Vroeger accepteerde ik op een bepaald niveau het populaire idee dat indianen meer spiritueel en in overeenstemming met de natuur waren dan Europese Amerikanen, en dat het de Europese Amerikanen waren die oorlog, seksisme en aantasting van het milieu naar een verder onschuldig, vreedzaam en paradijselijk indiaans Amerika brachten, schrijft D. Goska voor FrontpageMag.

Als kind kocht ik paperbacks van de Scholastic Book Club die me leerden dat Indianen dode vis in hun landbouwvelden plantten om ze te bemesten. Ik leerde dat Noord-Amerikaanse indianen het wiel, het brons, het ijzer of het staal, of het schrift niet hadden. Ze kookten eikels door hete stenen in gaten te laten vallen die in de grond waren gegraven en gevuld met water. De eikels moesten van tevoren worden geweekt om ze van giftige stoffen te ontdoen. Ik bedacht hoe omslachtig en tijdrovend die kookmethode zou zijn, en hoe saai een geweekte eikel-maaltijd zou zijn.

In de populaire cultuur waren de inheemse Amerikanen de geestelijke en natuurlijke correctie van de moderne Amerikanen, die werden gezien als hebzuchtig en gescheiden van de natuur.

Chef Seattle zou een welsprekende toespraak hebben gehouden over de bescherming van het milieu. Hij vergeleek de indiaanse harmonie met de natuur en de hebzucht van de blanke man. Chief Seattle’s milieu toespraak is een hoax. De versie die de meeste mensen kennen is geschreven door een blanke, christelijke man uit Texas.

Mijn milieuactivistische en politiek correcte vrienden waren diep beledigd door de “dodentheorie” van het uitsterven van megafauna. Hoe zijn wollige mammoeten en sabeltandtijgers verdwenen? Inheemse Amerikanen hebben ze waarschijnlijk weggevaagd. Dat is een theorie, de “doden” theorie. Andere theorieën zijn de “chill” theorie – koud weer doodde de megafauna, en de “zieke” theorie. Ze stierven aan een ziekte. De dodentheorie stelde inheemse Amerikanen voor zoals alle andere mensen – niet “in harmonie met de natuur” maar gretig om de natuur uit te buiten en zonder rekening te houden met de gevolgen op lange termijn van een dergelijke uitbuiting.

Deze menselijke botten waren de overblijfselen van een maaltijd

Christy Turner is een forensisch antropoloog die gespecialiseerd is in tanden. Inheemse Amerikanen hebben andere tanden dan Europese Amerikanen. Hun tanden zijn schopvormig.

Turner werkte zich een weg door een doos met botten in een museum in Arizona in de jaren zeventig toen hij tegen zichzelf zei: “Holy smokes.” Hij besefte ineens dat deze menselijke botten de overblijfselen van een maaltijd waren. Deze indianen waren afgeslacht, gekookt en opgegeten. De botten vertoonden typische bewijzen zoals het snijden op belangrijke punten om vlees van het bot te verwijderen. Diner-gangers hadden de menselijke schedels afgehakt en deze, met het gezicht naar buiten, rond het vuur geplaatst om ze te koken en toegang te krijgen tot smakelijke hersenen. Voordat de hersenen van deze mensen werden opgegeten, hadden de diner-genodigden naar hun gekwelde, afgeslachte gezichten gekeken die naar hen staarden vanuit het kookvuur.

Turner dateert dit horrorverleden, dit kannibalencafetaria, tussen 900 AD en 1150 AD – driehonderd jaar voordat Columbus in Noord-Amerika aankwam. Hij vond tweeënzeventig locaties met kannibalenresten. Tonnen menselijk vlees.

Op één plaats slachtten de kannibalen een familie af, slachtten ze, kookten ze, aten ze op en verorberden hun overblijfselen in de meest heilige en geliefde plek in een huis – bij de familiehaard – de bron van warmte, licht, levensonderhoud en gezelschap. Een coproliet, of gefossiliseerde uitwerpselen, werd gevonden in de familiehaard. Het bevatte menselijke resten, een bewijs van Turner’s kannibalisme theorie.

Turner publiceerde zijn onderzoek. Hij noemde de kannibalen “schurken” en “Charles Manson types.”

Hij werd gedemoniseerd. Hoe durf je, jij vervelende blanke man genaamd “Christy”, (ja Turner’s critici zeggen dit soort dingen), hoe durf je inheemse Amerikanen te belasteren? Turner wordt tot op de dag van vandaag gehaat.

Ik was geschokt toen ik Turner’s onderzoek las. Op een bepaald niveau geloofde ik echt dat inheemse Amerikanen vriendelijker en zachtaardiger waren en meer spiritueel.

Ik ging naar het Nationaal Museum van de Amerikaanse indianen, gerund door het Smithsonian Instituut. Daar leerde ik dat Pizarro in staat was het Incarijk te veroveren met minder dan tweehonderd Spaanse soldaten. Inheemse Amerikaanse soldaten vochten met hem tegen de Inca. Er moet een overweldigende haat zijn geweest voor de Inca’s van de kant van hun indiaanse buren.

