Volgens het boekje (PDF) van Almon Lauber, Indian Slavery In Colonial Times Within The Present Limits Of The United States, gepubliceerd door de prestigieuze Faculteit Politieke Wetenschappen van Columbia University in 1913, werden slavernij en de slavenhandel bijna universeel beoefend onder de ‘Native’ Indianen voor het verschijnen van de blanke man op het Noord-Amerikaanse continent.
Fragment:
…Individuele gevallen van slavernij kwamen voort uit andere oorzaken. De Indianen waren verstokte gokkers, en toen er niets anders overbleef, staken zowel mannen als vrouwen zich niet zelden in om als slaven te dienen in geval van verlies. Deze slavernij was soms voor het leven, en soms voor zo’n korte periode als een jaar of twee. In geval van hongersnood verkochten de Indianen zelfs hun kinderen om aan voedsel te komen.
De slaven die een bepaalde Indianenstam bezat, werden vaak verkregen door ruilhandel met andere stammen. Dit intertribale verkeer, hoewel waarschijnlijk niet gebruikelijk, was duidelijk verreikend. Vanwege de zwerfgewoonten van de Indianen en hun gewoonte om goederen te ruilen met andere stammen, werden koperartikelen verspreid over het noordwesten, vooral in Wisconsin. De Illinois ruilden hun slaven ook met de Ottawa voor geweren, kruit, ketels en messen, en met de Iroquois om vrede te verkrijgen. Marquette vond (1673) onder de Arkansas Indianen messen, kralen en bijlen die deels waren verkregen uit de Illinois en deels van de Indianen verder naar het oosten. De jezuïet, Grelon, vertelt dat hij in Chinese Tartary een Huron-vrouw ontmoette die hij in Amerika had gekend.
De overgang van de methode om slaven te verkrijgen door middel van daadwerkelijke oorlogsvoering en ruilhandel naar die van louter slavenjacht was een gemakkelijke. Het verlangen om de reputatie van een bekwame jager en, nog meer, van een dappere krijger te verwerven en zo de achting en het respect van zijn stamleden te winnen, was inherent aan de inboorlingen. Een moedige krijger zijn, was echt een man zijn. De indiaan was zo gretig om de naam ‘dapper’ te verwerven dat hij zonder aarzelen ontberingen onderging om slaven of scalpen te verkrijgen als bewijs van zijn kwalificaties voor de titel. Dit middel om slaven te verkrijgen werd gebruikt door de sterkere stammen zoals de Illinois en de Iroquois.
De slaven die door de Illinois werden geruild, werden over het algemeen in het gebied buiten de Mississippi meegenomen. Dit konden de Illinois beter doen na de komst van de blanken, want zij werden voorzien van geweren, terwijl de Indianen in het westen geen wapens van dit type hadden. Een van de belangrijkste bronnen waaruit deze slaven werden verkregen was de Pawnee natie. In 1719 schreef Du Tisne aan Bienville, de commandant van New Orleans, dat de Pawnee bang voor hem waren toen hij onder hen aankwam, omdat hun buren, de Osage, hen hadden doen geloven dat het zijn bedoeling was om hen in de val te lokken en tot slaaf te maken.
Dezelfde praktijk werd gevolgd door de andere noordelijke stammen. La Jeune, in 1632, vond slaven onder de Algonquin. De Indianen uit het gebied van de Grote Meren hadden in 1646 een jonge Eskimo als slaaf. Tonti vond Iroquois slaven onder de Huron en Ottawa. De Nederlandse navigator Hendrickson vond in 1616 de indianen in het land van de Schuylkill River met Indiaanse slaven.
En toch staan onze door de overheid gesubsidieerde marxistische indoctrinatiecentra – ook wel ‘scholen’ genoemd – erop dat de ‘edele’ indianen moreel superieur waren aan de kwaadaardige, hebzuchtige blanke man die op tientallen miljoenen van hen ‘genocide’ toepaste terwijl hij ze blindelings beroofde.
De indianen zouden hun eigen moeders en dochters ruilen voor een handvol kralen als het hen uitkwam, zoals het boek van Lauber duidelijk maakt.
Lees de Captivity Narrative van Mary Rowlandson, een jonge blanke vrouw die in 1675 tijdens een indianenroof in Massachusetts werd ontvoerd – en u zult al snel verstoken zijn van enig romantisch idee van de “edele” indiaan.
Captivity Narratives bevat een schat aan ooggetuigenverslagen uit de eerste hand over hoe het voor Blanke kolonisten was om met deze “edele” wilden te communiceren – E.F. Abbott’s gevangenschapsverhaal over Mary Jemison is vooral verhelderend.
De Blanke Man noemde hen niet voor niets “wilden” – en het was niet vanwege “racisme” – maar door het observeren van hun vaak sadistische en onmenselijke gedrag.
En, nee, de Indianen gedroegen zich niet op deze manier als reactie op de manier waarop de Blanke Man hen behandelde – “de duivel liet ze het doen” excuus.
Dat ze scrupules zouden hebben tegen de handel in slaven is lachwekkend – ze hebben zeker geen slavernij geleerd van de Blanke Man.
En dat verklaart waarom sommige van de vroegste eigenaars van zwarte slaven in Amerika indianen waren.
Maar aangezien niets van dit alles past in het officiële verhaal van “Blanke Man slecht, Rode Man goed” dat op scholen wordt gepromoot, moet deze realiteit vrijwel worden genegeerd.
Origineel juli 2020
Meld je aan voor onze nieuwsbrief:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2020/10/18/de-rol-van-afrika-in-de-slavernij/
