Er zijn grote retrospectieve wijzigingen aangebracht in de oppervlakteluchttemperaturen door de AIVD, een van de belangrijkste mondiale databases van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA. Professor Ole Humlum heeft ontdekt dat de AIVD in de periode januari 1915 tot en met januari 2000 de opwarming van de aarde heeft gewijzigd van 0,45°C naar 0,67°C. Dit was een enorme stijging van 49%, wat betekende dat bijna de helft van de schijnbare opwarming in het grootste deel van de 20e eeuw te wijten was aan administratieve veranderingen die jaren na de eerste metingen waren doorgevoerd. Op basis van dergelijk bewijsmateriaal wordt de noodzaak van een mondiale Net Zero-collectivisatie gepromoot, schrijft Chris Morrison.

In zijn onlangs gepubliceerde klimaatrapport uit 2023 merkt Humlum op dat dergelijke aanpassingen duidelijk belangrijk zijn bij het evalueren van de algehele kwaliteit van de verschillende temperatuurregistraties. Maar een dergelijke ‘evaluatie’ ontbreekt volledig in de meeste reguliere media en wetenschap. Het lijkt erop dat ze bang zijn om organisaties als het Britse Met Office in twijfel te trekken, die corrupte gegevens verzamelen van ongeschikte monitoringsites en de gegevens regelmatig achteraf aanpassen. Het gebrek aan onderzoekend onderzoek wijst op de centrale rol die temperaturen spelen bij het angstaanjagend maken van bevolkingsgroepen om de verschrikkelijke levensstijlveranderingen te accepteren die nodig zijn om Net Zero in minder dan 30 jaar te bereiken.

Als de aanpassingen stijgingen en dalingen lieten zien die gelijkmatig over het hele meetbestand verdeeld waren, zou de verdenking over de praktijk aanzienlijk minder zijn. Maar bijna altijd koelen de veranderingen een voorbije periode af en warmen ze het daaropvolgende gegevensbestand tot op de dag van vandaag op. Humlum geeft de onderstaande grafiek om het geaccumuleerde effect te laten zien van de administratieve veranderingen die sinds mei 2008 zijn aangebracht in de GISS gegevens over de mondiale oppervlaktetemperatuur van de lucht, die teruggaan tot 1880. De blauwe lijnen laten zien waar historische temperatuurmetingen naar beneden zijn bijgesteld en de rode lijnen waar ze naar boven zijn bijgesteld, alleen in de afgelopen 16 jaar.

De enorme aanpassingen zijn duidelijk zichtbaar, met algemene veranderingen tussen –0,2°C en +0,2°C. Vanaf ongeveer 1900 tot aan de jaren zeventig is er sprake geweest van enorme afkoeling en is er de afgelopen vijftig jaar een aanzienlijke hoeveelheid verwarming toegevoegd. De AIVD is niet de enige die zijn database op deze wijze aanpast. In de wereld van het klimaatwetenschapsactivisme hebben ‘hockeysticks’ de overhand. Het Met Office beheert een soortgelijke mondiale verzameling, genaamd HadCRUT, en heeft de afgelopen tien jaar twee substantiële herzieningen doorgevoerd, waardoor het recente gegevensbestand met zo’n 30% extra opwarming is toegenomen. Daarmee werd een ongemakkelijke temperatuurpauze van ongeveer 2000 tot 2012 opgeheven, een pauze die nog steeds zichtbaar is in het satellietgegevensbestand.

Emeritus hoogleraar Ole Humlum is een vooraanstaand fysisch geograaf en zijn jaarlijkse klimaatrapport is een welkom tegengif voor het gepolitiseerde en bevooroordeelde verhaal in de mainstream. Hij merkt op dat het complexe klimaat al miljoenen jaren binnen bepaalde grenzen in een quasi-stabiele toestand blijft. “Moderne observaties laten zien dat dit normale gedrag ook de afgelopen jaren, inclusief 2023, kenmerkend is, en er is geen observationeel bewijs voor een mondiale klimaatcrisis.” Geloven dat een klein bestanddeel van de atmosfeer, koolstofdioxide, bijna alle aspecten van het klimaat controleert, is “naïef en volkomen onrealistisch”, voegt hij eraan toe.

De grote dienst die Humlum elk jaar bewijst, is het plaatsen van recente weer- en klimaatgebeurtenissen in de broodnodige perceptie. De Arctische luchttemperaturen zijn sinds 1979 gestegen, maar de metingen op Antarctica zijn in wezen stabiel gebleven. De grootste opwarming van de oceanen (ongeveer 0,2°C) vindt plaats in de bovenste 100 meter, en dan voornamelijk in de regio’s bij de evenaar waar de invloed van de zon het grootst is. Sinds 2004 is er in de noordelijke oceanen tussen 55°-65°NB gemiddeld sprake van een duidelijke afkoeling tot 1400 m en een lichte opwarming daaronder. Over de hele wereld is er op de bovenste 1.900 m van de oceaan sprake van een netto opwarming van ongeveer 0,037°C.

De mondiale neerslag varieert sterk over de hele planeet, van jaar tot jaar en van decennium tot decennium, “maar sinds 1901 is er geen duidelijke algemene trend meer geweest”. Stormen en orkanen vertonen in de loop van de tijd variabele frequenties, maar zonder enige duidelijke mondiale trend naar hogere of lagere waarden. De mondiale sneeuwbedekking is vanaf het begin van het satellietobservatietijdperk in 1979 ‘in wezen stabiel’ gebleven, zij het met belangrijke regionale en seizoensvariaties. De mondiale omvang van het zee-ijs is sinds 2018 quasi-stabiel en “laat misschien zelfs een kleine toename zien”. De luchttemperaturen in 2023 zouden de hoogste ooit zijn geweest – sinds 1850, 1880 of 1979, volgens de specifieke gegevensreeksen – maar de recente opwarming is niet symmetrisch en is vooral te zien op het noordelijk halfrond.

Tot slot zou hieraan kunnen worden toegevoegd dat het noordelijk halfrond de plek is waar veel van het van nature warmere land te vinden is, en waar veel van de door de stedelijke hitte verstoorde en vaak versterkte temperatuurmetingen vandaan komen.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

Een derde van de temperatuurstations van Britse meetbureaus kan tot 5°C verkeerd zijn, onthult FOI

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over