Hoe vaak ook wordt beweerd dat Oekraïne niet mag verliezen, en wat werkelijk wordt bedoeld is dat het Westen niet mag verliezen – noch militair, noch economisch staat het op het punt te winnen. Integendeel. Welke opties blijven er over?

Als men een beetje afstand neemt van het nog steeds dapper volgehouden westerse verhaal, volgens hetwelk de sancties werken en het democratische Oekraïne zich heldhaftig verdedigt en met nog een paar westerse wapens zeker zal winnen, begint men zich af te vragen welke waanzin de westerse elites ertoe heeft gedreven zich in een dergelijke positie te manoeuvreren, schrijft Dagmar Henn. Als dit een bordspelletje was, zou men moeten toegeven dat zij totaal overweldigd is, en dus eigenlijk al verloren heeft.

Alle dingen die men aanvankelijk kon vermoeden, bijvoorbeeld de gevolgen van de industriële zwakte, zijn nu zelfs bevestigd in de westerse media. Tenminste in sommige secties van de gespecialiseerde pers, hoewel nog ver van de mainstream. Zo zou de NAVO als geheel niet over de munitie beschikken om de loop van het militaire conflict in Oekraïne ingrijpend te wijzigen. En al helemaal niet de productiecapaciteiten om dit op enigerlei wijze te verhelpen. Het feit dat de opgelegde sancties enorme gevolgen hebben voor de hele economie van het Westen.

Tegen deze achtergrond wordt de bekentenis van ene Jens Stoltenberg dat de NAVO zich al acht jaar op dit conflict voorbereidt, een bekentenis van volslagen incompetentie. Want het staat vast dat niet alleen de Oekraïense troepen zijn getraind en voortdurend gesteund bij hun aanvallen op de Donbass, zowel materieel als immaterieel, maar dat ook de sanctiepakketten deel kunnen hebben uitgemaakt van deze langetermijnvoorbereidingen. In beide gevallen heeft waarschijnlijk complete economische onwetendheid een rol gespeeld. En een navenant groot onvermogen om fouten te onderkennen en te corrigeren – de eerste sancties tegen meststoffen werden vorige zomer al aan Wit-Rusland opgelegd en kwamen al tot uiting in de prijzen; er was geen profetische kennis nodig om in te zien dat een herhaling van dezelfde stap tegen Rusland catastrofale gevolgen zou hebben.

In Oekraïne gaan de gevechten door zoals veel van de “alternatieve” commentatoren vanaf het begin hadden voorspeld. De Oekraïense troepen worden stuk voor stuk omsingeld en worden verpletterd of gevangen genomen. De bergen militair materieel die het Westen intussen aan het land heeft geleverd, blijken uit de aanhoudende beschietingen van de Donbass, waarvoor nu ook NAVO-kalibers worden gebruikt, maar niet uit de successen van de machthebbers in Kiev. De recente bevrijding van Lissitschansk is hiervan een verder bewijs; maar het kan niet vaak genoeg herhaald worden, het is de verwezenlijking van een algemene situatie die reeds sinds half maart vaststaat. Sindsdien zijn al diegenen die aan Oekraïense zijde sneuvelen alleen maar nutteloos opgeofferd om een uiteindelijk onvermijdelijke overgave nog wat langer uit te stellen.

Het kan best zijn dat de VS het doel nastreven om het Russische leger te verzwakken. Maar de economische prijs is enorm. Zoals Harvard-professor Brahma Chellaney, die lang geleden al waarschuwde voor de repercussies van sanctiebeleid, opnieuw schreef in The Hill: “Zoals het Westen nu ontdekt, brengen sancties tegen een grote, machtige staat niet alleen aanzienlijke kosten met zich mee voor de landen die ze opleggen, maar belonen ze ook landen die weigeren ze toe te passen. In feite hebben de sancties Rusland extra inkomsten verschaft uit de uitvoer van hooggeprijsde energie, die geen enkel door het Westen opgelegd prijsplafond serieus zou kunnen terugdraaien. En toch wordt deze les genegeerd en heeft de roep om meer en meer strafmaatregelen geleid tot een steeds toenemend aantal sancties tegen Rusland en een grotere stroom van militaire hulp naar Oekraïne, alsof er geen drempel is om de westerse drang naar straf of naar militaire betrokkenheid bij het conflict te bevredigen.”

Integendeel. Niet alleen in Duitsland is onlangs geconstateerd dat – terwijl de gevolgen van de Rusland-sancties als een kettingzaag-massaslachting door de westerse economie malen – in de media en de politiek thans voorbereidingen worden getroffen voor verdere sancties tegen China. Chellaney heeft daar ook iets over te zeggen: “Als sancties al ineffectief zijn gebleken bij het veranderen van het gedrag van Rusland, dan zouden gelijkwaardige sancties tegen China, waarvan de economie ongeveer tien keer zo groot is als die van Rusland, het nog slechter doen. De economische pijn die het Westen momenteel ondervindt van zijn sancties tegen Moskou lijkt immers miniem in vergelijking met de schade die sancties van een soortgelijk type tegen China zouden aanrichten”.

