Nu de Britse economie op de klippen van de recessie loopt, bewijzen de cijfers van de veertigjarige “speciale relatie” van de Conservatieve Partij met Amerika dat deze relatie een infectie is geweest die is gedragen door alweer een gemanipuleerd Amerikaans virus. Het huidige terminale verval weerspiegelt Amerika’s economische, politieke, sociale en morele verval, schrijft Brett Redmayne Titley.

De verwoestingen van een oorlogswinter zijn teruggekeerd naar Groot-Brittannië. De Bank of England, die ook getroffen is door deze speciale relatie, heeft de Amerikaanse Federal Reserve stap voor stap op rampzalige wijze nagebootst. Stervende economieën zijn de voorloper van de aftakeling van de samenleving. Nu Groot-Brittannië zich opmaakt voor weer een wanhopig vakantieseizoen, is het tijd om eraan te herinneren dat toen Margaret Thatcher in 1979 premier werd, voordat zij in 1980 Reaganomics naar Groot-Brittannië importeerde, de waarde van het pond 2,33 pond voor de Amerikaanse dollar was. Drie jaar later, £1.57. Nu, £1.16.

“Speciale relatie”, zegt u?

De metamorfose, crisis na crisis, van de Amerikaanse financiële chicanes stimuleerde voortdurend het mondiale economische piramidespel van begrotingstekorten. Dit werd op grote schaal toegejuicht door de schatkist en zonder tegenstand van de verkozen ambtenaren in White Hall. In die vier decennia steeg het bruto binnenlands product (BBP) van Groot-Brittannië echter gemiddeld met minder dan 1% per jaar, met een negatief BBP in eenentwintig van de tweeënveertig jaar.

In 1981 bedroeg het aandeel van de Britse industrie in het nationale BBP bijna 20% en de werkgelegenheid in deze sector 21,8%. Vandaag is dat nog maar 7,6%. Het aantal leden van de vakbonden is gedaald van 13 miljoen in 1980 tot iets meer dan 6 miljoen leden. De gemiddelde huizenprijs (gecorrigeerd voor inflatie) is gestegen van 103.237 pond tot 271.100 pond, terwijl de huurprijzen voor woningen met 8,86% per jaar zijn gestegen van een mediane maandelijkse huurprijs van 357 pond in 1980 tot meer dan 1400 pond vandaag. In 1980 werden 53.000 gezinnen genoteerd als dakloos vervolgens meer dan verdubbeld tot 126.000 in 1989 en meer dan 219.000 zoals gerapporteerd in 2020.

De terminale symptomen van Groot-Brittannië zijn uitgezaaid van de kwaadaardige symptomen van Amerika, zoals de voortdurende stijging van 1980 tot 2019 van misdaad- en moordcijfers, armoede (7% vs. 22%), persoonlijke schulden (42,5% van het BBP vs. 1,7 biljoen pond/105% van het BBP) en studentenleningen (460 miljard pond in totaal/ 45.800 pond per student), persoonlijke en zakelijke faillissementen, en Zelfmoord. Obesitas en diabetes kosten volgen de Amerikaanse taille, ook, en voeg $ 10.7 miljard in directe NHS-kosten en nog eens $ 33.4 in verband overheidssubsidies per jaar toe.

Het geven van prioriteit aan de almaar uitdijende oorlogsuitgaven was echter elk jaar routine en steeg van 24,5 miljard pond tijdens Thatcher’s eerste termijn tot 43,3 miljard pond dit jaar.

Deze enorme bedragen vormen een steeds grotere, onnodige en onhoudbare last voor een schatkist die reeds lijdt onder decennia van conservatieve belastingverlagingen.

De Amerikaanse economische ellende begon onder Ronald Reagan en veranderde snel van een belofte van “fiscale verantwoordelijkheid” met financiële deregulering in belastingverlagingen voor bedrijven en de rijken en het schrappen van het sociale vangnet van de “Great Society”. Wat deze Reaganomics ook verminderde was de belastinggrondslag. Deze injectie, die “Trickle-down economie” werd genoemd, bleef niet lang door de slagaders van de samenleving stromen en mislukte ergens op het moment dat de rijken superjachten, privéjets en meer politieke invloed kochten.

Vervolgens omarmden de conservatieven hypocriet het uitgeven van tekorten, zoals voorgeschreven door de Amerikaanse economische mytholoog John Maynard Keynes. Zo begonnen de jaarlijkse verhogingen van de nationale begrotingstekorten en de verkoop van staatsobligaties (schuld) om daarvoor te betalen, terwijl de sociale programma’s werden uitgeknepen.

