In de wereld van vandaag speelt snelheid een grote rol. In alles. In de Speciale Militaire Operatie (SMO) hebben we vastgesteld dat het in oorlog – in moderne oorlogsvoering – ook een van de sleutelfactoren is. Veel – bijna alles – hangt af van hoe snel je inlichtingen kunt krijgen, deze kunt doorgeven aan de commandant van een vuureenheid en de beslissing kunt nemen om toe te slaan, en onmiddellijk kunt veranderen waar de vuurmiddelen zich zojuist bevonden. Vandaar de enorme rol van UAV’s en drones, satellietcommunicatie, tijd van doorgifte van vijandelijke coördinaten, mobiliteit van gevechtseenheden, en snelheid van het doorgeven van bevelen aan de uitvoerder. Dit is duidelijk onderschat tijdens de SMO-voorbereidingen, en nu moeten we het goedmaken in een kritieke omgeving, schrijft Alexander Doegin.

Evenzo hebben wij de afhankelijkheid van het Westen voor digitale technologie, chips en precisiefabricage onderschat. Zich voorbereiden op een frontale confrontatie met de NAVO en tegelijkertijd vertrouwen op technologische elementen die zijn ontwikkeld en geproduceerd in NAVO-landen of in staten die van het Westen afhankelijk zijn, getuigt niet van grote intelligentie.

Maar het gaat nu niet om westerse afhankelijkheid, het gaat om de snelheidsfactor. De Franse filosoof Paul Virillot, die het belang van snelheid voor de moderne technische beschaving bestudeerde, stelde een speciale term voor – dromocratie. Van het Griekse dromos (snelheid) en kratos (macht, kracht). Virillo’s theorie is gebaseerd op de bewering dat in de nieuwe beschavingsomstandigheden de winnaar niet degene is die sterker, slimmer of beter uitgerust is, maar degene die sneller is. Snelheid bepaalt alles. Vandaar de wens om met alle middelen de snelheid van de processoren en dus van alle digitale bewerkingen te verhogen. Dit is de focus van het meeste technische innovatiedenken van vandaag. Iedereen concurreert juist in snelheid.

De wereld van vandaag is een strijd om snelheid. En wie sneller blijkt te zijn, wint de ultieme prijs – de macht. In al zijn betekenissen en dimensies – politiek, militair, technologisch, economisch, cultureel.

Ondertussen, in de structuur van de dromocratie, is het meest waardevolle ding informatie. De snelheid van de informatieoverdracht is de concrete uitdrukking van macht. Dit geldt zowel voor het functioneren van de effectenbeurzen in de wereld als voor het voeren van oorlog. Wie iets sneller kan, krijgt de volledige macht over degene die aarzelt.

Tegelijkertijd kan dromocratie, als een bewust gekozen strategie, d.w.z. een poging om de tijd als zodanig te domineren, ook tot vreemde effecten leiden. De factor toekomst speelt mee. Vandaar het fenomeen van futures-transacties en gerelateerde hedgefondsen, evenals andere financiële mechanismen van vergelijkbare aard, waarbij de belangrijkste transacties worden uitgevoerd met wat nog niet is.

Het ideaal van een mediadromocratie zou zijn om als eerste een gebeurtenis te melden die nog niet heeft plaatsgevonden, maar die hoogstwaarschijnlijk gaat gebeuren. Dit is niet zomaar een nep, dit is werken met het gebied van de mogelijke, waarschijnlijke, probabilistische methoden. Als we een waarschijnlijke toekomstige gebeurtenis beschouwen als een gebeurtenis die al heeft plaatsgevonden, winnen we tijd en winnen we dus aan macht. Iets anders is dat het misschien niet gebeurt. Ja, en het is mogelijk, maar soms is het falen van de verwachting kritiekloos, en omgekeerd biedt een bevestigde voorspelling, die vooraf als een voldongen feit wordt beschouwd, enorme voordelen.

Dit is de essentie van dromocratie: het tijdselement is niet erg eenvoudig en degene die erin slaagt het te onderwerpen krijgt de totale wereldmacht. Bij de ontwikkeling van supersnelheden wordt de werkelijkheid zelf vervormd en komen de wetten van de niet-klassieke fysica – die in Einsteins relativiteitstheorie en in nog sterkere mate in de kwantumfysica zijn vervat – in beeld. Ultieme snelheden veranderen de wetten van de fysica. En het is in dit rijk dat, volgens Virillo, de planetaire strijd om de macht zich vandaag afspeelt.