De Azteken schepten op over het offeren van 80.000 slachtoffers bij de herinwijding van de Grote Piramide van Tenochtitlan in 1487. Een recensie van een museale show van Azteekse kunst noemde het “huiveringwekkend” en “angstaanjagend”. In “The Guardian” noemde de journaliste Laura Cumming de Azteekse kunst “de meest vreemde van alle kunst”. Er zijn geen beelden van bewegende dieren, zoals in de grotten van Lascaux. Er zijn geen verslagen van grote daden, of herdenkingen van grote leiders zoals in de kunst van de farao’s. In tegenstelling tot zowat elke andere cultuur in de geschiedenis, representeerden de Azteken geen vrouwen, of vrouwen met baby’s, of zelfs helemaal geen kinderen. Ook hebben ze, om eerlijk te zijn, nooit mannen afgebeeld, behalve als priesters of krijgers die halfverscheurd waren in de kaken van de dood.

Als ze interesse hadden in de menselijke geest, in vriendschap, seks of emotie, dan hebben ze dat zeker nooit getoond.  Voor zover ik kan zien, was vrijwel het hele doel van Azteken-kunst ‘To scare the living daylight out of everyone who saw it..’

Het is onmogelijk om naar al deze objecten te kijken zonder ze te zien als de emblemen en werktuigen van een groot en verrot slachthuis. Niets in de Azteekse kunst spreekt over menselijkheid of schoonheid. Er is geen poging om het offerslachtoffer te inspireren met belonende beelden van het hiernamaals of om de gaven van de goden te vieren”.

Het is duidelijk dat mevrouw Cumming het memo over politieke correctheid of cultureel relativisme niet heeft ontvangen.

Sommigen promoten inheemse Amerikanen als genderhelden. Het idee is dat seksisme een moderne uitvinding is, of dat het Christendom de schuld is, en hoe verder men van de beschaving en het Christendom komt, hoe beter het is voor vrouwen en homoseksuelen, of genderdysfori- gedesoriënteerden.

Anderen erkennen dat het niet zo eenvoudig ligt. De Amazone Yanomami is een van de meest afgelegen stammen op aarde. Ze zijn zeer gewelddadig, ook tegenover vrouwen. Groepsverkrachting is een gegeven. Echtgenoten slaan en verbranden hun vrouwen om hun  dominantie te bevestigen. Volgens David Good, die geboren is uit een Yanomami moeder en een antropoloog als vader, heeft de taal geen woord voor “liefde”. Toen zijn antropologe vader het dorp verliet, werd zijn moeder door meer dan 20 mannen verkracht. Ze had geen man om haar te beschermen.

Ik heb onlangs John Ford’s klassieke 1956 western “The Searchers” opnieuw bekeken. “The Searchers” toont kolonisten in Texas in 1860. Comanche-krijgers overvallen een boerderij, vermoorden vier familieleden en ontvoeren de jongste, Debbie, om als een van hun eigen op te voeden en uiteindelijk te trouwen met Scar, het opperhoofd. Het complot is geïnspireerd op de ontvoering van Cynthia Ann Parker, de moeder van Quanah Parker, het laatste opperhoofd van de Comanche.

Elke Amerikaan weet hoe we nu moeten reageren op “The Searchers”. In 1956, toen de film voor het eerst werd gemaakt, werden de Amerikanen verondersteld het weergeven van de Comanche als enge krijgers te accepteren die afschuwelijke dingen deden met gevangenen, vooral met vrouwelijke gevangenen.

Nu worden we verondersteld te twijfelen en de spot te drijven met dat officiële verhaal. We worden verondersteld de Comanche te begrijpen als nobele krijgers die hun vaderland verdedigen tegen blanke, Euro-Amerikaanse christenen, die verondersteld worden de echte wilden te zijn.

Dat is niet wat ik via Google te weten ben gekomen. Wat ik via Google te weten kwam, was behoorlijk nachtmerrie-achtig.

De Comanche waren niet meer inheems in Texas dan de Europese Amerikanen. Ze begonnen in Wyoming. Europeanen brachten paarden naar Amerika, paarden die eerder in Noord-Amerika tot uitsterven waren gedreven door dood, ziekte of kou.

De Comanche adopteerde het paard en een mentaliteit van “totale oorlog”. Ze voerden een woedende oorlog tegen andere inheemse Amerikanen, waaronder de Apache, die ze “bijna hebben uitgeroeid”, volgens S.C. Gwynne, auteur van “Empire of the Summer Moon”.

In ‘The Searchers’ toont of vertelt John Ford nooit precies wat de Comanche met hun gevangenen en hun slaven deden. Men kan er echter achter komen via een Google-zoekopdracht. Ik las materiaal dat me volledig schokte. Ik wil de ergste dingen niet herhalen. Ik zal slechts één dood herhalen – ze namen de baby van een blanke slavengevangene, bonden een touw aan hem en sleepten zijn babylichaam door cactusplanten totdat hij stierf.

Een zestienjarige gevangene werd in achttien maanden tijd herhaaldelijk verbrand, totdat haar gezicht werd weggeroosterd en haar lichaam werd bedekt met blauwe plekken en brandwonden.

Een gevangene, Rachel Plummer, richtte zich op haar kwelgeest en begon de Comanche te slaan. Toen de gevangene de overhand had, sloeg ze de Comanche bijna dood. Ze meldde dat andere Comanches in de buurt stonden en toekeken hoe hun mede-stamvrouw door een blanke gevangene werd doodgeslagen, en er van genoten als een onderhoudend spektakel.

Plummer meldde dat het bijna dood slaan van een Comanche haar een status in de stam opleverde, en daarna werd ze als gelijke behandeld. S. C. Gwynne karakteriseert de Comanche als bezeten van een “duivelse immoraliteit”. Hun enthousiaste sadistische verkrachtingen “grenzen aan criminele perversie, zo niet een of andere zeer geavanceerde vorm van kwaad.”

Origineel oktober 2017

Meld je aan voor onze nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2020/10/18/2053/