Met rentetarieven die het nulpunt naderen en bankdepositohouders die een vergelijkbaar rendement ontvangen ondanks record winsten van banken – en zelden worden gestraft met veroordelingen voor crimineel gedrag – rationaliseerde de mantra van “too big to fail” door de Bank of England en de US Federal Reserve het herhaaldelijk injecteren van gefabriceerd geld in de economie in een truc genaamd Quantitative Easing (QE). QE is het creëren van geld door het (digitaal) bij te drukken nadat de VS/het VK miljarden meer hebben begroot dan hun jaarlijkse belastinggrondslag. De schatkist geeft meer schuldpapier (obligaties) uit om het tekort te dekken. Vervolgens drukt de BofE of Fed valuta uit het niets om die schuld te kopen. De Britse staatsschuld bedraagt momenteel meer dan 2,69 biljoen pond. In 1980 was dat minder dan 200 miljard pond.

Interessant is dat er vandaag eenhonderd éénenzeventig Britse miljardairs zijn. In 1980 waren dat er nul. Dat is inflatie.

Mark Carney, een Canadees, die gouverneur van de BofE was, verlaagde opzettelijk de rentetarieven tot een historisch dieptepunt en maakte zo nieuwe woninghypotheken en herfinanciering zo goedkoop dat hij 100 miljard meer aan contanten uit de lucht kon laten vloeien toen de huizenprijzen stegen. Ook dit was slechts uitstel voor de crash.

Tijdens deze economische neergang waren er te weinig politici die zich verzetten tegen deze Keynesiaanse Haarlemmerolie, terwijl een steeds medeplichtiger wordende media het plichtmatig ondersteunden. Tony Blair en de giftige Gordon Brown, na een decennium van demoniseren en privatiseren van de resterende overblijfselen van de Britse sociale infrastructuur op de gebruikelijke Tory manier, bleken Amerikaanse lakeien te zijn in plaats van vertegenwoordigers van de Britse volksbelangen. Dergelijk verraad werd belicht in het recente artikel,  “When Your Bank Fails, Don’t Walk…Run!”

Met Blair begon Groot-Brittannië’s afglijden naar Amerikaans-achtige “monocratie.” Noch de Democraten noch de Republikeinen in de VS bieden nog oprechte oppositie. Hoewel Groot-Brittannië nog niet te maken heeft gehad met frauduleuze nationale verkiezingen naar Amerikaans model, is het Verenigd Koninkrijk op vergelijkbare wijze ontdaan van het leiderschap van de oppositie. De schandelijke en onnauwkeurige demonisering van Jeremy Corbyn door de Britse media was bedoeld om het ruggenmerg van de Labourpartij voor altijd door te snijden. Het is gelukt. Met Corbyn verdween ook de laatste toegewijde voorvechter van het Britse socialisme. In plaats daarvan bood Labour een Blairitisch lid van de arbeidersvijandige Tri-lateral Commission aan, Sir Keir Starmer: Een man wiens voorvoegsel mooi zijn gebrek aan effectief leiderschap verklaart.

Monocratie wordt verborgen door de media die in plaats van evenwichtige verslaggeving eenzijdige censuur promoten en journalistieke tirannie gebruiken om intellectuele vrijheid te manipuleren. Net als Amerika vindt Groot-Brittannië het kostenefficiënter om de sociale vrijheden aan te scherpen, in plaats van te budgetteren voor de verbetering van de nationale belangen. De stilletjes hangende Online Safety Bill van het Parlement maakt alleen de leugens van de media veilig, maar is wel exemplarisch voor de volgzame corruptie van politici en de media. Aangezien 87% van alle Amerikaanse media in handen is van zes bedrijven die dezelfde agenda hebben als de drie bedrijven die alle Britse gedrukte media controleren, is deze censuur uniform, egoïstisch en effectief.

De heimelijke privatisering van de Britse National Health Service (NHS), ooit het voorbeeld voor de socialistische wereld in ontwikkeling, zou Aneurin Bevan in zijn graf doen wentelen. Gelukkig gestopt in 2019, hier de Amerikaanse truc van het gebruik van particulier gefinancierde instrumenten (PFI) om particuliere leningen te verstrekken die elk ziekenhuis als onderpand gebruiken, maar onder draconische voorwaarden, gedwongen vervallen ziekenhuizen doelbewust in de armen van de Amerikaanse hedgefondsen. Dit kost de NHS nog steeds 2 miljard pond per jaar aan doorlopende afbetalingen.