Vergelijkbare theorieën zijn te vinden in het meer toegepaste en minder filosofische domein van netwerkgerichte oorlogsvoering. En het is precies dit soort netwerkgerichte oorlogsvoering die we tijdens de SMO in Oekraïne zijn tegengekomen. Het belangrijkste kenmerk van een dergelijke oorlog is de snelle overdracht van informatie tussen individuele eenheden en commandocentra. Daartoe worden soldaten en andere gevechtseenheden uitgerust met meerdere camera’s en andere sensoren, waarvan de informatie naar één punt convergeert. Gegevens van helikopters, UAV’s en satellieten worden hieraan toegevoegd. Zij zijn rechtstreeks geïntegreerd met gevechts- en vuureenheden. En deze volledige netwerkintegratie biedt het belangrijkste voordeel – het snelheidsvoordeel. Zo werken HIMARS en mobiele groepstactieken en DRG’s. Voor dit doel is ook gebruik gemaakt van Starlink-satellietcommunicatie.

In theorieën over netwerkgerichte oorlogvoering wordt erkend dat snelheid van besluitvorming vaak ten koste gaat van rechtvaardiging. Er zijn veel misrekeningen. Maar als je snel handelt, zelfs als je een fout maakt, is er altijd tijd om het te corrigeren. Hier wordt het principe van hacken of DoS-aanvallen gebruikt – het belangrijkste is de hele troepenpositie van de vijand te bestoken, op zoek naar zwakke plekken, de achterdeur. De slachtoffers kunnen vrij hoog zijn, maar de resultaten, indien succesvol, zijn vrij aanzienlijk.

Voorts omvat netwerkgerichte oorlogsvoering als integrerend onderdeel de open informatiekanalen – in de eerste plaats de sociale netwerken. Ze begeleiden niet alleen het verloop van de vijandelijkheden, waarbij ze natuurlijk alleen meedelen wat gunstig is en wat niet, en onherkenbaar verbergen of vervormen, maar werken ook met een probabilistische toekomst. Het principe van dromocratie weer. Wat wij vandaag als vervalsingen beschouwen, is niets anders dan het aftasten en kunstmatig stimuleren van een mogelijke toekomst. Veel vervalsingen blijken loos te zijn, net zoals pogingen van hackers om door de verdediging te breken vaak vergeefs zijn, maar af en toe bereiken ze hun doel – en dan kan het systeem worden gekaapt en onderworpen.

Dromocratie in de politieke sfeer staat afwijkingen van rigide ideologische regels toe. In het Westen zelf bijvoorbeeld worden racisme en nazisme op zijn zachtst gezegd niet openlijk aangemoedigd. Maar een uitzondering wordt gemaakt in het geval van Oekraïne en enkele andere samenlevingen die gericht zijn op de verdediging van de geopolitieke belangen van het Westen. Anti-Russisch nazisme en Russofobie bloeien daar, maar het Westen zelf merkt het niet en gaat het slim uit de weg. Voor de snelle opbouw van de natie waar deze nooit heeft bestaan, en wanneer er in feite twee volkeren op één grondgebied zijn, kan men namelijk niet zonder nationalisme. Om dit zo snel mogelijk te doen zijn extreme vormen nodig, waaronder regelrecht nazisme en racisme. En dit is weer een kwestie van dromocratie. Een simulacrum van een natie moet snel gecreëerd worden. Voor dit doel worden radicale ideologieën, alle beelden en mythen over eigen exclusiviteit, zelfs de meest belachelijke, genomen en dit alles wordt prompt gerealiseerd (bij volledige controle van de informatiesfeer, waardoor de samenlevingen van het Westen het gewoon niet merken).

De volgende stap is de even snelle propaganda van deze ideeën, die niets te maken hebben met de westerse liberale democratie. Wat volgt is een oorlog, en agressors worden afgeschilderd als slachtoffers en redders als beulen. Het belangrijkste is om de informatie te controleren. En als alles volgens het plan van de globalisten verloopt, volgt een snelle oplossing, waarna de neonazistische structuren zelf even snel worden opgeruimd. Bijna hetzelfde wat we zagen in Kroatië tijdens het uiteenvallen van Joegoslavië. Eerst helpt het Westen de Kroatische nazi’s – de neo-Ustasha – en bewapent hen tegen de Serviërs, en vervolgens ruimt het hen zelf uit de weg zodat er geen spoor meer van hen is. Het belangrijkste is om alles heel, heel snel te doen. Snel verscheen het neonazisme, snel vervulde het zijn rol, snel verdween het. En alsof het nooit gebeurd is.

