Washington voert een oorlog bij volmacht in een poging Moskou een ‘strategische nederlaag’ toe te brengen en er is een harder antwoord hierop nodig, schrijft Dmitri Trenin. (via RT)

Strategische stabiliteit wordt gewoonlijk opgevat als de afwezigheid van prikkels voor een kernmacht om een ​​massale eerste aanval uit te voeren. Meestal wordt het vooral in militair-technische termen bekeken. Met de redenen waarom een ​​aanval kan worden overwogen, wordt doorgaans geen rekening gehouden.

Dit idee ontstond halverwege de vorige eeuw, toen de USSR militair-strategische gelijkheid met de VS had bereikt en de Koude Oorlog tussen hen een ‘volwassen’ fase van beperkte confrontatie en enige voorspelbaarheid was binnengegaan. De oplossing voor het probleem van de strategische stabiliteit werd toen gezien in het voortdurend onderhouden van contacten tussen de politieke leiders van de twee supermachten. Wat leidde tot wapenbeheersing en transparantie bij het regelen van hun respectieve arsenalen.

Het eerste kwart van de 21e eeuw eindigt echter onder omstandigheden die heel anders zijn dan de relatieve internationale politieke stabiliteit van de jaren zeventig. De op de VS gerichte wereldorde die na het einde van de Koude Oorlog tot stand is gekomen, wordt ernstig uitgedaagd en de fundamenten ervan zijn zichtbaar geschokt. De mondiale hegemonie van Washington en de positie van het collectieve Westen als geheel verzwakken, terwijl de economische, militaire, wetenschappelijke en technologische macht en het politieke belang van niet-westerse landen – in de eerste plaats China, maar ook India – toenemen. Dit leidt tot een verslechtering van de relaties tussen de VS en andere machtscentra.

De twee grootste kernmachten, Rusland en de VS, bevinden zich in een staat van semi-direct gewapend conflict. Deze confrontatie wordt in Rusland officieel gezien als een existentiële bedreiging. Deze situatie is mogelijk geworden als resultaat van het falen van strategische afschrikking (in zijn geopolitieke dimensie) in een gebied waar de vitale belangen van Rusland aanwezig zijn. Opgemerkt moet worden dat de belangrijkste oorzaak van het conflict de bewuste veronachtzaming van Moskou’s duidelijk en expliciet uitgedrukte veiligheidsbelangen is.

Bovendien heeft het Amerikaanse militaire en politieke leiderschap in het Oekraïense conflict niet alleen de missie verwoord, maar ook publiekelijk uitgedrukt, om zijn volmacht te gebruiken om Rusland een strategische militaire nederlaag toe te brengen, ondanks zijn nucleaire status.

Dit is een complexe onderneming waarin de collectieve economische, politieke, militaire, militair-technische, inlichtingen- en informatiecapaciteit van het Westen wordt geïntegreerd met de acties van de Oekraïense strijdkrachten in directe strijd tegen het Russische leger. Met andere woorden: de VS proberen Rusland te verslaan, niet alleen zonder kernwapens te gebruiken, maar zelfs zonder formeel deel te nemen aan vijandelijkheden.

In deze context lijkt de verklaring van de vijf kernmachten van 3 januari 2022, dat ‘geen kernoorlog gevoerd mag worden’ en dat ‘er geen winnaars kunnen zijn’, een overblijfsel uit het verleden. Er is al een proxy-oorlog tussen de kernmachten aan de gang; bovendien worden in de loop van dit conflict steeds meer beperkingen opgeheven, zowel wat betreft de gebruikte wapensystemen en de deelname van westerse troepen, als wat betreft de geografische grenzen van het oorlogsgebied. Het is mogelijk om te doen alsof er een zekere ‘strategische stabiliteit’ wordt gehandhaafd, maar alleen als een speler, zoals de VS, de taak om de vijand een strategische nederlaag toe te brengen in handen legt van zijn cliëntstaat en verwacht dat de vijand geen kernwapens zal durven gebruiken.