Voor 1998 was hoger onderwijs gratis. Sindsdien hebben Britse studenten 460 miljard pond aan studieleningen opgebouwd met een gemiddelde per student van 45.800 pond. In navolging van Amerikaanse veranderingen maakte het VK in 2012 de studieschuld tot een van de weinige schulden die niet kunnen worden kwijtgescholden bij een faillissement. Hierdoor werd elke student voor altijd opgezadeld met een enorme schuldt, en meestal zonder een baan binnen hun studierichting. Universiteiten zijn nu ook zwaar in de schulden gestoken op basis van de belofte van deze verwachte collegegelden. De recente afzwakking van de examens voor het A-niveau verzekerde een toename en voortzetting van deze vitale college-inkomsten. En een daling van de normen.

De parallellen met Amerika gaan verder, van zwaarlijvigheid veroorzaakt door een versneden voedselvoorziening naar Amerikaans model, immigranten die met duizenden aankomen in steden die reeds verrot zijn door verwaarlozing en die ook een beroep doen op reeds uitgeputte sociale voorzieningen, of de absurde mentale afwijking die jongeren “woke” noemen en die eist dat de menselijke geest nu gelooft dat harde feiten slechts discretionair zijn of dat een baarmoeder van geen enkele betekenis is bij het biologisch definiëren van een vrouw.

De grootste en meest bedreigende overeenkomst is echter apathie. Net als Amerika kan Groot-Brittannië zichzelf verwijten dat het passief toekijkt terwijl het zich losmaakt van de politieke realiteit en die taak overlaat aan een corrupt media- en politiek systeem.

Een stervende natie begint haar neergang door haar economie te degraderen. Wanneer het proces onomkeerbaar is, begint de natie, in plaats van zich te richten op de behoeften van het volk, zich te keren tegen het volk zelf.

Het is tijd voor de kiezers om hun land in te enten bij de stembus. Om vertegenwoordigers te kiezen met een echt, niet vermeend karakter, die prioriteit geven aan populisme, niet aan de winsten van oorlog. Zij die de Amerikaanse hegemonie en haar vele bastardisaties van de Trickle-down economie verwerpen. Politici die ophouden het Amerikaanse virus te voeden met het bloed en de schatten van hun eigen land, en die voorrang geven aan voedsel boven wapens, aan de maatschappij boven tirannie, aan familie boven partij, en aan onderwijs boven onwetendheid!

Als Groot-Brittannië wil overleven moet het nu zijn volledige aandacht richten op zijn enige, meest belangrijke nationale noodsituatie…

Ik had mijn volgende commentaar onder vele vertalingen kunnen zetten, het komt nu toevallig zo uit. Ik zal het nog wel eens herhalen in de toekomst.

Ik vind het bijna aandoenlijk dat de auteur nog in ‘democratie’ lijkt te geloven. Democratie is het theater voor het publiek waar de dictatuur zich achter verschuilt. Geen enkele belangrijke ‘democratische beslissing’ van de laatste decennia wordt door het volk gesteund. Ik zou vele voorbeelden kunnen noemen, makkelijk enige tientallen als ik er even voor zou gaan zitten, maar de meest voor de hand liggende is natuurlijk omvolking, of immigratie.

We worden simpelweg steeds sneller uitgeroeid, en dat is een uitgebreid complex van beslissingen, maar niemand. NIEMAND. heeft daar ooit mee ingestemd. Het is niemand van ons ooit gevraagd en we hebben er nooit over kunnen stemmen.

FCK je zogenaamde nep-Democratie. Zelfs Kim-Jung-Un laat zijn land niet omvolken.

Mijn absolute dictator-held Loekasjenko heerst over een 100% Blank land. FCK de ‘democratie’, het bestaat niet en is bedrog.

Ik spuug op je democratie. En ik zeg het graag nog een keer omdat ik er absoluut van overtuigd ben dat er geen ‘democratische’ oplossing mogelijk is.

Ik spuug op je democratie.

Haha. Sommige idioten geloven dat BBB, dat nu bijna de grootste partij is in de peilingen, de oplossing is.

Het is een truc.

Had ik al gezegd dat ik spuug op je ‘democratie’?

Ik zeg het nog een keer:

Ik spuug op je democratie.

Ik haat het intens. Het is het systeem dat ons hier gebracht heeft en we mogen het niet in vraag stellen, want dan ben je ‘anti-democratisch’. Hoe dictatoriaal is dat?

Ik spuug op je democratie.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

Jezus is mijn getuige en God sta me bij. Ik wil echte mannen.

https://dissident.one/2022/06/18/utra-tsjaad-lavrov-vertelt-de-westerse-mietjes-politici-even-de-harde-waarheid/