Oplopende politieke spanningen zouden spoedig kunnen omslaan in geweld op straat.
Terwijl zo’n 500.000 linkse mensen gisteren door de Franse steden marcheerden en antifascistische leuzen riepen, leek de zin van Lenin nog nooit zo toepasselijk: “Er zijn decennia waarin niets gebeurt; en er zijn weken waarin tientallen jaren plaatsvinden.”
Ondersteund door het besluit van Emmanuel Macron vorige week om vervroegde verkiezingen uit te schrijven nadat de hard-rechtse National Rally meer dan een derde van de stemmen had gewonnen bij de Europese verkiezingen, verkeert de Franse politiek nu in een staat van chaos. Macron heeft bewust gekozen voor de kortste grondwettelijk verenigbare tijdlijn, met een eerste ronde op 30 juni en de tweede ronde op 7 juli, meldt The Telegraph.
Opstandigheid, vijandigheid en achterdocht heersen tussen tegenstanders, maar ook tussen zogenaamde bondgenoten, die door de omstandigheden tot onnatuurlijke coalities worden gedwongen. Partijen die net klaar zijn met strijden om kiezers in een systeem van evenredige vertegenwoordiging, worden nu geconfronteerd met een ‘first-pas-the-post’-wedstrijd en hebben de afgelopen week verwoed allianties aan elkaar gesmeed.
De links-groene alliantie, die zichzelf het Nieuwe Volksfront noemde, verenigde zich onder leiding van Jean-Luc Mélenchons La France Insoumise (France Unbowed). De Europese verkiezingscampagne concentreerde zich op Gaza, in een naakte poging om stemmen te winnen van de jongeren en de banlieues. Ze voerden meer Palestijnse vlaggen dan Franse (en een flink aantal uit voormalige Franse koloniën als Algerije en Tunesië, met expliciete anti-Franse slogans), en meer dan één mars eindigde in geweld.
Nu, in een verkiezing waarbij lokale factoren in elk kiesdistrict van belang zijn, zijn de Palestijnse slogans en keffiyehs op miraculeuze wijze verdwenen: de NPF vecht tegen “fascisme aan onze deur”. Het officiële partijplatform dat vrijdag werd gepubliceerd, is zelfs extremer dan ooit en roept op tot de opschorting van de EU-verdragen met Israël en belastingen op alles.
Er komen “kilometerheffingen” op geïmporteerde goederen in verhouding tot de afgelegde afstand, een herinvoering van de vermogensbelasting, een successieplafond, een lagere pensioenleeftijd, een hoger minimumloon en meer uitkeringen voor iedereen, maar vooral voor de migranten die “fatsoenlijk verwelkomd” moeten worden. Het is een ideaal document voor de National Rally om campagne tegen te voeren.
In deze puinhoop stapte de voormalige socialistische president François Hollande, die in 2017 werd verdrongen door zijn minister van Economische Zaken, ene Emmanuel Macron. Hij kondigde gisteren aan dat hij zich verkiesbaar stelde in zijn oude kiesdistrict Corrèze in Midden-Frankrijk (dat grenst aan het kiesdistrict van Jacques Chirac), bood zichzelf aan als een bolwerk tegen extremisme en was vol lof over het economische platform van de NPF. Dit was een gelegenheid om eraan te herinneren dat Hollande lange tijd in de Franse politiek vooral bekend stond om zijn invloed om radicaal tegengestelde facties samen te brengen om verkiezingen te winnen.
Aan de andere kant is de National Rally met hoge verwachtingen aan zijn campagne begonnen, maar weinig peilingen geven aan dat er een meerderheid in de Nationale Assemblee zal zijn. Het heeft electorale allianties nodig met gematigd rechts. De huidige voorzitter van Les Républicains, de oude partij van Nicolas Sarkozy en Jacques Chirac, is de zuiderling Eric Ciotti, die besloot dat Les Reps niet-concurrerende akkoorden met de Rally zouden ondertekenen, waarbij de best geplaatste kandidaat aan het einde van de eerste ronde zou aftreden ten gunste van de andere. Dit leidde tot oproepen om hem van het leiderschap te ontheffen en een beslissing om dat te doen die vervolgens door een rechter werd vernietigd. In sommige kiesdistricten zullen er dus twee concurrerende Les Reps-kandidaten zijn.
Halverwege de middag van gister, op het moment dat ik dit schreef, verzamelden grote, vrolijke menigten zich op de Place de la Nation, wapperend met Palestijnse vlaggen en ervan overtuigd dat ze op de drempel van de macht stonden. Tot nu toe is gehoor gegeven aan oproepen om geweld te vermijden – maar nu de spanningen toenemen, is er slechts één vonk nodig om Frankrijk te laten ontvlammen.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Dit krijg je als mensen niet voor iets stemmen, maar op de andere partij gaan stemmen omdat die ene partij met zaken komt, die voor de persoon onverteerbaar is. Dus voornamelijk een stem tegen iets.
Of het is het vermeend racisme / fascisme / xenofobie van nieuwrechts, morele standaarden / verantwoordelijkheden en klimaatangst, hoop op beter sociaal beleid, die mensen naar het linkse kamp duwt of klimaatwaanzin, EU & coronadictatuur, anti-oorlog (was vroeger een links thema), totale corruptie van links door groot kapitaal / globalistische krachten, te grote migranten stromen, woke-waanzin die mensen naar nieuw rechtse kamp duwt.
Dit is overigens niet alleen in Frankrijk, maar dit probleem speelt in heel de westerse wereld. Dit gaat idd tot grote tegenstellingen leiden.
Dit “probleem” is bewust gecreëerd.Die wisten maar al te goed dat rechts de verkiezingen ging winnen.