze snel. Er is nog maar weinig tijd voor overleg.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/12/16/25180/