Niettemin heeft de NAVO op haar Topconferentie van Madrid China nu officieel tot “systeemconcurrent” verklaard, waarmee zij in feite het begin van het gebruikelijke sanctiebeleid van haar lidstaten reeds aankondigt. Gezien de resultaten van de laatste acht jaar van voorbereiding door deze organisatie, kan men alleen maar hopen dat zij zal overlijden voordat zij erin slaagt deze plannen uit te voeren.

Intussen manifesteren zich de voorzienbare economische gevolgen. In zijn meest recente video heeft Alexander Mercouris ook gekeken naar de gegeven mix van militaire en economische ontwikkelingen en komt hij tot een zeer pessimistisch perspectief voor het Westen. Hij neemt met name de situatie in Japan en Duitsland als uitgangspunt.

In Japan dreigen enorme economische problemen omdat de levering van Russisch vloeibaar gas uit Sakhalin-2 in gevaar is. Dit is een situatie die de Japanse politiek evenzeer zelf teweeg heeft gebracht als de Duitse politiek in Duitsland. Maar dit zou niet alleen Japan treffen: “Als Japan problemen heeft met zijn energievoorziening en dit leidt tot de sluiting van industrieën in Japan, dan zal dit natuurlijk de voorzieningsproblemen in de rest van de geïndustrialiseerde wereld nog verergeren. Japan is nog steeds een belangrijke exporteur van industrieproducten. En natuurlijk, als Duitsland dezelfde weg opgaat, zullen de problemen zich vermenigvuldigen.”

In veel sectoren van de industriële produktie gaan ergens in de produktieketens, die vaak over continenten verspreid zijn, monopolisten of quasi-monopolisten schuil wier produkten eenvoudigweg niet kunnen worden vervangen. Dit werd vorig jaar zichtbaar toen bepaalde chips plotseling ontbraken in de autoproductie. ABS-systemen, bijvoorbeeld, die in alle soorten voertuigen worden geïnstalleerd, zijn altijd afkomstig van Bosch. Als deze productie stopt, heeft dat wereldwijde gevolgen. Optisch glas van hoge kwaliteit wordt wereldwijd geleverd door twee fabrikanten. De glasproduktie is echter energie-intensief en daarom bijzonder bedreigd, maar het zijn juist de bijzonder hoogwaardige produkten die niet ergens in de periferie worden geproduceerd en daarom onvermijdelijk worden getroffen. Er bestaat ook een bijna-monopolie voor drukmachines voor bankbiljetten, dat in handen is van König und Bauer in Würzburg.

Wanneer de productie normaal verloopt, is de rol van dergelijke leveranciers niet eens merkbaar, en er is geen instantie die zich bezighoudt met de kwetsbaarheid van industriële productielijnen en gemakkelijk kan zeggen op welke punten het risico bijzonder groot is. Het is in ieder geval duidelijk dat naast de vraag welke produkties in het bijzonder zouden worden getroffen, ook de vraag zou rijzen welke produkties, wanneer zij eenmaal zijn stilgelegd, niet meer kunnen worden opgestart, zoals bij voorbeeld de glassmelterij. Uit het verloop van de laatste maanden blijkt dat zelfs niet is nagedacht over de gevolgen van het falen van een eenvoudig produkt als ureum, om nog maar te zwijgen van de complexere vraagstukken op het gebied van fabriekstechniek. Er is waarschijnlijk niemand die werkelijk zou kunnen kwantificeren wat de gevolgen zouden zijn van de sluiting van ‘s werelds grootste chemische fabriek, BASF in Ludwigshafen, waar en voor hoe lang.

“We zijn nog niet in de echt slechte periode van deze economische crisis aanbeland,” zegt Mercouris, “maar het resultaat van deze economische oorlog is nu al een enorme schadepost.” In de herfst zal het waarschijnlijk moeilijk worden voor de politici die hun land in deze richting hebben geduwd. Moeilijk in de zin dat zij terecht ter verantwoording zullen worden geroepen voor de gevolgen van hun beslissingen. Tot dusver zijn er echter nog geen tekenen van enige zelfinzicht.

“Het is verbazingwekkend tot welk punt westerse staatshoofden zichzelf in deze waan brengen.”

Redelijkerwijs zouden de politici van de westerse landen nu moeten nadenken over de vraag hoe zij het conflict toch nog op de een of andere manier kunnen beëindigen. “De kans om deze crisis in Europa op te lossen op een manier die een compleet debacle voorkomt, neemt af. De onzalige alliantie tussen de neocons in Washington, de mensen in de EU en elders die hun specifieke pathologieën en fobieën met betrekking tot Rusland en misschien fossiele brandstoffen uitvoeren, en de huidige Oekraïense regering, laat natuurlijk enorme schade achter in de westerse samenlevingen, en die zal onherstelbaar worden naarmate dit langer voortduurt.”