Het concept van strategische stabiliteit in zijn oorspronkelijke vorm – het scheppen en in stand houden van militair-technische omstandigheden om een ​​plotselinge massale nucleaire aanval te voorkomen – behoudt dus slechts gedeeltelijk zijn betekenis onder de huidige omstandigheden.

Het versterken van de nucleaire afschrikking zou de oplossing kunnen zijn voor het echte probleem van het herstel van de strategische stabiliteit, dat ernstig is verstoord door het aanhoudende en escalerende conflict. Om te beginnen is het de moeite waard om het concept van afschrikking te heroverwegen en daarbij de naam ervan te veranderen.

In plaats van een passieve vorm moeten we het bijvoorbeeld hebben over een actieve vorm. De tegenstander mag niet in een comfortabele staat blijven, in de overtuiging dat de oorlog die hij voert met de hulp van een ander land hem op geen enkele manier zal beïnvloeden. Met andere woorden: het is noodzakelijk om de angst terug te brengen in de hoofden en harten van de leiders van de vijand. Het is de nuttige vorm van angst die het waard is om benadrukt te worden.

Ook moet worden erkend dat de grenzen van louter verbale interventie in deze fase van het Oekraïense conflict zijn uitgeput. Communicatiekanalen tot aan de top moeten 24 uur per dag open blijven, maar de belangrijkste boodschappen in dit stadium moeten via concrete stappen worden verzonden: leerstellige veranderingen; militaire oefeningen om ze te testen; onderwater- en luchtpatrouilles langs de kusten van de waarschijnlijke vijand; waarschuwingen over de voorbereidingen voor kernproeven en de proeven zelf; het instellen van no-fly zones boven een deel van de Zwarte Zee, enzovoort. Het doel van deze acties is niet alleen om vastberadenheid en bereidheid te tonen om de beschikbare capaciteiten te gebruiken om de vitale belangen van Rusland te beschermen, maar – het allerbelangrijkste – om de vijand tot stilstand te brengen en hem aan te moedigen een serieuze dialoog aan te gaan.

De escalatieladder eindigt hier niet. Militair-technische stappen kunnen worden gevolgd door echte daden, waarvoor al is gewaarschuwd: bijvoorbeeld aanvallen op luchtbases en bevoorradingscentra op het grondgebied van NAVO-landen, enzovoort. Het is niet nodig om verder te gaan. We moeten eenvoudigweg begrijpen, en de vijand helpen begrijpen, dat strategische stabiliteit in de echte, niet enge, technische zin van het woord niet verenigbaar is met een gewapend conflict tussen kernmachten, ook al wordt het (voorlopig) indirect uitgevochten.

Het is onwaarschijnlijk dat de vijand deze stand van zaken gemakkelijk en onmiddellijk zal accepteren. Zij zullen op zijn minst moeten beseffen dat dit ons standpunt is en de juiste conclusies moeten trekken.

Het is tijd dat we beginnen met het herzien van het conceptuele apparaat dat we gebruiken op het gebied van veiligheidsstrategie. We praten over internationale veiligheid, strategische stabiliteit, afschrikking, wapenbeheersing, nucleaire non-proliferatie enzovoort. Deze concepten ontstonden in de loop van de ontwikkeling van het westerse – vooral Amerikaanse – politieke denken en vonden onmiddellijke praktische toepassing in het Amerikaanse buitenlandse beleid. Ze zijn gebaseerd op de bestaande realiteit, maar aangepast aan de doelstellingen van het Amerikaanse buitenlands beleid. We hebben geprobeerd ze aan onze behoeften aan te passen, maar met wisselend succes.

Het is tijd om verder te gaan en onze eigen concepten te ontwikkelen die de positie van Rusland in de wereld en zijn behoeften weerspiegelen.

–

Dmitry Trenin, onderzoeksprofessor aan de Higher School of Economics en hoofdonderzoeker aan het Institute of World Economy and International Relations. Hij is ook lid van de Russische Raad Internationale Zaken (RIAC).

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

Russische parlementsleden zeggen op tv: “Vier Sarmat-raketten kunnen heel de VS wegvagen”

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over