Dat is precies Zelensky’s geheim. De Mercurius-komiek als aanvoerder is niet toevallig gekozen. Zijn psyche is vluchtig en gevoelig voor snelle veranderingen. De perfecte politicus voor een vloeiende samenleving. Het ene moment zegt en doet hij het ene, het volgende moment doet hij iets heel anders. En niemand herinnert zich nog wat er een seconde geleden gebeurde, aangezien de snelheid van de informatiestroom gestaag toeneemt.

En hoe zien wij eruit tegen deze achtergrond? Toen we snel, vastberaden en bijna spontaan begonnen te handelen (de eerste fase van de SMO), volgde een enorm succes. Bijna de helft van Oekraïne staat onder onze controle.

Zodra we de operatie begonnen te vertragen, begon het initiatief over te gaan naar de vijand. Hier bleek dat er niet goed rekening was gehouden met het netwerkgerichte karakter van de moderne oorlogsvoering en de wetten van de dromocratie. Zodra we een reactieve houding aannamen, overgingen op verdedigen, verloren we de snelheidsfactor. Ja, de Oekraïense overwinningen zijn grotendeels virtueel, maar in een wereld waar de staart de hond kwispelt, waar bijna alles virtueel is (inclusief financiën, diensten, informatie, enz.), is dit nauwelijks voldoende. De anekdote over de twee Russische parachutisten op de ruïnes van Washington die klagen – “we hebben de informatieoorlog verloren” – is grappig, maar dubbelzinnig. Het is immers ook iets virtueels, een poging om de toekomst pro-Babylistisch te coderen. Maar bij reality checks is niet alles even soepel. Hier moet men ofwel de hele dromocratie, de virtualiteit, de hele netwerk-centrische postmoderniteit, dat wil zeggen de hele moderniteit en de hele vector van het moderne Westen ten val brengen (maar hoe kan dat tegelijk?), ofwel de regels van de vijand – al is het maar gedeeltelijk – aanvaarden, dat wil zeggen dat we zelf vaart moeten maken. De vraag of wij Russen in staat zullen zijn het rijk van de dromocratie te betreden en netwerk-centrische (inclusief informatie!) oorlogen te leren winnen is geen abstractie. Onze overwinning hangt er direct van af.

Daarvoor moeten we eerst – op een Russische, patriottische manier – de aard van de tijd begrijpen. Hoe traag we alles begrijpen, met welke vertraging, en hoe nog trager we het in praktijk brengen – lijkt zelfs het spreekwoord te weerleggen dat “Russen doen er lang over, maar rijden snel”. Dit is het moment dat als we niet snel gaan, de situatie heel gevaarlijk kan worden.

Hoe sneller we het doen, hoe sneller we het oplossen. Ik heb het niet eens over het uitrusten van onze soldaten met netwerkattributen, het versnellen van het commandoproces en het invoeren van effectieve informatiebeveiligingsmaatregelen. Maar het is gewoon nodig om op gelijke hoogte te komen met een goed uitgeruste vijand.

En nogmaals: als speculatie over de prijs van minimumuniformen voor de gemobiliseerden niet onmiddellijk gevolgd is door een snelle golf van directe represailles van de autoriteiten, is dat een heel slecht teken. Iemand met macht denkt dat we nog aan het optuigen zijn, hoewel we al op volle toeren draaien. Het is een dringende zaak om over na te denken. Anders gaan we misschien, hoe zal ik het voorzichtig zeggen… een beetje de verkeerde kant op.

Dromocratie is geen grap. Het gaat niet om het inhalen van het Westen. Het moet worden meegesleurd in zijn duizelingwekkende overmoed, maar daarvoor moeten we razendsnel handelen. En verstandig. Rusland heeft niet langer het recht of de tijd voor sluimering en lethargie.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/10/11/de-speciale-militaire-operatie-en-de-verandering-van-de-wereldorde-alexander-doegin/