Onherstelbaar, omdat de verantwoordelijke politici niet met onderlinge verbanden kunnen omgaan. Dit bleek reeds uit de kwestie van een black-out in het elektriciteitsnet, die reeds vóór de Russische militaire interventie dreigde, maar waarvan het risico volledig wordt onderschat omdat het idee overheerst dat het gewoon weer moet worden ingeschakeld. Vergelijkbare structuren van onlosmakelijk met elkaar verbonden processen zijn op vele andere niveaus te vinden; men zou kunnen zeggen dat het geheel van produktieprocessen een soort metamachine is die uiterst gevoelig reageert op ingrepen van allerlei aard (en in deze complexiteit eigenlijk al onverenigbaar is met een concurrerende economie). Westerse politici staan voor deze metamachine, houden een klomp in de hand en vragen zich af of ze die erin zullen gooien. Nee, eigenlijk kijken we op dit moment in slow motion toe hoe het in het radarwerk valt, en moeten we stilletjes hopen dat iemand het op tijd zal vangen.

“De militaire feiten wijzen duidelijk in één richting,” zegt Mercouris, “en hetzelfde geldt voor de economische feiten. Mensen in het Zuiden zien dat. Misschien – laten we iets optimistischer zijn dan Kissinger, laten we zeggen dat we tot eind augustus hebben, maar dat is niet zo lang. Twee maanden op zijn hoogst”.

Op dit moment heeft de koude winter zich nog niet gemanifesteerd. Of de weerstand van de bevolking, in welke van de westerse landen dan ook, sterk genoeg zal zijn om in zo’n korte tijd een beleidsverandering af te dwingen, valt te betwijfelen. Misschien geven de ontwikkelingen in Nederland van de afgelopen dagen enige hoop.

Mercouris verwacht evenmin dat de huidige machthebbers tot bezinning zullen komen: “Er moet zeker iets gebeuren met de huidige machthebber in het Witte Huis, die duidelijk niet in staat is een andere koers te varen dan de rampzalige koers die hij de Verenigde Staten en het Westen heeft doen inslaan. Hoe dit in de Verenigde Staten wordt opgelost, laat ik over aan het Amerikaanse volk en zijn politieke klasse. Het is niet aan mij om de Amerikanen te vertellen hoe ze hun eigen interne problemen moeten oplossen.” Mercouris noemt niet het hoe, maar hij noemt zeker het wat. Zonder een – gedwongen – verandering aan het hoofd van de staat, zal er niets veranderen. In de andere westerse landen is de situatie niet gunstiger.

Integendeel, wanneer men leest hoe de Duitse president Frank-Walter Steinmeier zich zojuist heeft uitgedrukt, moet men vrezen dat er geen sprankje inzicht te verwachten valt. Hij sprak van een “moorddadige misdaad” die Rusland begaat in Oekraïne (ik wil hier niet herhalen hoe schaamteloos dit is van een van de sleutelfiguren in de omverwerping en de burgeroorlog in Oekraïne), en zei verder: “We moeten onszelf verdedigen. Dat zijn we verschuldigd aan de vele moedige mensen in Oekraïne die zich dag na dag verzetten.” Steinmeier is waarschijnlijk een van de mensen in deze republiek die de waarheid het beste kent, en hij heeft het einde van zijn politieke carrière bereikt, dus hij zou de oudere staatsman kunnen zijn die pleit voor redelijkheid voordat er nog meer porselein in deze porseleinkast wordt kapotgegooid; kennelijk blijft hij liever in de rol van de olifant.

Toch zou de conclusie die Mercouris trekt zelfs bittere Russofoben tot nadenken moeten stemmen. Als de militaire ontwikkeling in de Donbass doorgaat zoals die zich nu voordoet, evenals de gevolgen voor de economische situatie, dan “zullen we, zodra de herfst komt, daar bestaat geen twijfel over, ons in een situatie bevinden waarin het de Russen zijn die eenvoudigweg de voorwaarden dicteren. Of dat de situatie is waarin wij onszelf willen brengen – wel, ik laat het aan de politieke klasse van het Westen over om daarover na te denken”.

Gezien het politieke landschap in Duitsland kan ik echter zelfs zijn overblijvend optimisme niet delen dat de westerse landen genoeg verstand hebben om te capituleren voor de totale ondergang. Ik vrees dat zij het patroon volgen dat zij de Oekraïne hebben opgelegd, namelijk erop aandringen een lang verloren strijd voort te zetten tot Berlijn of Washington gevallen zijn. Zolang hun onderdanen het maar pikken.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/06/22/onheilspellende-vraag-zal-de-vs-zijn-neergang-aanvaarden-of-de-rest-van-de-mensheid-met-zich-meesleuren/?swcfpc=1